Navarre

Cayden stond Navarre tegenover de eetkamer op te wachten. Er was niets van zijn uitdrukking af te lezen wat hintte naar de reden waarom Cayden Navarre wilde spreken. Het enige dat Navarre vermoedde was dat het om iets dringends ging, want Cayden zocht hem niet zomaar op. Terwijl hij naar Cayden toe liep, vroeg hij zich af wat het kon zijn. Was er gevaar?

Toch vroeg Navarre niet meteen naar de reden van zijn komst, in plaats daarvan zei hij: 'Mijn moeder is er niet. Je had met ons mee kunnen ontbijten.' Alleen Navarre en Elwyn waren er vannacht. Zijn moeder was vroeg vertrokken vanwege 'werk', wat dat werk ook mocht inhouden. Ze vertelde niet meer aan Navarre waar ze naartoe ging en met wat voor doel, en Navarre vroeg er niet meer naar.

Maar zelfs zonder de koningin aan tafel zou Cayden nooit met hen ontbijten. Cayden had er geen behoefte aan en dat was ook dit keer niet anders.

'Nee, ik kwam alleen omdat je iets moet weten,' zei Cayden. Dat bevestigde Navarres vermoeden dat het dringend was, meer dan dat gaf Cayden niet weg. Er was niets bijzonders in zijn blik en houding te vinden. Cayden was er goed in om neutraal over te komen. Na Elwyns woorden had Navarre erop gelet of hij iets anders bij Cayden zag wat verried dat hij een uitverkorene was, maar er was helemaal niets. Cayden liet geen enkele steek vallen. Navarre begon zelfs haast te twijfelen aan de waarschuwing van zijn broer.

Cayden wenkte Navarre dat hij mee moest komen, weg van de ontbijtkamer waar Elwyn nog zat. 'Ik wil je graag als tip meegeven dat het niet de meeste verstandige zet is om iedereen kwaad op jou te maken. Je zoekt ruzie met de verkeerde mensen.'

'Over wie heb je het?' Cayden kon het werkelijk over iedereen hebben, want Navarre had veel vijanden. Hij was de tel allang kwijtgeraakt. 'Je kan het niet over jezelf hebben, dat zou ik gemerkt hebben.'

'Dan zouden we dit gesprek niet voeren,' zei Cayden met een glimlachje. 'Nee, ik heb het over jouw commanderende nicht.'

'Mijn nicht?' Navarre ging in gedachten zijn nichten af. Hij had met de meesten geen contact meer, wat niet zo vreemd was aangezien ze in het zonnerijk woonden. Na alles wat hij in het maanrijk had gedaan, waar hij om bekend stond... Navarre zou niet geliefd bij hen zijn.

'Valerie Imoros.'

Die naam liet een schok door Navarres lichaam heentrekken. Dat was de laatste naam die hij verwachtte. 'Ze is dood.' Navarre deed zijn best om niet te laten merken hoe geschokt hij was, maar hij had het gevoel dat Cayden er dwars doorheen keek.

'Vreemd, ik heb haar gisteren nog gesproken. Ze zag er levend uit.'

Dat kon niet. Als ze nog in leven was, zou Navarre nooit dat vuur hebben gekregen. Navarre schudde ontkennend zijn hoofd. 'Ik heb hier geen zin in, Cayden. Was dat alles wat jij wilde zeggen?' Misschien had hij Cayden op de een of andere manier toch boos gemaakt als hij Navarre hiermee wilde tergen. Navarre vroeg zich echter wel af hoe Cayden haar naam en relatie met betrekking tot Navarre wist.

'Ze lééft, Navarre. Met wie heb ik anders gisteren gesproken? Haar geest? Ze wil wraak. Ik wil je voor haar waarschuwen, want ze heeft een duidelijk doel voor ogen en ik denk niet dat jij het er goed vanaf gaat brengen.'

'Of dit verzin je nu.'

'Waarom zou ik dat doen?'

'Ze kan niet leven,' hield Navarre vol. 'Ik heb bewijs.'

'Wat voor bewijs?'

Navarre haalde zijn schouders op. 'Gewoon, bewijs,' mompelde Navarre ontwijkend, waarop Cayden snoof.

'Wat dat bewijs ook is, het is geen goed bewijs. Ik kan jou moeilijk overhalen het wel te geloven, maar ik verzin niets. Ze vertelde dat jij haar voor dood had achtergelaten. Ze leeft momenteel in Nirvelli om jou te stoppen. Jij bent de slechterik in haar verhaal, Navarre.'

Navarre haalde zijn beide handen door zijn zwarte lokken. Het zou hem niets verbazen als zij hem zo zag.

'Begin je het je eindelijk te realiseren dat ik weleens de waarheid kan spreken?' vroeg Cayden.

Ze waren de trappen afgelopen om richting de dubbele deuren op de begane grond af te stappen. De hoftuin was gereserveerd voor de koninklijke familie en daarom altijd rustig. Elwyn kwam hier vaak, maar hij was de enige die er regelmatig gebruik van maakte. Ondanks dat het nurai was, groeiden er enkele planten in de hoftuin, zich uitstrekkend naar de hemel. Na elke nacht daalde de Maan verder naar de horizon, waardoor de Maan vanaf de hoftuin niet meer te zien was. Enkel de sterren leken te schijnen.

Een koude windvlaag begroette Navarre en Cayden. De stilte lag als een deken over hen heen.

'Het was een ongeluk geweest. We hadden een woordenwisseling. Als ik iets terug kon draaien, dan is dat het wel.' Navarre moest alles aan haar uitleggen, de confrontatie aangaan, ondanks Caydens waarschuwing. Iets in Caydens woorden had Navarre uiteindelijk overtuigd dat er een kans was dat ze nog leefde. Hij voelde opluchting, maar ook schaamte voor wat hij had gedaan. 'Hoe ken je haar?'

'Ik ken haar via Dorian. Het schijnt dat ze de rebellen leidt.' Ondanks dat er niemand in de omgeving was, sprak Cayden op zachte toon.

'Dan zou jij voor mij vast wel een afspraak met Valerie kunnen maken.'

Fronsend wierp Cayden hem een zijdelingse blik toe. Zijn ogen waren in de duisternis net zo zwart als een sterrenloze hemel. 'Heb je niet geluisterd? Ik kwam hier om jou te waarschuwen, niet om jou aan te moedigen contact met haar te zoeken.'

'Ik heb elk woord gehoord, maar ik moet met haar praten, ik moet uitleggen wat er is gebeurd. Ze is het van mij verschuldigd.' Navarre moest haar spreken. Vooral nu hij wist dat ze woest op hem was. Hij voelde zich er allesbehalve fijn bij.

'Ze zal niet naar jou luisteren.'

'Dat kan jij niet weten.'

'Jawel, want wat ik van haar heb gezien, is dat ze wraak wil. Je kunt daar niet doorheen praten.'

Navarre sloeg zijn armen over elkaar. De optie die Cayden voorstelde, was de veilige optie. Het zou echter niets oplossen. 'Herinner jij de beloftes die je hebt gemaakt toen je hoftrainer werd?'

De frons verscheen weer. Navarre verraste hem met die vraag. 'Ja, maar wat heeft dat te maken met dit gesprek?'

'Eén van die beloftes is dat je de soldaten in opleiding niet mag gebruiken voor eigen doeleinden zonder toestemming. Ik weet dat je die belofte sinds kort hebt geschonden,' ging Navarre ongestoord verder.

Navarre was er niet boos over. Hij wist waarvoor Cayden het had gedaan, het was onschuldig, maar het bleef een overtreding van de wet en daar was Cayden zich van bewust. Hij wist ook dondersgoed wat de consequenties ervan waren.

'Ik dacht dat ik discreet te werk was gegaan,' mompelde Cayden. 'Waarom haal je dit nu aan?'

'Maak voor mij een afspraak met Valerie en jij zult jouw baan behouden.'

'Etter.' Cayden stak zijn handen onverschillig in zijn zakken. 'Goed, als jij een doodswens hebt, wie ben ik om jou tegen te houden?'

'Vind jij dan niet dat ik haar moet opzoeken? Ik stel de confrontratie anders alleen maar uit.'

'Normaal gesproken zou ik zeggen dat je de confrontatie moet aangaan, maar ik betwijfel of ze voor rede vatbaar is.'

'Ik heb geen keus.'

Cayden knikte kort. 'Dus ik behoud mijn baan?' Cayden probeerde dan wel over te komen alsof Navarres woorden hem niets deden, maar deze vraag bewees dat Cayden zich wel degelijk zorgen over zijn positie maakte.

'Ik zie het voor deze ene keer door de vingers. Je wilde jouw vriend beschermen tegen de zuivering? Ik kan ergere redenen bedenken om de wet te overtreden.'

'Die zijn er zeker.'

***

Het wachten vond Navarre het ergste. Hij had constant de drang om Valerie te zoeken en alles uit te leggen. Ze verdiende die uitleg, ook al zou het niets goedmaken. Maar de grootste reden was dat Navarre met eigen ogen wilde zien dat ze inderdaad nog leefde, dat hij haar niet had vermoord.

Toch wachtte hij. Eén nacht ging voorbij, vervolgens nog een nacht... Navarre werd er onrustig van en het beïnvloedde zijn lessen met Elwyn.

Het vuur stond in verbinding met zijn emoties en gedachten. Elwyn benadrukte keer op keer dat Navarre zichzelf onder controle moest krijgen, want op deze manier kwamen ze geen steek verder. Bij de vraag wat er aan de hand was, weigerde Navarre er antwoord op te geven. Hij had het gevoel dat Elwyn, net als Cayden, zou zeggen dat het geen goed idee was om Valerie te spreken.

Navarre had dus niets bereikt met de lessen, maar hij zat er niet over in. Het enige waar hij nog aan kon denken was aan Valerie. Het voelde alsof de tijd drong, alsof hij het juist erger zou maken als hij Valerie nog een nacht langer niet zou spreken. Ze was woest op hem, wat begrijpelijk was, en die woede zou met elke nacht verder gaan etteren.

Navarre was daarom opgelucht toen Cayden voor zijn kamerdeur stond.

'Ik heb goed en slecht nieuws,' begon Cayden, toen Navarre hem zijn kamer binnenliet. 'Het goede nieuws is dat ze jou wil ontmoeten. Het slechte nieuws is dat je moet wachten.'

'Ik ga niet nog langer wachten,' zei Navarre resoluut.

'Nee, dat dacht ik al,' zei Cayden.

Navarre beende naar zijn slaapkamer om zijn kamerjas te verruilen voor kleding waarin hij zich buiten kon verplaatsen. Als laatste trok hij zijn laarzen aan, waarna hij terug in de woonkamer kwam waar Cayden plaats had genomen op de bank.

'Je gaat hopelijk niet doen wat ik denk dat je gaat doen,' zei Cayden.

'Ze zou me voor eeuwig laten wachten,' zei Navarre. Misschien was dat haar wraak wel.

'Ik snap dat je met haar wilt praten, Navarre, maar het helpt niet als je nu haar probeert te vinden terwijl je niet eens weet waar ze kan zijn.'

'Jij weet het.'

'Ik ga het jou niet vertellen.'

Cayden liet Navarre gaan toen Navarre naar de deur liep en die opendeed. Echter volgde Cayden hem op de voet.

'Denk eens na. Je zou een rebellenbasis in lopen. Dat is het domste wat jij kan doen.'

'Ik verzin wel een andere manier.'

'Wat ga je dan verzinnen? Wacht op haar reactie, als dat is wat zij wilt. Je gaat het er niet beter op maken door haar te benaderen.'

Ze kwamen buiten aan, maar nog steeds weigerde Cayden zijn zijde te verlaten, wat Navarre irriteerde. 'Ik hoef het advies niet van iemand die zelf genoeg fouten heeft gemaakt.'

Cayden snoof. 'Wat voor fouten bedoel je?'

Dit was het punt waarop Navarre zijn mond moest houden. Hij kon het echter niet laten om te zeggen: 'Zoals die keren dat je mensen vermoordde met de duisternis.'

Het gebeurde niet vaak dat Cayden niet meteen een antwoord paraat had. 'Van wie heb je dat gehoord?'

'Dat vertel ik je niet.'

De blik die Cayden hem toewierp, was een blik die Navarre waarschijnlijk ook van Valerie zou krijgen.

Navarre was er echt goed in om mensen woest te maken.

'Dus omdat ik jou iets niet vertel - uit bescherming tegen jouw eigen stommiteiten - doe jij het terug? Dat is kinderachtig.'

'Dan heb je tenminste eindelijk door hoe irritant het is.'

'Wat jij wilt,' zei Cayden te kalm. Cayden vertelde vervolgens het adres van de rebellenbasis, wat ook wel betekende dat Navarre dood neer mocht vallen, en liep terug in de richting van waaruit ze vandaan waren gekomen.

Navarre keek Cayden na, totdat hij uit het zicht verdween. Navarre wreef met een gehandschoende hand over zijn gezicht heen. Hij had er nu al spijt van dat hij die woorden tegen Cayden had uitgesproken. Cayden had hem willen helpen en als dank daarvoor kreeg hij verwijten naar zijn hoofd geslingerd. Toch ging Navarre niet achter hem aan.

In plaats daarvan hield hij dezelfde richting aan, terwijl zijn gedachten alle kanten opgingen. Navarre zou Valerie kunnen opzoeken, maar Caydens reactie had hem doen inzien dat dat allesbehalve verstandig was. Misschien moest hij eens eerst nadenken, voordat hij iets besloot. Dat betekende echter dat Navarre zou moeten wachten. Valerie wist dat hij er niet tegen kon.

Navarre was zo erg in zijn gedachten verzonken dat hij te laat doorhad dat de persoon vanuit zijn ooghoek niet zomaar een voorbijganger was.

Een hand klemde zich om zijn arm. Direct werd er een ruk aan gegeven, zo hard dat Navarre struikelde en nog net zijn balans wist te vinden. Nog voordat Navarre naar zijn wapens kon grijpen, werd hij van achteren beetgepakt, met een gespierde arm die druk uitoefende op zijn keel. Er zat zoveel kracht in dat zijn luchtpijp werd dichtgeknepen. Navarre probeerde zich een weg eruit te vechten, schopte naar achteren terwijl hij met beide handen aan de arm rukte om het bewustzijn niet te verliezen. Hij hoorde gevloek toen zijn voet doeltrof, maar het voorkwam niet dat een doek over zijn mond werd getrokken. De druk verdween van zijn keel, waarna meteen zijn armen werden gepakt. Hoewel Navarre zich suf voelde door het gebrek aan zuurstof, weigerde hij zo gemakkelijk te verliezen. De belager had hem weten te verrassen omdat Navarre niet oplette. Een fout die Navarre nooit had mogen maken en nu ervoer hij de consequenties, consequenties die hem fataal konden zijn.

Toen kwam er nog iemand rennend de steeg in.

'Help even,' hoorde Navarre de man zeggen die hem beethad. Hij klonk bekend, maar Navarre kon de stem niet plaatsen.

Navarre had zich bijna losgeworsteld uit de greep, tot de tweede eraan kwam en ze samen Navarre op de grond kregen, waarop zijn handen op zijn rug werden geboeid. Ze wisten precies wat ze deden en deden het snel om zo min mogelijk aandacht te trekken.

In een paar tellen had Navarre zijn hele situatie van kwaad tot erger gemaakt. Ineens was Valerie zijn prioriteit niet meer, maar zijn leven. Hij vervloekte zichzelf erom. Als hij alert was geweest, was dit nooit gebeurd.

Navarre werd overeind gehesen en naar voren geduwd.

Het vuur was zijn enige hoop op ontsnapping. Navarre durfde het alleen niet in de straten van Nirvelli te gebruiken. Hoewel de trainingen met Elwyn hielpen, was hij er nog steeds niet goed in, en vuur trok de aandacht. Wat als anderen het zagen? Navarre kon het niet riskeren. Niet hier in ieder geval.

Ze sleurden hem zwijgend mee, totdat ze bij een paard en wagen aankwamen. Navarre probeerde nog tegen te stribbelen, maar de deur van de wagen werd al opengedaan. Er volgde een duw, waardoor Navarre met een smak op de houten vloer belandde. Vervolgens sloot de deur en reed de wagen verder.

Navarre zag enkel laarzen vanaf de grond, nadat zijn wapens hem waren ontnomen.

Toen klonk weer de bekende stem. 'Jongen, toch,' zuchtte de man. 'Je maakt het jezelf akelig moeilijk.'