Dorian

Dorian zat op een laag muurtje, terwijl hij met zijn vingers op de tegels trommelde. Hij had eerder naar deze plek willen komen, maar de afgelopen nachten waren zo snel voorbijgegaan, er was zo veel te doen geweest. Dorian had het niet aangedurfd om slachtoffers rechtstreeks van de executieplekken vandaan te halen, dat liet hij over aan diegenen die ertegen konden om bloed en de dood te zien. In plaats daarvan nam Dorian de slachtoffers over om ze naar veilige onderkomens in Nirvelli te brengen, hoewel Dorian moest bekennen dat de stad voor niemand meer veilig was. Hij herkende de angst in hun ogen. Die angst had hem jarenlang beziggehouden, en nog steeds had het hem in zijn greep. Desondanks wilden enkele slachtoffers zich bij de rebellen aansluiten, waardoor de groep alsmaar groter werd. Ze hadden alle mensen nodig die ze konden krijgen. Ondertussen werkte Dorian nog altijd in de taveerne om niet op te vallen en luisterde hij naar gesprekken die werden gevoerd, voor het geval er belangrijke informatie over de zuivering werd gedeeld. Het was een zware, heftige week geweest, waarin Dorian twee levens had geleid. Hij hunkerde naar een vertrouwde aanwezigheid.

Een donkere gedaante liep de straat in, regelrecht naar Dorian toe. Precies op tijd. Cayden had Dorian afgelopen week niet opgezocht, zodat Dorian de ruimte had om alles te verwerken.

Dorian zette zijn beide voeten op de grond, toen Cayden bekende: 'Ik was even bang dat ik net als de vorige keer niemand zou zien.' Ondanks dat Dorian van zijn duisternis wist, zag hij Cayden niet op een andere manier. Hij was nog steeds dezelfde man als die Dorian kende.

'Ik had het druk,' antwoordde Dorian. 'Ik had hier drie nachten eerder al willen zijn, maar het kwam niet goed uit.'

'Dus er is iets dat belangrijker is dan ik?' Maar Cayden glimlachte.

Dorian liep op hem af en sloeg zijn armen om dat stevige, afgetrainde lichaam heen. 'Ik heb geen enkel probleem met je gave. Ik wil dat je dat weet. Ik had alleen een probleem met hoe jij je gedroeg, maar ik snap waar het vandaan kwam en ik vergeef het je als het niet nog eens gebeurt. Dus, wat heb jij in de tussentijd gedaan?' Dorian had Cayden gemist, had zich er zelfs enkele keren op betrapt dat hij hoopte dat Cayden hem zou opzoeken, maar Cayden had zich aan de afspraak gehouden. Dat waardeerde Dorian, vooral omdat hij wist dat Cayden het niet makkelijk vond om af te wachten.

'Ik ben net als jij niet stil blijven zitten,' zei Cayden, die Dorian een zoen in zijn nek gaf. Het vulde heel Dorians lichaam met warmte. Hij liet Dorian los en keek hem aan. 'Kan ik thuis met je praten?'

'Natuurlijk.' Het moest belangrijk zijn als Cayden het nu niet wilde vertellen. Dat was het altijd. Het maakte Dorian gespannen, maar hij drukte dat misselijkmakende gevoel weg.

'En jij?' vroeg Cayden. 'Je moest wel heel druk zijn als je mij vergat.'

'Voor als je die bevestiging nodig hebt omdat jij zo ontzettend kleinzerig bent, ik dacht elke nacht aan jou,' zei Dorian plagend. 'Maar ik was inderdaad heel druk.'

'Waarmee?'

'Ik werk voor de rebellen.' Dat stukje informatie kon Dorian vertellen, zolang hij maar niet de locatie van de rebellenbasis weggaf of wat het werk precies inhield. Het liefst wilde hij alles kunnen vertellen en dat zou hij ook hebben gedaan als hij niet had gezworen zijn mond te houden.

'Genoeg werk dus.' Cayden vroeg er niet verder naar, alsof hij aanvoelde dat Dorian er niet verder op door kon gaan.

Onderweg naar Dorians huis merkte Dorian dat Cayden meer in zijn hoofd zat dan gewoonlijk. Het had vast te maken met wat Cayden hem wilde vertellen. Cayden leek de laatste tijd alleen maar met heftig nieuws te komen, maar dit kon vast niet heftiger zijn dan toen Cayden vertelde dat Nirvelli gezuiverd zou worden. Dorian had het ergste al gehoord. De rest kon hem niets schelen. Althans, dat was wat hij zichzelf wijsmaakte.

Hij kon Cayden momenteel niet goed inpeilen, maakte niets op uit het gesprek dat ze momenteel voerden. Ook toen Cayden op de bank ging zitten en Dorian aankeek met een bepaalde blik, wist Dorian niet wat er in hem omging.

'Wat?' vroeg Dorian, die zich niet langer kon inhouden.

'O, ik wachtte totdat je zou vertellen dat jullie hier niet meer wonen.'

Het antwoord had Dorian verrast, maar nu hij erover nadacht had hij dit moeten zien aankomen. Natuurlijk vroeg Cayden zich dit af. 'Diegenen die je had ingezet om op mijn vader en mij te letten, hebben het jou zeker verteld.'

'Ze gaan toch niet op een onbewoond huis letten?'

Cayden klonk niet beschuldigend. Hij wilde er enkel meer over weten.

Hoe moest Dorian dit uitleggen en tegelijkertijd niet te veel erover vertellen? Hij wilde niet in Caydens gezicht liegen of te veel voor hem achterhouden. Dorian zou dat zelf ook niet fijn vinden. 'Mijn vader en ik kregen een aanbod om ergens anders te wonen. Ik dacht er niet aan om het jou te vertellen. Ik was blij dat ik je weer zag en ik-'

'Het is goed. Ik hoop dat waar jullie nu wonen een betere plek is,' zei Cayden. Weer vroeg hij niet door.

'Ik wil je graag meer erover vertellen, maar het is nu niet het juiste moment ervoor,' legde Dorian uit.

'Ik vind het geen probleem, Dorian. Je bent altijd open naar mij toe en ik niet altijd naar jou. Ik heb je een paar nachten geleden nog proberen te belazeren.' Cayden legde zijn arm op de bankleuning en keek even moeilijk, alsof de herinnering eraan hem geneerde.

'Het was moeilijk voor jou om de waarheid uit te spreken, dan bedenk je uitwegen. Ik weet ondertussen wel hoe jij werkt. Maak je er niet druk om. Ik wil liever horen wat je te vertellen hebt.'

'Ik waarschuw je, want ik kom alweer met slecht nieuws,' mompelde Cayden. 'Ik zal beginnen met datgene wat we beiden hadden verwacht. De lijst met namen is gevonden en zowel jij als jouw vader staan erop, maar ik geloof dat dat niet per se een probleem hoeft te zijn. Jullie staan erop, omdat jullie in Fenour niet zijn geïdentificeerd onder de vallende slachtoffers. Dus jullie kunnen buiten schot blijven, vooral omdat jullie hier niet jullie achternaam gebruiken.'

Zowel Dorian als zijn vader vonden dat het veiliger was als hun echte achternaam nergens meer zou opduiken, maar als iemand hen wilde natrekken, zou het verdacht zijn als ze hun verzonnen achternaam nergens konden vinden. Het was daarom belangrijk dat Dorian niemand er aanleiding voor zou geven.

'En wat heb je verder ontdekt?'

'Het zonnerijk wordt onrustig. Ik vrees dat in hun ogen oorlog de enige oplossing is om de zuiveringen te stoppen. In het verleden hebben ze al geprobeerd om het op te lossen met afspraken, wat niet gelukt is.'

'Oorlog is niet de oplossing,' zei Dorian meteen.

'Nee, maar ja, wat is wel de oplossing?'

'Ik weet het niet,' zuchtte Dorian. Hij moest iets doen. Deze zuivering was al erg genoeg, hij wilde niet ook nog eens een oorlog erbij hebben. Er zouden zoveel doden vallen. 'Kan de kroonprins of prins niets bedenken? Zij hebben macht om dit soort problemen op te lossen en zij zijn zogenaamd tegen de zuivering, toch?'

'Waarschijnlijk kunnen zij geen enkele stap in het zonnerijk zetten zonder afgeslacht te worden. Of ze moeten gezanten sturen, maar alles gaat via de koningin op dit moment.'

Diep haalde Dorian adem. 'Kunnen we niet overleggen met één van hen?' Cayden was hun neef, hij zou dat makkelijk kunnen regelen.

'Je weet het zeker?' vroeg Cayden.

'Nee, maar er moet iets gebeuren. En ik weet niet wie anders met macht bereid is er iets tegen te doen.'

'Ik geloof dat Navarre wel wil praten,' zei Cayden. Hij wreef bedachtzaam over zijn kaak. 'Of wil je dat ik het aan Elwyn vraag?' Cayden gaf hem de volledige controle hierover.

'Het maakt mij niets uit. Het is prima als je de prins kan overhalen.'

'Waar wil je hem ontmoeten als hij bereid is te komen?'

'Waar ik op jou zat te wachten.'

Cayden knikte. Er viel even een stilte toen hij zijn blik op Dorian vestigde. 'Ben je nu niet steeds bang dat als je mij ziet, je slecht nieuws te horen krijgt?'

De woorden die in Dorian opborrelden, kon hij niet stoppen. 'Dan moeten we ervoor zorgen dat de positieve momenten sterker zijn. Het is effectiever als we er nu al mee beginnen.'

'Soepeltjes,' grijnsde Cayden. Hij boog zich voorover om Dorians heupen beet te pakken en trok hem naar zich toe, zodat Dorian recht voor hem stond. 'Ik word helaas alweer binnenkort op het kasteelterrein verwacht.'

'En daarna?'

'Ik wil me best opofferen om bij jou te slapen als je dat bedoelt.'

'Opofferen?' vroeg Dorian beledigd, maar hij grijnsde.

Hij voelde Caydens vingers iets steviger in zijn lichaam drukken. 'Wel, in het kasteel heb ik een matras, beter voor mijn rug. Ik hou er ook niet van om op de grond te slapen. En-' Cayden was Dorian aan het plagen, want het maakte hem helemaal niets uit waar hij zou slapen, zolang het maar niet op straat was.

'Oke, ik begrijp het al. Je bent verwend geworden.'

Ze lachten allebei.

'Natuurlijk wil ik hier graag slapen, Dorian,' zei Cayden vervolgens. Ze keken elkaar in de ogen aan en Dorian voelde de spanning tussen hen stijgen. Hij was zich heel erg bewust van Caydens handen en wat zijn aanwezigheid met hem deed.

Maar het lukte Dorian om weg te kijken. Hij zei: 'Jij gaat dus nog even de prins overhalen?'

Hij voelde de verwarring bij Cayden, waardoor Dorian opkeek en een frons waarnam. 'Wow,' zei Cayden toen. 'Het duurde even voordat ik je begreep. Ja, ik zal met hem praten.'

Dorian kon zijn lach niet inhouden. 'Wat dacht je dan dat ik bedoelde?'

'Laten we het erop houden dat je niet meer zomaar een naam in zo'n gesprek gaat gooien.'

Weer lachte Dorian. 'Ik noemde geen namen.'

'Of titels die op één persoon slaan,' verbeterde Cayden zichzelf.

Dorian legde zijn handen op die van Cayden. 'Ik kan er niets aan doen dat je zo traag van begrip bent.'

Cayden haalde zijn handen weg en stond op met een glimlachje op zijn gezicht. 'Na de training kun je me vinden op onze ontmoetingsplek, deugniet.'

Dorian ging op zijn tenen staan om Cayden een zoen te geven. 'Bedankt dat je me op de hoogte houdt, ook al is het steeds slecht nieuws.'

Toen Cayden wegliep, glimlachte Dorian nog altijd. Hij had Cayden gemist.

***

Navarre en Cayden hadden allebei hun kappen op om minder snel herkend te worden. Bij Navarre werkte dat beter dan bij Cayden, maar dat kon ook komen omdat Dorian Caydens lichaam inmiddels maar al te goed kende.

'Je wilt het hebben over de onrust in het zonnerijk, heb ik van Cayden begrepen?' begon Navarre. Hij had zijn handen in zijn zakken gestoken en keek Dorian met een scherpe, onbewogen blik aan, waar Dorian nerveus van werd.

Dorian stopte op een veilige afstand van hem vandaan. 'Ja, ik vroeg me af of u of uw broer daar iets voor op hebben bedacht.'

'Niets. De koningin zal niets doen om de oorlog tegen te houden en Elwyn en ik ook niet,' zei Navarre. Het waren harde woorden, net zo hard als zijn stem klonk.

Misschien had Cayden beter Elwyn kunnen vragen.

'Dus jullie laten het toe? Er zullen alleen maar meer conflicten komen, toch?'

'Het is niet zo simpel, Dorian. Denk je niet dat ik aan alle mogelijkheden heb gedacht? Ik mag er zelf niet in betrokken raken, dus ik dacht eraan om de rebellen daarvoor in te schakelen. Elwyn heeft contact met ze.' Navarres stem liet doorschemeren dat hij geen tegenspraak duldde. Dit was wat hij had bedacht en niemand kon hem op andere gedachten brengen.

'Is dat genoeg?' vroeg Dorian met een zachtere stem dan hij wilde.

'Wat Dorian bedoelt te zeggen,' begon Cayden die opmerkte dat Dorian niet alles durfde uit te spreken, 'iemand die het maanrijk vertegenwoordigt moet met hun afspraken maken.'

'Hoe? Vertel me als er een manier is zonder alles te riskeren. Ik hoor het graag,' zei Navarre lichtelijk kortaf. 'Ik probeer er iets op te verzinnen. Maar ik word gezocht in het zonnerijk, er staat een groot geldbedrag op mijn hoofd en ik word in de gaten gehouden door de soldaten van de koningin. Het is niet verstandig als ik zoiets persoonlijk oplos. Elwyn heeft al genoeg aan zijn hoofd, dus ik wil hem erbuiten houden. Er blijft niet echt iets over.'

'Ik had verwacht dat je het wel zou doen,' zei Cayden bedachtzaam. 'Jij houdt wel van zelfmoordmissies.'

'Er staat te veel op het spel en ik wil niet iemand blij maken met rijkdom omdat diegene eindelijk mijn hoofd heeft.'

'Ben je intussen tienduizend goudstukken waard? Ik dacht zoiets te horen. Dat is indrukwekkend.'

'Heb je dat gehoord van je connecties in de onderwereld?' vroeg Navarre kil.

Cayden glimlachte. Hij glimlachte nooit op die manier naar Dorian. Dit was een glimlach om mensen uit te lokken. 'Jij bent snel op je teentjes getrapt. Ben je eindelijk aangepakt door je moeder? Heeft ze een manier gevonden om je in het gareel te houden?'

Die glimlach en woorden leken het gewenste effect op Navarre te hebben, want Navarre snauwde: 'Als zij een manier had gevonden, werden we nu omringd door bewakers.' Hij haalde de kap van zijn mantel naar beneden, zodat zijn hoekige gezicht beter zichtbaar was. Zijn ogen brandden fel, maar uiteindelijk slaakte hij een zucht. 'Mijn moeder heeft wel gelijk. Ik kan geen risico's nemen. We doen het via de rebellen.' Die laatste woorden waren op Dorian gericht.

Daar durfde Dorian niets tegenin te brengen. Als dit de enige oplossing was... Dorian knikte. 'Ik hoopte dat u-'

'Je,' onderbrak Navarre hem. 'Familie zegt 'je' tegen elkaar. Tegen de koningin raad ik je wel aan om 'u' te zeggen, maar ik denk niet dat jij haar zult spreken.'

Dorian vond het prettiger om de prins met 'u' aan te spreken. Dat klonk afstandelijker, veiliger. Maar Dorian had voor Cayden gekozen en dat betekende dat hij deze familie erbij kreeg, of hij het nu wilde of niet.

'Ik hoopte dat je misschien iets wist, maar het is het proberen waard. Jouw broer heeft contact met Chloë?'

'Ja,' zei Navarre, verrast omdat Dorian dat wist. 'Je kent haar?'

'Ik ken haar.'

'Heeft ze ook de zuivering in Fenour meegemaakt?'

Dorian keek naar Cayden, maar Cayden zei enkel: 'Door mij weet Navarre alleen jouw achternaam.'

'Waarom wil je dat weten?' vroeg Dorian op scherpe toon tegen Navarre. Zijn hart bonsde in zijn keel.

'Herinner je je het niet meer?'

'Wat zou ik me moeten herinneren? Hoe al die mensen-' Dorian slikte en werd stil. Hij wilde zich niets ervan herinneren. Tegen Chloë kon hij erover praten, maar tegenover de prins was een heel ander verhaal. Hij sloeg dicht.

'Ik denk niet dat het handig is om het nu daarover te hebben, Navarre,' zei Cayden waarschuwend.

Navarre hief zijn handen in de lucht, als teken dat hij geen kwaad in de zin had. Er zat niets hards meer in zijn gezicht. Cayden twijfelde, maar liet Navarre uitpraten. 'Tijdens de zuivering in Fenour werd je meegenomen door één van de soldaten van mijn moeder. Je blokkeerde van angst. Je deed niets om jezelf te redden. Ik was die nacht in Fenour, niet om slachtoffers te maken maar om er zoveel mogelijk te redden. Ik kreeg je vrij, en nog verkeerde je in die staat van schok, dus ik zocht met jou naar een veiligere plek, praatte op je in. Uiteindelijk vertelde je me waar je ouders waren. We vonden jouw vader als eerste, waarna ik weg ben gegaan.'

'Het is vaag,' bekende Dorian, starend naar de grond. De beelden vormden zich als schimmen in zijn geest, maar ze werden niet helder.

'Vaag is beter dan niks,' zei Navarre. 'Ik vertel je dit, omdat ik wil dat je weet dat ik jouw vijand niet ben. Je hoeft jezelf niet in te houden tegenover mij. Zeg wat je wilt, wat je denkt. Wees direct, want volgens mij kan je dat best. Cayden doet dat soort dingen constant en hij leeft nog.'

'Je maakt toch geen enkele kans om het van mij te winnen. Dat weet jij ook,' merkte Cayden kalm op.

'Zie je? Hij staat nog steeds.'

Cayden mompelde iets binnensmonds en het was waarschijnlijk maar goed dat Navarre het niet verstond.

Dorian beet op zijn lip.

Navarre doorbrak de stilte door te zeggen: 'Ik geloof dat we alles hebben besproken? Ik kan hier niet lang blijven.'

'Heeft Elwyn alles doorgegeven aan Chloë wat jullie hebben ontdekt?' vroeg Dorian.

'Alles.'

Ze was dus op de hoogte. Als zowel Navarre als Elwyn verder niets konden doen, dan zou hij dit moeten bespreken met de rebellen. Dat was zijn volgende stap.

Navarre deed de kap weer op om ongezien terug naar het kasteel te glippen.

'Dan ga ik ook,' kondigde Cayden aan. 'Ik kom straks bij jou langs, Dorian.'

Zo te horen was Navarre nog niet van Cayden af. Dat kwam goed uit, want Dorian was van plan om nog iets te doen voordat hij deze nacht met Cayden kon afsluiten.