Christmas is forever, not for just one day,
for loving, sharing, giving, are not to put away
like bells and lights and tinsel, in some box upon a shelf.
The good you do for others is good you do yourself...

~ Norman Wesley - "Let Every J

-------------

Aiken's pov:

''Ik denk dat je Jaymie zelf maar moet laten kiezen Aik....'', zegt Sky. Mijn handen drukken zich hard tegen het warme materiaal van de hete dampende mok aan. De hitte geeft af aan mijn nu nog koude handen, wat een fijn gevoel geeft. Een gemengde geur van koffiebonen en dennennaalden dringt mijn neus binnen. Ik kan niet geloven dat Sky me ondanks haar fysieke staat hiermee naartoe genomen heeft. Ik schuif wat ongemakkelijk met mijn zwarte schoenen over de laminaten vloer van het tuincentrum café en knik. Ik heb nog geen woord met Sky uitgewisseld sinds de confrontatie met mijn vader. Ze lijkt te begrijpen dat ik even ruimte nodig heb en neemt een slok van haar eigen warme chocolademelk met slagroom.

Wanneer ik in mijn eigen mok kijk zie ik de mini marshmallows al langzaam versmelten tot een paar klein hompjes plakkerig wit spul. Awhh grose.. Sky legt haar hand neer op het kleine tafelblad voor ons en zucht. Het lijkt wel of mijn brein even niets wilt verwerken. Misschien kan ik toch maar beter terug naar huis gaan. Ik voel haar andere hand mijn kin omhoog tillen. Ze strijkt met haar warme vingers langs mijn wang en mompelt. ''Hé, het is goed om verward te zijn Aik. Je hebt even wat ruimte nodig om het te verwerken, ik begrijp het wel'', zegt ze. Natuurlijk heeft ze gelijk. Een kleine glimlach begint vorm te geven op haar gezicht. Onbewust lach ik met haar mee.

Vanavond wilde ik Sky mee uit eten nemen. Het is nu eenmaal bijna kerst. Wat heb ik toch een hekel aan dat rotfeest. Ik heb nooit begrepen waarom we het vieren met eten, feest en kerstbomen. Ik bedoel maar, in wat voor opzicht heeft een fucking boom te maken met Jezus? Hmm? Het is nou niet bepaald alsof hij dacht: Ik hoop dat de mensheid mijn geboorte zal vieren door bomen te versieren met slingers en kerstballen. Oh, en laten we de kerstman niet vergeten. Want waar komen de cadeaus anders vandaan?

Toch moet ik het elk jaar weer doorstaan. De drukte op straat, stomme liedjes, speeksel uitwisselende koppels en om niet te vergeten die verschrikkelijke cliché feel-good movies. Toch zit er dit jaar dan nog een lichtpuntje aan vast. Ik heb Sky om het mee te 'vieren'. Ik heb beloofd haar nog voor kerstavond mee uit eten te nemen om de drukte op eerste kerstdag te vermijden. Ik hoop maar dat ik alles dan ook daadwerkelijk goed geregeld heb. Mijn cadeau voor haar is al ingepakt, en ligt thuis achter in mijn kledingkast Het is een ketting. Echt super origineel Aik, echt.... Ik had nog net genoeg tijd gehad om het op te halen vanmiddag, op weg terug naar het appartement. Nadat ik mijn vader... nou ja...weer gezien had.

Om te laten merken dat ik er nog ben geef ik een zacht kneepje in haar hand. Gelijk klaart ze op. Haar ogen lachen nu mee met haar mond. De muts die ze op haar hoofd draagt zit wat scheef, en haar blonde haren zitten in een vlecht. De manier waarop ze er toch altijd weer goed uit ziet verbaasd me. Het is gewoon zo.. zo bijzonder. Zij is bijzonder.

''Laten we maar snel een boom uitzoeken, dan kunnen we hem gelijk optuigen in het appartement, en onze juiste kleding aantrekken voor vanavond'', zegt ze. Ik leg mijn open hand nu over die van haar heen en speel wat met haar vingers. ''Ik wil niet dat onze avond verpest word door mijn stomme familie'', zucht ik. Opnieuw knikt ze, verbaasd dat ik weer wat gezegd heb. Wanneer we opstaan om naar de planten afdeling buiten te vertrekken, voel ik een spier achter in mijn onderrug knappen. Ik kan me nog maar net op tijd beetpakken aan de punt van het tafelblad zonder met mijn hoofd tegen de vlakte te slaan. Shit. Sky slaakt een klein gilletje.

''Aiken?! Jezus, gaat het?'', vraagt ze bezorgd. Mijn rug voelt pijnlijk aan, maar tegelijkertijd kan ik mezelf alleen maar uitlachen. Niet veel later schater ik het dan ook uit om mijn eigen stommiteit. De mensen om ons heen kijken ongerust mijn kant uit. Ik kan alleen maar blijven lachen. Hoe lang geleden had ik voor het laatst de slappe lach?

Sky bied me haar hand aan, die ik gelijk stevig beet pak. Ik bind mijn vingers strak om haar pols wanneer ze me in een beweging weer omhoog trekt. Als ik eindelijk rechtop sta kijk ik recht in haar ogen. Wat ik zie laat mijn hart smelten. Opluchting? Verwarring? ..Liefde?

Ik geef haar een korte kus op haar voorhoofd en glimlach. ''Zullen we dan maar? Ik heb geen zin in drama.'', zeg ik. Ik leun wat naar voren. ''Daarbij, die enge oude vrouw in de hoek zit al de hele tijd naar ons te staren.'', fluister ik. Ze rolt met haar ogen en loopt dan weg. ''Kom nou maar Cocon'', zegt ze. ''Waag het niet zonder mij te kiezen rups!'', waarschuw ik haar. Zonder pardon steekt ze haar middelvinger naar me op en rent naar buiten. Ik lach opnieuw wanneer ik merk dat ze de verkeerde kant uitgerend is.

Sky's pov:

Die heerlijke geur van dennennaalden. Zo fris en koel. Alsof je in een volop bloeiend bos staat, en de vogels elk moment kunnen beginnen met fluiten. Elk jaar weer miste ik die geur zo erg. Die belevenis en die fluitende vogels. Al drie jaar lang heb ik kerstmis doorgebracht in mijn kamer, alleen en zonder cadeaus. Mijn vader leek niet eens door te hebben dat ik bestond. De laatste kerst die ik ooit met mijn ouders gevierd heb was drie maanden voordat mijn moeder overleed. Drie maanden vol geluk en plezier, tot de avond kwam dat ze het niet meer aankon. En er in en klap niet meer was.

''Aarde aan Sky, hallo? Heb ik contact?'', hoor ik een lage stem dicht bij mijn oor fluisteren. Als ik opschrik uit mijn depressieve gedachtes merk ik dat Aiken's hand voor mijn ogen op en neer zwaait. ''Huh?'', vraag ik. Hij kijkt me onbegrijpelijk aan en wijst dan naar een grote groene plant achter hem. ''Wat vind je van deze?'', vraagt hij. Ik draai me om naar de boom waar zijn vinger naar wijst en observeer de prachtige takken. Hmm, te veel kale plekken. ''Nope'', zeg ik. Hij kijkt me geïrriteerd aan. ''Wat is er mis met deze boom? Je hebt de vorige vijf ook al afgewezen. Wees niet zo kieskeurig en 'get it over with' ''. Pff, party pooper.

''Ik wil gewoon dat het perfect is oké? Mijn afgelopen kerst was nou niet bepaald.. gezellig''. Mijn stem klinkt zacht en uitgeput. Ik moest nog de hele avond. Hoe ga ik dit uithouden?!

''Sky, sorry.. ik.. daar had ik niet over nagedacht. We vinden wel een betere boom..'', hij pakt mijn hand nu stevig vast, ''...een perfecte boom'', fluistert hij. ''Voor mijn perfecte rups'', onverwacht raken zijn lippen de mijne en trekt hij me mee naar een andere dimensie. Het is net alsof de andere winkeliers even uit het zicht verdwenen zijn. Het is alleen hij en ik. Alleen mijn Cocon en ik... ''Hmmm''. Ik snakte naar dat kleine stukje metaal en die zekerheid. Die vasthoudendheid. Hij haalt zijn hand langzaam langs mijn rug naar beneden glijden,en laat deze vervolgens rusten op mijn onderrug. Als hij me dichter naar zich toe trekt krijgt hij betere toegang.

''Kan ik u helpen?'', vraagt een zeer bekende stem. Ik schrik op en trek gelijk mijn gezicht terug. Mijn ademhaling is onregelmatig en duidelijk gestegen in tempo. ''Sky?! Oww wat toevallig! Ik wilde je nog wat vragen! Hoe gaat het nu?'', vraagt de jongen voor me. Hij draagt geen normale kleding. Het is werkkleding. Wacht, Thomas? ''Natuurlijk moet hij het zijn!'', zeurt Aiken. ''Echt gast, hoe vaak moet ik je nog zeggen dat..'', ''Aik'', onderbreek ik hem. Hij kijkt me met een vragende blik aan. Heeft hij niet door dat hij ontzettend jaloers is? ''Chill'', zeg ik simpel.

Ik trek me los uit zijn greep en omhels Thomas. Zijn bekende geur laat me thuis voelen. Net zoals Aiken dat op zijn eigen manier doet. Thomas trekt me dicht tegen zich aan en laat zijn kin op mijn hoofd rusten. ''Ben je gezond? Ik bedoel, waar was je de laatste paar weken. En je stage?!'', vraagt hij. Zoveel vragen. Nog altijd dat kleine nieuwsgierige jongetje. Ik lach naar hem waarna hij me gelijk weer los laat. Ik voel Aiken's handen me van achteren beet pakken. Ughh, hoezo 'possesive'? ''Het gaat een stuk beter nu, we.. uhh we zoeken een kerstboom. Maar, jij werkt hier?'', vraag ik ongelovig. Het valt me op dat hij een nieuw montuur bril heeft gekocht waardoor zijn heldere ogen weer goed te zien zijn.

''Klopt, ik dacht dat ik nog wel wat extra kon bijverdienen. Natuurlijk neem ik wel vrij met de examens dit jaar. En jij?'', vraagt hij. Ik had er even niet over na gedacht dat ik Quinn nog moest informeren over mijn werktijden. Ik hoop maar dat hij het niet erg vind dat ik de vakantie met Aiken doorbreng. ''Met mijn stage gaat het goed. Ik heb even wat rust nodig, vandaar de kerstvakantie break met Aik'', zeg ik. Thomas ogen glijden af naar de jongen in persoon. Hij wisselt een blik uit die ik niet kan ondermijnen. Mannen en hun geheimtaal. Thomas knikt in Aiken's richting en draait zich dan van ons weg. ''Kijk eens achteraan pad drie. Vanochtend geleverd!'', zegt hij nog voor hij uit het zicht verdwenen is.

''Niet te geloven hoeveel baantjes heeft die gast?!'', zucht Aiken. zijn opmerking ontwijkende confronteer ik hem met zijn gedrag. ''Wat was dat?'', vraag ik. Onschuldig trekt hij zijn gezicht in een pokerface. ''Wat?'', vraagt hij niets wetende. Ik schud mijn hoofd en sla mijn armen over elkaar. ''Die geheime mannentaal waar ik niets van weet'', zeg ik. Hij lacht. ''Gewoon, we begrijpen elkaar, meer niet'', zegt hij. Ik zucht en trek hem vervolgens mee naar pad drie. ''kom nou maar, jaloerse zeehond'', klaag ik. Hij trekt zijn wenkbrauwen op in een frons. 'Zeehond?'', vraag hij verbaasd. ''Uhgg, kwal dan? Zeester? Oester? Wat jij wilt'', zucht ik. Zijn mondhoeken trekken nu nog verder omhoog. Vlak voordat we het pad in slaan trekt hij me aan de kant. ''Missle toe'', fluistert hij, blikkend naar boven. Zonder me de tijd te geven ook daadwerkelijk te kijken voel ik zijn lippen al op die van mij. Jongens...