Een warmtegolf gleed door haar lichaam toen ze haar ogen om half vijf in de ochtend opende. Ze wist wat hen te wachten stond. Vandaag zouden ze bij de Revers langs gaan. Al die tijd hadden ze hen proberen te ontlopen en nu zouden ze recht in hun smerige klauwen lopen. Het voelde verkeerd.

Snel trok Rynn een zwarte hoodie aan en bijpassende zwarte sweatpants. Haar handen waren klam en koud. Dit was niks voor haar, dit slappe gedoe. Ze was altijd de stoere, zo moest ze zich dan ook gedragen. Snel balde ze haar handen tot vuisten en drong het nerveuze gevoel weg. Elke missie was weer een stap dichterbij het einde.

Ze verliet haar slaapkamer en liep de woonkamer in. Declan en Lennon zaten aan de tafel te praten. Naast hen lag een stapel boeken.

Voordat Rynn bij hen aan tafel plaatsnam, schonk ze wat koffie in. 'Wat is het plan?' vroeg ze, terwijl ze met een zucht op een stoel ging zitten.

Declan keek op en schoof de boeken aan de kant zodat ze elkaar aan konden kijken. 'We posten rond het Rever gebouw en kijken of ons iets opvalt. Voor nu houden we het bij een verkenning.'

De heler luisterde aandachtig mee. Hij knikte langzaam toen de man stopte met praten. Kiwi sprong van zijn schouder en hipte over de tafel haar richting uit.

Rynn stak haar hand uit en aaide het dier met kleine stroken over zijn koppie. Af en toe dronk ze van haar hete koffie en voelde hoe de warmte haar lichaam verspreidde. 'Zal ik de anderen maar uit bed halen?' vroeg ze toen ze de lege koffiemok op de tafel zette. 'Hoe eerder we gaan, hoe beter. Straks is het te druk.' Ze had er helemaal geen behoefte aan om zo snel mogelijk weg te gaan. Het liefst zat ze deze missie uit, maar ze wist dat die optie er niet was. Uiteindelijk kon ze er dan maar zo snel mogelijk mee klaar zijn.

Declan knikte direct. 'Als er iets mis gaat willen we niet dat er te veel getuigen zijn.' Hij volgde Lennons raaf met zijn ogen. 'Die vogel kan niet mee, hij valt te veel op.'

'Dat begrijp ik.' Lennon stond op en pakte de stapel boeken die hij een voor een weer terug in de kast plaatste.

Rynn kwam overeind en schoof haar hand onder het buikje van de vogel, waardoor ze hem zo van de tafel af schepte. 'Ik sluit hem wel in mijn kamer op. Mijn raam kan op slot.'

Declan gaf haar een klein knikje, waarna hij nog een slok van zijn sterke koffie nam.

Voordat ze naar haar kamer ging, stopte ze bij Kyles deur. Met gebalde vuist bonsde ze op de deur. 'Opstaan luiwammes!' riep ze. 'We hebben een missie.'

In plaats van dat zijn deur open ging, verscheen Amora in de gang. Ze was volledig aangekleed grijze kleding, haar gebruikelijke strakke knot en nette, maar niet overdreven make-up. Het leek bijna alsof ze op weg was naar een sollicitatiegesprek.

Rynn draaide zich om. 'Declan en Lennon zitten in de woonkamer. Ik moet dit monstertje nog even opsluiten.' Ze kroelde zijn kopje nog eens en glimlachte toen Kiwi zijn oogjes sloot.

'Maar beter ook,' hoorde ze Amora nog net mompelen. De jonge vrouw keek voor afschuw naar vogel voor ze de woonkamer in stapte.

Rynn liep haar kamer weer in en zette de vogel op haar bed. 'Kiwi,' zei ze met een strenge stem. 'Je moet hier blijven. Declan wil je niet mee hebben.'

De vogel kraaide vrolijk en keek haar niet begrijpend aan.

'Nee, je bent heel schattig, maar je mag echt niet mee. Straks verraad je ons nog.' Ze voelde haar hart alweer smelten, maar ze mocht zich niet laten inpalmen. Hij kon echt een risico vormen.

Kiwi stapte naar voren en sprong fladderend naar haar arm. Hij botste zacht tegen haar buik. Zijn nagels bleven in haar sweater hangen.

Rynn beet op haar lip. Ze wist dat ze dit niet moest doen en toch, in het moment van zwakte, liet ze zich overhalen. 'Wat moet ik nou met jou aan? Je weet dat ik niet tegen die kraaloogjes van je kan.' Ze duwde hem zachtjes van haar af. 'Je kan echt niet mee.'

Het dier hield zijn kopje scheef alsof hij het eindelijk begreep.

Ze wilde zich omdraaien, maar, tegen beter weten in, draaide ze zich om en keek toch achterom. Hij keek haar zo zielig aan. Ze kon het niet over haar hart verkrijgen. 'Als ik in de problemen kom... is het jouw schuld!' zei ze wijzend naar de vogel.

'Kretting,' kraaide het beest zacht. Zijn kraaloogjes glinsterden.

'Nou, inderdaad.' Ze plukte het dier van haar bed af en stopte hem in haar buidelzak, waar ze toch al een gat in had zitten in de bovenkant. Nu paste zijn kopje er precies doorheen. 'Je mag niks zeggen, oké?' zegt ze. 'Anders zijn we allebei de pineut. Misschien Lennon ook wel en dan moet jij weg. Doe ons dat niet aan en houdt je snavel dicht.'

Kiwi leek het niet te begrijpen. 'Snaffel.'

'Ja die. Dicht. Ssst. Geen gesnaffel, geen gekretting. Stilte vanaf nu.' Ze greep haar jas en ritste die een stukje dicht. In de spiegel zag ze haar buik, die ineens een stuk dikker leek en zelfs af en toe bewoog. Het zag er komisch uit, maar ze hoopte dat het niet te veel op zou vallen op straat. 'Het moet maar zo,' zei ze en liep met een luid bonzend hart de woonkamer weer in. Ze voelde Kiwi soms bewegen en hield haar adem geschrokken in.

'Kunnen we gaan?' vroeg Rynn, leunend tegen de deurpost.

'Laten we dat inderdaad doen,' bromde Declan die overeind kwam. Hij wierp een blik richting de zithoek. 'Kyle opschieten. Bankhangen doen we later!'

Kyle, die toch zichzelf uit bed had weten te halen, kwam langzaam van de bank af onder luid gezucht en gesteun.

'Wat is de verdeling?' vroeg Amora. In tegenstelling tot de tiener was zij er al helemaal klaar voor.

'Kyle, Rynn en Lennon zijn een groep. Jij en ik de andere. We blijven op afstand van elkaar, maar houden elkaar in de gaten. Op het moment dat iemand z'n hand opsteekt en zwaait lopen we rustig, maar snel naar mijn auto en verdwijnen we zo snel mogelijk.' Declans blik gleed langzaam over de groep en bleef bij iedereen even hangen.

'En wat ga jij doen?' vroeg Kyle luid gapend.

'Ik zorg ervoor dat er niks in de soep loopt en probeer samen met Amora eventueel een praatje met de Revers te maken.'

'Ja!' joelde Kyle. 'Dat moet lukken!' Hij stak zijn borst vooruit. 'Ze weten niet met wie ze te maken hebben.'

Rynn kon soms niet begrijpen hoe Kyle altijd zo optimistisch was. Zou hij dan echt de ernst er niet van inzien? Of kon hij dat verbloemen met zijn opmerkingen?

'Laten we gaan,' siste Amora snel. 'Anders is het zo druk dat je je kont niet meer kunt keren

Een vreemd gekras klonk uit Rynns richting. Snel legde ze haar hand op haar buik en kuchte een keer.

'Wat zei je?' Lennon keek haar vragend aan.

Rynn schraapte haar keel een keer en hoestte. 'Ik? Niks. Ik had iets in mijn keel.' Nog een keer schraapte ze haar keel, slikte en zette een glimlach op. Ze voelde haar gezicht warm worden. Op dit soort momenten was ze blij dat het nauwelijks te zien was dat ze rood aanliep.

'Gezondheid,' Lennon glimlachte vriendelijk, maar zijn ogen bleven even op haar gezicht gericht, alsof hij recht door haar heen keek.

'Nou, laten we maar gaan,' zei Rynn, zich omdraaiend. 'Anders gebeurt er nooit wat.'