''Ik ben nog even terug gekomen, maar je was in slaap gevallen,.. slaapkop. Ik wilde je eigenlijk niet zo achterlaten. Ik kan je wel gaan vertellen hoe fout alles is wat je doet, maar dat heeft geen zin. Jij verdient geen schaamte Lover boy, maar je moet je ook niet zo als een lul gedragen tegenover je broer. Ik weet wat je denkt: blondje, dom kind, waarom doet ze dit überhaupt? Nou: Jij verdient een broer, en eveneens respect. Laat je niet zo op je kop zitten door de rest van de wereld, en doe er wat aan! Oh ja: en de volgende keer dat je een meisje meeneemt naar je appartement: ruim je knuffelbeer dan even op. Ik ben niet achterlijk. Onder het bed? serieus? Nouja, als jij het nou goed maakt met je broer, overweeg ik nog eens met je te praten, en misschien wel wat meer leuks. Bel me wanneer je geen koning van Albanië meer bent. Ja dude, je praat in je slaap. En ik kan gokken dat het iets is dat niet heel goed is.

x Jasmin

-

Luke's pov:

'Het nummer dat u heeft gebeld is nu niet bereikbaar. probeer het later...'

Ik druk al op het rode rondje van mijn telefoon voor het ding gaat vragen om een voicemail bericht. Ik ben niet zo van 1233. Daarbij heb ik echt geen zin in die geautomatiseerde stem van mijn provider . Ach, onzin. Je hebt gewoon de ballen niet.

Ik zucht een keer diep en laat al mijn frustratie van de afgelopen dagen los. Heerlijk. Toch zit iets me totaal niet lekker. Sky. Iets in me weet gewoon dat ik dom was geweest geen sorry te hebben gezegd tegen haar. Een onwetend stemmetje in mijn hoofd. Het eet me van binnen op, wat ik gedaan heb. Het probleem is gewoon dat niemand me kan helpen dit op te lossen. Ik heb mezelf in deze shit gekregen, dan moet ik er dus ook zelf weer uit zien te komen. Zo moeilijk kan het toch niet zijn?

Nu Aiken me indirect ongeveer heeft vergeven, en Phill ook, voel ik me toch een stukje beter. Alsof het knagende gevoel wat is verlamd. En ik had er heel wat alcohol voor nodig gehad.

Mensen begrijpen niet wat er zo verslavend is aan drugs en alcohol. Ik zal het je in een paar woorden vertellen: Gevoelloos, emotieloos en sprakeloos. Ik weet dat al deze woorden eindigen op -loos. Dat is iets waar ik gisteren lang over heb nagedacht terwijl ik in mijn linkerhand een biertje vast had en in mijn rechter hand een joint. Als je -loos bent van iets heb je iets niet. Dat was mijn conclusie. En als ik mezelf afzet van alles wat ik wél kan hebben raak ik dus alles kwijt. Dan word je -loos aan alles.

Ik had zo snel als ik kon mijn joint in mijn bierflesje gegooid en de rest van de inhoud van het flesje door de gootsteen heen gespoeld. Ik zou niet weer alles verliezen. Dat wist ik zeker.

En nu zat het alweer tegen. Ik had eindelijk de ballen gehad om Jasmin te bellen en dan is ze niet bereikbaar. My god, is dit een teken? Kan er dan voor een keer eens iets goed gaan in mijn leven?

Als jij het nou eens goed maakt met je broer, dan overweeg ik nog eens met je te praten. Yeah, sure. Want k ben ook zo goed in het uiten van mijn emoties. Dat kon ik voor Jasmin nog maar op één manier: Sober blijven. Nu kon ik dronken en stoned nog mijn emoties laten zien. En alleen maar bij haar. Het maakt me gek. Ik moet weten waarom! Als ik op het punt sta eindelijk mijn lichaam van mijn het grasbed af te duwen schrik ik op van mijn ringtone. Snel duw ik mezelf in een zittende positie en neem aan.

''Luke'', zeg ik snel.

''Heej, Lover Boy! Eindelijk besloten alles bij te leggen met je broer? Ik zag dat je me al gebeld had net maar mijn telefoon is, nou ja, bijna dood. Je weet wel, scherm kapot, een spastische accu en..''

''Jasmin?'' vraag ik vol ongeloof. Wacht, had ze mijn nummer al opgeslagen in haar telefoon? Hmmm, die had ik niet aan zien komen.

''Ja, Jasmin. Duh! Maar waarom bel je me nu? Zit je ergens mee lover boy? Een gebroken hart misschien?'', pest ze. Haar toon is erg onverschillig. Ik kan er niet uit opmaken of ze het meent, of dat alles wat ze zegt sarcastisch bedoeld is.

''Nee natuurlijk niet! En, hou nou eens op.'', zeg ik. Ze giechelt. Giechelt!

''Waarmee dan, Lover boy?'', vraagt ze. Ik knijp de telefoon stevig vast in mijn handen en besluit hem toch maar op luidspreker te zetten, voor het geval dat ik haar niet goed kan verstaan met alle drukte om me heen. Met name de dikke, totaal niet modebewuste vrouw die met haar Duitse herder net langs het grindpad loopt en me een vieze blik toewerpt. Ik HAAT vooroordelen.

''Jasmin, ik wilde alleen weten of je zin had weer een keertje af te spreken?'', vraag ik snel. Ik hoor haat stem nu nog harder lachen. Wat is haar probleem? Oh wacht, ik ben de persoon met het probleem.

''Ik heb een probleem Jas'', zeg ik serieus. Haar geschater stopt wanneer ze doorheeft dat ik het niet als grap bedoeld heb. Ik hoor de lijn wat kraken. Volgens mij gaat ze ergens zitten. De achtergrond klinkt in ieder geval druk.

''Jasmin, waar ben je? Even serieus!'', roep ik... Geen antwoord. Shit hé.

''Luke? Luke? Sorry, ik ben even naar achteren gelopen. Het is nogal druk vandaag. Koud weer en warme dranken. Je wilt niet weten hoeveel schuimbekers ik vandaag al verkocht heb!'', lacht ze. Zze praat gelijk verder.

''Maar oké. Jouw probleem is wel wat belangrijker denk ik. Je kan me na mijn werk wel even ophalen anders? De Starbucks in het centrum. Die in de buurt van Barney's zit. We kunnen koffie drinken op mijn kosten en wat bijkletsen?'', vraagt ze.

Daar hoef ik niet snel over na te denken.

''Top! Maar maak daar maar thee van. Ik ben niet zo van de koffie. Hoe laat ben je klaar?'', vraag ik snel. Ik merk dat mijn telefoon ook bijna leeg is. Wat een top dag!

''Half 4! Wie had dat gedacht. Lover boy drinkt thee. Haha! Zie je dan!'', zegt ze. Ik wil het gesprek afbreken, maar zij is sneller. Waar heb ik mezelf ingepraat?

-

Ugh, wat is de Starbucks toch altijd een hel hol. Alleen maar mensen opzoek naar een cafeïne boost. Sacherijnige buitenlanders die altijd ongeduldig leunend op één been de medewerkers lopen te kleineren. Als ik om me heen kijk ben ik bang dat ik Jasmin niet kan vinden. Toch spot ik haar blonde haren even later achter de bar. Ze stond achter de koffie machines.

Haar nagels zijn zwart gelakt. Haar haar zit in een lage knot op haar hoofd en ze draagt een witte bloes met daarover een zwart keuken schort. Haar zwarte spijkerbroek scheurt aan alle kanten en ze draagt tot mijn verbazing bruine hakken. Hoge hakken... Haar lange benen komen goed uit in de strakke skinny jeans. Wat me verder opvalt is de ketting die ze draagt: Een zwarte steen die wel mat lijkt aan meerdere kanten.

Wanneer ze me ziet zwaait ze vluchtig en wijst met haar vinger naar de stoel die naast de bar staat. Wanneer ik plaats neem voel ik ogen van meerdere klanten op me gericht staan. Die zijn zeker niets gewend. tatoeages en piercings. Je kan de vooroordelen gewoon van hun gezichten af lezen.

''Lukedyluke!'', gilt Jasmin, waarna ze haar schort af trekt en in een hand vasthoud. Ze klimt soepel over het deurtje van de bar heen en dumpt vervolgens haar leren zwarte handtas op de grond naast mijn stoel. Ik lach naar haar.

''Kom op zeg, ik heb nog liever Loverboy dan Lukedyluke. Oh wacht, nee ik heb liever geen van beiden'', zeg ik sarcastisch. Ze duwt haar elleboog zacht in mijn zij ten teken dat ze mijn aardige opmerking niet pikt en trekt me dan in een soepele beweging omhoog uit de stoel waar ik op zit.

''Kom op, kom op, kom op! Weg uit dit hel hol. Ik loop hier al de hele dag rond!'', zegt ze. Mijn lichaam lijkt zich alleen nog maar te concentreren op de hand die ze zacht om mijn pols heeft geklemd. Het kost heel wat energie om haar bij te houden, en ze rent nog wel op hakken! Ze haalt haar tas van de grond en propt haar schort in het binnen vak van het ding. Daarna trekt ze me mee naar de uitgang. Haar jas, wanten en muts zitten allemaal wat scheef.

''Doeg Semmie!'', gilt ze naar de medewerker achter de balie die momenteel in gevecht is met een pak melk. Semmie, neem ik aan, kijkt op en zwaait! Vlak voordat we de deur uit zijn laat ze haar hand afglijden naar die van mij en verstrengelt onze vingers samen. Mijn lichaam schokt van binnen. Wat heeft ze toch zachte handen. Hmmm, ik kan niet wachten tot ik ze weer aan mijn haren voel trekken wanneer ik haar..

''Luke! Loop nou eens door. Straks is het vlonder bezet!'', zucht ze. Wanneer we eindelijk bij het water zijn aangekomen staat ze stil. Het water van het meer is bevroren en bedekt met een laag sneeuw. Nergens valt een teken van leven te ontdekken. Geen mens of dier die in dit weer gezellig hier wilt rondhangen. Achter het riet wat door de wind rustig heen en weer zwiert zie ik nog net een eenzame eend het ijs op waggelen. Ik keer me tot Jasmin's lichaam en begin iets wat buiten adem te klagen. Wat was ze van plan?

''Hèhè, moest dat nou zo snel? Ik dacht dat je koffie wilde drinken en daarna pas iets leuks wilde gaan doen? Ik ben hier de persoon met pr..'', ik word onderbroken door haar lichaam, wat zich tot mij draait en zich in een stap tegenover mij bevind. Ze trekt mijn gezicht naar het hare met een van haar vrije handen en laat de ander door mijn haar heen gaan. Eerst schiet ik volledig de stress in. Wat?!

Dan leg ik mijn handen op haar onderrug en trek haar wat dichterbij. Ze kust me rustig en zacht. Alsof ze alle tijd van de wereld heeft. Daarna trekt ze mijn onderlip tussen haar tanden en kust me wat dwingender. Ik beantwoord haar maar al te graag. Maar ik heb amper tijd om haar lippen te trotseren. Zo snel als de kus begon, zo snel leek hij weer voorbij te zijn wanneer ze haar gezicht terug trekt. We ademen beide witte hete damp uit. De condens lijkt wel in rook op te gaan.

''Dus'', fluistert ze, ''Wat zit je dwars? Dat was iets wat zich al heel lang in mijn hoofd afspeelde'', zegt ze. Ik zoek haar ogen af naar enige emotie, maar vind alleen een lichte witte gloed. Een glans die zegt dat ze hoopvol is. Ik had haar gezegd dat ik niet aan liefde deed. Toch is zij iemand, een meisje, waar ik na een nacht nog niet genoeg van had gehad. Het is raar om mijn eigen emoties niet te begrijpen.

''Uhmm, nou, mijn broer en ik hebben het inderdaad bij gelegd. Maar daarentegen kan ik maar geen afstand doen van mijn 'oude zelf' zeg maar. Ik weet wat het is, maar ik ben bang mijn excuses aan te bieden. Wat als ze me niet begrijpt?'', vraag ik hulpeloos. Ze laat haar ogen van boven naar beneden afglijden en laat vervolgens haar kont dan op het koude vlonder zakken.

''Iets te snel. Wacht even. Ik dacht dat je een broer had? Wie is ze?'', vraagt ze aan me. Nee hè! Ze zal me voor altijd haten. Ik weet dat het beter is om haar alles te vertellen, maar vertrouw ik haar dan wel genoeg?

''Beloof me dat je je eigen oordeel voor je houd, en dat je het ook vanaf mijn oogpunt bekijkt?'', smeek ik haar. Ik ga achter haar staan en laat mijn handen rusten op haar schouders. Ze knikt langzaam. "Ik heb mijn dieptepunt al bereikt in het leven. Geloof me Luke, wat je ook gedaan hebt, al heb je iemand vermoord..", ze grinnikt, "..Ik veroordeel niemand. Als jij zegt dat je het hebt over je oude ik geloof ik je. Als je liegt, weet dan dat ik je never nooit meer wil zien", zegt ze.

"Deal", zeg ik.

En zo vertel ik haar alles. Over Sky, over Aiken, over mijn domme oude gedrag. Ze kijkt gechoqueerd wanneer ik haar vertel over wat ik heb gedaan. En dan voornamelijk met Sky. Ik kan zien dat het haar niet afschrikt. Ze houd zich aan haar belofte. Bijna alsof ze medelijden met mij heeft. Het enige wat ze echter zegt blijft me wel bij.

''Luke, het is beter het nu te zien dan wanneer het al te laat is. Je bent niet nutteloos, of emotieloos of waardeloos. Alleen wanneer je zo over jezelf denkt weet je zeker dat je jezelf niet meer kan vertrouwen. Ga naar Sky toe en bied je excuses aan en doe het zonder drank. Ik weet dat je dat kan. En wanneer je dat hebt gedaan kun je het loslaten. Zo heb ik ook mijn verleden moeten loslaten. Geloof me, dat wil je niet weten".

Mijn wangen zijn nat. Warm en vochtig. Haar begrip is onbegrijpelijk en zo ontzettend mooi. Ze lacht.

Dan voel ik mijn gezicht plots naar rechts draaien. Mijn wang brand. Mijn ogen gelijk groot en wenkbrauwen gefronst.

"Die is voor Sky. Dat moet je gewoon begrijpen", zegt ze. Ik stamel. Ik kan geen normale zinnen meer vormen.

''Kom op Loverboy. Je wilt toch zeker de kerst niet alleen doorbrengen?'', vraagt ze. Ik knik en lach naar haar. Ze lacht terug. Ik weet niet precies wat ik voel, of wat haar zo speciaal maakt. Ik weet alleen dat ze een blijvertje is. Geen lustobject maar een puur mens van vlees en bloed.