You'll always have a part of me,
Wherever you are,
Wherever I'll be,
Together again we'll take this fight,
Our souls being bound together tonight
Whatever our souls are made of.

-
Sky's pov:

"Sky, je weet wat P vorige week gezegd heeft", hoor ik Aiken klagen. Als ik opkijk van mijn leerwerk zie ik hem voor me staan. Zijn handen over elkaar heen geslagen en zijn gezicht getrokken in een dwingende staar.

Ik trek me er niets van aan.
"Eenmalig, dat is wat hij zei. Ik moet leren Aik, anders haal ik dit jaar nog eens niet", zeg ik koppig terug.

Ik moet toegeven, ik was nogal geschrokken toen ik wakker werd eind vorige week. Het enige wat ik me kon herinneren een vaag gevoel in mijn onderbuik. Aiken was zo bang geweest dat hij drie nachten niet goed geslapen had.

Ja, ik had die avond te veel van mijn medicijn ingenomen maar dat was alleen omdat ik last had van een pijnlijke steek in mijn borst. Iets waar dokter P me al voor had gewaarschuwd toen hij me mijn aandoening beter had uitgelegd.

Aiken had de gebeurtenis eigenlijk nog steeds niet goed verwerkt. Ik mag niets van hem. De sacherijnige Cocon die hij is. Het enige voordeel is eigenlijk dat hij het eens is met mijn beslissing weg te gaan bij WE.

"Voor de laatste keer Sky, ik wil het niet hebben. Je weet dondersgoed dat mevrouw Kowaerts je extra tijd heeft gegeven je voor te bereiden op je CE's zodat je nu kan uitrusten", moppert hij. Hij loopt naar de tafel toe waar ik aan zit en trekt mijn biologie boek onder mijn neus vandaan.

Gelijk sta ik op van tafel om het ding op mijn beurt uit zijn handen te trekken.
"Kap daarmee Connors, dat is onzin. Ik ben helemaal niet moe en wil die extra tijd niet. Wat doe jij eigenlijk nog hier? De vakantie is over en je moet naar school", grinnik ik.

Mevrouw Kowaerts had begin vorige week opgebeld. Ze weet nu groot en deels hoe het er met mij aan toe gaat. Ze had eigenhandig naar mijn huis gebeld waar Karla natuurlijk had aangenomen en de situatie had uitgelegd. Natuurlijk hadden ze me vervolgens opgebeld om te vragen waar ik dan wel was en hoe het met me ging. Wat uiteindelijk uitkwam op een interne beslissing van mevrouw Kowaerts; voorlopig geen school voor mij. Ik mag me thuis voorbereiden op mijn CE's en altijd terug naar school komen voor vragen.

Ook Kit had me die dag nog ongerust opgebeld. Ik had hem niet alles verteld, alleen dat het nu goed met me gaat en dat ik hem binnenkort vast wel weer op school zou zien. Kit en zijn grote hart.

"Sky? Sky? Hoor je überhaupt wel wat ik zeg??", vraagt Aiken. Ik schud meteen mijn hoofd en kijk hem uitdagend aan.

Hij zucht.
"Jezus, oke, Kit wil dat iemand je in de gaten houd. Je weet hoe hij is", zegt Aiken. Ik kijk hem ongelovig aan.

"En dat vraagt hij aan jouw? Niet eens aan Thomas?!", vraag ik snel. Aiken schud zijn hoofd en komt naast me zitten.

"Sky, ik wil dat je goed naar me luistert. Ik denk..", hij twijfelt over wat hij wilt zeggen, ".. Ik denk dat het tijd is om te praten. Echt te praten. Alles eerlijk en op tafel", zegt hij. Afwachtend kijk ik hem met grote ogen aan. Ik wist dat het eens zou komen, maar niet nu. Nu moet ik alles in een keer beslissen.

"Oke", zeg ik zacht en knik langzaam.

Onze blikken zijn beide op het tafelblad gericht. Ik besluit de eerste zet te nemen.

"Wat zit je dwars?", vraag ik serieus. Ik had het er met Jaymie al lang over gehad. Er is iets wat hij voor zich houd, en ik wil weten wat het is.

Wanneer hij geen antwoord geeft en alleen maar diep zucht besluit ik hem een zetje in de goede richting te geven.
Ik pak zijn hand stevig beet en knijp erin.

"Is het... misschien mijn studie?", vraag ik. Zijn stilte zegt genoeg.

"Zwijgen is toestemmen", zeg ik. Hij lijkt te begrijpen waar ik heen wil gaan.

"Aiken, dit werkt niet als je me niet vertelt wat je dwars zit. Ik weet al heel lang dat er iets is. Zelfs Jaymie heeft het opgemerkt", zeg ik. Bij het horen van haar naam geeft hij een kneepje terug in mijn hand. Zijn lange vingers strijken langs mijn pols. Iets wat hij wel vaker doet.

"Het is... Ingewikkeld. Ik, Ik weet niet of ik het jaar wel haal. En dat maakt ook eigenlijk geen verschil. Ik weet niet wat ik moet Sky. Ik heb het gevoel dat ik bij je moet blijven maar tegelijkertijd weet ik dat ik erbij moet zijn als de kinderen geboren worden", zegt hij. Daarna is het even stil. Ik geef hem de tijd om te ademen en door te gaan.

"Ik wil je niet zien gaan Sky. Ik vertrouw het niet. Ik heb continu het idee dat ik jouw toekomst in de weg loop. Dat ik degene ben die je ervan weerhoud om te vertrekken. Ik wil een constante zijn in je leven. Ik wil er altijd voor je zijn. Ik kan gewoon niet op twee plekken tegelijkertijd zijn", zucht hij. Waar komt dit opeens vandaan? Logisch dat hij af en toe zo stil is, als dat zo lang al aan hem trekt.

"Ik begrijp alles wat je zegt Aik. Als jij hier gelukkiger bent wil ik dat je hier blijft. Bij Jaymie, oké? Ik wil het risico niet lopen dat ik je ergens mee insleep waar je niets aan vind", zeg ik oprecht. Zijn grijze ogen sprankelen. Zijn hand knijpt haast mijn bloedsomloop af.

"Wil je echt weg? Wil je echt naar Amerika? Ondanks alles waar we ons samen doorheen gevochten hebben? Wil je alles.. alles opgeven voor een leven in Amerika?"? Vraagt hij dan. Zijn stem staat op het punt van breken. Wat hij zegt bevalt me totaal niet.

"Aik, je weet dat het zo niet zit. Ik wil hier gewoon weg. Ik wil weg van mijn vader, weg van mijn verleden en ik wil een toekomst met jou", zeg ik dan. Eindelijk ben ik eerlijk en geef ik werkelijk aan wat ik wil. Aiken knikt. Zijn haren vallen voor zijn ogen. Donkere lokken. Ik herken hem bijna niet terug.

"Sorry, dat was egoïstisch van me. Ik kan je niet vragen hier te blijven. Ik wil je niet tegenhouden. Ik kan niet, ik kan gewoon niet...
Oh mijn god Sky dit is zo ontiegelijk verschrikkelijk! Het is net alsof ik geen kant op kan. Ik wil niet kiezen!", schreeuwt hij haast, "Ik wil jouw godverdomme. Ik wil je haren, je glimlach, je sproeten, je wipneus en alles wat jouw jouw maakt niet opgeven voor een of andere domme universiteit!", zijn stem breekt nu echt. Zijn ogen staan verdrietig en tegelijkertijd verslagen.

"WAT MOET IK NOU? HEH? WAT?!", schreeuwt hij. Zijn ademhaling accelereert en zijn hand knijpt nu zo hard in de mijne dat het echt pijn doet. Snel leg ik mijn hand tegen zijn wang aan en draai zijn ogen naar de mijne toe. Hij kijkt me alleen maar geschrokken aan. Hij huilt. Hij huilt harder dan dat ik hem ooit eerder heb zien huilen. Zoveel tranen. Tranen die me doen denken aan mijn eigen tranen. Zeeën van tranen die we beide al vol gehuild hebben.

Ik vang hem op. Hij zakt hysterisch in een. Zijn schouders bewegen oncontroleerbaar op en neer. Hij zet zijn overige hand vast in zijn haren en trekt in frustratie aan de uiteindes. Alle opgepropte frustratie stroomt langzaam weg uit zijn lichaam.

"Shhhh, shhh", is alles wat ik kan zeggen. Nog nooit eerder had ik iemand zo hysterisch zien huilen. Zelfs mijn vader niet.

Aiken hoest wanneer hij bijna vergeet tussen zijn hysterie door adem te halen. Een van mijn handen glijd af naar zijn rug. Ik weet wat ik moet zeggen om alles te stoppen. Ik weet wat ik moet zeggen om er voor te zorgen dat het op houd. Ik kan het gewoon niet. Ik moet weg.

Rustig kalmeert de jongen in mijn armen. Uitgeput van alle energie die hij zojuist gebruikt heeft om eindelijk in volle overgave te vertellen wat hem dwars zit.

"Aik, ik denk dat het het beste is als je langs gaat bij Jaymie. Ze wilt dat je voor jezelf kiest. Ze heeft het beste met je voor dat weet je toch? En Phill en Lisette en Noah en ik. Je.. Moeder?", fluister ik half onzeker.

Aiken's huilbui word alleen maar erger wanneer ik het voorstel. Hij probeert door zijn tranen heen rustig te articuleren.

"Sorry Sky. S-sorry dat ik je nooit wat vertelt heb over mijn moeder. Ik heb nog nooit iemand vertelt wat er echt gebeurd i-is", snikt hij zacht. Ik schud snel mijn hoofd.

"Je hoeft me nooit, maar dan ook nooit uit te leggen wat er gebeurd is, hoor je me? Nooit Cocon. Nooit. Ik wil niet dat je alles overhaast doet alleen om me hier te houden. Ik wil gewoon dat je gelukkig bent gek!", zeg ik. Ik weet zeker dat ik mijn emotieloze masker nu af moet zetten.

"Sky.. Sky.. Sky Bright. Ik ben niet gelukkig zonder jou. Zonder jou verander ik terug in wat ik was. Ik ben bang dat dat gebeurt. Ik weet dat dat gebeurt", zegt hij zacht. Zijn stem klinkt aangetast en schor door al het geschreeuw.

Ik trek hem omhoog uit zijn stoel en sla mijn armen zo stevig om hem heen dat ik niets anders kan dan op mijn tenen staan. Ik trek zijn voorhoofd rustig naar dat van mij aan de achterkant van zijn nek. Ik trek zijn gespannen hand los uit zijn haren en vlecht mijn vingers samen met die van hem.

"Wat er dan ook mag gebeuren Aik..", begin ik, "..je raakt me nooit kwijt", ik trek een van zijn handen rustig naar mijn ketting toe en vlecht zijn vingers vast rond het kleine vlindertje.

"Jij bent mijn cocon, ik jouw rups", fluister ik.

Die avond keken we niet naar de consequenties van onze daden. Die avond keken we naar elkaar. Die avond trotseerde mijn lippen de zijne met zo veel meegedragen emotie dat alles wat we deden ons samen vereeuwigden. Zo zijn wij nou eenmaal. We zien wel.

-------
Nog 1 hoofdstuk en een epiloog!