Rafa

Rafa kon haar aandacht niet bij de training houden, waardoor haar bol licht niet groter werd dan het formaat van haar handpalm. Steeds weer hoorde ze Kiros' woorden over dat Tahir een lichtstuurder had vermoord en wanneer ze daaraan dacht hoorde ze de stem van Sabre zeggen dat Kiros niet te vertrouwen was. Tijdens haar reis naar Mannar was alles goed geweest - zo goed als maar kon, rekening houdend met dat ze had moeten vluchten voor een man die haar wilde voor macht. Er waren geen onderlinge conflicten geweest. Iedereen beschermde elkaar, had het beste met elkaar voor. Ze hadden één simpel doel gehad: in Mannar aankomen. Maar dat was niet het echte leven geweest. Dit was echter de realiteit, deze tegenstrijdige gevoelens over wie en wat ze moest geloven. Mannar had er vredig uitgezien, als een of andere perfecte droom. Dat was ook meteen alles wat het was; een droom. Rafa dacht de breuken in die droom te zien. Langzaamaan zag ze wat daarachter schuilde.

'Wil je me vertellen wat er is?' vroeg Tahir, die zag dat ze haar aandacht er niet bij had.

Ja en nee. In plaats van op de vraag te reageren, vroeg Rafa: 'Kende u mijn oma, Karasi?' Karasi had gewild dat ze nu hier was. Ze zou dat nooit hebben gewenst als ze wist dat Tahir niet goed voor Rafa zou zijn. Dat was iets waar Rafa zeker van was.

Tahir knikte. 'Ze was een goede vriendin van me.'

'De enige keer dat ze over u sprak was toen ze mij op de hoogte bracht van Massei's plan om met mij te trouwen.' Als ze zulke goede vrienden waren geweest, waarom had Karasi dan niet eerder over Tahir gesproken?

Er verscheen een ernstige blik in zijn ogen. Hij reageerde niet direct, alsof hij erover na moest denken hoe hij het antwoord zou overbrengen. Uiteindelijk zei hij enkel: 'We hebben elkaar leren kennen in een moeilijke tijd. Als ik aan haar denk, moet ik ook denken aan wat er is gebeurd. Ik geloof dat het voor haar niet anders is.'

Rafa hoorde aan de toon dat Tahir er geen verdere uitleg over wilde geven. Ze durfde daarom niet door te vragen. Tahir gaf haar ook niet die mogelijkheid, want hij vervolgde: 'Probeer je te concentreren op het licht en het uit te breiden. Of houdt de angst jou nog altijd tegen?'

Tahir was een geduldige leermeester. Het was alweer nachten geleden dat Rafa voor het eerst les van hem had gekregen over het opstellen van de grenzen. Ondanks dat Rafa die angst om de controle te verliezen niet zo heftig ervoer, lukte het haar niet om alles uit haar magie te halen. Ze wist wat de reden was. Het kwam door de kennis die Kiros met haar had gedeeld. Hoewel ze geen stappen maakte, bleef Tahir rustig.

'Ik heb mijn grens keer op keer herhaald en het heeft me geholpen. Ik weet dat ik meer kan dan dit. Het komt er alleen niet uit.'

'Is er iets dat je me niet hebt verteld?' vroeg Tahir voorzichtig. 'Wat er in jou omgaat gaat hand in hand met het licht.'

'Er is niets.' Maar blijkbaar verraadde haar magie dat Rafa wel met iets zat en had Tahir haar leugen meteen door.

Ondanks dat ze bij de houtkachel zaten voor warmte, voelde Rafa de kou in haar blote handen bijten. Ze staarde naar haar handpalm die verlicht werd door haar magie. Misschien moest ze zeggen wat haar dwarszat. Dan zou ze in ieder geval haar magie verder kunnen verkennen en leren hoe ze ermee om moest gaan, want nu stond ze vast. Ze wist dat ze op dit niveau zou blijven als ze haar zorgen verborgen hield.

'Ik vind dat ik je dit moet vertellen,' begon Tahir. 'Ik weet niet of dit jou dwarszit, het kan zijn dat je er nog niet van gehoord hebt, maar herinner je je nog toen we het erover hadden dat er geen andere uitverkorenen bekend waren?'

'Ben ik niet langer de enige?'

'Er gaan geruchten rond dat de tweede uitverkorene van de Zon bekend is,' zei Tahir, maar hij liet niet zien dat hij blij voor Rafa was dat ze iemand anders had die hetzelfde als zij doormaakte. Op de een of andere manier dacht hij zelfs dat dit haar kon dwarszitten.

'Dat is goed nieuws, toch?' vroeg Rafa twijfelachtig.

'Het is altijd de vraag of het goed nieuws is als er een uitverkorene bekend is. Sommigen gaan de juiste kant op en gebruiken hun magie om anderen te helpen. Je hebt ook uitverkorenen die hun macht misbruiken. Door zijn daden zul je denken dat hij in de laatste groept valt, maar laten we hopen dat het tegendeel bewezen wordt.' Tahir wond er verder geen doekjes om. 'Ik kreeg te horen dat de prins van het maanrijk in Elmare het vuur toonde om vrije doorgang te krijgen.'

Dat was niet het nieuws waar Rafa op hoopte. Ze lachte even over hoe absurd dit was. 'Ik droomde ervan om iemand te ontmoeten met het vuur en dit is hem?' In gedachten vervloekte ze de Zon die een hekel aan haar moest hebben. Ze was doodsbang voor de koningin en prins. Ze kenden geen mededogen.

'De Zon heeft hem uitgekozen,' zei Tahir simpelweg.

'Dat hoeft niet te betekenen dat het een goede keuze is. Hij staat niet eens aan onze kant. Dat heeft hij wel duidelijk laten zien.' Al die doden... Die verhalen over rode rivieren. 'Hoe kan hij uitgekozen zijn?'

'Daar heb ik geen antwoord op. Veel is voor mij nog onbekend.' Tahir stond op, wat betekende dat de les er voor vannacht op zat. 'Het is voor mij ook niet duidelijk hoe ik je verder kan helpen, Rafa. Ik dacht dat ik de oorzaak had gevonden, maar iets blokkeert jou. Ik wil dat je hier eerlijk antwoord op geeft. Heb je een vermoeden wat het kan zijn?'

Rafa knikte.

'We kunnen pas verder als je daaraan werkt, ook al is het in kleine stapjes. Zullen we over drie nachten weer met de training verdergaan?'

Rafa oefende samen met Tahir elke nacht met haar magie. Tijdens die keren had Tahir Rafa geen enkele reden gegeven om hem niet te vertrouwen. En toch wist ze dat Kiros het niet had verzonnen dat zijn vader een lichtstuurder had vermoord. Zoiets zou je niet zomaar tegen een ander over je vader vertellen als het niet waar was.

Ze stemde in met het verzoek van Tahir, om vervolgens de tent te verlaten. Het frustreerde haar dat er altijd wel iets leek te zijn waardoor ze haar magie niet in haar volle omvang kon oproepen. Het was niet makkelijk om zelf te bepalen wat haar magie deed. Ze had er geen grip op, omdat er andere dingen waren die haar aandacht opeisten.

Haar blik viel op Kiros die verderop stond te praten met een aantal mensen die voor Rafa onbekend waren. Hij was bijna altijd buiten te vinden, alsof de kou hem niets deed. Deze mensen hadden geleerd om zich aan te passen aan de nurai. De trainingen buiten gingen zelfs door in de extreemste weersomstandigheden.

'Naar mijn broer aan het kijken? Je vond Sabre al te oud. Kiros is ouder, hoor.'

Imani's stem had Rafa ruw uit haar gedachten gehaald. Toen Rafa zich naar haar omdraaide, zag ze dat Imani haar lachend aankeek, maar die lach verdween op het moment dat hun blikken elkaar kruisten.

'Ging de training niet goed?' vroeg Imani.

'Onder andere.'

Imani stak haar handen in haar zakken met een ernstige blik in haar ogen. 'Zal ik mijn broer voor je halen?'

'Graag,' zei Rafa. Ze kon ook zelf naar hem toe gaan, maar ze wist niet of hij het op prijs stelde als ze een gesprek verstoorde en vervolgens zou vragen of ze een gesprek met hem kon aangaan. Ze moest het met hem hebben over of hij nog iets te weten is gekomen over de moord op de lichtstuurder, want ze durfde het niet aan Tahir te vragen en Tahir zou er ook niet vanzelf over beginnen.

'En daarna samen winkelen?' vroeg Imani.

'We hebben pas geleden nog gewinkeld.'

Mannar was een mooie stad om in te winkelen. De gebouwen waarin kleding en andere spullen tentoongesteld stonden, waren haast groter dan de huizen waarin het volk woonde. Er was genoeg ruimte voor de bezoekers om langs de tafeltjes en rekjes te lopen om de spullen te bewonderen. In de winkelstraat waren er ook genoeg kraampjes om lekkernijen te kopen voor onderweg. Zelfs tijdens de nurai was de straat levendig en gemoedelijk met de lichten die aan beide kanten van de weg schenen en een warme gloed over de straat en de mensen verspreidden. Rafa kon niet wachten om de winkelstraat tijdens de munari te zien.

'Je hebt maar een paar kledingstukken gekocht en er zitten nu alweer vlekken op je broek,' wees Imani haar erop. Ze vervolgde met een grijns: 'Ik zat eraan te denken dat we ook naar de woestijn konden gaan, als je dat liever wilt.'

'Laten we straks gaan winkelen. Dat vind ik een heel goed idee.' En het was de meest veilige optie.

Imani grinnikte. 'Dat dacht ik wel.'

Als Imani graag de woestijn wilde verkennen, kon ze zoiets beter aan Paki vragen. Hij zou zonder twijfel met haar mee zijn gegaan, ongeacht de gevaren. Helaas voor Imani was Paki niet diegene die door Tahir was uitgekozen om op haar te letten. Dat was Sabre, en Sabre had geen behoefte om Mannar te verlaten als hij daarbuiten niets te zoeken had. Hoewel Imani de wereld wilde verkennen, moest ze voor nu van haar vader in Mannar blijven. Ze ging er goed mee om, maar Rafa hoopte voor Imani dat ze de kans zou krijgen om meer te zien dan enkel de zandsteden, om misschien wel in het maanrijk op het ijs te staan waar ze over had gesproken die nacht in de warmwaterbron.

Rafa zag hoe Imani Kiros bij de arm nam en hem wegsleurde van het groepje mensen om hem vervolgens door het zand naar Rafa te leiden.

'Heb je tijd om met mij te praten?' vroeg Rafa.

'Nu wel,' zei Kiros, die een blik wierp op Imani. Ze had hen met zijn tweeën alleen gelaten en daar was Rafa dankbaar om, want ze dacht niet dat Imani het wist over Tahir.

'Ben je meer te weten gekomen?'

'Ik hoor het hem er niet meer over hebben,' zei Kiros, die met Rafa van het trainingsveld wegliep, richting de woonwijken. 'Ik heb geprobeerd er subtiel naar te vragen, maar ik krijg het er niet uit. Ik weet dat mijn vader goede intenties heeft, dus ik wil zelf ook graag weten waarom hij een moord op zijn geweten heeft. Heeft hij jou nooit tijdens de trainingen een onveilig gevoel gegeven?'

'Nee, nooit.'

'Als je maar op je hoede blijft,' mompelde Kiros.

'Net zoals ik op mijn hoede moet zijn voor jou?'

Die vraag verraste Kiros. Hij was stil als teken dat hij wilde horen wat Rafa er verder over te zeggen had.

'Je loog tegen mij over dat litteken van Sabre. Als je in staat bent om iemands gezicht opzettelijk door midden te splijten en er vervolgens over te liegen om er zelf beter uit te komen, dan vind ik dat een goede reden om bij jou op mijn hoede te zijn.'

Kiros had daar niet meteen een reactie op. Hij krabde op zijn achterhoofd, alsof hij zich er ongemakkelijk bij voelde. 'Ik heb het opzettelijk gedaan en er over gelogen, ja. Ik mocht Sabre niet en we waren toen ook iets jonger. Ik was impulsief, ik dacht er niet veel over na. En daarna heb ik gelogen dat het een ongeluk was, omdat ik uit de problemen wilde blijven. Ik weet dat het fout was. Ik heb Sabre vanaf dat moment met rust gelaten. Hij heeft het mij helaas nooit kunnen vergeven. Zou je mij dit kunnen vergeven?'

'Ik kan er slecht tegen als mensen tegen mij liegen om er beter uit te komen,' bekende Rafa. 'En ik kan er nog slechter tegen als mensen hun positie gebruiken om ergens onderuit te komen. Iedereen gelooft jou.' Ze moest denken aan Massei die er volop misbruik van maakte. Misschien was iedereen met macht wel corrupt. Rafa moest oppassen dat zij met haar magie nooit in zo'n persoon zou veranderen.

'Dat snap ik. Ik kan het niet goedpraten en dat ga ik ook niet proberen. Als opvolger van mijn vader moet ik het goede voorbeeld geven. Hij kwam er trouwens achter en was niet blij. Dat was de enige keer dat ik hem boos zag en wat mij betreft de laatste keer.'

'Mooi zo,' zei Rafa.

Kiros ademde diep uit en wreef in zijn handen. Geen van beiden zeiden iets, ze liepen enkel door de straten, terwijl Rafa in gedachten verzonken zat. Ze wilde nog steeds weten waarom het dodelijk was afgelopen met de lichtstuurder en daarvoor had ze Kiros nodig, maar ze wilde zich ook weer niet omringen met onzuivere mensen. Blijkbaar deed ze niet aan het geven van tweede kansen.

'Wil je les krijgen van Sabre?' vroeg Kiros, de stilte doorbrekend. Hij voelde aan dat Rafa afstandelijker was geworden en had zo te horen nagedacht over hoe hij haar kon helpen. 'Ik denk dat je anders niet ver komt met je training als je mij niet meer vertrouwt, net zoals dat je niet verder bent gekomen met je magie.'

'Ik denk dat dat een prima idee is.'

'Dan zal ik dat regelen.'

Kiros had haar naar zijn huis gebracht, waar Imani op Rafa wachtte om samen te kunnen winkelen. Hij opende de deur voor haar en knikte als afscheid, waarna hij uit het zicht verdween.