You're a part of me; you're in my very soul
When you look at me, I fight to keep control
You do something to me, no one else ever will
And when you kiss me, my body trembles with the thrill

There's such a strong chemistry, between us there
We start with a glance that turns, into a stare
No words need be spoken, when together or apart
Because each one of us knows, what's in the others heart  

~

Aiken's pov:

''Wat is...?'', stamelt Sky. Haar blonde krullende haren zitten verborgen onder een witte wollen muts. Er steken aan de voorkant nog net een paar plukjes onder de elastieken band van het mutsje uit. Haar ogen worden groot wanneer ze naar het uitzicht voor zich staart. Ik kan vanaf de zijkant van haar gloeiende gezicht zien dat haar ogen wat beginnen te wateren. De witte sneeuw maakt het dode gras stralen wanneer de korrels nog net aangeraakt worden door het laatste beetje daglicht, wat al ruimte begint te maken voor het maanlicht van de nacht. Ik geef haar een zacht begrijpend kneepje in haar hand. Deze lijkt zo klein in de mijne. Ondanks dat we geen wanten aan hebben zijn onze handen toch niet koud. Ik wrijf met mijn vingertoppen over haar pols.

''De sneeuw maakt het nog mooier'', zeg ik zacht. Mijn stem klinkt als een fluistering. Langzaam draait ze haar hoofd mijn richting uit. ''En bijna onherkenbaar'', voegt ze toe. Ze straalt wanneer ze haar vingers nog harder in mijn hand vast drukt. Het zou me niets verbazen als ze rode vingerafdrukken achterliet. Ik trek haar iets dichter naar me toe en zucht. Ik voel gespannen spieren en versnelde hartslag. Ik tast met mijn vingers naar de volledig geheelde littekens op haar pols en beweeg voorzichtig mijn duim langs elke streep.

''Die littekens hè?'', vraag ik zacht. ''Was je vader de enige reden?'', Ik had me altijd al af gevraagd waarom Sky zichzelf nou precies zoiets had aangedaan. Ik begreep waar de drang vandaan kwam. Ik was zelf ook niet helemaal onschuldig, maar Sky is zo sterk. Ik kan bijna niet geloven dat er niets anders in het spel geweest zou moeten zijn. Ik laat mijn ogen afglijden naar mijn eigen polsen, waar de maar al te bekende tatoeages op rusten. Alsof ze er nooit geweest waren.

''Ik..ik weet het niet zeker. Het leek toen der tijd net alsof het iets was wat ik moest doen. Alsof ik zonder net goed genoeg was. Alsof ik mezelf moest straffen omdat anderen om me heen het nog slechter hadden dan ik. Mijn vader was.. mijn vader was gewoon die ene factor die de grootste rol speelde.'', zegt ze. Ik luister naar elk woord wat ze zegt. Elke lettergreep, die ik voluit begrijp. Ik knik en vertraag onze pas wanneer we bijna zijn aangekomen op de plek die ik haar zo graag wil laten zien. We hadden er jammer genoeg geen tijd voor gehad tijdens de happening. ''Kom'', zeg ik, waarna ik haar lichtjes meetrek aan haar hand.

We lopen een klein stukje verder naar de bosrand, waar ik een stuk schors wegtrek van de grote wilg en er een ladder tevoorschijn komt van houten loopstukken.

Sky draait haar hoofd naar me toe wanneer we stil staan voor de boom. Ze trekt haar wenkbrauwen op en grijnst wanneer ze naar boven kijkt. De maan is nu al duidelijk zichtbaar en de zon verdwijnt al aan de horizon. ''Hoe cliché deze avond dan uiteindelijk toch nog kan worden'', mompel ik in mezelf. Als een speels klein kind klimt ze al enthousiast naar boven. ''Hé, wacht op mij. De kussens en dekens moeten ook nog naar boven!'', roep ik. Ze kijkt op me neer met een grote grijns. Het zal wel koud worden vannacht.

Ik trek mezelf op aan de houten ladder en draag tegelijkertijd een van de dekens en kussens al mee naar boven. Als ik zelf eindelijk ook boven ben kijkt Sky ongelovig om zich heen. Wat te begrijpen valt. Ze heeft waarschijnlijk nog nooit in haar leven zoiets gezien. De hut is aan vier kanten afgesloten en afgedekt met een houten dak dat aan beide kanten open gezet kan worden met twee scharnieren. Het is niet erg groot, maar zo moet het lukken. Ik laat Sky even tot zichzelf komen en loop naar een van de vier hoeken van de boomhut. Mijn laarzen laten het platform kraken. Het geluid doet me denken aan vroeger. Phill en ik hadden de hut samen gemaakt 6 jaar geleden, met de hulp van onze beide vaders. Dat was de tijd geweest dat mijn vader net terug was gekomen uit Bangkok en me had beloofd het hele komende halve jaar dat hij er weer was te werken aan onze boomhut. Nu is hij opnieuw teruggekomen. Alleen denk ik daar heel anders over.

''Aik. Het is prachtig!'', roept Sky. De lange stilte van eerder maakt haar stem een stuk luider klinken. Aan de muur van de hut hangen wat plankjes waar wat kaarsen, boeken en dode planten op staan. Een van de voorwerpen trekt mijn aandacht. Het is een foto van mijn moeder en ik. Ik pak de foto op en veeg met mijn duim voorzichtig het dunne laagje stof van het glas. Als ik de foto met pijn in mijn hart weer wegzet en me omdraai  zie ik Sky nog steeds adembenemend staren naar het prachtige uitzicht. 

Ik haal een aansteker uit de dichtstbijzijnde lade en draai een paar keer aan het ijzeren rondje. Hoe dat dan ook mag heten. De half lege aansteker veroorzaakt een lichte gasgeur wanneer ik eindelijk een volle vlam uit het ding weet te frutsen. Ik steek een paar kaarsen aan voor meer licht en loop dan naar de scharnieren van het dak toe om deze te openen. Het hout kraakt wat wanneer ik zo hard mogelijk tegen het hout aan duw. De scharnieren zullen in de tussentijd wel geroest zijn door de vele regen. Ik laat mijn gedachten afdwalen naar mijn diepste onzekerheden.

''Quint zal je morgen maar moeten missen'', zeg ik speels. Ik weet dat ze het vervelend vind als ik haar baas verkeerd bij zijn voornaam aanspreek.  De asshole. Alsof ik niet weet wat hij van Sky wil hebben. Ik weet hoe ik zelf naar haar kijk, en die verdomde blik vind ik maar al te vaak terug in zijn ogen. Ze rolt met haar ogen en port me in mijn zij. ''Q. U. I. N. N. Quinn. Is het zo moeilijk om te onthouden?'', vraagt ze terwijl haar mondhoeken toch opkrullen in een zwakke glimlach. ''En wat bedoel je? Missen? Met kerst zijn er nog genoeg boeken om uitgegeven te worden. We moeten alle deadlines halen voordat iedereen zijn cadeaus gaat inkopen'', zegt ze technisch. Ik trek mijn wenkbrauw op en staar naar haar. De kaarsen doen de sterren in haar ogen oplichten. Alsof het twee poeltjes zijn volgeschreven met een bloedmooie schoonheid waarvan niet iedereen het geluk heeft deze mee te dragen. 

Quinn mag proberen wat hij wilt, maar Sky heeft haar schoonheid al weggegeven aan mij. Littekens of geen littekens. ''Sky?'', vraag ik rustig. Ze draait zich langzaam naar me toe. Haar blonde haren draaien op een prachtige manier om haar gezicht heen nu ik merk dat ze haar witte muts af heeft gedaan. Ze schenkt me een verwarde blik. ''Ik, uhmm.. je weet toch wel de vorige keer bij het grasveld. Dat je erachter kwam dat Phill Luke's tweelingbroer was?'', vraag ik haar. Bij het aanhoren van Luke's naam krimpt ze niet meer zo ineen. Ik ben blij dat ze wat zelfverzekerder is geworden. ''Ja'', zegt ze. Ze laat zich zakken op het bed van kussens en trekt een van de dekens over haar onderbenen heen. Ze zal het wel koud hebben in haar panty. Haar hakken liggen nog beneden, bij de ladder van de boom. Ik denk aan onze eerste keer hier aan het veld.

''De doodsangst in je stem. Ik was zo ontzettend bang. En toch laat de omgeving me alleen maar denken aan je lach. Aan de glimlach die je die middag toch nog op je gezicht had staan'', zei ik. Sky zucht. Langzaam knikt ze. ''Ergens was ik wel blij dat jij er bij was'', zei ze, ''Ik kende je amper''. Haar ogen glimmen wat. Ik twijfel of het komt door het gedempte licht wat hier amper is,  of de waas van tranen. Ik ga voor het tweede en laat mezelf, na het veilig stellen van de kaarsen, naast haar in de kussens zakken. ''Wie weet wat er gebeurt was als ik je niet ontmoet had'', zegt ze zacht. Haar ooghoeken vullen zich met een nog vollere glans ten teken dat meer tranen zich vormen in haar ogen.

''Zeg dat niet Sky. Je hebt me ontmoet. En dat was iets goeds. Wie anders had je ooit rups genoemd?'', vraag ik. Ze  laat haar ogen afdalen naar haar ketting en pakt hem met één hand stevig beet. De andere haalt ze langs mijn gezicht wanneer ze haar wimpers weer open doet zwaaien en haar ogen opnieuw de mijne vinden. Ik leun haar zachte aanraking in en sluit mijn ogen. Haar vingers zijn zo warm. Ze lacht wat. Een kort geluid wat ik de laatste tijd gelukkig zo vaak mag horen. Ik voel haar vingers langzaam over mijn wang bewegen. Dan daalt ze af naar mijn nek, waar haar vingers de bekende omlijningen van mijn tatoeages langs gaan. 

Haar ademhaling versnelt. Ze fluistert nu nog zachter. ''De setting is perfect. De omgeving is perfect. De avond is perfect. Ik wil dit moment niet verpesten Aik. Ik ben zo ontzettend bang voor deze nacht'', zegt ze door haar zachte gesnik heen. Het breekt me om haar zo kapot te horen gaan. Om iets wat helemaal niet nodig is. ''Sky, ik improviseer ook maar wat. Die boom, die consequentie, het hoeft allemaal niet'', zeg ik. Ik open mijn ogen en laat mijn handen veelbetekenend van haar schouders tot haar onderarmen een spoor van warmte achterlaten. ''Dat is niets om je zorgen over te maken. We zitten niet in een Nicholas Sparks film. We schrijven ons eigen leven'', zeg ik. Ze knikt en spreekt met een kleine stem door haar nieuwe glimlach heen. ''Quote jij ineens Mozart?'', vraagt ze. Ik knik. 

Ze duwt zichzelf verder naar voren en drukt haar lippen op mijn kaak. ''Ik ben gewoon zo bang dat ik het verpest. Dat ik van alles wat me meegemaakt hebben na een avond afscheid moet nemen. Alles en iedereen keert zich al van me af. En.... en toen kwam jij'', begint ze. ''Jij met je stoere imago, je zachte handen, tatoeages, piercings, glimlach met kuiltjes, je stem, je.. alles!'', gaat ze verder. ''Ik ben zo bang je kwijt te raken. En ik weet dat dit al de honderdste keer is dat ik dat zeg. En dat jij precies hetzelfde denkt. Maar ik kan het niet veranderen en..'', ik sluit de afstand tussen ons door mijn rechter hand om haar nek te leggen en haar lippen naar de mijne te begeleiden. Ze stopt abrupt met praten. Ik zucht zacht. ''Maar lieve Sky, ik hou van jou, en dat kan ik niet veranderen''.

---------

Een extra lang hoofdstuk! Ik zie jullie al denken: EINDELIJK!!!! Sorry! Dit was zo lastig om te schrijven. Ik heb gewist en toegevoegt en gewist en ... alles! ARGGG. En nu vragen jullie je pas echt af wat er om gaat in mijn brein? Ik heb een traantje weg moeten pikken toen ik de laatste paar zinnen schreef. :'//

Netties2016 here I come (Ughuughhh kansloos ughuughh) Hahaha, fijn 2016 allemaal! Verwacht meer updates. Ik wil dit verhaal graag afronden. maar er zijn nog zoveel vragen!?!?!