Het laatste verhaal. Dat is wat je meteen denkt als je halverwege de ochtend uit bed stapt. Zeven dagen en zeven verhalen. Je wist dat deze dag zou komen, maar je had toch gehoopt dat het nog wat langer zou duren... Of dat je misschien toch nog ergens een verhaal zou vinden. 

Je stelt het onvermijdelijke niet uit. Zodra je je ontbijt achter je kiezen hebt, pak je het boek weer op en laat je jezelf weer in een luie stoel zakken. Tijd voor het laatste verhaal: Sneeuwwitje. 

Er was eens een prinsesje. Haar huid was zo wit als sneeuw, haar lippen waren zo rood als bloed en haar haar zo zwart als ebbenhout. Daarom werd ze Sneeuwwitje genoemd. Toen Sneeuwwitje geboren werd, stierf de koningin. Het volgende jaar nam de koning een andere vrouw. De vrouw was mooi, maar ze was ook heel trots. Ze kon het niet hebben dat iemand nog mooier was dan zij. En ze had een bijzondere spiegel. Als ze daarvoor ging staan en zichzelf bekeek, zei ze: "Spiegeltje, spiegeltje aan de wand, wie is de mooiste van het hele land?"

De spiegel antwoordde dan: "De koningin is de mooiste van het land."

Dan was de koningin tevreden, want de spiegel sprak altijd de waarheid.

Sneeuwwitje groeide op en werd iedere dag mooier. En toen ze zeven jaar was, was ze zo mooi, dat ze nog mooier was dan de koningin zelf. De koningin vroeg dan ook op een dag aan de spiegel wie het mooiste van het hele land was, waarop de spiegel zei: "O koningin, heel mooi bent u, maar Sneeuwwitje is duizendmaal mooier nu!"

Nou ja, dat kon de koningin natuurlijk niet hebben. Ze werd ontzettend jaloers op Sneeuwwitje en vanaf die dag haatte ze het kleine meisje. Iedere dag haatte ze haar meer en op een dag riep ze de jager bij zich en zei: "Je moet haar naar het bos brengen, want ik wil haar niet meer zien. Je moet haar doden en haar longen en leven als bewijzen mee terugbrengen."

Hmm, het hart uit het sprookje wat je grootvader vertelde klonk altijd wat logischer. Je leest langzaam verder.

De jager deed wat hij moest doen en nam Sneeuwwitje mee. Toen hij haar wilde doden, smeekte Sneeuwwitje hem om haar te laten gaan. En omdat ze zo mooi en lief was, kreeg de jager medelijden en liet hij haar gaan. Hij dacht dat de wilde dieren haar toch wel zouden doden. Hij koos een reetje als slachtoffer en nam de lever en longen van het dier mee naar de koningin. De kok moest het in zout water koken en de koningin at ze tevreden op. 

Ondertussen was Sneeuwwitje alleen in het bos. Ze bleef door het bos lopen tot in de late avond. Toen vond ze opeens een huisje en ze ging erin om te gaan rusten. Alles in het huisje was klein, maar sierlijk en keurig.  Er was een kleine, gedekte tafel met zeven kleine bordjes en bij elk bordje lag een klein lepeltje, meisje en vorkje. Er waren ook zeven bekertjes. Tegen de muur stonden zeven kleine bedjes. 

Omdat Sneeuwwitje heel veel honger en dorst had, at ze van alle zeven bordjes een beetje groente en een beetje brood. Ook dronk ze uit alle zeven bekertjes een slokje wijn. Daarna was ze zo moe dat ze wilde slapen. Ze probeerde alle bedjes. De een was te kort, de ander te lang. Maar het zevende bedje paste en daarin bleef ze liggen. 

Toen het donker was kwamen de zeven dwergen thuis. Ze zagen dat er van hun eten was gegeten en van hun drinken was gedronken. Uiteindelijk zagen ze Sneeuwwitje in een van de bedjes liggen. Ze wilden haar niet wakker maken, dus lieten ze haar in het bed slapen. De zevende dwerg sliep bij de andere dwergen, bij ieder een uur, tot de nacht voorbij was. 

De volgende ochtend schrok Sneeuwwitje toen ze de zeven dwergen zag. Ze zeven dwergen beloofden haar dat ze mocht blijven als zij voor hen zou zorgen. Dat wilde Sneeuwwitje wel. Zij hield het huisje in orde en de zeven dwergen gingen iedere dag naar de mijn. Iedere dag als de dwergen weg gingen, waarschuwde de dwergen haar voor haar stiefmoeder en vertelden ze haar dat ze niemand binnen mocht laten.

Op een dag vraagt de koningin, die graag weer een keer wilt horen dat ze de allermooiste is, aan de spiegel wie het mooiste van het land is. De spiegel antwoordt: "O, koningin, heel mooi bent u. Maar Sneeuwwitje over de bergen, bij de zeven dwergen, is duizend- en duizendmaal mooier nu." 

Daar schrok de koningin van, want ze wist dat de spiegel altijd de waarheid sprak. Ze verzon een nieuwe manier om Sneeuwwitje te doden, want zolang ze niet het mooiste was van het hele land, zou ze heel jaloers blijven. Ze verfde haar gezicht, kleedde zich als een oude vrouw en liep over de zeven bergen naar de zeven dwergen. 

Eerst deed ze zich voor als een koopvrouw. Sneeuwwitje geloofde dat de koningin slechts een goede, oude vrouw was en liet haar binnen. De oude vrouw bood Sneeuwwitje een mooie, nieuwe gordel aan, maar de oude vrouw snoerde hem zo snel en zo vast dicht, dat Sneeuwwitje geen adem meer kreeg en dood neerviel. Toen de zeven dwergen thuis kwamen zagen ze Sneeuwwitje doodstil liggen. Ze tilden haar op en zagen hoe vast de riem zat. Deze sneden ze door en al snel begon Sneeuwwitje weer te ademen. De zeven dwergen zeiden meteen al dat het de koningin moest zijn geweest.

De koningin ging thuis weer voor haar spiegel staan en vroeg wie het mooiste van het land was. Maar de spiegel antwoordde weer dat Sneeuwwitje duizendmaal mooier was dan zij. 

Daar schrok de koningin weer van. Nu maakte de koningin een giftige kam. Ze nam de gedaante van een ander en heel oud vrouwtje en ging terug naar Sneeuwwitje. Sneeuwwitje wilde de oude vrouw nu niet meer binnen laten, maar toen de vrouw de kam liet zien, liet Sneeuwwitje zich toch verleiden en ging ze kijken. De oude vrouw bood aan om Sneeuwwitje's haar te kammen en dat liet Sneeuwwitje toe. Het gif deed zijn werk en het meisje viel bewusteloos neer. Toen de zeven dwergen thuis kwamen, dachten ze meteen dat het de koningin moest zijn geweest. Ze zochten en vonden de giftige kam en toen ze deze uit haar haar hadden getrokken, kwam Sneeuwwitje weer tot leven. 

De koningin ging thuis weer voor de spiegel staan en het hele verhaal herhaalde zich weer. Sneeuwwitje was wederom de mooiste van het land.

Dit keer maakte de koningin een hele giftige appel. Van buiten was hij prachtig en wie ernaar keek kreeg er trek in. Toen de appel klaar was, ging de koningin verkleed als een boerenvrouw terug naar het huis van de zeven dwergen. De koningin bood Sneeuwwitje de appel aan, maar zij wilde deze niet aannemen. Toen de koningin aanbood om zelf ook een deel te eten, begon Sneeuwwitje te twijfelen. De koningin had maar één helft van de appel vergiftigt en nam zelf een hap uit de goede kant. Nu kon Sneeuwwitje de appel niet meer weerstaan. Ze nam een hap van de appel en viel dood neer. 

De koningin ging thuis weer voor de spiegel staan. Dit keer vertelde de spiegel haar dat de koningin de mooiste van het land was. Nu had haar jaloerse hart eindelijk rust.

De dwergen vonden Sneeuwwitje thuis dood op de grond. Ze zochten naar iets vergifgts of een te strakke band, ze kamden haar haar en wasten haar met water en wijn, maar niets hielp. Ze legden haar op een tafel en huilden drie dagen lang. Toen ze haar wilden begraven, zag ze er nog zo levend en fris uit dat ze ervoor kozen om haar in een glazen kist te leggen. Ze schreven haar naam met gouden letters. Ze droegen de kist naar buiten en één van hen bleef altijd om de wacht te houden. Dieren kwamen om de laatste eer te bewijzen. 

Op een dag kwam er een prins langs. Hij ging naar het dwergenhuis om daar te overnachten. Hij zag de kist van de mooie Sneeuwwitje en wilde de kist meenemen. (Béétje raar, als je het mij vraagt). De dwergen wilden de kist niet verkopen. De prins vroeg hen om hem de kist te geven, omdat hij niet meer kon leven zonder Sneeuwwitje te zien. (Je kent haar net tien seconden?). De dwergen kregen medelijden en gaven hem de kist als geschenk.

De prins liet de kist door zijn dienaren meenemen. Maar zij struikelden over een boomstronk en door die schok schoot het giftige stuk appel dat Sneeuwwitje had gegeten uit haar keel. Ze opende haar ogen, duwde de deksel van de kist en vroeg: "Waar ben ik?"

De prins zei heel gelukkig: "Bij mij!" En hij vertelde wat er gebeurd was. Hij nam haar mee naar het kasteel van zijn vader en vroeg haar om met hem te trouwen. Sneeuwwitje stemde in. Hun bruiloft werd groots gevierd en de boze stiefmoeder van Sneeuwwitje was ook uitgenodigd. Zij trok een prachtige jurk aan en vroeg aan de spiegel wie het mooiste van het land was.

De spiegel zei: "O, koningin, heel mooi bent u, maar de jonge koningin is veel mooier nu!" 

De boze stiefmoeder werd nu heel boos. Eerst wilde ze niet naar de bruiloft gaan, maar de moest en zou de jonge koningin zien. Toen ze de jonge koningin zag, herkende ze Sneeuwwitje meteen. Ze schrok en kon zich uit angst niet meer bewegen. Maar er waren al ijzeren schoenen op het vuur gezet en die werden met tangen naar binnen gedragen. Ze moest in de roodgloeiende schoenen gaan staan en net zolang dansen tot ze dood neerviel. 

Je laat het boek open op je benen liggen. Dat was het laatste sprookje. Een zwaar gevoel daalt over je neer. Met stille hoop draai je toch nog even de bladzijde om, om daar verrast te worden door een korte notitie van je grootvader. 

De sprookjes stoppen pas als jij stopt met dromen. Schrijf je eigen verhaal, vertel het voort.

Je knippert een keer. Je eigen verhaal... als in een eigen sprookje? Dat klinkt als een goede uitdaging. Je springt overeind en gaat op zoek naar een pen...

Schrijf je eigen (variant op een) sprookje!

Prompt: Tijd om je eigen sprookje, of een eigen variant op een bestaand sprookje, te schrijven. Je grootvaders boek heeft immers nog heel veel pagina's die onbeschreven zijn... Begin je verhaal met "Er was eens..." en laat je creativiteit de vrije loop! 

Regels

- Je verhaal moet tussen de 500 - 2,000 woorden zijn.

- Je verhaal moet geschreven zijn in het Nederlands.

- De deadline voor deze schrijfwedstrijd is 6 september 2020 om 23:59 lokale tijd. 

- Om te kunnen winnen moet je je inzending indienen via dit formulier. Indien niet voor de deadline ingediend, kan je verhaal helaas niet meedoen. Voel je vrij om je inzending in de reacties met anderen te delen!

- Je kan slechts één verhaal indienen voor deze wedstrijd. 

- Als je je verhaal toevoegt aan een bestaande anthologie (een boek die toegewijd is aan korte verhalen voor bijvoorbeeld wedstrijden), zorg er dan voor dat je naar het goede hoofdstuk linkt. 

- Alle verhalen moeten voldoen aan de Wattpad Content Guidelines.

Prijzen

- Winnende verhalen krijgen een sticker voor op de omslag of voor in de media van het verhaal; 

- Winnende verhalen worden toegevoegd aan een van onze leeslijsten of aan onze anthologie;

- Winnende verhalen krijgen een shoutout van het AmbassadorsNL profiel.

Disclaimer

Hou er alsjeblieft rekening mee dat deze wedstrijd en zijn regels gecreëerd zijn door een team van Ambassadeurs en op geen enkele manier verwant is aan Wattpad als bedrijf en haar personeel. Het beoordelen van deze wedstrijd wordt volledig gedaan door vrijwillige ambassadeurs en is niet de verantwoordelijkheid van het personeel van Wattpad. Wij hebben het recht om een inzending tot deze wedstrijd te weigeren, mocht deze niet aan de regels voldoen.