Luna (Luna 8 jaar oud)

Het duurt even voordat ik eindelijk kan genieten van mijn zoveelste nieuwe lichaam dit jaar. Alleen is er deze keer een verschil. Deze keer ben ik bij mijn familie en zit ik in een lichaam waar ik zelf trots op ben. De zon reflecteert op mijn lichtgele schubben alsof ik een enorme discobal ben. Ik kan de vleugels op mijn rug niet aansturen, net zoals ik moeite heb met mijn nieuwe staart, maar de spieren die ik op mijn poten heb laten zien dat ik niet met me laat spotten. Meteen test ik het uit. 'Hey, Sanara.'

Sanara kijkt op. Voordat ze kan reageren duik ik naar haar toe. Ze valt op haar zij met mij bovenop haar. Mam kijkt hoofdschuddend naar ons. 'Luna... zo begroeten wij elkaar toch ook niet?'

De jongens laten meteen zien waar ik het vandaan heb, door een partij te vechten met elkaar. Net zoals voor ik naar de feniksen ging zijn ze erg uitbundig. Alleen nu houden ze zich niet in. Als ze geen schubben hadden gehad dan zouden ze allebei al flink verwond zijn. Gelukkig hebben ze wel al schubben. Sanara kijkt me kort aan. 'Zullen we mee doen, zus?'

Ik ontbloot mijn tanden. 'Kom maar op, zus.'

Ik ben nog steeds de kleinste van ons allemaal. Zelfs met mijn nieuwe spieren ben ik verre van sterk. Toch ben ik niet bang om dit gevecht aan te gaan. Ik neem de jongens flink onder handen. De twee weten niet wat ze overkomt. Samen met Sanara hebben we beide jongens al snel verslagen. Sanara lacht. 'Je bent erg goed geworden met vechten, zus. Hoe kan je zo goed zijn?'

Als ik eraan terug denk verlies ik mijn plezier wel een beetje. 'Bij de centauren had ik elke dag gevechtstraining. Vervolgens werd ik bij de wolven ook getraind in vechten, alleen iets minder serieus. Daar oefende ik vooral met de wolven-jonkies. Die konden ook prima vechten, alleen is het hier weer net iets anders.'

Mam zucht. 'Vechten is echt niet alles, meiden. Die twee mogen dan wel de hele tijd vechten, maar ik was juist blij dat jullie je er de hele tijd buiten hielden.'

Ik trek me er weinig van aan. Ik laat vandaag door niemand verpesten.

Die avond, wanneer ik in de zon aan het liggen ben, komt mam naar me toe. 'Er is nog iets wat ik wilde bespreken met je, Luna. Voordat je wegging naar de feniksen, die weken...'

Ik kijk op. 'Het maakt niet uit, mam. Het was gedeeltelijk mijn schuld. Ik voelde me anders en daardoor trok ik me iets terug.'

Ze schud haar kop. 'Nee. Het was mijn schuld. Ik had het je veel eerder moeten vertellen. En ik had met je moeten praten erover. Nu dacht jij dat je er niet bij hoorde, trok jij je terug en vervolgens hebben wij elkaar meer dan een half jaar niet gesproken. Allemaal door mijn trots en omdat ik weigerde om het je te vertellen. Het spijt me, Luna.'

Ik druk instinctief mijn kop tegen mam. 'Het is in orde, mam.'

Mam legt haar nek over mij heen. 'Weet, dat wat er ook gebeurt, ik van je zal blijven houden als mijn eigen kind. Wat er ook gezegd wordt, jij bent mijn dochter.'

We worden onderbroken door pap. 'Als jullie twee klaar zijn, het is tijd om te slapen. De rest wacht al op jullie in de grot.'

De volgende ochtend brengt mam het eten ontbijt naar de grot. Dan neemt ze ons mee naar een naburige klif. Zodra we op de klif staan legt ze haarzelf uit. 'Jullie hebben al gezien dat jullie vader en ik kunnen vliegen. Zelf hebben jullie ook vleugels, maar geen idee hoe jullie die moeten gebruiken. Daarom heb ik jullie hierheen gebracht. Het is tijd voor jullie eerste vlieglessen.'

Ik concentreer me op de vleugels op mijn rug. Ik heb al eerder gevlogen, maar toen waren mijn armen mijn vleugels. Nu moet ik extra ledematen gebruiken als vleugels en dat is een stuk ingewikkelder. Het kost me enkele minuten om eindelijk de vleugels in beweging te krijgen. Maar als dat zover is spring ik van de klif af en open ik ze zover mogelijk. Een harde, opwaartse stroom lucht raakt me hard en tilt me omhoog. Ver boven de klif waar mijn broertjes en zusjes staan probeer ik erachter te komen hoe ik mijn vleugels moet gebruiken en hoe ik moet sturen met mijn staart. Het is allemaal moeilijker dan ik oorspronkelijk had gedacht. Niet alleen moet ik erachter zien te komen, maar ik moet het ook nog snel uitvinden...