'Ik zag een wolf', zei het meisje vol nieuwsgierigheid. 'Volgens mij was het een weerwolf.'

Haar vader schudde zijn hoofd ongelooflijk. 'Charlotte, weerwolven bestaan toch niet.'

Charlotte ademde diep in, en blies het daarna uit. 'Vader ik weet het zeker', probeerde Charlotte hem te overtuigen, maar het hielp niet.

Haar vader schudde zijn hoofd. 'Je hebt veel te veel fantasie, Charlotte.'

Er begon stilletjes woede in Charlotte op te borrelen. Ze sloeg met haar hand op tafel. Haar moeder die de heletijd stilletjes mee luisterde, kijkt geschrokken naar haar dochter.

'Weerwolven bestaan of jullie het nu willen of niet!', roept ze boos. Ze kan niet geloven dat haar bloed eigen vader haar niet gelooft.

'Charlotte nu is het genoeg!', roept haar vader die boos naar de deur wijst. 'Kom pas terug als je afgekoeld bent!'

Charlotte kijkt boos van haar vader naar haar moeder en staat dan op. Ze schot haar stoel naar achteren en loopt dan naar de deur die ze met een harde klap achter haar sluit.

Ze zucht luid en begint door het bos te lopen.

Ze wonen in een klein huisje in het bos met nog een paar andere mensen. Haar vader gaat elke dag op dieren jagen wat Charlotte heel zielig vindt.

'Charlotte!', roept een oude vrouw blij die naar haar toe loopt.

Er verschijnt in plaats van haar boze gezicht een glimlach op haar lippen.

'Hallo oma.'

'Hallo lieverd, kom je mee een kopje thee drinken?', vraagt haar oma met een glimlach van hier tot in Tokio. Charlotte glimlacht terug en knikt blij.

Samen met haar oma gaat Charlotte aan tafel zitten.

'Oma?', vraagt Charlotte nieuwsgierig.

'Ja wat is er lieverd?', vraagt oma bezorgd.

'Het is niks erg hoor oma, maar euhm geloof jij dat weerwolven bestaan?'

Haar oma kijkt verast naar haar klein kind. 'Waarom vraag je dat lieverd?'

Charlotte zucht. 'Omdat ik door het bos liep en een grote zwarte wolf zag. Het was geen gewone wolf omdat hij drie keer zo groot was als een normale wolf. Toen ik het zei tegen mijn vader werd hij boos. Hij zei dat ik veel te veel fantasy heb, maar u gelooft me toch he oma?'

Haar oma kijkt haar klein kind glimlachend aan. 'Natuurlijk geloof ik jou lieverd. Vroeger geloofde ik ook in weerwolven, en nu stiekem ook nog.'

Charlotte kijkt met grote ogen naar haar oma. 'Geloofde u echt in weerwolven?', vraagt Charlotte niet wetend dat ze de waarheid spreekt.

Haar oma grinnikt. 'Ja ik geloof echt in weerwolven en noem me maar gewoon je, ik vind u te oud ook al ben ik al een oude taart.'

Charlotte grinnikt en knikt begrijpend. 'Leven er ook weerwolven in dit bos? Heb je al eens een weerwolf gezien? Ooo of ben je een weerwolf?'

Haar oma lacht. 'Je bent echt heel nieuwsgierig, je lijkt mij wel zoon 40 jaar geleden.'

Charlotte knikt en blijft haar oma nieuwsgierig aan kijken.

'Charlotte als je dat echt wilt weten moet je in het bos gaan zoeken.'

Charlotte knikt zelfverzekerd en loopt naar de deur. Ze draait zich nog een laatste keer om en loopt dan de deur uit.

Nu begint haar avontuur!

Heyyy hallo allemaal.
Dit is mijn nieuwe boek : Het nieuwsgierige meisje. Ik hoop dat jullie het al leuk vinden.
Groetjes Huskyzot Xxx