The fire of love was burning, yet so low
That in the dark we scarce could see its rays,
And in the light of perfect-placid days
Nothing but smouldering embers dull and slow.
Vainly, for love's delight, we sought to throw
New pleasures on the pyre to make it blaze:
In life's calm air and tranquil-prosperous ways
We missed the radiant heat of long ago.

Then in the night, a night of sad alarms,
Bitter with pain and black with fog of fears,
That drove us trembling to each other's arms --
Across the gulf of darkness and salt tears,
Into life's calm the wind of sorrow came,
And fanned the fire of love to clearest flame.

- Henry van Dyke

----

Nog nooit had ik me zo kwetsbaar gevoeld. Zelfs niet als mijn vader op het punt stond me een klap te verkopen, wanneer hij recht tegenover me stond in zijn ondergoed en vieze overhemd stinkend naar bier. Nee, dit kon niet gebeurd zijn. Aiken's zachte warme handen rustten nog steeds tussen mijn schouderbladen. Waarom lieten ze me niet gewoon met rust?

''Sky, wees niet bang meisje, je kan me alles vertellen, dat weet je toch?'', vroeg Kit. Maar het enige wat ik kon was vooruit staren in het niets, zittende op de vloer vlak voor zijn kamertje. Ik wilde zeggen dat ze weg moesten gaan, dat het wel ging, dat ze zich geen zorgen hoefde te maken. Maar ze hadden mijn littekens al gezien. Die gruwelijke gedachtes bij ze opwekte.

Maar ze hadden gelijk! Wat moest ik nou doen? Rustig liet ik mijn hoofd rusten in mijn handplmen en snikte. Gelukkig had ik mijn zwarte jogging nog steeds aan, zodat ze daar niet ook vragen over zouden gaan stellen.

''Lieve jongeman, zou jij even Sky's kleding en tas willen ophalen uit de kleedkamers alsjeblieft?'', vroeg Kit aan Aiken. Ik voelde zijn vingers zacht over mijn schouderbladen heen wrijven. Hij slaakte een zucht. ''Natuurlijk, oh en voordat ik het vergeet: Ik ben Aiken'', zei hij waarna ik zijn vingers van mijn lichaam af voelde glijden en voetstappen hun weg volgden richting de gang.

Natuurlijk kwam Kit gelijk ter zake, zoals ik al had verwacht. ''Sky, kun je me vertellen wat er aan de hand is, dat je zoiets doet...'', vroeg hij. Wat moest ik hier op antwoorden? Ik had niet veel keus. Het was duidelijk wat ik gedaan had. Ik had mezelf pijngedaan, omdat ik dacht dat ik mezelf moest straffen voor mijn bestaan, mama's dood, mijn vaders situatie en zelfs de situatie waarin ik zelf bekeerde.

In plaats van alles te bekennen zat er niets beters op dan te zwijgen en stil op de grond te blijven zitten. Zo zaten we daar een minuut in stilte. ''Sky, ik weet dat dit waarschijnlijk klinkt als een drijgement, maar als je niets wil loslaten zal ik toch echt je ouders moeten bellen'', zei hij nu. Wat? Mijn ouders. Alles behalve dat! Het was al erg dat ze achter een van mijn littekens waren gekomen.

''Alles.. b-behalve d-dat'', zei ik langzaam stotterend. Het was duidelijk dat ik argwaan opwekte. ''Ik wil niet dat ze hier iets vanaf weten'', zeg ik er vastberaden achteraan. Kit staat op uit zijn concierge stoel, loopt naar me toe, en hurkt voor me neer. ''Dat weet ik Sky, maar ik laat je zo niet naar huis gaan, wie weet wat je dan wel niet doet?'', ging hij verder.

Hij maakte het alleen maar erger. Dit was waar ik bang voor was geweest. Dat als mensen achter mijn geheimen kwamen, ze me gingen zien als een zielig kwetsbaar meisje. Kwetsbaar, dat was ik. Maar tegelijkertijd was ik zo hard als steen. Zielig? Andere mensen zien mij misschien zo, maar ik niet. Want ik huil niet. Ik ben sterk.

''Ik wil haar wel brengen'', hoor ik de zachte stem van Aiken achter me zeggen. Alles beter dan het bellen van mijn ouders. Voorzichtig helpt Kit me omhoog, alsof ik een fragiel breekbaar stukje glas ben. Eentje waar je makkelijk doorheen kijkt, maar waar toch barsten in zitten, die het verdere zicht beperken.

''Breng haar veilig thuis alsjeblieft'', zegt Kit tegen Aiken. ''Ik zal jullie afwezig melden voor de rest van de dag. Aiken heeft toch niets aan een dag zonder begeleiding.'', maakt hij zijn verhaal af waarna hij de deur van zijn kamertje opent. ''Doe niets waar je spijt van krijgt Sky, je kunt altijd bij me terecht'', is het laatste wat Kit zegt. Daarna sluit hij de deur en zwaait nog even wanneer ik en Aiken langs de ramen van het schoolgebouw lopen.

Rustig loop ik naast Aiken richting de fietsenstalling. ''Ik laat je echt niet fietsen zo hoor'', zeg hij, waarna hij linksaf wijkt richting de parkeerplaats waar een zwarte oldtimer ons staat op te wachten. Voorzichtig opent hij het portier aan de rechter kant voor me en lat me instappen. Waarom had ik mijn rijbewijs nou nog niet? oh ja! Ik weet het al.

Uit zijn tas haalt Aiken zijn sleutel en stopt deze in het slot. Achter ons legt hij mijn gymspullen, en zijn normle kleren. Ik had nog steeds alleen een gymshit aan, dus ik had het wel koud. Ik durfde er alleen niet over te klagen, dat was alles. ''Hier'', zegt Aiken, waarna hij me mijn grijze truitje en een wijd zwart vest toegooid. ''Die mag je wel even aan'', zegt hij waarna hij de sleutel omdraait en de parkeerplaats afrijd.

Nog geen 2 minuten later stoppen we aan de kant van de weg naast de begraafplaats. Het is nog vroeg, dus lopen er alleen maar wat mensen met bloemen, en tuinmannen in groene pakken. ''Waarom stoppen we hier?'', vraag ik aan hem. ''Kom'', zegt hij waarna hij de auto uitstapt en via het grindpad richting de graven begint te lopen. Iets wat verderop stopt hij voor een lichtroze marmeren grafsteen.

Hij laat zich op zijn knieën zakken, en klopt naast zich neer op de grond. Ik weet nog steeds niet precies wat ik moet doen, aangezien het best wel raar is om hier zo bij een graf te staan van een wildvreemd iemand. Toch ga ik naast hem op de grond zitten, en bekijk de roze steen van top tot teen. Sierlijke letters omvatten de randen van de steen bedekt met wat mos en een paar paarse violen. Hanna Conners, stond er geschreven. Ik heb zo een idee waar dit heen gaat.

''Laat ik je een kort verhaal vertellen Sky'', zei Aiken, waarna hij zijn rug rechtte en zijn handen in elkaar vouwde. Ik wilde tegen hem in gaan. Hij hoefde dit echt niet te doen voor mij om te bewijzen dat alles dat ik deed fout was. Dat wist ik al. En straks deed het hem nog wat ook! Maar hoe graag ik hem ook wil stoppen, ik wil zijn verhaal horen. Ik wil weten waar hij mee zit.

''Afgelopen zomer is mijn moeder overleden'', zegt hij redelijk snel achter elkaar. ''Sommige dingen kun je gewoon niet stoppen'', zegt hij in een teug adem. ''Mijn moeder is niet doodgegaan aan een auto ongeluk, of een ziekte of een gewone alledaagse zaak Sky. Ze is vermoord'', gaat hij verder. In een reflex sla ik mijn handen om mijn middel heen. Ik weet niet of ik de rest nog wel wil horen.

''Ze weten nog steeds niet precies wie dhet gedaan heeft, maar ik weet dat het ergens diep van binnen ook mijn schuld is'', ging hij verder. ''Het punt is, we hebben allemaal onze littekens. En die willen we zo diep mogelijk verbergen en weg stoppen. maar soms Sky, soms weet je ook dat het beter is om ze te uiten. Want dan ben je ook gelijk een stuk van je zorgen kwijt''. Even stopt hij met praten. Hij pakt mijn arm vast en stroopt de mouw omhoog zodat hij mijn pols kan zien.

Heel voorzichtig wrijft hij over mijn huid heen met zijn warme lange vingers, en kijkt me dan recht in de ogen aan. ''Ik weet niet waarom je dit gedaan hebt, maar ik weet wel dat je ze voor mij niet hoeft te verbergen. Omgaan met littekens is lastig, dat weet ik. Maar weet één ding Sky: een oplossing is het niet, een straf is het niet en je zal er ook nooit wat goeds mee bereiken'', eindigd hij zijn verhaal.

''Jouw lichtpuntje komt nog wel, en dan word je uit je put getrokken. Dat weet ik zeker. En als je met met wil praten over iets, dan zeg je dat. Ik weet dat ik er niet uit zie als een zachtaardige gevoelige jongen Sky. Maar dat ben ik wel. En daar kan ik niets aan doen. Emotioneel ben ik een wrak. En ik ben blij dat je dat nu weet. Maar wat nu Sky?'', vraagt hij.

Rustig word ik weggetrokken uit mijn trance door zijn vastgeketende blik. ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen, dus blijf ik hem maar aanstaren. Zijn ogen staan onderzoekend. Iets in zijn ogen verraad zijn harde en nietszeggende buitenkant. Dan had ik dus toch gelijk over hem. ''Life sometimes sucks, but moving on is better than nothing'', zegt hij. En hij heeft gelijk.

Ik voel de greep van zijn hand om mijn pols verlossen. ''Ik weet niet wat er allemaal in je hoofd omgaat Sky. Maar vanaf het moment dat ik je zag wist ik dat er iets niet klopte. Nu is het aan jouw om te bevestigen of ik gelijk heb'', zegt hij.

Het enige wat ik kan doen is knikken, en een beetje ongemakkelijk mijn hand over mijn arm heen wrijven. Zou ik het hem vertellen? Ik had toch al geen keus meer. Hij had alles van zijn leven met mij gedeeld, nu was het mijn beurt.

''Niet hier, ergens anders'', zei ik waarna ik stilletjes opstond en richting de uitgang blikte. Maar eerst werd ik van achteren vastgepakt bij mijn pols, waardoor ik me omdraaide. ''Bedankt Sky'', zei Aiken. ''Waarvoor'', vroeg ik. ''Dat ik nu een stuk van mijn zorgen kwijt ben''.