'Interessante dresscode, Captain.' Zegt Jaimy als we bij het afgesproken speeltuintje staan. 'En wat is er zo belangrijk dat het midden in de nacht moet?'

'Het menu van vandaag bestaat uit illegaal onderzoek, een snufje chantage en een behoorlijke lading adrenaline.' Zucht ik en ik pak mijn zaklamp en mijn afgedrukte blauwdruk van de villa uit mijn tas.

'B-bedoel je-' begint hij stotterend. Ik kijk hem ongeamuseerd aan. Niet dat hij het ziet in het donker, maar dan nog.

'Ja, dat bedoel ik.' Beantwoord ik zijn gehakkel. Ik ga op mijn knieën zitten en schijn met mijn zaklamp op de blauwdruk. 'Ik heb het huis goed geïnspecteerd en vergeleken met de eerder gemaakte foto's van google maps etcetera, en ben achter een paar handige dingetjes gekomen.'

'Nou joepie.' Mompelt Jaimy stijfjes. Ik negeer het, want we hebben echt werk te doen.

'Er gaat een ventilatiesysteem van 70 bij 53 cm vanaf de oostkant via de keuken, de woonkamer en de badkamer door het hele huis. Dat is een optie om binnen te komen. Of-' ik haal grijnzend een sleutel uit mijn broekzak en schijn de zaklamp erop. 'We gebruiken de voor-en achterdeur.'

'Hoe kom je dáár nu weer aan?' Vraag Jaimy verbaasd. Ik lach zachtjes.

'Ach kom toch. Wie verstopt zijn sleutel nu weer onder de deurmat? Dat voel je echt wel als je erop staat. Vooral als het zo'n dikke is.' Ik stop het ding hoofdschuddend weer terug in mijn broekzak en rol de blauwdruk op.

'Ik begin je echt heel eng te vinden.' Geeft Jaimy toe. 'Nog even en ik kom erachter dat je een gps tracker aan de binnenkant van mijn jaszak hebt geplaatst.'

'Ga maar kijken.' Grijns ik.

Ik zie in het donkere maanlicht zijn ogen wijd opensperren. Hij trekt vliegensvlug zijn jas uit en checkt alle zakken. Ik houd mijn hand voor mijn mond om niet in lachen uit te barsten.

'Ik zie niks.' Zegt hij gestresst. Nu gniffel ik zachtjes. 'Wat?'

'Dacht je nu echt dat ik dat serieus meende?' Vraag ik lachend. Hij blaast zijn adem gerustgesteld uit. 'Hij zit in je tas natuurlijk.'

'Wat?!' Hij rukt zijn tas van zijn rug en haalt alles overhoop. Ik lig bijna op de grond van het lachen, maar ik realiseer me al gauw genoeg dat dit eigenlijk niet om te lachen is.

'Ja zo is het wel weer genoeg.' Ik pak de tas uit zijn handen, rits hem dicht en geef hen weer terug. 'Één van de belangrijkste detectiveregels ooit is dat je nooit iemand blindelings moet vertrouwen.'

'Dus je hebt geen tracker verstopt?' Vraagt hij voor de zekerheid.

Ik schud mijn hoofd. 'Natuurlijk niet. Ik zou niet eens zoveel geld daaraan uitgeven en ten tweede heb ik geen reden om je te tracken.' Zucht ik. Hij doet zijn tas weer op zijn rug. 'En geen geintjes nu, we hebben werk te doen.'

Het infiltreren gaat makkelijker dan gedacht. We hebben besloten om via de achterdeur te komen, omdat het risico op geluid via het ventilatiesysteem wat te groot is. Ik heb daarom ook alles doordacht. Dat geloof ik althans.

Ik draai de sleutel om in het slot en duw de deur zachtjes open. Ik druk mijn wijsvinger op mijn lippen als teken dat we nu echt stil moeten zijn en sluip naar binnen. Jaimy doet de deur zachtjes achter zich dicht.

Ik weet dat ik er heel kalm over dacht thuis, maar als ik hier eenmaal sta giert de adrenaline door mijn lijf. Villa Warren is niet bepaald de meest prettige plek om 's nachts informatie te gaan slurpen.

We trippelen zachtjes door het huis opzoek naar de trap. Ik weet wel ongeveer waar die zit, maar een blauwdruk is toch wel echt honderd keer zo klein als dit huis.

Na een tijdje vinden we het alsnog en lopen we zachtjes naar boven. Ik heb uitgevonden dat alleen de familie Warren boven slaapt en dat de butlers en schoonmaaksters gewoon naar huis gaan. Dat zal dus betekenen dat alleen Alex daar momenteel is.

'Ik ga even de kamers checken.' Fluister ik zo zachtjes mogelijk tegen Jaimy. Hij knikt en gaat met zijn armen over elkaar tegen de muur aan staan.

Ik doe langzaam een deur open en herken meteen een jongensachtige kamer. Het hangt vol met voetbalposters, is enorm rommelig en het stinkt naar de lokale kroeg. Ik knijp mijn neus stevig dicht.

Er ligt niemand in het bed en aangezien dit waarschijnlijk Alex' kamer is, betekent het dus dat er niemand in het hele huis is.  Ik check voor de zekerheid de andere kamers ook nog en adem dan opgelucht uit.

'Er is niemand, maar we moeten ook geen risico's nemen.' Zeg ik zachtjes tegen Jaimy. Hij knikt opgelucht. 'Laten we opzoek gaan naar Annabelle's kamer.'

'Jij hebt net alle kamers open getrokken.' Grapt hij. Ik kijk hem geïrriteerd aan.

'Ja, maar alleen om te bevestigen dat er echt niemand is.' Leg ik uit. 'Denk je dat ik meteen een grondige inspectie ga doen als er zoveel adrenaline door mijn lijf giert?'

'En ik maar denken dat je nergens bang voor bent.'

'Stop met het maken van verkeerde aannamens!' Ik raak nu wel behoorlijk geïrriteerd door hem. 'Volg mij gewoon en luister naar wat ik zeg.'

Ik trek de kamer open waarvan ik meende dat het meisjesachtig is. Vrijwel meteen staat er zo'n lichtbox met We Love Annabelle <3 erop. Dat doen de vermoedens bevestigen.

Ik schijn met de zaklamp in de kamer en loop daarbij automatisch naar binnen. De kamer hangt vol met posters van boybands zoals One Direction en 5 Seconds of Summer, of hoe ze dan ook maar mogen heten. Het meubilair lijkt allemaal vrij nieuw en goed onderhouden. Haar bureau ziet er netjes uit, net zoals de hele kamer zelf. Ze stopt dus duidelijk veel moeite in haar kamer.

Ik leg mijn zaklamp met het licht op het bureau en begin met het netjes doorspitten van de kastjes, in de hoop misschien een dagboek of iets dergelijks te vinden. Maar nee hoor.

'Hier heb ik dus ook niks aan.' Mopper ik. Ik leun tegen het bureau aan en tik bedenkelijk op mijn kin. 'Als jij iets te verbergen zou hebben, waar zou je het dan neerleggen?'

'Niet hier in ieder geval.' Moppert hij. Ik trek geïrriteerd een wenkbrouw op. Gaat hij nu serieus zo chagrijnig tegen mij zijn vanwege een enkele opmerking.

'Hoor eens, ik kan hier geen chagrijnig mens bij gebruiken.' Sis ik naar hem.

'Dan zou ik maar gauw iets aan je humeur doen.' Bijt hij terug. Ik klem mijn kaken woest op elkaar.

'Je haalt me het bloed onder de nagels vandaan op dit moment.' Ik stap dreigend op hem af en hoewel ik een kop kleiner ben dan hij deinst hij wel achteruit. 'En ik aarzel niet om plotselinge handelingen uit te voeren.'

Opeens hoor ik een bonkend geluid. Mijn hart stijgt langzaam naar mijn keel  en ik slik een keer. Jaimy fronst en wil iets zeggen, maar ik druk mijn vinger tegen zijn lippen aan.

Alweer dat geluid, en nu hoort Jaimy het ook. Ik gris mijn zaklamp van het bureau en klik het vlug uit. Daarna blijft het weer een tijdje stil.

Opeens wordt de deur met een piepend geluidje langzaam open gedrukt. En uit reflex ga ik tegen de muur aan staan. Ik adem schokkerig in en uit, totdat ik naar beneden kijk.

Ik blaas opgelucht mijn adem uit als ik zie dat het een poesje is. Het beest staart ons eng aan met zijn glazige ogen. Hij slaat zachtjes met zijn staart heen en weer en gaat zitten, met zijn ogen nog altijd strak op ons gericht.

Jaimy pakt het beestje op en aait hem op zijn kop tussen de oortjes. Het beest spint zachtjes en nestelt zich lekker in in Jaimy's armen. De staart zwiept wat heen en weer over de rand van Jaimy's arm.

'Wat een schatje.' Mompelt hij en hij krabt het beestje nog wat op de kop.

Op dat moment wordt de deur beneden hard open geklapt. Jaimy zet verschrikt de kat weer op de grond. Het beest geeft hem zachte kopjes tegen zijn been, waardoor Jaimy hem tofh weer oppakt.

'In de kast.' Sis ik zachtjes als ik voetstappen op de trap hoor.

Ik trek zo zachtjes mogelijk de kastdeur open en spring erin. We hebben veel geluk dat Annabelle zoveel kleren heeft, want daardoor is de kast lekker groot.

'Kan je ervoor zorgen dat dat beest geen geluid maakt?' Piep ik zachtjes. Hij knikt en haalt schokkerig adem.

'Moortje, kom eens bij het baasje.' Zucht Alex op de overloop.

De voetstappen gaan de hele tijd heen en weer op de overloop, totdat ze uiteindelijk naar beneden lijken te gaan. Ik blaas mijn ingehouden adem schokkerig uit.

'Rotkat, waar ben je?' Schreeuwt Alex nu door het hele huis.

'Laat die kat los!' Sis ik tegen Jaimy. Hij schud zijn hoofd. Nu begin ik echt mijn geduld en kalmte te verliezen. 'Doe niet zo kinderachtig en laat godverdomme die kat los!'

Ik haal het beest uit zijn armen, doe de kastdeur open en laat het naar buiten. Daarna zak ik door mijn knieën op de bodem van de kast en bonk ik zachtjes met mijn hoofd tegen de achterkant.

'Waarom, waarom, waarom.' Piep ik tegen mezelf. 'Hoe kon ik zo vreselijk dom handelen?'

'Daar ben je.' Klinkt het weer op de overloop. 'Wat deed jij in vredesnaam in deze kamer? Je kunt niet eens zelf deuren open maken.'

Ik verstijf door deze woorden en zo te zien Jaimy ook. Hij zakt ook door zijn knieën en pakt mijn pols stevig vast.

De voetstappen van Alex dreunen nu dreigend en langzaam door de kamer. Het klinkt als een tijger die zijn prooi besluipt. En in dit geval zijn wij dat, al weet Alex dat misschien zelf niet.

Ik hoop maar dat Jaimy weet dat ik de schuld op me zal nemen als we gepakt worden. Het is ook in eerste instantie mijn idee geweest waar ik hem gewoon in mee heb genomen. Nu pas realiseer ik me hoe weinig ik eigenlijk om anderen heb gedacht. Omdat Caro zo nodig achter Annabelle aan moet, heeft ze mensen lastig gevallen, school laten zitten en Jaimy betrokken in deze eigenlijk illegale actie. Als Alex niet in deze kamer had gestaan had ik mezelf een grote stoot tegen mijn hoofd bezorgd.

'Één van de schoonmaaksters zal hier wel naar binnen zijn geweest.' Zucht Alex en hij doet de deur weer open. 'Kom mee rotbeest, ik was vergeten je eten te geven.'

De voetstappen van Alex dalen de trap af en sterven langzaam weg. Een paar minuten later slaat de voordeur hard dicht en valt de stilte weer. Jaimy laat mijn pols gauw genoeg weer los.

'Wegwezen hier.' Sis ik trillend.

We staan op en verlaten het huis via de achterdeur.

Aaahhh bijna gepakt! Dit hoofdstukje was al vrij spannend, en ze worden nog spannender! Blijf dus vooral lezen!

Liefs,

Pageotte