Where the mind is without fear and the head is held high
Where knowledge is free
Where the world has not been broken up into fragments
By narrow domestic walls
Where words come out from the depth of truth
Where tireless striving stretches its arms towards perfection
Where the clear stream of reason has not lost its way
Into the dreary desert sand of dead habit
Where the mind is led forward by thee
Into ever-widening thought and action
Into that heaven of freedom, my Father, let my country awake

-Rabindranath Tagore

----

Ik zit op de bank in de woonkamer van Aiken's huis. In de keuken is hij bezig met het maken van een of andere curry-soep. Wat het dan ook mag zijn, het ruikt heerlijk. De geur dringt mijn neusgaten nu echt binnen waardoor ik alleen maar kan watertanden. Hij had het goed gemaakt met Jaymie, waar ik blij mee ben voor hem. Heel blij. Hij ziet eindelijk in wat hij fout heeft gedaan al die tijd na zijn moeders dood. Sinds we zijn vertrokken bij Jaymie lijkt hij in een goed humeur te zijn. Want zeg nou zelf: Aiken en koken.

Hij zegt niets, maar toch zie ik hem vaak mijn kant op kijken. Hij bijt met zijn tanden op zijn onderlip, wat hem nog aantrekkelijker maakt als hij zo in zijn joggingbroek en strakke zwarte shirt met potten en pannen in de weer is. Ik kom er maar niet over uit hoe hij er zo uit kan zien, en toch zo breekbaar kan zijn. De mannier waarop hij vanonder zijn wimpers naar me lacht. De manier waarop zijn lippen in combinatie met zijn wenkbrauwen samentrekken tot die heerlijke maar toch speelse grijns van hem. Het is alsof hij me opnieuw leert lief te hebben. Nee, we leren het elkaar. Hij heeft zijn hart opnieuw geopend, net als ik. Misschien was dat juist wat we nodig hadden.

''Bevalt het uitzicht je?'', vraag ik nonchalant. Nog steeds voel ik me niet zelfverzekerd over mijn lichaam, dus pak een kussen van de bank en leg die tegen mijn buik aan waardoor ik me gelijk beter voel. Zijn ogen worden groot, betrapt. ''Je had toch zeker wel door dat ik allang wist dat je zo naar me stond te staren?'', vraag ik. Hij kijkt naar de grond, en dan weer naar mij. Zijn ogen staan vol geschreven met ondeugd. Hij blikt naar me alsof hij weet wat er in mijn hoofd om gaat. Hij laat de pollepel in de curry vallen en loopt naar me toe.

''Nee, het uitzicht bevalt me niet''. Hij loopt naar het raam toe en draait zich dan tot mij. ''Jij bevalt me wel'', zegt hij zacht. Hij lacht, wat me van binnen gewoon laat smelten. De snee in zijn voorhoofd begint al wat weg te trekken, maar zijn knokkels zijn nog steeds blauw en kapot. Wanneer hij ziet dat de glimlach op mijn gezicht plaats maakt voor een blik vol bezorgdheid verandert de sfeer van speels naar serieus. ''Sky? Is er iets?'', vraagt hij. Ja, er is iets! Ik ben misschien wel chronisch ziek! Ik weet niet eens of mijn vader nog leeft. Hoe zit het nou met Jaymie en de baby? Heb je geen pijn meer? Waar is Thomas eigenlijk? Hoe zit dat nou met je moeder? Ga je het goed maken met Phill? Ik moet nog steeds mijn stage regelen! Ik krijg er spontaan hoofdpijn van en krimp iets ineen.

''Nou..'', begin ik. Ik trek mijn benen omhoog zodat ik mijn hoofd op mijn knieën kan laten rusten. Aiken komt naast me zitten met zijn voeten op de grond, en leunt met zijn ellebogen op zijn knieën. Hij kijkt me aan. Ik durf niet terug te kijken, bang dat ik dan in tranen uitbarst van alles wat ik nog moet doen, en wat ik nog moet weten. Met zijn duim en wijsvinger tilt hij mijn kin op en richt mijn blik op centimeters afstand van de zijne. Zijn adem strijkt langs mijn gezicht, waardoor er een rilling door mijn ruggengraat heen trekt. Hij weet welke invloed hij op me heeft. ''Vertel'', zegt hij rustig. Zijn ogen scannen mijn gezicht, op zoek naar iets waarvan hij niet weet wat het is.

Zijn duim streelt langs mijn gezicht. Een lange zucht ontglipt mijn lippen. Ik voel mijn ademhaling versnellen onder zijn zachte aanrakingen. ''Ik ben gewoon bang'', zeg ik. Hij gaat rustig verder. ''Waarvoor?'', vraagt hij. Ik draai mijn hoofd weg. ''Dat ik ziek ben, en dat ik me weer ga afsluiten van iedereen. Je weet wel...'', zeg ik zacht. Tranen wellen op in mijn ogen. Aiken strijkt zacht met zijn hand over mijn pols heen, waar nog een grote snee te zien is van het glas.

''Sky, ze hebben nog niet gebeld, maak je geen zorgen'', zegt hij. ''Maar wat als mijn moeder me dezelfde..'', ''zou dat iets veranderen dan?'', vroeg hij aan me. Zijn ogen vlogen van mijn pols naar mijn gezicht en bleven daar hangen bij die van mij. Ik denk na over zijn vraag. Natuurlijk zou het dingen veranderen! ''Nee Sky. Ik zou nog steeds elke dag bij je zijn, je 's nachts vasthouden in je slaap, ik zal evenveel van je blijven houden als dat ik dat nu doe'', zegt hij. Ik kan alleen maar knikken. Zijn ogen dalen af naar mijn mond en blijven daar hangen. Ik weet wat hij denkt, en ik wil het ook. hij wacht alleen op mijn goedkeuring. De manier waarop hij steeds wacht op me, doet wat ik wil en niet doet wat ik nog niet wil, ik houd van hem. Met zijn duim strijkt hij over mijn lippen en komt dan dichterbij.

Ik leun naar voren ten teken dat hij zijn gang mag gaan. Ik sluit mijn ogen en druk mijn lippen zacht tegen de zijne. Mijn lichaam weet meteen hoe ik op hem moet reageren. Mijn handen strelen zijn rug en bewegen naar boven, richting zijn nek, waar ik mijn vingers met de onderkant van zijn zwarte haar laat spelen. Hij kust me zachtjes terug, bang dat ik hem van me af zal duwen om de kus te onderbreken. Heel kort trek ik terug. ''Het is goed Cocon, ga je gang'', fluister ik zacht. Hij lacht, zijn lipring beweegt met zijn lippen mee. ''Wat wil je rups?'', vraagt hij speels, de serieuze toon compleet uit zijn stem verdwenen. ''Jou'', lach ik.

Hij trekt het kussentje weg tussen ons in en gooit het op de grond. Zijn pupillen worden groter en zijn lippen roder en gezwollen wanneer hij zich in een beweging op me stort en zijn lippen me hongerig kussen. Zijn handen bewegen van boven naar beneden mee met zijn mond, waardoor hij een spoor aan kusjes achterlaat. Hij vergeet niet één plekje over te laten. Een zachte kreun ontglipt mijn lippen. Oh mijn god. ''Wat wil je?'', vraagt hij nog eens. Hij speelt met me wanneer hij me kust net onder mijn sleutelbeen. Ik huiver. ''J-jou'', zeg ik nog eens. Hij tilt me op van de bank, onze lippen raken elkaar geen seconde los. Hongerig naar meer sla ik mijn benen om zijn middel. Hij loopt naar de andere kant van de kamer, waar hij struikelt over het tapijt en we met zijn tweeën tegen de piano aan belanden die een duistere toon uit zich laat horen.

Ik lach tegen zijn lippen aan. Hij duwt me haast de piano in wanneer hij met zijn handen langs mijn bovenbenen gaat. Ik ben bang, herinner ik me. Wat ben ik aan het doen? Dit ben ik niet.. toch? Heel even besef ik me wat ik aan het doen ben. Maar eerlijk gezegd boeit het me geen fuck meer. Hij lijkt door te hebben wat ik nu wil. Mijn manier. Van ruwe hongerige kussen ga ik over op zachte tedere zoenen vlak onder zijn oor. Een lange zucht van plezier en genot ontglipt zijn lippen. ''Rustig aan'', fluister ik in zijn oor.

We eindigen op de een of andere rare manier toch op de vloer. DE VLOER. Verstrengeld in elkaar. Ergens onderweg hebben we onze shirts 'per ongeluk' verloren, waardoor ik me alleen nog maar kwetsbaarder voel. ''Aiken, ik i-ik weet n-niet..'', probeer ik te zeggen. Maar zijn handen zijn overal. Ze banen zich een weg langs mijn nek, rug, navel en borsten. En ik houd ervan. De manier waarop hij zachtjes in mijn bovenbenen knijpt terwijl hij zijn mond langs mijn buik laat gaan. Hij laat me huiveren. Dan besluit ik dat het wel even genoeg is voor vandaag. Mijn shirt is uit, en dat is al een grote stap te ver voor mij. ''Ach, is mijn rupsje er nu al klaar mee?'', gromt hij half op speelse toon. Ik kan niet geloven dat iemand zo ontzettend aantrekkelijk kan zijn. Hoe ben ik ooit gevallen op een jongen met zwart haar, tatoeages en een piercing?

Een tatoeage van een grote bloem trekt mijn aandacht, en ik laat mijn hand er langzaam over heen bewegen. Hij begrijpt mijn hint en stopt met alles. Hij lijkt uitgeblazen, alsof hij net een hele dag gefietst heeft en zijn haren overal en nergens uitsteken. Had ik dat gedaan? Mijn lippen kloppen, en zo ook mijn hart. Hij schudt zich even van me af en trekt me mee terug naar de sofa, waar ik me tussen zijn benen in nestel. Vlak voordat hij kan protesteren heb ik mijn shirt alweer aan. Hij slaat zijn armen van achteren om me heen en kietelt me in mijn nek met zijn warme adem waarna hij ter afsluiting begint te bijten op een gevoelige plek onder mijn sleutelbeen aan de rechterkant van mijn schouder. Een schok van genot schiet door mijn lichaam heen, waarna mijn benen beginnen te trillen. Wanneer hij ook nog eens begint te zuigen en zijn tong zachtjes rondjes laat draaien ben ik helemaal van de wereld.

Zachtjes fluister ik zijn naam waarna hij stopt en me kust op mijn kaaklijn. ''Filmpje kijken?'', vraagt hij. Ik wil antwoorden, maar er komt geen geluid uit mijn keel. Het enige wat ik voel is dat drukkende gevoel onderin mijn luchtpijp, en het brandende gevoel in mijn longen. Ik hap naar adem, maar krijg geen lucht. Ik hoor niets meer om me heen. Alleen Aiken, die mijn bange gezicht in zich opneemt en zo snel mogelijk zijn mobiel uit zijn achterzak haalt en begint te bellen. Ik hoest, maar in plaats van lucht proef ik bloed, waardoor ik alleen maar misselijk word. Dan begint mijn hoofd te draaien. Ik grijp met handen naar die van Aiken, maar ik val al van de sofa af. Dan zie ik zijn grijze ogen, en hoor ver weg een deur open gaan. ''Stil Sky, het komt wel goed'', zegt hij, maar ik versta de rest van wat hij zegt niet meer en zie alleen nog zijn lippen bewegen. Maar wanneer er allemaal mensen naar binnen komen, en hij opzij word geduwd vallen mijn ogen dicht en verlies ik mijn bewust zijn.

Af en toe vang ik iets op van mijn omgeving, of voel de die stekende pijn branden. Maar wat ik ook voel is een hand. Een hand die die van mij vasthoud en knijpt. Ik knijp terug, maar zal nooit weten of mijn hand ook echt deed wat ik wilde.

--

Ik ga mezelf nu opsluiten in een kast hier. Moet ik me schamen voor die scéne?? Kind of awkward hahahaha xx