if ever I was to say who I want to love forever
that person would be you
if ever I was to smile just by a thought
I know that my heart came true
you're my friend, but I love you
I know it's hard to express with the world looking on us,
but you are the one for me, that feeling I can trust
for just one moment look in my eyes
so we can fall in love, and together live our lives

-chanel

-----

''Lieverd, bel je me wanneer je lessen klaar zijn?'', vroeg mijn moeder, die me voor het eerst deze week weer op school had kunnen afzetten. Papa had de dokter bijna bij de keel gegrepen toen hij hoorde dat zijn vrouw weer mocht autorijden na 3 maanden aan het infuus. Hij was gewoon bezorgd geweest, maar dat gezicht, en die ogen vol angst, staan nog steeds in mijn netvlies gebrand.

''Is goed mam''', zuchtte ik. Ze gaf me mijn rugzak aan. Haar armen konden het gewicht van de boeken bijna niet dragen.''Weet je zeker dat je al je spullen hebt?'', vroeg ze voor de twaalfde keer vanmorgen. Ik draaide me naar haar toe, haar ogen stonden bedroefd. ''Ja mam, maak je nou maar geen zorgen. Het is niet de eerste nieuwe school waar ik beland ben'', zei ik. En ik had meteen spijt. De woorden waren uit mijn mond gestroomd van verveling en lichtelijke irritatie.

''Sorry, zo bedoelde ik het niet'', zei ik. Ze liet haar hoofd zakken en knikte. Het was niet haar schuld dat ze die rot ziekte had. Dat we steeds moesten verhuizen van stad naar stad, zoekend naar het juiste ziekenhuis waar ze de apparatuur voor haar longen wel hadden. ''Mam?'', vroeg ik. Onverwacht trok ze me naar haar toe, en sloot ze me in haar armen. ''Deze keer verhuizen we niet nog eens Sky'', fluisterde ze in mijn oor. Haar stem was zacht en zwak. ''Probeer wat vrienden te maken oké?'', vroeg ze. ''Natuurlijk'', zei ik. Al wist ik dat het geen zin had. Ze gaf me een kus op mijn kruin en liet me toen weer los.

''Papa komt je aan het einde van de dag weer ophalen. Veel plezier!'', zei ze. Ik draaide me om en liep het grijze saaie gebouw in. Ik keek nog een keer achterom, ze zwaaide nog eens wild met haar handen en stapte  toen haar gele panda weer in.

Zo grijs als het gebouw er van buiten uit zag, zo grauw en modern was het van binnen ook. Scholen maakten me altijd bang. De hele dag opgesloten zitten met meer dan tweeduizend mensen in één gebouw. Nee, niets voor mij. En vrienden maken? Daar nam ik de tijd niet eens meer voor. Uiteindelijk zouden we toch weer verhuizen, en vrienden zouden alles alleen maar lastiger maken. Kijk naar Jason.

Uit principe zocht ik eerst maar naar een bord dat wees op de conciërge. De abstracte hoekige vormen van het gebouw deden me haast duizelen. Had je een gebouw nog ingewikkelder kunnen bouwen? Al snel vond ik gelukkig mijn weg door de hallen richting een glazen kamertje bij de andere ingang van het gebouw. Mijn benen schuifelden langzamer dichterbij. Achter het glas zat een man op een stoel. Niet heel oud, niet heel jong. Ergens in de dertig. Mijn benen stopten met lopen. Vlak voor de blauwe deur bleef ik staan en klopte aan.

Het glas was koud. Een rilling trok door mijn rug heen toen de man het glazen ruitje opzij schoof en naar voren leunde. ''Hallo'', zei hij. Zijn donkerblauwe bril en bruine krullen vormden een vriendelijke uitstraling in combinatie met de uitnodigende glimlach op zijn gezicht. Het had wel iets, maar ik kon het even niet plaatsen.

''Uhmm, ik ben nieuw hier. Kunt u mij misschien vertellen waar kluisnummer..'', ik besefte me dat ik stond te ratelen. Hij liet me niet uitpraten. ''Ohh! Jij ben Sky zeker?'', vroeg hij. Ik knikte. ''Sky Bright'', zei ik. Hij lachte en stak zijn hoofd door het raampje. Zijn arm liet hij hangen onder zijn borst. ''Aangenaam, Kit'', zei hij. Kit? Was dat zijn naam? Ik keek hem vragend aan, maar probeerde toen lief te lachen, wat volkomen mislukte. Mijn poging tot contact werd verbroken door een jongen die zich zonder aarzelen langs me heen naar voren wurmde.

''Kit! Ik heb je hulp nodig. Meneer Bassalan wil me het lokaal niet inlaten omdat hij zegt dat ik zogenaamd te laat ben! Mijn spullen liggen zelfs al in het lokaal en hij wilt de deur niet meer open doen! Nu moet ik ook nog een opstel van fucking vijftienhonderd woorden schijven over waarom het zo belangrijk is voor je 'sociale ontwikkeling' dat je op tijd komt in de les!'', zei hij aan een stuk door. ''Th..'', begon Kit, maar hij werd al onderbroken.

''Wie is dit?'', vroeg de jongen. Hij had lichtbruin haar en groene ogen. Zijn kaaklijn stond ontzettend strak en op zijn neus wankelde een zwart montuur bril. Ray Ban. Zijn ogen gleden van top tot teen over mijn lichaam heen en stopte toen hij mijn ogen vond. Zijn groene ogen twinkelde. '''Dit is Sky'', zei Kit. ''Sky, dit is Thomas. Neem hem nooit serieus, leen nooit geld aan hem uit, en stuur hem nooit zomaar een beterschapskaart wanneer hij zijn been breekt'', zei Kit. Ik kon een kleine lach niet onderdrukken.

Thomas leek Kit zijn opmerking niet te waarderen en staarde hem met open mond aan. ''Kit, dat is helemaal niet waar. Die kaart was prachtig, ik hem hem alleen per ongeluk weggegooid toen ik....'', Kit onderbrak hem. Hij krabde aan zijn kin en zette zijn bril weer recht op zijn neus. ''Moet ik dat lokaal nog voor je open maken, kaartenhater?'', vroeg hij. Thomas knikte. Hij haalde zijn zwarte bril van zijn neus af en veegde zijn glazen schoon met de onderkant van zijn blauwe trui.

''Ja'', zei hij. Wat was hij druk zeg. Kortom: niet mijn type. ''Maar ik kan ook eerst, Sky was het? Even een korte kleine rondleiding geven. Ik weet zeker dat mevrouw Kenedy het goed zal vinden. Je weet wel, sociale ontwikkeling enzo'', zei hij. Kit blikte van hem naar mij en besloot zich toen weer richting zijn computerscherm te draaien. Hij printte een rooster voor me uit, en gaf me het nummer van mijn kluis. Wat eigenlijk nutteloos was, aangezien mijn moeder alles altijd al voor me geregeld had.Ik wilde alleen niet onbeleefd zijn.

Voordat we wegliepen zag ik Kit Thomas nog een strenge blik toewerpen. ''Geen stomme dingen doen Thomas Bergand'', zei hij. Thomas reageerde met een grijns en liep toen rechts de hoek om. ''Hier zit je kluis, nummer.. 338'', zei hij. Ik knikte, opende mijn kluis op ooghoogte, thankgod, en gooide mijn jas en overige boeken erin. Thomas keek aandachtig naar alles wat ik deed. Was hij een van de irritante typetjes? Zo kende ik er namelijk nog wel 4, Jeffrey, Alfon, Lars en Lucas. Kon ik hem binnenkort aan het rijtje toevoegen?

Mij liet zich tegen de kluisjes aan zakken en opende een blikje fris wat hij net uit zijn zwarte rugzak had gehaald. ''Dus, wat brengt jou zo opeens naar het Gidzanders Liceum?'', vroeg hij. Dat kon hij op zijn buik schrijven. Antwoorden, daar deed ik niet aan. Hij nam een slok van zijn drinken en ging daarna weer rechtop staan. Hij keek me aan met een vragende iets wat dwingende blik. ''Leren, denk ik. School enzo..'', was mijn antwoord. Hij knikte. Wat een opdringer.

Hij lachte naar me. Wat een rare jongen. Ik moest vrienden maken van mijn moeder, maar deze jongen lijkt eerder op een hyperactieve stuiterbal dan een mens van vlees en bloed met hersens. ''Wat lach je nou?'', vroeg ik geïrriteerd. Hij friemelde wat aan zijn trui en knipperde een extra keer met zijn ogen. ''Ik weet het niet'', zei hij eerlijk. Iets te eerlijk. Deze jongen was een goed voorbeeld van een gestoorde psychopaat. Het zou me niets verbazen als de hele school hem kende, en daarbij ook alle leraren. Ik wierp hem een blik toe en rolde met mijn ogen.

''Sky?'', vroeg hij na een tijdje. Hij had me het systeem van de lokalen uitgelegd, en me al wat verteld over de docenten op mijn rooster. ''Ja?'', vroeg ik, verbaasd dat hij weer tegen me durfde te praten. zhij haade een hand door zijn bruine haren, en zette zijn bril weer rechtop op zijn neus.''Zie ik je zo weer?'', vroeg hij. Ik had veel verwacht. Maar een lunchpauze met..dit. ''Is goed'', zei ik. We stopten voor lokaal 112B, waarna hij me nog een handgebaar toewierp, en me toen achter liet voor de deur van mijn 3e lesuur. Drama. Ik vond hem een vervelende kwast, ja, maar hij had wel humor.

Hmmm, misschien was hij zo slecht nog niet.