Luna (8 jaar oud)

@Bij de centauren merk ik pas hoe verschillend de rassen zijn ten opzichte van elkaar. Waar de feniksen onbezorgd en vrolijk zijn, zijn de centauren juist bang en schieten ze snel te wapen. Al in de eerste week leert Sanneh me omgaan met een pijl en boog en elke week brengt ze weer nieuwe wapens mee om mij te leren ermee om te gaan. Het is een sterk contrast vergeleken met de feniksen. Ook in de avond houden ze hun waakzame houding. Continu zijn ze alert en gespannen. Sanneh is de enige die een beetje relaxed is, ook al is het enkel in mijn buurt.

In de derde week raak ik in de problemen. Het begint met een ontmoeting met een paar kids. Een van hun heeft een zwaard aan zijn middel hangen, de ander draagt, net als ik, een pijl en boog met zich mee. De twee benaderen mij. De grootste, de jongen met het zwaard, spreekt me aan. 'Zo, jij bent dus de Luna die met ons mee loopt?'

Ik knik zacht. Eigenlijk voel ik me niet zo prettig in zijn buurt. De jongen is een kop groter dan ik ben en zou, als hij agressief zou worden, mij kunnen doden voordat ik een hand op mijn boog heb gelegd. Het meisje met de boog steekt een hand uit. 'Ik ben Sola, dat is mijn broer Terkal. Maak je geen zorgen, we doen je niets.'

Ik pak argwanend haar hand. Iets klopt er niet aan hun. Terkal loopt een rondje om me heen. 'Zo, wat vind je tot nu toe van jouw tijd hier bij het geweldige ras der centauren?'

Het moment dat hij die woorden zegt voel ik me in een hoek gedreven. Als ik zeg wat ik denk dan krijg ik problemen met ze, maar als ik lieg dan zullen ze het doorhebben. Ik besluit de waarheid maar te zeggen. 'Ik bedoel dit niet slecht, maar jullie zijn allemaal zo... serieus. Overal waar ik kom is iedereen boos en denken alleen maar aan vechten. Waar is de ontspanning?'

Terkal reageert verontwaardigd. 'En waarom zeg je dat? We zijn allemaal verschillend, hoor!'

Ik laat mijn hoofd zakken. Ik weet dat ik een fout heb gemaakt, maar hoe red ik mezelf hier uit? Sola komt me redden, gelukkig. 'Terkal, ze heeft wel een punt. Denk maar eens na over wie haar begeleid en wat dat betekent voor haar.'

Terkal zucht. 'Natuurlijk. Sanneh denkt er niet over na. Natuurlijk houdt ze geen rekening met het feit dat ze nog jong is en af en toe iets van ontspanning nodig heeft. Ze denkt alleen maar aan vechten en andere erop voorbereiden. Zeg, Luna. Wil je even aan ontspanning doen?'

Ik knik onzeker. 'Ik hoop dat ik niet in de problemen kom met Sanneh, maar graag.'

Sola lacht. 'Kom maar met ons mee. Wij weten wel wat!'

Hun idee van ontspanning was een stuk galopperen. Ik heb al eens eerder gerend, ook met het paardenlichaam. Maar ik werd elke keer door Sanneh gepusht om sneller te gaan. Nu met de twee andere jongeren een ontspannen drafje aannemen is veel beter. Het voelt goed. Voor het eerst in drie weken heb ik het weer naar mijn zin. Sanneh is een docent die vindt dat je snel moet leren of je gaat dood. Zij staat geen plezier toe. Ze denkt dat, als je energie hebt om plezier te maken, je energie hebt om te leren. Ze is bruut.

Zodra we terugkomen laat ze die kant van haar ook zien. 'Luna, waar was je heen? Je weet dat je niet alleen erop uit mag gaan! Het is gevaarlijk daarbuiten! Foei!'

Met een laag hoofd loop ik naar haar toe. Ze is pissig. Mijn enige hoop is de andere twee. 'Ik was niet alleen, mevrouw. Ik was samen met twee andere.'

Sanneh gromt binnensmonds. 'Ik weet precies wie het zijn. De twee probleemmakers. Ik wil niet dat jij in hun buurt komt. Wat ze ook zeggen, jij blijft uit hun buurt.'

Ik wil nog reageren. 'Maar...'

Sanneh reageert boos. 'Jij blijft uit hun buurt! Ze zijn niets anders dan problemen en ik wil je niet in hun buurt hebben!'

Ik laat het maar daarbij. Met haar valt niet te overleggen. Ik zal dit gedoe maar moeten overleven de komende vier weken. Nog vier weken tot ik naar het volgende ras kan gaan. Ik kan niet wachten tot het zover is.