Vandaag is het mijn verjaardag. Eindelijk zes jaar oud. Ik kruip onder de vleugel van mam vandaan. Zij en mijn broertjes en zusjes slapen nog. Aan de andere kant van de grot is pap al wakker. 'Zo, kleintje. Jouw verjaardag. Geloof het of niet, maar je bent zes jaar oud.'

Pap trekt me naar hem toe. 'Gefeliciteerd, kleine Luna.'

Mam wordt nu langzaam wakker. Als ze mij en pap ziet komt ze ook naar ons toe. 'Gefeliciteerd met je verjaardag!'

Na haar komen ook mijn broertjes en zusjes. Dan nemen pap en mam ons mee naar buiten. Buiten staat een grote groep wezens te wachten. Vooraan staat een feniks. Mam heeft wel eens vertelt over de feniksen, maar ik had nooit gedacht een feniks in het echt te zien. De feniks bestudeerd me. Dan komt hij dichterbij. De feniks staat hoog op de poten, waardoor hij enorm lijkt. Ik strek me helemaal uit om de feniks aan te kunnen raken. De veren voelen warm aan bij aanraking. Mam en pap zijn meteen boos. 'Foei, Luna! Je mag niet zomaar iedereen aanraken als je dat wilt!'

Zodra ze dat doen trek ik mijn hand meteen terug. Ik word bang. De feniks kijkt geamuseerd naar mij. 'Kenternal, het ziet ernaar uit dat ik mijn excuses ben verschuldigd. Luna is niet kwaadaardig, zoals je zei. Nu vervul ik mijn belofte. De feniksen staan nu achter jouw besluit.'

Een paar weerwolven komen erbij. Voor de weerwolven staat een zwarte vrouw met felblauwe haren. 'Wij staan er ook achter. Ik zou graag Luna af en toe willen lenen.'

Een aantal bosnimfen wenden zich af in misselijkheid. Een van de bosnimfen wacht even. Als de nimfen weer normaal doen spreekt ze. 'Ze lijkt zich van geen kwaad bewust. We moeten het voorbeeld van onze waternichten volgen als we de balans willen bewaken.'

Een van de centauren komt dan, en pakt mij op. Hij legt me in zijn arm en kriebelt me op mijn buik. Dan zet hij me neer. 'Als ze twaalf is wil ik haar lenen.'

Dan keert hij zich om en samen met zijn kudde rent hij weg. De rest splitst ook af. Daardoor laten ze ons alleen. Ik ben verbaasd dat al die wezens hier naartoe zijn gekomen, alleen om naar mij te kijken. Mam pakt me op. 'Maak je geen zorgen, Luna. Het wordt allemaal vanzelf duidelijk. Je bent veilig, en daar gaat het om. Ik moet heel even weg. Wees lief tot ik terug kom, ok?'

Ze haalt een klauw door mijn haren en zet me neer. Dan stijgt ze op. Mijn twee broertjes snauwen naar elkaar, en gaan dan met elkaar stoeien. Tijdens het stoeien stoten ze tegen Sanara aan, een van mijn zusjes. Zodra zij geraakt wordt duik ik er ook bij, samen met Sanara. We rollen met ze vieren over de grond tijdens het stoeien. De andere twee willen er niet bij betrokken worden, en springen aan de kant elke keer als we in hun richting rollen. Na een tijdje kalmeren we alle vier. Pap pakt me tussen mijn broertjes vandaan. 'Oh, jij kleine deugniet. Ik had je nog zo gezegd: niet stoeien. Je weet toch dat je geen schubben hebt om klappen op te vangen? Straks ga je nog klagen als je bont en blauw bent.'

Ik schud. 'Ik wil sterker worden. Ik wil niet de zwakste van het nest zijn.'

Hij lacht. 'Dan ben je ook niet. Maar jouw krachten liggen elders. Wees niet bang, maar zoek het gevecht ook niet op. Jij bent niet geschikt om te vechten.'

Mam komt dan terug. Ze heeft een groot dier in haar klauwen. Na het landen legt ze het uit. 'Verjaardagen worden bij draken gevierd met een speciale prooi. Dit is een antilope. Ze zijn snel, vaak nog sneller dan ons in de lucht. We vangen de antilopen maar heel soms. Daarom worden ze bewaard voor speciale gelegenheden. En vandaag is er een van.'

Ze snijdt de huid weg, zodat ik kan beginnen met eten. Ik kan nog niet veel eten, maar het is heerlijk. Als ik klaar ben gaat de rest eten. Er blijft niks over. We zijn draken, en draken eten veel. Daar verschil ik weinig van met de rest. Ik zie wel dat ik anders ben dan de rest: ik heb geen staart en geen vleugels. Maar dat interesseert me niets. Ik wordt behandeld als de rest, en geniet van het leven. Mam en pap houden van me, en ze beschermen me met tand en klauw. Meer kan ik niet vragen.