Rafa

Rafa ging met Imani mee naar de verlichte, verwelkomende ruimte, waar een heerlijke geur van eten zweefde. Het deed haar denken aan thuis, aan die keren dat ze met haar familie at. Een glimlach verscheen op haar gezicht. Het waren goede tijden geweest en ze hoopte die weer een keer mee te mogen maken. De geur van eten was echter het enige dat haar herinneringen aan thuis gaf; de gang waar Rafa in terechtkwam, was kaal. Er hing niks aan de muren, heel anders dan wat ze gewend was. Zij had geleefd tussen kleden in allerlei kleuren, kleden die elk een verhaal vertelde. Hier werden geen verhalen overgedragen via bezittingen.

Nog voordat ze de woonkamer hadden bereikt, kwam de moeder tevoorschijn. Ze had net als Imani een enthousiaste, energierijke blik, alsof alles in het leven een geschenk was en ervan genoten moest worden.

Rafa wilde zich voorstellen, maar kreeg al een warme omhelzing. 'Het eten is net klaar. Je zult wel honger hebben.' De vrouw liet haar weer los. 'Noem me Nyah.' Daarna trok ze zich alweer terug in de woonkamer.

De afgelopen nachten had Rafa door het reizen niet veel eten binnengekregen, waardoor ze het constante knagende gevoel van honger ervoer. Nu ze het woord 'eten' hoorde en de overheerlijke geur om haar heen hing, rommelde haar maag zo hard dat Imani het zelfs hoorde. Ze proefde al haast de verschillende smaken in haar mond. Lang deed ze er dan ook niet over om Nyah achterna te gaan.

De verlichte woonkamer had net als de gang niet veel versiering aan de muren. Imani zag haar uitdrukking en fluisterde: 'Ik vind dit ook saai. Na het eten laat ik je mijn kamer zien, die is beter.' Rafa glimlachte. Imani had een eigen wil en vermeed alles wat in haar ogen saai was. Dus ergens verbaasde dit Rafa niet. 'Dan zie je ook meteen je slaapplek,' voegde Imani eraan toe.

'Je vindt het niet erg als ik hier slaap?' vroeg Rafa opgelucht. Ze had zich al afgevraagd waar ze zou mogen slapen.

'Tuurlijk vind ik dat niet erg.' Daarna wees ze naar een stoel aan de tafel waar Rafa mocht zitten en liep naar de keuken toe. Even later kwam ze terug met Nyah. Elk hadden ze een pan in hun handen, waar stoom vanuit de openingen naar boven kringelde.

'Eet zoveel je wilt,' zei Nyah vriendelijk, toen ze vooroverboog om de pan op tafel te zetten. 'Al die nachten in de woestijn zonder goed gegeten te hebben...' Ze wierp een afkeurende blik op haar dochter.

'We konden niet tassen vol met eten meesjouwen. Het was juist de bedoeling zo min mogelijk bagage mee te nemen,' legde Imani uit. 'Het belangrijkste was om Rafa daar weg te halen en ze is toch goed aangekomen?'

'Ja, maar jullie zijn goed getraind, jullie zijn dit gewend, en Rafa waarschijnlijk niet.'

Imani nam naast Rafa plaats. 'Sabre was mee, hè? Hij heeft goed op Rafa gelet en op mij trouwens ook.' Een lachje verscheen om haar mondhoeken.

'Als hij niet meeging, had ik jou nooit laten gaan,' antwoordde Nyah streng met een opscheplepel in haar hand, die ineens leek op een gevaarlijk wapen bij die toon. Ze gaf die aan Imani. 'Ik ga even kijken bij Tahir en Kiros. Ga vroeg slapen, jullie allebei.' Nyah liep meteen al weg voordat Rafa haar had kunnen bedanken voor de gastvrijheid. Een seconde later hoorden ze de deur dichtvallen.

'Mam is helemaal gek op Sabre,' grinnikte Imani, die met de lepel het eten - rijst in de ene pan, rode saus met groenten in de andere - eruit viste en op het bord van Rafa legde. 'Dat litteken op Sabres gezicht moet je wel zijn opgevallen. Mijn broer had hem per ongeluk met zijn zwaard geraakt tijdens een training. Toen mam dat hoorde, had ze Kiros eens goed op zijn donder gegeven. Ik snap wel waarom ze zo boos was, het was een stomme fout van hem geweest en Sabres gezicht was een zooitje. Alles zat onder het bloed. Ze had Sabre geholpen tijdens zijn genezing.'

Rafa zag het beeld al helemaal voor zich. Het was niet het meest frisse verhaal onder het eten. Terwijl Imani het eten op haar eigen bord schepte, nam Rafa de eerste hap. De saus voegde een heerlijke smaak aan de rijst en groenten toe, waardoor Rafa al snel weer een volgende lading in haar mond stopte. 'Ik dacht dat Sabre door iemand was aangevallen.' Het was geen litteken dat men makkelijk kon negeren. Het trok net zo erg de aandacht als een knipperend licht in de duisternis. Rafa vond het litteken echter niet lelijk. Overal waren er imperfecties en die vond Rafa juist zo mooi, want die imperfecties zorgden voor variatie. Ze maakten mensen en de omgeving interessanter. 'Maar waarom is je moeder dan zo gek op hem?'

'Omdat hij een aardige, rechtvaardige man is. De ideale schoonzoon.' Imani draaide met haar ogen. 'Ik mag Sabre, maar niet op die manier. Hij is te serieus.' Ze gaf Rafa vervolgens een ondeugende blik. 'Maar wat vind jij van hem?'

'Ten eerste, hij is te oud voor me.'

'Hij is maar drie jaar ouder,' zei Imani. Ze keek haar nog altijd ondeugend aan. 'Dus dat is een slecht excuus.'

'Hoe zit het met jou en Paki?' vroeg Rafa om soepeltjes van het gespreksonderwerp af te wijken. Ze vond Sabre vriendelijk, maar daarmee was ook alles gezegd. Bovendien, ze was nog maar net in Mannar. Alles was anders geworden. Ze moest eerst haar plek hier zien te vinden en aan zichzelf werken.

Imani pakte nog meer rijst uit de pan, ook al had ze nog maar een paar happen genomen. Blijkbaar had ze net zoveel, of zelfs nog wel meer, honger als Rafa. 'We zijn al heel lang vrienden,' zei Imani. 'We hebben een keer geprobeerd om te kijken of er meer in zat, dat werkte niet, en we kunnen er lachend op terugkijken.'

Toch had Rafa het gevoel dat Paki nog steeds interesse in Imani had door de manier waarop hij naar haar keek, maar Rafa besloot haar mond daarover te houden want het kon ook zijn dat ze helemaal fout zat. Zo goed kende ze hen niet.

Ze aten verder, totdat het eten op was en er geen restje meer over was. Imani leidde haar vervolgens naar boven. Ze had gelijk gehad, want haar kamer was allesbehalve kaal. Op het moment dat Rafa de kamer binnenkwam, werd ze omringd door persoonlijke bezittingen. Rafa wist niet waar ze eerst naar moest kijken; naar de standbeeldjes van dieren op de vensterbanken, de kleurrijke kussentjes die her en der in haar kamer lagen, of naar de wandkleden. Het leek alsof ze weer in Vannan was, in haar eigen huis.

'Ja, dit is even wat anders,' bekende Rafa.

'De enige kamer in dit huis die zo is,' antwoordde Imani met een trotse glimlach. 'Ik zal even alles voor je halen.'

Rafa liep naar het raam toe, terwijl Imani de ruimte verliet, en keek naar buiten, naar de donkere dieptes waar zo nu en dan lichtjes schenen. Ondanks dat het tijdens de nurai hier drukker was dan in andere steden in het zonnerijk, was het alsnog rustig vergeleken met de munari. Nog een nacht of dertig en dan zou ze eindelijk de Zon weer zien. Hij zou de kou en kilte wegjagen met Zijn kracht. Voor Rafa was de munari de leukste periode, want het bracht vele feesten en gezelligheden met zich mee. Tijdens de nurai leek alles daarentegen stil te vallen. Rafa associeerde die tijd dan ook met veel minder leuke herinneringen.

Ze beeldde zich de warmte in die op haar huid zou vallen, het licht dat deze wereld een veiligere plek maakte en de schaduwen verbande. Ze miste het.

Imani kwam de kamer binnen. Met een klap viel de matras voor de voeten van Rafa neer. Die paste precies in de breedte van haar kamer. Imani's kamer was niet heel groot. Het was een simpele kamer met een bed, een kast en een bureautje, maar ze hoefden hier verder ook niets te hebben. Rafa had zo het gevoel dat Imani al alles had wat ze wilde.

Even later kwam er ook een laken en kussen tevoorschijn, die Imani netjes op de matras legde. 'Als je het koud krijgt, zeg het, dan pak ik nog een kleed voor je.'

'Bedankt.'

Imani pakte iets uit haar kast en gooide het naar Rafa toe; het was een nachtjapon. Iets schoons. Rafa had al veel te lang haar gewaad aan. Ze was gewend aan de zweetgeur die erin verwikkeld was, waardoor ze die niet langer kon ruiken, maar ze wist dat die geur aanwezig was. En ondanks dat ze een jas had gedragen, zaten er vieze vlekken op door het schurende zand dat op een of andere manier door de jas heen was gekomen.

'Welterusten, Rafa,' zei Imani, toen Rafa het laken over zich heen trok.

Rafa had niet eens meer de puf om het terug te zeggen. Na die woorden voelde ze zich wegzakken in een vredige wereld en kreeg ze de slaap die ze verdiende.

***

Rafa stond de volgende nacht fris op het trainingsveld. Ze had van Imani haar pofbroek mogen dragen, die iets te wijd voor Rafa's bovenbenen was, en een beige tuniek. Over haar tuniek droeg ze een jas. Deze was gemaakt van dun, soepel materiaal, maar de stof liet geen zuchtje wind erdoorheen glippen. Ze kon zich er vrij in bewegen, wat volgens Imani heel belangrijk was voor de trainingen.

Om haar heen werd al getraind. De meesten hier kwamen al vroeg naar het veld toe, terwijl Rafa de vroege uren had gebruikt om uit te slapen. De vele uren slaap deden haar goed. Ze had motivatie om iets aan haar conditie en kracht te doen en voelde zich er energiek genoeg voor.

Kiros had besloten haar te trainen. Hij liet haar eerst rondjes om het veld heen rennen, wat al snel een zware opgave bleek te zijn. Na elke stap zakten haar schoenen iets in het zand, waardoor ze na een half rondje al de uitputting voelde. Ze haalde het eerste rondje. Haar lichaam schreeuwde om een pauze, maar Rafa had een duidelijk doel voor ogen. Twee rondjes. Minstens twee rondjes zou ze rennen, en dan plat op het zand neervallen om haar lichaam rust te gunnen. Het tweede rondje was het moeilijkste. Haar adem werd oppervlakkig, een hardnekkige steek ontstond in haar zij en even dacht ze haar benen niet meer te voelen. Zodra ze het tweede rondje had gerend, liet ze zich zoals beloofd op het zand vallen om even op adem te komen. Vervolgens begon alweer de krachttraining.

Kiros legde uit dat ze deze eerste les zouden besteden aan het versterken van haar beenspieren. Ze wist niet voor hoelang ze zulke krachtoefeningen had gedaan toen ze eindelijk klaar was en trillend van de inspanning op haar benen stond, die eerder aanvoelden als dunne stokjes. Ze was zo erg kapot dat ze enkel maar kon uithijgen en er geen verstaanbaar woord uit haar mond wilde rollen. En toch deed het haar goed. Ze had de training tot het eind volgehouden - al moest ze bekennen dat ze enkele repetities niet had kunnen uitvoeren door de uitputting - en ze voelde aan haar spieren dat wat ze had gedaan, effectief was geweest.

Ze kreeg een pauze, dit keer een langere. Nyah had voor hen broodjes gemaakt en natuurlijk waren Imani, Paki en Sabre er ook. Vanaf dat moment begreep Rafa precies wat Imani haar eerder had verteld. Het voelde echt aan alsof iedereen familie van elkaar was, vooral nu ze zo bij elkaar zaten. Ze gaven Rafa het gevoel dat ze erbij hoorde, terwijl ze eigenlijk nog een buitenstaander was.

'Je was echt niet slecht, Rafa,' zei Kiros, toen ze aten. 'Ik weet niet waar je dat idee vandaan haalt.'

'Vind je?' vroeg Rafa.

'Ja. Sommigen kunnen op het begin niet eens één rondje om het veld aan. Jij hebt er twee gedaan.' Zijn woorden klonken oprecht.

'Zie je, ik heb dat dus ook al tegen Rafa gezegd. Wij hebben een jarenlange training achter de rug, dus als jij je met ons vergelijkt, kan je jezelf slecht vinden terwijl dat niet eens zo is,' zei Paki. 'Ik kon op het begin van de training niet eens één rondje volhouden. Ik was halverwege gestruikeld en wilde niet meer.'

Imani proestte het uit, wat haar een waarschuwende blik van Paki opleverde. Toch schitterden zijn ogen geamuseerd.

'Niet waar,' zei Rafa ongelovig. Ze kon zich dat niet voorstellen.

'Helaas is alles daarvan waar.' Paki grinnikte. 'Maar je moet niet met Sabre over conditie praten, want dan ga je je weer slechter voelen. Hij heeft een record gehaald.'

Alle blikken werden daardoor op Sabre gericht.

'O ja? Hoeveel rondjes?' vroeg Rafa, toen Sabre niet verder erop inging.

'Twaalf,' antwoordde Sabre, heel bescheiden alsof het geen prestatie was geweest. Maar Rafa vond het knap. Twaalf rondjes gerend in het zand... Het was zo zwaar om daarop te moeten rennen, alsof je gewichten droeg die je naar beneden trokken.

'En in de hitte,' voegde Paki eraan toe, die nog trotser was dan Sabre.

'En dat, ja,' beaamde Sabre. 'Maar ik had al jarenlang in Aodhan getraind en ik wilde me-'

'Nee. Geen gemaar. Je hebt twaalf rondjes gerend toen de Zon op Zijn hoogste punt stond, wat voor iedereen hier onmogelijk is als ze net beginnen aan hun opleiding. De meesten zouden allang zijn flauwgevallen door die hitte.'

Sabre lachte even. 'Oké, dat zal ik wel de volgende keer vertellen als iemand het wilt weten.' Rafa begreep nu al helemaal waarom Tahir hem zo graag in dienst wilde hebben.

'Alleen jammer dat je verder zo'n watje bent,' zei Paki grijnzend. Hij richtte zich tot Kiros. 'Sabre stond al te trillen op zijn benen bij de waterput.'

Kiros' lippen krulden omhoog. 'Kom op, je weet dat die verhalen over geesten niet kloppen.'

De lach op Sabres gezicht verdween en maakte plaats voor een ernstige frons. Ineens leek de hele sfeer in de warme tent te zijn omgeslagen. 'Ze kloppen,' zei Sabre zonder enige twijfel in zijn stem. 'Geesten bestaan. Jullie mogen mij erom bespotten, maar ik weet dat ze er zijn.' En heel misschien zag Rafa zelfs iets van angst in zijn donkere ogen opdoemen.

Rafa had genoeg verhalen over geesten gehoord. Ze zouden door grote hoeveelheden magie zijn ontstaan en putten kracht uit gevoelens van angst. Volgens verhalen werden geesten zo sterk ervan dat ze een lichaam konden overnemen en zich op die manier door de wereld konden manoeuvreren. Rafa had zulke verhalen altijd al eng gevonden, maar het waren enkel verhalen. Meer niet.

'Misschien zijn het wel goede geesten onder de Gouden Zee,' suggereerde Rafa.

Sabre schudde zijn hoofd. 'Nee. Mensen zeggen dat het lijk van Naazir er ligt en hij daar ronddwaalt.'

Rafa keek even verward. Ze had wel van Naazir gehoord, het zou haar niets verbazen als heel het zonnerijk en zelfs het maanrijk die naam kende, maar ze herinnerde zich niet meer wat zijn verhaal precies was, alleen dat hij zijn magie voor slechte doeleinden gebruikte. Mensen praatten liever niet over hem en als ze wel over hem praatten, dan waren de verhalen inconsequent. Imani legde met een dramatische zucht uit: 'Naazir leefde lang geleden en werd gek. Hij experimenteerde met zijn magie en zoog de magie van uitverkorenen leeg, tot Levant, de vuurstuurder, hem uitschakelde.'

'En vervolgens brandde Levant op, waarbij hij zijn hofhouding verbrandde,' vertelde Sabre duister. 'Zijn kasteel staat bekend als een plek vol met geesten. Niemand durft dat kasteel te betreden omdat er vreemde dingen gebeuren.'

'Wat vindt jij ervan, Rafa? Geloof jij in geesten?' vroeg Kiros. Ze was zich er sterk van bewust dat iedereen nu haar kant op keek en dat maakte haar nerveus.

'Als magie bestaat, dan geloof ik ook dat er meer is na de dood.'

'Ik ben een keer in Levants kasteel geweest,' mompelde Sabre. 'Het voelde daar zo raar aan. De sfeer was somber, ik voelde druk op mijn lichaam, alsof iemand mij naar de uitgang duwde en soms zag ik iets bewegen vanuit mijn ooghoek. De overledenen wilden met rust gelaten worden.'

'Dat is omdat je de verhalen gehoord hebt. Je ziet en voelt dan dingen die er niet zijn,' zei Kiros. Dat was een logische verklaring, maar sommigen dingen konden nu eenmaal niet makkelijk verklaard worden.

'Ik weet wat ik zag en voelde.' Er was een scherp randje in Sabres stem te horen.

'Dus daarom wil je niet meer zulke plekken betreden,' zei Rafa bedachtzaam. Ze liet even een stilte vallen en sprak toen de woorden uit die Sabre te horen wilde krijgen: 'Ik geloof je.' Sabre sprak met zoveel gevoel, dan moest hij het wel echt meegemaakt hebben. Hij was niet iemand die zomaar iets beweerde.

Sabre glimlachte dankbaar naar haar. Toen hij zijn blik van haar afwendde, zag Rafa dat Imani veelbetekend naar haar staarde. Rafa gaf haar een vulgair gebaar, waarop Imani grinnikte en Sabre vragend opkeek. Snel focuste Rafa zich op haar handen.

De pauze ging veel te snel voorbij. Kiros moest met de training van de andere krijgers in opleiding beginnen, Sabre en Paki verlieten vervolgens de tent, en Imani vergezelde de twee mannen, nadat ze Rafa succes had gewenst. Rafa keek toe hoe Imani tussen hen in kwam en haar armen om hen heen sloeg.

De lege tent werd opgevuld door Tahir die net was aangekomen voor Rafa's volgende training.

'We zullen hier beginnen. Het kan anders te veel aandacht opeisen,' begon Tahir, die tegenover Rafa ging zitten. Als ze het licht in de duisternis buiten liet zien, zou iedereen het opmerken. Zoiets negeren was niet al te makkelijk. Hier in de tent was haar magie echter veel minder opvallend. 'Ik wil graag weten wat je precies kan met je licht en waar je moeite mee hebt.' Hij deed alsof dit gesprek de normaalste zaak van de wereld was.

'Ik kan het oproepen.' Ze hief haar hand op. 'Maar verder dan een lichtbron ben ik nooit gegaan en ik kan het alleen via mijn handen opwekken. Er is iets dat mij tegenhoudt.'

'En wat is dat dan?'

Rafa wist wat dat was, maar het was moeilijk in woorden uit te drukken. Een paar seconden gingen voorbij. Tahir liet haar echter geduldig nadenken over het antwoord. 'Ik heb altijd gedacht dat als ik het veel zou gebruiken, ik nog meer vervreemd raak. Ik ben bang te ver te gaan.' Ze wist simpelweg niet wanneer haar magie een eigen leven zou leiden, in hoeverre het veilig was om het te gebruiken.

Even doofde het licht in Tahirs ogen. 'Ik geloof dat je het zult voelen als je te ver gaat. Je moet voor jezelf duidelijke grenzen stellen en bij jezelf blijven.'

'Wat voor grenzen?'

'Ieder mens heeft grenzen. Sommigen vinden het bijvoorbeeld te ver gaan om te liegen tegen hun dierbaren, anderen hebben zich voorgenomen niet te stelen. Wat zijn jouw grenzen, Rafa? Wat is voor jou verboden terrein?'

'Ik wil mijn magie voor het goede gebruiken, ik wil een betere wereld maken. Dus ik zou het nooit voor andere doeleinden inzetten.' Zoals om er macht mee te krijgen of om anderen te verwonden. Dat zat niet in haar aard.

'De meesten hebben die grens, ja. Sommigen gaan daar toch overheen. Magie is niet gemaakt om er zelf beter van te worden of om te verwoesten, maar om vrede te creëren, om inderdaad iets goeds voor de wereld te betekenen. Niet iedereen heeft dat door en daardoor ontstaan er rampen. Dus ga niet over de grens heen. Dat is de eerste les die je onder de knie moet krijgen.'

'Dat moet goedkomen,' zei Rafa. Het was fijn om te weten dat zolang zij dat niet deed, ze de magie onder controle kon houden.

'Je moet helder in je hoofd blijven als je magie gebruikt. Er is veel concentratie nodig. Dat ga je ook wel merken als je gaat oefenen. Maar laat eerst eens zien wat je kan.'

Rafa zocht naar de energie in haar, naar het licht. Het was makkelijk wanneer ze aan haar familie dacht, als een ader die aan de oppervlakte van de huid lag. Voordat ze het wist verscheen het licht vanuit haar handpalmen naar buiten. Het was enkel licht, want meer kon ze er niet mee. Ze wist niet hoe ze het moest sturen of vervormen. Ze had het nooit durven te proberen, bang te ver te gaan en zichzelf te verliezen. De magie beangstigde haar, terwijl het bij haar hoorde.

'Dit is alles wat ik kan. Ik ben nooit verder gegaan,' vertelde Rafa.

'Probeer het licht eens uit te breiden.'

Ze probeerde het zich in te beelden, probeerde het licht te verspreiden zoals ze het voor zich zag, maar er gebeurde niets.

Bedachtzaam keek Tahir naar het licht en vervolgens naar haar. 'Je wilt het graag leren beheersen?'

'Ja.'

Tahir dacht weer even na, zoekend naar het probleem. 'En hoe zit het met de angst op dit moment?' Hij zag het, zag dat haar nog steeds iets tegenhield hoe graag ze het ook wilde.

'Ik voel angst, en ik weet dat die nergens op slaat,' mompelde Rafa.

'Angst slaat nooit nergens op, Rafa. Je ervaart angst met een reden en die van jou is heel begrijpelijk. Herhaal die grens die je hebt opgesteld hardop, zo vaak als jij nodig hebt. En zeg tegen jezelf dat je alleen de controle verliest als je over die grens heengaat. Je moet eerst daaraan werken en dan kunnen we verder. Vind je dat goed? Het is het beste om stap voor stap eraan te werken.'

In een paar minuten had Tahir al het probleem ontdekt. En hij wist precies hoe het aan moest worden gepakt. Het verbaasde Rafa dat hij zoveel ervanaf wist.

Rafa knikte. Ze dacht dat dit plan voor haar kon werken.

'Dat is dan afgesproken. Maar hoe gaat het met je? Ik heb nog niet echt met je erover kunnen praten.'

Ze wist waar hij het over had. Massei.

'Het gaat goed,' zei Rafa, en dat ging het ook echt. Ze kon wel wat dingen aan. 'Maar ik denk niet dat Massei het gaat pikken dat ik nu hier ben.'

'Dat zal hij inderdaad niet pikken,' zei Tahir. 'Maar ik verwacht niet al te veel problemen van hem.' Meer dan dat wilde hij niet zeggen. Tahir ging samen met Rafa naar buiten en glimlachte naar haar. 'Ik ga mijn zoon eens helpen.'

En Rafa wist ook wat zij zou doen, namelijk de rest van de nacht doorbrengen met Imani, Paki en Sabre. Een warm gevoel verspreidde zich in haar lichaam. Als het buiten zo kil was, moest men de warmte ergens anders in vinden. Terwijl Tahir die in familie vond, vond Rafa die nu in vriendschap.