Navarre

Chagrijnig staarde Navarre voor zich uit. Niet alleen omdat hij 'jongen' werd genoemd, maar ook omdat de man de waarheid sprak. Navarre had het zich moeilijk gemaakt.

'Die doek mag af wanneer we Nirvelli achter ons hebben gelaten,' vertelde de man. 'Weet je nog wie ik ben?'

Navarre gaf geen reactie. Hij zou het niet weten op basis van alleen de stem en wat vage glimpen.

'We hebben elkaar vaak genoeg gezien. Je was toen een stuk kleiner. Nooit gedacht dat je tot zoiets uit kon groeien. Alhoewel, je was toen al een arrogant ventje.'

Meer dan dat werd er niet tegen hem gesproken.

Aan de stemmen te horen, zaten er twee mannen en een vrouw in de wagen. Ze spraken op zachte toon met elkaar over onderwerpen waar Navarre mee mocht luisteren. Ze lieten Navarre volledig in onwetendheid. Het benauwde Navarre dat hij niet wist met wie hij te maken had en waar hij naartoe werd gebracht. Ze hadden hem in leven gelaten, maar dat hoefde niet te betekenen dat ze hem niet dood wilden.

Navarre kon zich hier makkelijk uit redden met het vuur. Zelfs in een positie als deze was hij niet hulpeloos. Toch deed hij dat niet uit angst dat hij daarmee de wagen in vuur en vlam zette en zichzelf verried. Het zou hem niet helpen om nu het vuur te gebruiken. Hij zou heel het volk uit Nirvelli tegen zich hebben zodra ze erachter kwamen van wie het afkomstig was.

Dus Navarre bleef liggen, ondanks dat hij niet op de meest comfortabele plek lag. Bij elke gat in het wegdek, voelde Navarre de klappen tegen zijn lichaam.

Waarom had hij niet het ijs, zoals Elwyn? Dat zou zijn leven een stuk makkelijker hebben gemaakt. In plaats daarvan zat Navarre opgescheept met het vuur. Het was zijn eigen schuld geweest. Maar nu hij het vuur toch had, kon hij het maar beter leren accepteren. Of hij het nu wilde of niet, het hoorde bij hem.

Ze waren nog niet lang onderweg of de wagen stopte al. Navarre hoorde stemmen van buiten komen, maar kon geen enkel woord duidelijk onderscheiden. Navarre vermoedde dat ze bij de poort waren aangekomen om van daaruit Nirvelli te verlaten. Hij hoopte dat de wagen zou worden geïnspecteerd. Dat gebeurde echter niet. Ze reden zonder problemen verder.

Ze wisten wat ze deden als ze de bewakers konden misleiden. Navarre moest toegeven dat dat indrukwekkend was. Helaas voor hen zou Navarre hun zorgvuldig opgezette plan volledig door de war gooien. Het was een kwestie van tijd.

Ze lieten hem nog even liggen, totdat er genoeg afstand tussen hen en Nirvelli lag. Navarre werd op het bankje tegenover hen geholpen. Voor de eerste keer zag hij duidelijk het gezicht van diegene die hem had weten te verrassen en hij herkende hem meteen. Hassan. Hassan was een doorgewinterde krijger, opgeleid in Mannar en tevens de man van de leidster van Elmare. Hij had veel meer ervaring dan Navarre. In een eerlijk gevecht had Navarre het nooit van hem kunnen winnen.

Hassan haalde de doek weg en nam plaats tegenover Navarre. 'Herken je me nu?' vroeg de man.

Jaren geleden was Navarre weleens met de koningin naar Elmare gereisd voor vergaderingen, nog in de tijd dat de relatie tussen het maanrijk en zonnerijk vredig was. Navarre kon zich Hassan nog steeds herinneren met zijn getinte huid en donkere haren.

Hassans aanwezigheid veranderde zijn plannen echter niet. Navarre zou zichzelf hieruit krijgen of hij nu een krijger voor zich had of niet. Navarre was zelfs opgelucht dat het Hassan was. Hassan was een redelijke man, of in ieder geval was hij dat zoals Navarre hem zich herinnerde. Mensen konden veranderen.

'Ja, ik herken je. Mijn geheugen is prima,' antwoordde Navarre. 'Ik moet toegeven, jullie zijn de eersten die mij hebben weten te pakken. Een hele prestatie. Net zoals om zo gemakkelijk Nirvelli te ontsnappen. De bewakers omgekocht?'

Hassan boog zich voorover met zijn onderarmen rustend op zijn stevige bovenbenen. 'We hebben een oplossing gevonden die betrouwbaarder is.'

Wat de oplossing ook was geweest, Hassan wilde die niet delen met Navarre.

'En nu? Wat is jullie plan?' Maar Navarre kwam al vanzelf op het antwoord. Hij was nog in leven. Ze brachten hem ergens naartoe, wat kon betekenen dat ze hem ergens voor nodig hadden. Hassan deed alles met een plan. Hij zou zichzelf en de levens van zijn volgers niet op het spel zetten om enkel wraak te nemen. 'Jullie willen mij gebruiken om de koningin te stoppen.'

Toen Hassan daar niet op reageerde, vervolgde Navarre: 'Dat plan gaat niet werken.'

'Nee?'

'Er zal oorlog komen als de koningin in de gaten krijgt dat jullie mij hebben. Er zullen doden vallen. En mocht het plan op de een of andere manier lukken, dan zal iemand anders de zuiveringen wel doorzetten.'

'Jij zou er geen problemen mee moeten hebben als er doden vallen.'

Navarre wist hoe ongeloofwaardig hij zou klinken, toch zei hij: 'Ik wil het juist zoveel mogelijk voorkomen.'

'Je bent in de war, jongen.'

Dat neerbuigende gedrag van Hassan begon Navarre te irriteren, ook al wist hij waar het vandaan kwam. Hassan zag hem allesbehalve positief en dat zou waarschijnlijk ook niet veranderen.

Alle ogen waren op Navarre gericht en in geen ervan was een sprankje vriendelijkheid te vinden. Navarre had niets anders verwacht. 'Ik wil alleen zeggen dat je de verkeerde hebt en dat het niet verstandig zal zijn om te negeren wat ik net heb verteld.'

'Je bent het gewend dat mensen naar je luisteren. Ik zal hier oppassen met de toon waarop je iets zegt.'

Navarre wilde niet hun irritaties verder opwekken om te zien wat er zou gebeuren, dus hij liet zijn hoofd tegen het hout achter hem rusten en dacht in stilte na over wat zijn volgende zet zou moeten zijn.

Ze bevonden zich buiten Nirvelli, wat het al iets aantrekkelijker maakte om het vuur te gebruiken. Er zaten echter nog steeds te veel nadelen aan. De wagen was van hout gemaakt en mocht Navarre op wonderbaarlijke wijze zonder problemen het touw rond zijn polsen verschroeien, dan zouden Hassan en de twee anderen weten dat hij de uitverkorene was. Het was dat of waarschijnlijk ergens gedumpt worden en als onderhandelingsmiddel dienen. Het vuur was een geheim dat voor altijd bewaard moest worden, maar het idee om de komende nachten als gevangene door te brengen, stond hem nog minder aan dan de gok wagen en het vuur te gebruiken. Het was een dwaas plan.

Navarre probeerde op betere plannen te komen, maar hij had niets. Dat dwaze plan was de enige manier om binnenkort terug te kunnen keren naar Nirvelli zonder de relatie tussen het maan- en zonnerijk nog verder te verslechteren.

Zijn moeders waarschuwing was hij niet vergeten. Hij wist dat dat plan niet eens een optie hoorde te zijn, want als er meerderen van het vuur kwamen te weten, dan zou het leven in het maanrijk er ineens heel anders uitzien. Navarre dacht niet dat hij ooit nog de straten van Nirvelli kon bewandelen en het er levend vanaf kon brengen. Toch zou Navarre het er op wagen. Wat de consequenties ook zouden zijn voor hem, hij zou het accepteren.

De tijd verstreek tergend langzaam als je niets te doen had. Navarre had geen enkel idee hoe laat het was toen de wagen stopte. Navarre had op een gegeven moment zijn ogen gesloten, maar zijn gedachten waren naar plekken gegaan waar hij liever niet aan wilde denken, dus had hij ze weer opengedaan. De hele reis had hij naar het gordijn voor het raam gestaard. Hij wist niet of hij dit nog langer kon volhouden.

De man en vrouw gingen naar buiten, maar Hassan bleef tegenover Navarre zitten. Hij pakte Navarres zwaard onder het bankje vandaan.

'Ik herken dit vakmanschap,' begon Hassan, die het zwaard uit de leren schede trok. Het metaal zag er dof uit in de duisternis die de wagen vulde. 'Dit zwaard komt uit Aodhan. Waarom draag jij dit bij je?'

'Ik vroeg me al wanneer het gedeelte kwam waarbij je mij zou ondervragen,' zei Navarre.

Hassan bleef hem indringend aanstaren.

'Het is een goed zwaard,' zei Navarre simpelweg. 'Het maakt mij niet uit of het uit het zonnerijk of maanrijk komt. Een wapen is een wapen.'

'Vind je het grappig om hiermee slachtoffers te maken?'

Navarre had het zwaard nooit daarvoor gebruikt, had dat niet gekund. Het zwaard was immers van zijn vader geweest en nog steeds voelde het aan alsof het aan zijn vader toebehoorde.

Navarre strekte zijn stijve benen in de lege ruimte voor hem. 'Ik deed alleen mijn werk.'

'Is dat de reden waarom je ze hebt vermoord, omdat je het ziet als jouw plicht of iets?'

Navarre zat in een tweestrijd. Ergens wilde hij eerlijk erop antwoorden, maar hij vond het niet prettig om zich kwetsbaar op te stellen tegenover een vijand. 'Het is inderdaad mijn plicht. Ik weet niet in hoeverre jij op de hoogte bent van onze cultuur, maar zonnemensen zijn een smet op deze wereld. Ze horen al helemaal niet thuis in het maanrijk. Of in ieder geval, dat is hoe de extremisten het zien.'

'En jij hoort bij de extremisten?'

'Nee.'

Hassan snoof. Zijn geduld leek op de proef gesteld te worden. 'Hoe zie jij het dan?'

'Je hebt veel vragen,' merkte Navarre op.

'Ja, en jij gaat ze allemaal beantwoorden. Er staan levens op het spel. Jij hoort jezelf volgens mij graag praten, dus dat hoort voor jou geen probleem te zijn.'

'Jij probeert mij te doorgronden. Jij wilt weten hoe iemand zo ver kan gaan om zijn eigen volk uit te moorden. Ik heb zo mijn redenen gehad en die wil ik niet met jou delen. Waar ik het wel over wil hebben, is over nu. Ik weet dat ik niet geloofwaardig overkom als ik zeg dat ik tegen de zuiveringen ben. Toch is het de waarheid. Ik wil geen oorlog, Hassan.'

'Je komt inderdaad niet geloofwaardig over.' Hassan kwam van zijn plek. 'Ik maak je handen los. Niet omdat ik jou geloof, maar zodat je kan eten. Jij blijft in deze wagen. Over een aantal uur rijden we verder. Haal geen gekkigheden uit.'

Hassan knoopte het touw los, waarna hij de wagen verliet en de deur achter zich op slot deed. De man en vrouw hadden de wapens al eruit gehaald, dus er was werkelijk niets wat Navarre in zijn voordeel kon gebruiken.

Navarre wreef over zijn polsen en staarde de duisternis in. Ondertussen zou zijn broer vast wel doorhebben dat hij verdwenen was, maar Navarre verwachtte niet dat Elwyn op tijd zou zijn om hem te vinden. Navarre zou dit in zijn eentje moeten afhandelen.

Navarre vroeg zich af hoe hij Hassan kon overtuigen om hem te geloven. Het was logisch dat Hassan hem wantrouwde. Navarre had de afgelopen jaren niet per se zijn best gedaan om een positief beeld van zichzelf neer te zetten. Een paar woorden zouden dat niet veranderen.

De deur van de wagen werd alweer geopend, waarna Hassan binnenstapte met een blik met groente en een waterfles.

'Stel, het lukt jullie om mij gevangen te nemen, verwachten jullie dan echt dat de koningin vredig naar Elmare komt om mij terug te krijgen?' vroeg Navarre, terwijl Hassan de spullen op het bankje tegenover Navarre legde. Navarre wist dat als hij één verkeerde beweging maakte, Hassan direct zou reageren. 'Ik had een beter plan van jou verwacht.'

'Elmare? Wie zegt dat we jou daarnaartoe brengen?'

'Elmare is de dichtstbijzijnde stad in het zonnerijk. Het is het meest logische. Of jullie vinden mijn aanwezigheid zo aangenaam dat jullie besloten hebben langer met mij te reizen.'

'Waarom zou ik jou in de stad van mijn vrouw toelaten?' vroeg Hassan met minachting in zijn stem.

'Ben je zo bang voor mij?'

'Nee. Maar je zou wel bang voor mij moeten zijn. Ik ga niet lichtzinnig om met moordenaars en vooral niet met moordenaars die een grote mond hebben. Jullie zijn allemaal hetzelfde. En jullie hebben allemaal een zwakke plek.'

Navarre glimlachte spottend. 'En wat is mijn zwakke plek?'

Wat Hassan vervolgens deed, had Navarre niet verwacht. Zijn glimlach verdween direct toen Hassan zijn hand pakte en met een ruk zijn handschoen eraf trok. De rode, verminkte huid was zichtbaar. 'Dit is jouw zwakke plek.'

Zonder verder nog iets te zeggen, verliet Hassan de wagen. Hij liet Navarre sprakeloos achter. Wat wist hij allemaal?

Navarre wist niet meer zo goed wat hij moest doen na Hassans woorden. Waarschijnlijk had Navarre Hassan niet moeten uitdagen.

Hij rook aan het water en besloot dat het veilig was om er een slok van te nemen. Nadat hij had gegeten en gedronken en de resterende tijd had gedood met denken, kwam Hassan er weer aan. Zijn handen werden vastgebonden, waarbij de ene hand nog altijd naakt was. Hij werd daarna alleen achtergelaten.

Navarre sloot zijn ogen en probeerde te slapen. Hij had al zijn energie nodig. Hij sliep nooit diep, dus mocht er iemand binnen komen, dan werd hij wel weer wakker. Het lukte hem echter niet in slaap te vallen, omdat hij bij het horen van elk klein geluidje op zijn hoede was. Soms had hij het gevoel dat hij wegzakte, maar niet meer dan dat.

De deur ging weer open, waarna de twee mannen en vrouw plaatsnamen en de wagen weer verder reed. Ze hadden hem in ieder geval met rust gelaten.

'Wat weet je allemaal?' vroeg Navarre in de duisternis. Hij kon de vraag niet langer onderdrukken.

'Ik weet meer over jou dan je denkt,' was het enige dat Hassan zei.

Hassan kon het niet weten van het vuur. Navarre had zijn best gedaan om het vuur van de wereld af te zonderen en zijn familie zouden het geheim met geen ander delen.

'Wat weet je?' herhaalde Navarre de vraag.

'Jij keerde je tegen je eigen familie, tegen het deel dat in het zonnerijk leeft. Die brandwond is het bewijs ervan. Het vuur zit al eeuwenlang in jouw familie en gaat helemaal terug tot de beroemde Levant.'

Hassan wist waar hij mee bezig was. Navarre voelde zich bij elk woord bleker worden.

'Wat als deze geschiedenis bekend wordt?' vroeg Hassan. 'Het zou het einde betekenen van jullie heerschappij.'

Dit was net zo erg als wanneer bekend werd dat Navarre de uitverkorene was. Navarre was echter toch al van plan om zichzelf te onthullen. Het maakte allemaal niets meer uit. 'Het vuur zit inderdaad in mijn familie. Iedereen mag het weten. Vroeg of laat zou de waarheid toch wel aan het licht komen.'

'Het maakt jou niets uit?' vroeg Hassan.

Navarre lachte. Het klonk verslagen. 'Waarom zou het mij iets moeten uitmaken? Maar weet wel dat als je ons hebt uitgeschakeld, er iets ergers voor in de plaats komt. Zoals ik al zei, ik ben geen extremist, mijn moeder en broer ook niet, maar er zal wel een extremist aan de macht komen.'

Lang staarde Hassan hem aan, totdat Navarre wegkeek. 'We zien wel hoe alles loopt,' zei Hassan tot slot.

***

Het duurde drie nachten voordat ze hun eindbestemming bereikt hadden. Hassan had nog enkele vragen op hem afgevuurd, maar de antwoorden erop waren niet geheel wat Hassan zocht, dus op een gegeven moment had Hassan het opgegeven. Daarbij zorgde het gebrek aan slaap dat Navarre zich humeurig voelde en begon hij steeds sterker aan zijn plan te twijfelen. Wat verwachtte hij als hij eenmaal het vuur liet zien? Dat ze hem zomaar met Myrlene lieten praten? Navarre dacht niet dat hij Hassan zo gemakkelijk kon overtuigen.

Navarre werd uit de wagen geleid. Ze hadden zijn kap van zijn mantel opgedaan, zodat de kans kleiner werd dat hij herkend zou worden. Ze wilden hem stilletjes wegbrengen, geen chaos veroorzaken. Al snel bleek dat Hassan hem inderdaad naar Elmare had gebracht en hem enkel in onwetendheid wilde laten. Navarre herkende het landhuis.

Navarre werd naar een zij-ingang van het landhuis geduwd. Hij keek om zich heen en zag niemand in de buurt, geen pottenkijkers voor wat hij van plan was. Dat was mooi. Navarre focuste zich op het vuur in hem op het moment dat hij een schaduw zag bewegen bij de wagen. Navarre kneep zijn ogen samen, maar zag niets meer. Hij wachtte nog even om zich ervan te verzekeren dat hij alleen was met de mensen die hem hiernaartoe hadden gebracht.

Navarre haalde diep adem, terwijl hij probeerde het vuur zo gecontroleerd mogelijk naar buiten te laten komen. Hij voelde hoe zijn handen in brand stonden. De angst die hij ervoor voelde, drukte hij de kop in. De man die naast hem liep, kreeg het vuur door. Hij vloekte.

Hassans blik gleed behoedzaam naar de man en Navarre toe. Zijn ogen verwijdden zich toen Navarre zijn brandende handen lostrok. Het touw kwam als as neer op de grond.

'Ik vreesde even dat het geen verassing was dat ik de uitverkorene ben,' zei Navarre. Het laatste vlammetje verdween van Navarres hand. Hij bedankte Elwyn stilletjes om de trainingen.

'Jij?'

'Ja, de Zon heeft mij gezegend met Zijn vuur. Ik had me allang kunnen bevrijden, ik kon jullie allemaal verbranden en mij heel veel moeite besparen. Dat heb ik niet gedaan, omdat ik geen oorlog wil.'

'Jij bent het niet waard,' sneerde Hassan.

'En toch heeft de Zon mij uitgekozen,' glimlachte Navarre. 'Hoor ik hier niet geëerd te worden? Ik vind het onthaal niet heel verwelkomend.'

Hassan klemde zijn kaken op elkaar, overduidelijk niet tevreden met deze wending.

'Ik ken de regels die jullie hebben met betrekking tot de uitverkorenen van de Zon. Het staat er niet letterlijk in, maar volgens mij is ontvoeren niet toegestaan.'

'Jij vindt dit grappig, maar het lachen zal je snel vergaan. Vertel me eens hoe je eraan komt.'

'Ermee geboren zoals ieder ander.'

'Een leugen.'

Navarre trok een wenkbrauw op.

'Je hebt het gestolen,' zei Hassan. 'Je hebt jouw nicht bijna vermoord, waardoor ze het vuur kwijtraakte. Daarna is het pas naar jou gegaan.'

Door haar wist Hassan dus zoveel over Navarre. Dat kon niet anders. Tegen wie had ze het allemaal nog meer verteld? 'Breng mij naar Myrlene, dan hebben jullie mij niet voor niets hiernaartoe gebracht,' zei Navarre om van onderwerp te veranderen.

'Geen sprake van,' zei Hassan meteen.

Navarre zuchtte. 'Ik moet met haar praten, Hassan. Ik heb bewezen geen kwaad in de zin te hebben.'

'Jij mag haar niet zien.'

'Kun je dan vragen aan haar zus of ze met mij wilt praten? Als ze niet wilt, dan ga ik terug naar Nirvelli.' Navarre kende Rosaleen. Hij achtte de kans klein, maar de kans bestond dat ze ervoor openstond om hem aan te horen.

Hassan wenkte een van zijn handlangers om het bericht over te brengen aan Rosaleen.

Nog steeds vertrouwde Hassan hem niet als Hassan per se Navarre in het oog wilde houden. Navarre zou daar op dit moment niets aan kunnen veranderen.

Geen van hen zei een woord terwijl ze wachtten. Het was geen fijne stilte en duurde veel te lang. Navarre vond het een hele prestatie dat hij zijn mond wist te houden, totdat de vrouw terugkwam met niemand minder dan Rosaleen.

'Jij hebt een hele hoop uit te leggen,' zei Rosaleen direct toen ze Navarre in het oog kreeg.

'Betekent dit dat je met mij wilt praten?'

Rosaleen mompelde iets met een chagrijnige blik, waarna ze Navarre wenkte. 'Kies je woorden zorgvuldig uit.'