Kenternal (Luna 8 jaar)

Het is al avond. Het is nu dat ik me zorgen begin te maken om Luna. De rest ziet het ook. Sinare, een van de meiden, spreekt me erop aan. 'Kop op, mam. Jij kon er ook niks aan doen. Zelfs al had je tegen gestemd, dan nog hadden ze waarschijnlijk dit doorgezet, maar dan hadden wij Luna niet meer gezien. Dit is waarschijnlijk voor het beste. En dan kunnen wij binnenkort ook met Luna spelen!'

Een glimlach verschijnt op mijn gezicht. Die jonge kinderen zijn zo schattig. Ze denken de eerste tien jaar alleen maar aan spelen. Daardoor voel ik me nog rotter over het feit dat ik akkoord ging met dit plan. Korenar, mijn mate, ziet dit. 'Schat, dit is het beste voor haar. Ze moet ooit de rest van de soorten leren kennen. Ja, natuurlijk is het irritant voor haar dat ze een deel van haar jeugd kwijt is aan leren hoe ze bij elke soort leven. Maar het zal echt niet allemaal slecht zijn. Er zullen echt wel andere kinderen zijn waar ze me kan spelen.'

Nu doet Sinare er een schepje bovenop. 'En als ze terug is bij ons dan is ze een echt zusje!'

Ergens moet ik lachen om haar gedachtegang. Ik zag Luna altijd als een eigen kind dat niet ontwikkelde als normaal. De laatste twee jaar hebben daar verandering in gebracht. Nu is Luna eerder een beetje een vervreemd kind. Zowel Luna als ik lieten elkaar de laatste weken vooral met rust. Nu heb ik spijt dat ik haar zo behandelde. Maar nu valt er niks meer aan te doen.

Luna (8 jaar)

De eerste weken bij de feniks leert ze me vliegen. Het leren vliegen is erg lastig. Ik heb de spieren, mijn vleugels lijken op armen, maar de beweging zelf krijg ik niet bepaald makkelijk onder de knie. Pas als ik het vliegen onder de knie krijg legt Solane uit waarom het zo belangrijk is en waarom de feniksen niet buiten vliegen. 'Goed. Je kunt nu vliegen. Er zijn twee redenen waarom je moet kunnen vliegen. De eerste is waar feniksen hun energie vandaan halen, namelijk vuur. Wij feniksen kunnen namelijk lang zonder slaap, door in de vulkanen en de kanalen eronder te leven. Maar als je erin zou gaan zonder dat je kan vliegen zou je er nooit meer uit kunnen. De tweede reden is het leven in de vulkanen zelf. Als een feniks kan je namelijk erin "vliegen", maar dan moet je wel kunnen vliegen boven de vulkanen. Anders kom je nergens. Zo meteen is het de bedoeling dat je de vulkaan in springt, en pas je vleugels opent als je in die rode vloeistof bent. Het zal kort ongemakkelijk aanvoelen, tot je aura erop is aangepast. We praten dan beneden verder.'

We stijgen beiden op. Dan maak ik als eerste de duikvlucht de vulkaan in, en klap vlak voor ik de vloeistof raak mijn vleugels in. Zoals Solane zei brandt in eerste instantie de vloeistof aan alle kanten. Zij duikt nu ook achter me aan, en lijkt het zelfde probleem te hebben. Als we beiden weer bij zijn gekomen komt ze naast me "vliegen". 'Zo, hoe vindt je het in de lava?'

Ik wil met mijn hand over mijn voorhoofd vegen als ik me herinner dat ik geen van beide heb. Dan probeer ik normaal te praten. Gek genoeg lukt het ook nog. 'Een beetje warm. Zijn er nog koelere plekken?'

Ze lacht om mijn reactie. 'Het went vanzelf. Nu is het tijd om de rest te ontmoeten.'

Ze klapt haar vleugels uit en laat zien hoe ik moet vliegen in lava. Ik volg haar voorbeeld op. Het volgende gedeelte is lastig: het doolhof van lavagangen navigeren. Het lijkt alsof de vulkaan geen feniksen erin wil hebben, en al helemaal geen beginnende feniksen. Na door een redelijk smalle opening te vliegen komen we aan in een enorme kamer. Door het oranje lava of magma, wat het ook mag zijn, zie ik honderden feniksen. Tussen de feniksen zitten ook jongen. Sommige feniksen lijken maar gewoon wat rond te dobberen, waar andere feniksen actief rond vliegen. Zodra een paar kinderen mij op het oog krijgen vliegen ze naar me toe. Een van hun vliegt rondjes om me heen. 'Wie ben jij? Ik herken jouw patronen niet.'

Ik maak een halve rol zodat ik haar in de ogen kijk. 'Ik ben Luna. Wie ben jij?'

De feniks open haar vleugels, waardoor de patronen zichtbaar zijn. Ondanks dat begrijp ik er niks van. Solane slaat een vleugel over haar kop. 'Sanel, ik had het nog gezegd: Luna is geen feniks. Ze is alleen een feniks om erachter te komen hoe wij leven. Dus ze kan helemaal niet weten wat die markeringen betekenen.'

Dan haalt ze haar kop onder haar vleugel vandaan en kijkt ze mij aan. 'Dit is Sanel, mijn dochter. De meest unieke feniks die je kan vinden.'

Sanel maakt een looping en kijkt voldaan, alsof haar moeder zojuist een compliment maakte. Ik zie de problemen tussen haar en mij al aan de horizon verschijnen.