Hallo? Kan iemand me horen? Waarschijnlijk niet, want de verbinding met de satellieten is verbroken. Toch moet ik mijn verhaal vertellen, want ik ben bang dat ik anders nooit de kans zal krijgen...
1 juni 10:45 pm
Ik liep langs de Towerbridge naar huis. Het weer was, om het zacht uit te drukken, afschuwelijk. Het regende erg hard en ik was verkleumd van de kou. Mijn paraplu hielp niet echt door de felle windvlagen. Ik trok mijn sjaal verder over mijn gezicht.
De straatlantaarns wierpen een gelige schijnsel op de natte asfalt. Ik zuchtte. Vandaag zit alles tegen. Ik heb een slechte dag. Overkomt iedereen toch?
Ik zag een andere man voorbij komen. "Excuseert u mij, weet u toevallig hoe laat het is? " vroeg ik aan de man. De man haalde een zilveren zakhorloge tevoorschijn. "Het is kwart voor elf mevrouw. Geen tijdstip om op straat rond te hangen. Het weer zit ook al niet goed mee." zei de man. Ik bedankte hem en versnelde mijn pas. Hoe eerder ik thuis was, hoe beter.
1 juni 11:00
Ik rammelde in de zak van mijn trenchcoat. Gelukkig. Ik ben ze niet weer verloren. Ik haalde de sleutels uit mijn zak. De big ben sleutelhanger rinkelde vrolijk tegen mijn fietssleutel. Jezus. Ik was eindelijk thuis. Mijn ouders waren op een zakereis in Europa. Gelukkig maar. Anders waren ze allang aan het zagen geweest over 'mijn verantwoordelijkheid '
Ik was verdomme 24. Kon ik er wat aan doen dat ik vandaag weer moest overwerken? Die zaak van de juwelendiefstal schoot niet op.
Ik trok de natte trenchcoat uit en legde hem op de verwarming. Ik rilde. Ik was opweg naar de keuken toen het noodlot toesloeg...
1 juni 11:30 pm
Ik voelde een krachtige schok en verloor mijn evenwicht. Ik hoorde mijn moeders porselein rammelen in de glazen kast in de gang. Het eerste wat er door me heen ging was: een aardbeving. Ik greep mijn zwarte trenchcoat en nog wat persoonlijke spullen. En rende de gang op. "Mrs Cranberry! Mrs Cranberry, doe open! We moeten hier weg! " riep ik. Geen antwoord. Ik bonkte harder op de deur. "Mrs Cranberry!! Een aardbeving! " gilde ik. Tot mijn opluchting hoorde ik het geklik van een sleutel in het slot en de deur ging open. Mrs Cranberry was een vriendelijke oude vrouwtje die nergens naartoe ging zonder haar hondje Bobo. Ze keek me geschrokken aan. "Mijn kind, wat was dat? " vroeg ze. Ik hoorde Bobo bang keffen van onder de tafel. "Een aardbeving mevrouw Cranberry. We moeten hier weg." herhaalde ik. "Ik ga nergens naartoe zonder Bobo." zei mevrouw Cranberry snel. Ik greep Bobo en haar jas. Ze nam haar wandelstok. Ik greep haar hand en hielp haar van de trappen af.
2 juni 00:00 am
Ondertussen hadden alle inwoners zich buiten de woontoren verzameld. Wij waren de laatsten die buiten kwamen, denk ik. Ik liep naar mijn auto en hield de portier open voor mrs Cranberry. Ze liet zich voorzichtig op de passagierszetel zakken. "Waar gaan we naar toe, mijn kind? " vroeg mrs Cranberry, die maar weinig leek te beseffen van het gebeuren rondom ons. "We gaan naar een hoger gelegen gebied. Daar zijn we veilig." zei ik met een trillende stem. Ik startte mijn radio op. "En dan volgt nu een toespraak van de eerste minister Theresa May." hoorden we. "Zet je het een beetje luider? " vroeg mrs Cranberry. Bobo woelde op haar schoot. Ik draaide aan de volumeknop en de stem van minister May vulde de auto. "Beste burgers. Verlaat uw huizen. Trek naar een hoger gelegen gebied. De wetenschappers hebben ons net een schokkende mededeling gedaan. De aarde is gestopt met draaien. Door de hevige schok is de tsunamigevaar erg hoog. We weten niet voor hoe lang de aarde is gestopt. Maar met Gods hulp doorstaan we deze beproeving. Onz... " en plotseling hoorden we niets meer als ruis. Ik zette de radio uit en vloekte. Geen communicatie meer mogelijk. Ik hoorde gemompel naast me. "Mrs Cranberry, wat bent u aan het doen? " vroeg ik. "Ik bid tot God dat we deze beproeving doorstaan." zei mrs Cranberry. Ik schudde mijn hoofd. Waarom had ik het gevoel dat God ons niet zou kunnen helpen?
Een week later
Goed, ondertussen hadden vreselijke tsunamies de hele kusten van Engeland weggeveegd. De elektriciteit had het begeven en heerste er in heel Verenigd Koninkrijk een chaos. Iedereen vocht voor zichzelf.
"Livia?? " vroeg mrs Cranberry. "Ja? Wat is er?" vroeg ik. "Ons eten raakt op..." zei het vrouwtje. Ik zuchtte. Ik haatte het om haar alleen te laten. Bobo zou niet veel kunnen doen tegen de vijanden. Iedereen is onze vijand. Zoals ik al zei, ze doen alles om te overleven en deinzen er niet voor terug om iemand te vermoorden om op te eten. Ik nam een warme jas -die ik gestolen had uit een winkel- en liep gewapend met mijn pistool naar buiten. Het was aardedonker. Toch wist ik welke kant ik op moest. Ik hoopte dat ik niemand tegenkwam. Ik hoorde scherven kraken onder mijn laarzen. De supermarkt. Snel zocht ik wat bijeen. Alles was goed zolang het maar eetbaar was. Ik nam zoveel ik kon dragen mee en rende terug naar onze schuilplaats in de kelder van een huis. We aten in stilte. Ik wierp Bobo, die dicht bij het vuur lag om zich op te warmen, een stuk vlees toe. Hij at het in een oogwenk op. Ik zuchtte en legde me neer dicht bij het vuur.
Een week later
Omdat de zon niet meer op onze helft van de aarde schijnt is het hier voortdurend koud. Vandaag is het de zwaarste dag van mijn leven. Ik heb net mrs Cranberry begraven. We waren op weg naar een nieuwe schuilplaats toen we op een groepje mannen stootten. Zij eisten al onze voorraden op en dreigden ons te doden. Ik haalde mijn pistool boven en dreigde dat hun hoofd een gat meer zou krijgen als ze ons niet meteen door lieten. Plotseling ging alles zo snel. Een van de drie mannen stak in mrs Cranberry's buik. Ik haalde de trekker over en deed wat ik de mannen beloofd had. Ik schoot hem neer. De twee mannen, die nu wisten dat ik het meende, sloegen op de vlucht. Ik herinner me nog hoe hartverscheurend Bobo begon te janken. Ik begroef haar uit respect en omdat ik haar vlees aan die andere canibalen, die zichzelf mensen noemden, niet gunde.
De hele avond lang heb ik Bobo tegen me aangeklemd en aan haar graf gehuild. De tranen vormden een laagje ijs op mijn wangen. Ik weet niet hoelang ik er gezeten heb. Ik weet niet hoe laat het was. Maar op een gegeven moment stond ik op, stopte het hondje onder mijn jas en begon te lopen. Ik weet niet waarheen ik liep. Ik besefte weinig op dat moment. Ik besefte pas waar ik was, wanneer ik in een huis was binnengebroken en in de kelder een kast had opgestookt voor warmte.
2 weken later
Bobo is het enige wat me nog in leven houdt. Hij is mijn enige vriend, mijn enige herinnering aan het vrouwtje die mrs Cranberry noemde. De temperatuur is ondertussen gedaald tot -20 graden Celsius. We vergaan van de kou. Ik heb weer iemand moeten doden voor deze skipak die ik nu draag. Ik denk dat ik stilletjes één van deze canibalen word...
1 week later
Ik heb deze oude taperecorder in de antiekwinkel , waar ik me nu schuil houd, gevonden. Daarop spreek ik mijn verhaal in. Ik... Ik heb nog maar weinig tijd om te leven... Bobo ligt naast mij. Hij slaapt. Voor altijd. Zodadelijk ga ik warme thee drinken met mrs Cranberry en spelen met Bobo. Ergens boven ons. Dit was mijn levensverhaal ... Ik was Livia. Livia Stone...
-------------------------
Phew was dat even een melancholische tekst. Maar mijn eerste opdracht voor de sciencefiction is ook af. Ik hoop dat het op iets trekt. Mijn eerste sciencefiction oneshot is daarmee ook af.
Aantal woorden (nogmaals de woorden onder de streep tellen niet mee): precies 1300

Naar de wedstrijd van Skrywer1 en cookiefantasy