Rafa

Rafa merkte dat ze veel aan haar hoofd had. Ze dacht niet alleen aan Kiros en Tahir, maar ook aan de tweede uitverkorene van de Zon. Ze vond het bijna lachwekkend worden. Normaal zou ze alles aan Karasi vertellen, maar ze zou dit niet allemaal in een brief kunnen schrijven en bovendien zou het nachten duren voordat Rafa bericht terug kon verwachten. Dus hield ze alles voor zich. Dat zorgde ervoor dat haar training met Tahir deze nacht erg slecht was verlopen. Ze had zich er nog slechter door gevoeld, maar volgens Tahir hoefde ze zich er geen zorgen over te maken. Het zou vanzelf wel lukken. Ze moest er alleen zelf in gaan geloven. Rafa wist dat alleen zij ervoor kon zorgen dat ze succesvol werd in het uitoefenen van het licht. Tahir kon geen wonderen verrichten. Hij kon haar enkel begeleiden. Haar andere training met Sabre daarentegen ging iets beter. Ze zag nog niet veel resultaat, maar Sabre was tevreden met de vorderingen die ze maakte.

'Toch, Rafa?' hoorde Rafa ineens Imani zeggen.

Rafa had het de laatste tijd vaker dat ze gesprekken maar half volgde. Ze wilde al instemmend knikken toen Sabre haar voor was. 'Ik had met Rafa afgesproken om nog een wandeling te maken voor het slapengaan.'

Paki zat onderuitgezakt naast Imani op de bank en keek Sabre aan met een lome glimlach op zijn gezicht. 'Ben je nu alweer klaar met ons?'

'Ik heb bijna geen moment zonder jullie. Dus ja, dat klopt.'

'Gemeen,' mompelde Paki.

Elke nacht spraken ze met zijn allen af bij Sabre en Paki thuis om bij te komen. Dat ze elkaar zo vaak zagen, schepte een bond. Rafa was volledig opgenomen in hun vriendenkring en voelde zich op geen enkel moment een buitenstaander. Maar Sabre had nog niet eerder aan Rafa gevraagd om een wandeling voor het slapengaan te maken.

Sabre moest hebben geweten dat ze met iets zat. Rafa volgde Sabre en sloot de deur achter zich, waardoor het gelach van Imani en Paki niet meer te horen was. Wanneer Kiros er was, was Sabre een stuk stiller, maar dit was een van de nachten waarop Kiros het te druk had om erbij te zijn. Stiekem was Rafa daar blij om. De hele sfeer sloeg direct om wanneer Kiros een ruimte betrad waarin Sabre zich bevond.

'Gaat het?' vroeg Sabre, zodra ze alleen in de kou stonden.

Als vanzelf glimlachte Rafa. 'Met alles wat er speelt, gaat het met mij best goed. Met jou ook? Soms ben je stiller dan gewoonlijk.' Sabre was nu eenmaal rustig, maar soms zei hij zo weinig dat Rafa weleens haast vergat dat hij er ook was.

'Als Kiros er is, ben ik vooral bezig om me te gedragen en me niet tot hem te verlagen. En als ik iets zeg, zal hij er toch tegenin gaan. Dat kost mij te veel moeite.'

'Is dat het enige?' vroeg Rafa.

'Het is makkelijker om zulke vragen aan iemand anders te stellen dan zelf er antwoord op te geven, he?' Er speelde een grijns om Sabres lippen. 'Ik praat ook niet graag over mezelf.'

'Dat weet ik.'

De stilte die viel was allesbehalve ongemakkelijk. Ze hoefden niet elk moment vol te praten, dat wisten zij beiden, en het gaf Rafa ruimte om na te denken over haar antwoord. Uiteindelijk zei ze: 'Het is bij mij denk alles bij elkaar. Ik heb dingen gehoord waar ik me zorgen over maak. Wist jij het van de uitverkorene van de Zon?'

'Ik heb het nooit geweten,' zei Sabre. Hij schudde met zijn hoofd. 'De laatste paar nachten zat ik ook met hem in mijn hoofd. Eigenlijk sinds die brief al.' Meer dan dat wilde hij er niet over vertellen, alsof Sabre het te pijnlijk vond. Hij veranderde van onderwerp. 'Ik ben in het bad geweest op jouw aanraden.'

'En?'

'Het was een vreemde ervaring, laten we het daarop houden.'

'Had je het echt nog nooit geprobeerd? Hoelang woon je al in Mannar?'

'Zeven jaar.'

'Schandalig.'

Sabre lachte, een geluid waar Rafa zich lichter door voelde. 'Ik weet het, ik weet het. Maar beter laat dan nooit.'

Nu ze zich zo licht voelde, wilde ze iets uitproberen. Tahir zei dat haar gevoelens haar magie beïnvloedden nu ze nog zo weinig training had gehad. Haar magie was instabiel. Dus ze stak haar hand uit en riep een lichtbol op die enkel haar hand verlichtte. Verder dan een kleine lichtbol was ze nooit gekomen. Sabre stopte met lopen om te zien wat ze precies aan het doen was. Hij zei niets, liet haar haar gang gaan. Rafa dacht niet alleen aan Tahirs instructies om het licht uit te breiden, maar ook aan hoe ze zich voelde. Voordat ze het wist breidde het licht zich uit. Het verlichtte een groter oppervlak; lichtte Sabres litteken op en het pad om hen heen. Het trok de aandacht van enkele mensen. Rafa kon er enkel met grote ogen naar kijken. Het was dus toch mogelijk om meer met haar magie te kunnen doen. Ze voelde dat Sabres blik ook op het licht bleef hangen.

Zo snel als het was gekomen, verdween het weer, waardoor ze in een diepere duisternis werden omhuld. 'Ik moest denken aan wat Tahir me vertelde tijdens de training,' legde Rafa uit. 'Volgens hem zijn emoties verbonden aan magie en ik voel me momenteel goed, dus ik was benieuwd of ik dat zou zien in het licht.'

'Zag je het ook?'

'Dit was de eerste keer dat ik het licht kon uitbreiden.' Dat dat gebeurde in de aanwezigheid van Sabre, vertelde Rafa dat ze zich net iets te veel bij hem op haar gemak voelde. Ze wist niet wat ze daarvan moest denken.

Sabre glimlachte naar haar, alsof hij het ook wist.

Ze liepen een rondje door Mannar. Soms liepen ze in stilte, waarin ze gezelschap hadden van hun eigen gedachten, maar vaker waren ze met elkaar in gesprek en praatten ze over de trainingen en het leven in Mannar. Geen van hen praatten over het verleden, over hun levens in Vannan en Aodhan. Sabre had van jongs af aan gewerkt voor Marcian Duratos, de leider van Aodhan. Rafa was er zeker van dat Sabre veel had meegemaakt en ook veel belangrijke mensen had ontmoet waar hij urenlang over kon vertellen zonder dat het gesprek stil zou vallen. Hij sprak er echter met geen woord over. Het verleden was verboden terrein.

'Bedankt,' zei Rafa toen ze weer voor de voordeur van zijn huis stonden dat hij samen deelde met Paki. 'Ik had dit nodig.' En Sabre had dat geweten. De wandeling had haar goed gedaan.

'Als je hier nog eens behoefte aan hebt, moet je het maar zeggen.'

Sabre hoefde niet op de deur te kloppen, want Paki en Imani hadden hen al door de ramen gezien. Paki deed open met een grote glimlach op zijn gezicht. 'We vroegen ons al af waar de tortelduifjes zouden zijn. Het duurde lang.'

'Zeg dat nog eens,' zei Sabre uitdagend.

Paki was wijselijk genoeg om daar niet op in te gaan. Hij gaf Sabre een knipoog om vervolgens terug naar de woonkamer te gaan waar Imani languit op de bank lag.

Rafa voelde het licht in haar schijnen als nooit tevoren.

***

De volgende nacht kwam Sabre niet bij de training opdagen.

Rafa ging op het zand zitten en wachtte. Hoewel Sabre altijd stipt op tijd was, kon het zijn dat Sabre voor een keertje te laat was. Dat was Rafa ook weleens. Ze luisterde naar de geluiden om haar heen; naar het gekletter van zwaarden die tegen elkaar sloegen, krijgers in opleiding die met elkaar aan het praten waren, het zand dat door de wind verschoof. Ze bibberde van de kou en was blij met de handschoenen die haar handen tegen het kille weer beschermden. Er werd aangeraden om buiten tijdens de nurai een vuurtje op te zoeken om daar op te warmen of om te bewegen. Zitten op het koude zand werd waarschijnlijk afgeraden. Na een paar minuten vond Rafa dat ze lang genoeg had gewacht. Ze keek om zich heen, op zoek naar bekende gezichten. Imani zou pas later naar het trainingsveld komen, die was nog aan het slapen, dus Rafa hoefde haar niet te verwachten. Ze zag alleen Tahir bij zijn tent staan met een kop thee in zijn handen waar het stoom nog vanaf kwam. Hij was al in gesprek met iemand.

Rafa besloot naar Sabres huis te gaan. Dat huis was net zo bekend voor Rafa als het huis Paavan. Halverwege kwam ze echter Kiros tegen.

'Hoor jij niet op het veld te zijn?' vroeg Kiros. Hij was gekleed in zijn zwarte wapenuitrusting en was op weg in de richting waar Rafa vandaan was gekomen. De krijgers van Mannar vochten altijd in het zwart tijdens de nurai om zoveel mogelijk voordeel te halen uit de duisternis. De Maan kon hen niet tegenhouden.

'Ik zoek Sabre.'

'Sabre is nooit te laat,' zei Kiros met gefronste wenkbrauwen. 'Misschien heeft hij zich verslapen?'

'Dat wilde ik precies nu gaan uitzoeken,' zei Rafa.

Kiros bood aan om mee te gaan, wat Rafa prima vond. Ze kwamen bij het huis aan, maar het was niet Sabre die de deur opendeed.

'Is Sabre hier?' vroeg Rafa. 'Hij is niet komen opdagen bij de training die hij mij zou geven.'

'Ik heb Sabre serieus nog weg zien gaan, een halfuur geleden ongeveer. Hij zou er allang moeten zijn.'

Maar hij was niet bij het trainingsveld aangekomen. Het leek Rafa sterk dat Sabre ineens had besloten ergens anders naartoe te gaan, dus dat moest betekenen dat er iets onderweg was gebeurd. Ook Paki kwam tot die conclusie. Hij pakte al zijn jas.

'Laten we gaan rondvragen. Dat werkt beter dan zomaar ergens naartoe gaan waar we enkel tijd mee verliezen. Hij kan overal zijn,' zei Kiros. 'Paki, kan jij eerst mijn vader inlichten?'

Paki knikte en was al weg voordat Rafa of Kiros nog een woord tegen hem kon zeggen. Ze maakte zich zorgen. Het hoefde niet per se iets ernstigs te betekenen. Misschien werd Sabre opgehouden door iemand die hij kende en was hij nu wel onderweg naar het veld. Toch kon het ook goed mis zijn.

Zonder na te denken stapte Rafa op voorbijgangers af en vroeg steeds weer of ze Sabre ergens hadden gezien, maar ze kreeg telkens te horen dat ze haar niet konden helpen. Rafa begon het steeds aanlokkender te vinden om zelf Mannar uit te kammen, ook al was het geen slim idee. Het zou zoeken zijn naar een speld in een hooiberg en daarmee zou ze veel kostbare tijd verspelen. Ze zou Sabre op die manier niet helpen.

Ze wilde net op de volgende persoon afstappen toen ze Kiros vanuit haar ooghoek zag. 'Ik sprak net een krijger en hij vertelde me dat Sabre met iemand was. Ze gingen richting de Gouden Zee, naar het westen. Ik denk niet dat hij daar iets te zoeken heeft. Dus ik vraag me af met wie hij was.'

'Sabre gaat niet zomaar daarnaartoe,' mompelde Rafa. Hij had daar inderdaad niets te zoeken. Ze hadden nu in ieder geval wel een aanwijzing. Het was beter dan niets. Rafa hoopte alleen wel meer aanwijzingen te krijgen, want de Gouden Zee nam een groot oppervlak in. Het was echt zoeken naar een speld in een hooiberg. Het was makkelijker om Sabre te vinden als hij in Mannar was, en zelfs dat zou een lastige opdracht zijn als niemand hen kon helpen. Ze begon zich wanhopig te voelen.

'We moeten opschieten,' zei Rafa. Alles in haar lichaam vertelde haar dat ze haast moest maken.

Rafa kende Mannar niet zo goed als Kiros, dus ze liet hem voorop gaan. Op een stevig tempo verlieten ze Mannar en Rafa zag de zandvlakte waar ze enkele nachten in had doorgebracht. Het was niet haar favoriete plek en dat zou het ook nooit worden. Ze vond het een nare gedachte dat er elk moment monsterwormen uit het zand konden schieten om een mens in één hap naar binnen te werken. Imani had dan wel gezegd dat ze bang waren voor het licht, toch vertrouwde Rafa het niet. Ze moest maar op de plek staan waar een monsterworm onder verborgen zat en ze was er geweest. Om nog niet te spreken over de geesten die in de tunnels ronddwaalden. Rafa trilde niet vanwege de kou. Ze had een hekel aan de Gouden Zee.

'En nu?' vroeg Rafa. Ze zag geen spoor van Sabre, alleen maar zandheuvels die haar zicht belemmerden. Ze deed een hand voor haar ogen, zodat er geen zand in zou waaien.

Kiros keek om zich heen, ook op zoek naar enig teken van Sabre. 'Zou jij je licht kunnen gebruiken?' vroeg Kiros. 'Ik kan hem niet vinden in het donker.'

Het was het proberen waard, maar zelfs met het licht zagen ze niets wat hen verder kon brengen. De omgeving was kil, de zandheuvels leken te leven en zich over hen heen te buigen. Rafa had zich nog nooit zo nietig gevoeld.

'Dit is alles wat we hebben,' zei Rafa wanhopig. 'Maar Sabre kan niet ver weg zijn. De krijger met wie je sprak zei deze richting, zullen we een gok wagen en deze richting aanhouden?'

'We kunnen het proberen.'

De trainingen die Rafa had gekregen, kwamen nu goed van pas. Ze herinnerde zich de eerste keer nog toen ze door het zand had gerend, hoe moeizaam dat was gegaan. Ze had zich slecht erover gevoeld dat ze iedereen had opgehouden, omdat zij steeds een pauze nodig had. De steken waren verschrikkelijk geweest. Ook nu ging het moeizaam, maar ze was minder snel buiten adem en kon een hoger tempo aanhouden. Nu pas merkte ze dat haar conditie er op vooruit was gegaan. Of misschien kwam het omdat ze wist dat elke seconde telde en de adrenaline door het lichaam gierde.

Om meer zicht te krijgen, renden ze een heuvel op. Rafa was bang dat ze anders totaal de verkeerde kant hadden uitgekozen en het nog langer zou duren voordat ze bij Sabre aan zouden komen. Zwaar hijgend stond Rafa op de top en keek uit over de woestijn. Ze gebruikte het licht. Dit was haar enige hoop. Ze had geen moeite meer om het licht uit te breiden, niet meer na die wandeling met Sabre, waardoor het licht nu voor enkele seconden als een deken over het landschap viel. Dat was alles wat ze nodig had. In de verte kon ze een paar figuren onderscheiden. Ze kon niet zien om hoeveel personen het ging en of Sabre daarbij zat, maar dit was iets. Ze zou deze gok nemen.

Het was makkelijker om naar beneden te gaan, al moest ze oppassen dat ze niet te snel ging en naar beneden zou denderen. Ze probeerde met haar voeten grip in het zand te grijpen. Toen de ondergrond eenmaal vlak werd, rende ze in de richting waar ze de personen had gezien. Zij moesten het licht hebben gezien. Rafa hoopte niet dat ze daardoor hun pas hadden versneld en ze hen uit het oog zou raken. Kiros volgde elke pas van haar.

Rafa vervloekte al snel haar conditie. Sterretjes zweefden in haar gezichtsveld en haar ademhaling kwam met horten en stoten. Ze kon niet meer. Dus ze stopte om op adem te komen. Sabre had niets aan haar als ze flauwviel.

'Ga jij maar alvast vooruit,' hijgde Rafa. Het was lastig om woorden te vormen. Ze haatte het om die woorden uit te spreken.

'Nee. We doen dit samen, Rafa. Zoals het ernaar uitzag, gaat het om meerdere mensen en ik weet niet of ik ze aankan als Sabre dat al niet kan. Ik heb jouw licht nodig.'

'Maar elke minuut die we verliezen...'

'We rusten heel even en daarna gaan we verder. Je kunt dit.'

Het voelde vreselijk om stil te staan, haar lichaam rust te gunnen, terwijl iemand anders in gevaar kon zijn. Ze vond het knap dat Kiros de rust kon bewaren, terwijl zij enkel frustratie naar zichzelf toe voelde.

'Hoe kan jij zo rustig zijn?' vroeg Rafa. Ze probeerde haar ademhaling onder controle te krijgen door langzaam in en uit te ademen. Haar blik was gefixeerd op een plek in de verte.

'Het heeft geen nut om in de stress te schieten. Dat zal je niet helpen, maar jou tegenwerken. Je moet de baas zijn over je eigen emoties.'

Dat was makkelijker gezegd dan gedaan, maar Kiros zei wel iets belangrijks. Tahir had ook zoiets soortgelijks gezegd. Ze moest zich niet laten leiden door emoties, vooral niet als ze de uitverkorene was. Haar magie reageerde op elke emotie die ze voelde.

Ze gaf zichzelf een paar minuten rust, genoeg om er zeker van te zijn dat ze weer een stukje rennend kon afleggen. Kiros was diegene die nu de leiding nam. Rafa voelde zich veel te snel weer uitgeput raken, maar ze bleef het tempo aanhouden dat Kiros aannam.

Rafa dacht dat ze op de grond zou neervallen toen ze bij een waterput aankwamen. Ze legde haar handen op de rand van de put om iets van houvast te hebben. Dit was niet dezelfde put als die ze had gezien met Sabre, Paki en Imani. Daarvoor waren ze nog te dicht bij Mannar.

'Denk je dat Sabre hier is?' vroeg Rafa, die naar de duisternis onder zich knikte. Het ging van kwaad naar erger.

'Ik zie verder geen spoor. Mijn gok is dat ze hierbinnen zijn gegaan en hoopten dat we hen niet zouden volgen. De meesten durven hier niet te komen.' Maar Kiros wel, want hij geloofde niet in geesten. Deze plek had voor hem geen betekenis.

'Wat moeten ze met Sabre?' vroeg Rafa zich af. 'Waarom zouden ze hem helemaal hiernaartoe brengen?'

'Dat gaan we nu uitzoeken.' Kiros wees naar de put. 'Dames voor. Als er iets is, ben ik vlak achter je.' Hij klopte op de pommel van zijn zwaard.

Dus Rafa zwaaide haar benen over de rand heen en klom naar beneden, naar de duisternis die alsmaar dikker werd en naar de ijzige kou. Kippenvel verspreidde zich over haar lichaam. Alles riep haar toe om weer naar boven te klauteren, maar ze was er bijna. Ze moest nog even doorzetten. Voor Sabre zou ze dit doen.

Met een zachte dreun kwam ze neer op een harde ondergrond. Ze verlichtte de gang waarin ze terecht was gekomen. Met voorzichtige passen liep ze de gang door die afboog naar rechts en stond geschrokken stil.

Aan het eind van die gang zag ze enkele mensen staan, waaronder Sabre. Hij werd van achteren vastgehouden waarbij de punt van een dolk tegen zijn keel rustte. Zodra Sabre Rafa zag werden zijn ogen groter. 'Dit is een val, Rafa! Het is Kiros!'

Het leek alsof de grond onder Rafa's voeten wegschoof. Ze draaide zich vliegensvlug om naar Kiros. Ongelovig staarde ze hem aan. 'Nogmaals, ik heb je licht nodig, Rafa.'