Dread Mother of Forgetfulness
Who, when Thy reign begins,
Wipest away the Soul's distress,
And memory of her sins.

The trusty Worm that dieth not--
The steadfast Fire also,
By Thy contrivance are forgot
In a completer woe.

Thine are the lidless eyes of night
That stare upon our tears,
Through certain hours which in our sight
Exceed a thousand years:

Thine is the thickness of the Dark
That presses in our pain,
As Thine the Dawn that bids us mark
Life's grinning face again.

-    Rudyard Kipling

-------------------

Aiken's pov:

Ik zie Sky nog net de trap op lopen wanneer er opnieuw aangebeld word. Geïrriteerd draai ik me om en wals naar de voordeur om deze in een keer te openen. Ik zie echter geen Jamie of Phill. Wat ik zie zijn twee andere mensen. Twee andere mensen? Dit had ik niet verwacht.

''Ik kan me toch vaag herinneren dat ik jou niet had uitgenodigd vanavond'', zeg ik. Mijn stem koud, afgezien van het feit dat ik hem dagen terug al had 'vergeven' voor wat hij had gedaan. Nu ik wist dat het Sky was geweest die hij gebruikt had was mijn relatie met Sky alleen nog maar intenser geworden. Sinds de dag dat we weg waren gereden in de oldtimer, weg van Luke's huis.

Luke trekt ongemakkelijk aan de oortjes die over zijn zwarte leren jasje hangen. Zijn ogen staan omlaag in schaamte. ''Aiken, ik.., uhm..'', hij ontwijkt mijn blik wanneer hij zijn hoofd optilt en zenuwachtig met zijn vingers speelt. ''Hij moet Sky spreken'', zegt het onbekende meisje naast hem.

Ze trekt gelijk mijn aandacht. Ze was helemaal geen type voor Luke. Prachtig lang blond haar, een puntige kleine neus en een scherpe kaaklijn. Een grijze muts, zwarte handschoenen zonder vingertoppen en een ripped jeans met stiletto's eronder. Nee, dit kon niet kloppen. Luke viel altijd op het onschuldige type. De meisjes die hij gemakkelijk om zijn vinger kon winden en kon inpalmen.

Ondanks het iets wat ruige uiterlijk van het meisje is haar blik wel zacht en lief. Ze staat er rustig bij, bijna relaxed. Dan valt me op dat ik aan het staren ben. Ze grijnst. Goed bezig Aik, je geeft gelijk het verkeerde idee.

Ik steek uit reflex mijn handen omhoog. ''Sorry, normaal ben ik niet zo onbeleefd. Uhm, Luke, niet grof bedoelt maar ik denk niet dat Sky je gezicht ooit nog wilt zien. Oh wacht, eigenlijk weet ik dat 100% zeker. Dus ja, doei!'', zeg ik. Ik wil de deur zo snel mogelijk in zijn gezicht dichtgooien maar het meisje zet haar torenhoge hak tussen de deur en de houten drempel. Hierna trekt ze met haar handen de deur weer open en zet een voet de hal in. Mijn hal, mijn appartement.

''Sorry gast, maar deze jongen heeft het recht zich te verontschuldigen zodat hij weer normaal kan slapen. Dus, hop hop opzij en uit de weg'', zegt ze. Iets in haar stem intimideert me. Wat een apart meisje. Hmmm, Wacht eens even.

''Uhhm, ik weet niet wat je naam is maar kennen wij elkaar eigenlijk?'', vraag ik snel. Niet omdat ik geïnteresseerd in haar ben, ik heb Sky en ik houd van Sky, maar meer omdat ik me afvraag wie ze is en waarom Luke hier in godsnaam is?!

''De naam is Jasmin. Zou je Sky even kunnen halen hoeheetjeookalweer? Dat zal ons veel tijd schelen. Het is kerst weet je wel, die feestdag waarop de hele wereld gezellig thuis zit met familie en nergens anders tijd voor heeft dan koken en, oh, wacht even, dat weet je wel want zo'n persoon ben jij ook. Wat grappig'', zegt ze sarcastisch. Fijn, en dan ben ik degene met de attitude. Gelukkig heb ik nog een beetje zelfbeheersing over.

''Sorry Jasmin, Luke, maar Sky is zich boven aan het omkleden en ik denk niet dat ik hier tijd voor heb. Phill en Jaymie komen zo ook.. en de andere gasten'', zeg ik snel, mijn toon wat teruggetrokken. Dan zegt Luke eindelijk weer iets.

''Aik, alsjeblieft?'', vraagt hij. Ik weet wat zijn ogen van me vragen. Dat wist ik nu wel zeker. Hij had spijt, en hij wilde van dat knagende onderbuikgevoel af. De enige reden waarom ik zeg wat ik zeg is dat ik weet hoe het voelt om je zo te voelen.

''Oké, maar je krijgt niet langer dan vijf minuten en als je haar pijn doet, dan heb je echt een probleem'', zeg ik op dreigende toon. Luke knikt en loopt vervolgens achter stiletto aan de woonkamer in. Ik weet niet wat het is met dat meisje, maar ze speelt met mijn geduld en zelfbeheersing.

Pas wanneer Sky tien minuten later de deur van de woonkamer opent, opgefrist en in een prachtige zwarte jurk, weet ik bijna zeker dat dit geen goed idee was. Haar blik staat woedend wanneer ze de desbetreffende persoon op de bank ziet zitten.

''Wat doet hij hier?'', sist ze. Ze is woedend. ''Hoe durf je je gezicht weer te laten zien lul, ik dacht dat ik je nooit meer zou zien''. Luke is stil. Hij lijkt na te moeten denken over wat hij wilt zeggen.

''Uhm Sky, ik weet dat dit misschien heel erg rot is, maar Luke heeft gewoon even wat te zeggen. Ik heb hem alleen binnen gelaten om hem zijn zegje te laten doen, daarna schop ik hem met plezier het appartement weer uit'', zeg ik. Ik sla mijn armen over elkaar heen en wacht tot Sky bij zinnen komt. Ze laat haar ogen zonder wat te zeggen over Jasmin heen gaan en schiet een afkeurende blik Luke's richting op.

''Sky alsjeblieft, je hoeft niet eens te luisteren naar wat ik te zeggen heb, als ik het maar tegen je kan zeggen. Ik voel me echt verschrikkelijk over wat ik gedaan heb en ik wil mijn... mijn excuses aanbieden'', zegt hij. Hij ratelt. Waarom had ik deze trui nou aan gedaan. Het lijkt hier alleen maar steeds warmer te worden.

Sky trekt haar kin omhoog. Haar blik dodelijk gericht op Luke, die ineen krimpt van schaamte. Sky's ogen schieten Jasmin's kant op.

''Wat een grap. Weet jij wat hij met meisjes doet? Hij misleid ze en liegt tegen ze. Hij misbruikt ze als een object. Als ik jou was zou ik hem allang gedumpt hebben'', zegt ze. Jasmin lijkt niet te willen reageren. ''Want ja, dat is waar je je 'excuses' voor komt aanbieden hé, eikel! Een paar dagen geleden wist je niet eens meer wie ik was, en nu kom je mijn leven in walsen alsof het je gegund is? Nou, ik kan je een ding zeggen, JE HEBT HET MOOI MIS'', gilt ze. Ik kan merken dat Sky's ademhaling toeneemt en sta gelijk op om in een reflex mijn hand om haar middel heen te slaan en haar rustig op de bank neer te zetten. Ze slaat mijn aanraking echter van me af en zend me een dodende blik. Wat ik zie in haar ogen is iets wat ik al verwacht had. Pijn en verdriet.

"Luke, het is over. Je hebt het geprobeerd, nu wegwezen", zeg ik. Luke lijkt niet te weten wat te doen. Ik weet dat hij spijt heeft maar zoiets doe je niet!
"Sky ik wil alleen... ", "WEG!", gilt ze. "NU. Aiken, haal hem weg alsjeblieft", er staan nu tranen in haar ogen, en het raakt me zo ontzettend diep.

Ik loop naar Sky toe en probeer haar te kalmeren door mijn handen op haar schouderbladen te leggen. Ik weet dat dat haar altijd rustig kan krijgen. Voordat ik mijn boze woorden volledig op Luke stort check ik eerst of Sky niet hyperventileert. Ik wil geen herhaling van de vorige keer. Ik ben helemaal klaar met ziekenhuizen. Ik steek mijn hand door haar haren heen langs haar wang en draai haar gezicht het kuiltje van mijn nek in. 

''Luke, je kent mijn voorwaarden. Zo is het genoeg'', zeg ik. Luke zit er verslagen bij. Jasmin trekt hem met en hand uit de sofa omhoog en nestelt haar hand op zijn schouder. 

''Oke, maar, het spijt me. Wet gewoon dat het me echt diep van binnen niet goed zit Sky. Ik heb zo veel spijt van...'', hij stopt. Dit lijkt Sky alleen maar bozer te maken. Zelfs ik kan haar niet rustig krijgen. Zonder dat ik er iets aan kan doen vliegt ze uit mijn grip en haalt haar hand naar achteren. Shit. 

Een harde klap op Luke zijn wan laat hem haast van zijn voetenvallen. Dan is het volledig stil. 

''Je kan het niet eens zeggen. Lafaard. En nu WEGWEZEN!'', schreeuwt ze. Wauw.  Ze houd haar lip tussen haar tanden, haar tranen binnen en haar ijzige blik gevestigd op Luke bij wie de boodschap nu eindelijk door dringt. Zonder nog een woord te zeggen trekt Jasmin hem mee de kamer uit, en vervolgens het appartement uit.  Zodra de deur zich gesloten heeft is het opnieuw stil. Je hoort alleen nog Chopin op de achtergrond wegspelen. Sky staat stil in het midden van de woonkamer. 

Ik probeer haar vanuit mijn eerste stap weer aan te raken, maar ze wijkt uit. ''Nee, nu even niet Aik'', zegt ze. Haar stem klinkt dood, alsof het leven even uit haar eigen is weggesijpeld. Haar ogen gericht op de gedekte tafel vol eten. Ik trek mijn hand terug en besluit haar even met rust te laten. Dan hoor ik voetstappen. Even ben ik bang dat het Luke is maar zet die bedenking al gouw opzij. Die komt echt niet meer terug. Sky lijkt het ook te horen en draait zich langzaam om naar de deuropening. Niet veel later vult een bekende stem de woonkamer.

''Hallo hallo! Fijne kerst mensen laat het feest... maar........ beginnen?''. Thomas.