De figuren die hen omsingelden, gingen bijna op in de schaduwen van het nachtelijke bos. Toch lukte het hen niet op aan Lennons scherpe ogen te ontsnappen. Hij had de waarschuwing van zijn magie niet nodig om te weten dat ze in de problemen zaten. 'Revers!' waarschuwde hij Declan die nog steeds zijn pols fijn kneep. Zijn hart klopte luid. Er was nu geen magie om hem te overtuigen dat hij niet bang was.

Rynn schoot plotseling de bosjes uit. Haar haren wapperden achter haar aan. Haar benen bewogen zo snel, dat ze het zelf bijna niet bij kon houden. Een vrouw gekleed in Reveruniform kwam haar achterna. 'Ren!' gilde Rynn met haar laatste adem. 'Penny heeft ons verraden.'

'Stop!' schreeuwde de witharige vrouw. 'Jullie kunnen geen kant meer op.'

Declans ogen schoten naar de palen bij het ravijn. Er was geen brug te meer zien. Woest draaide hij zich om. 'Nooit!' Hij liet Lennon los. Donkere wolken vormden zich rond zijn handen als hij de heler een snelle blik toewierp en een pistool uit zijn zak haalde. Hij legde het in Lennons handen. Die geschrokken naar het wapen keek. Hij had niet langer een excuus om het niet te gebruiken.

Aan de bosrand kregen de schaduwen een duidelijke vorm. Meer en meer Revers doemden op uit het bos en liepen de open vlakte in. Ze stopten een aantal meter achter Penny en vormde een indrukwekkende linie. Eentje waar ze niet meer langs zouden kunnen komen. De vrouw die eens Penny was geweest, hield haar vuist omhoog, als teken dat de Revers niets mochten. Haar blik stond woest en gevaarlijk. Ze wilde hen zelf afmaken.

Rook kringelde omhoog over het ravijn een doorschijnend pad leek zich een weg door de lucht te vormen. Slechts het paarse licht dat er vanaf kwam liet zien dat het er was. Declan stapte naar achteren, even leek het alsof hij naar beneden zou vallen, maar zijn voeten bleven op de rook rusten. De man wenkte Amora, Rynn en Lennon terwijl hij naar het midden liep. De heler keek naar de vrouw en toen naar Declan. Er zat een knoop in zijn maag, toch zette hij voorzichtige een stap op de rook. Het veerde onder zijn voeten, maar hield zijn gewicht. Hij zette een tweede stap en probeerde niet naar de eindeloze duisternis onder zich te kijken. De diepte leek in het donker van de nacht bodemloos. Al wist hij dat een val beter was dan gepakt te worden. Hij zou niet voor een tweede keer op de Revers genade kunnen rekenen.

Rynn bleef bij het randje staan en keek naar beneden die diepte van het ravijn in. Ze slikte en schuifelde een stukje achteruit. 'I-ik houd ze wel af,' fluisterde ze.

Amora pakte haar pols stevig vast. 'Ogen dicht! We laten je niet achter.'

Rynn keek nog een keer achter zich en leek ook wel door te hebben dat ze geen tijd had om lang na te denken. Ze sloot haar ogen en zei: 'Als ik val, zorg ik ervoor dat jij meegaat.' Voorzichtig zette ze een stap op de brug, achter Amora aan.

'We vallen niet.' Amora sleurde haar vriendin over de rookbrug. Achter hen keken de Revers verbaasd toe hoe de twee meiden zich een weg door de lucht baanden. Hun jassen wapperen in de krachtige wind en hun voeten leken amper op iets te steunen. Toch bereikten ze veilig de andere kant. Declan stond in het midden. Woede brandde in zijn paars gloeiende ogen.

Penny keek met geamuseerde blik toe. Haar handen had ze over elkaar geslagen. 'Wauw, dat is nog eens een indrukwekkend staaltje magie,' zei ze. 'Voel je je wel oke, Declan? Je ogen zijn nogal duister.' Ze lachte venijnig. Alles aan haar leek omgeslagen te zijn. Haar eens zo jeugdige houding, dansende bruine krullen en nieuwsgierige praatjes waren vertrokken en deze harde vrouw was in de plaats gekomen. Eentje die beschadigd was geraakt door de tijd.

'Nee, maar ik laat je hen niet doden. Voel jij je wel goed? Je verraadt de mensen die aan je zijde staan.' De stem van de man bulderde alsof hij donder zelf was.

Penny glimlachte en schudde haar hoofd afkeurend. 'Ik heb nooit aan jullie zijde gestaan.' Langzaam boog ze voorover en haalde met een soepele beweging een glanzend pistool uit haar laars. Aandachtig inspecteerde ze het zilveren wapen, alsof ze het nooit eerder gezien had. Vervolgens legde ze het ding stevig in haar hand en richtte op de groep. Wie ze in het vizier had, was niet duidelijk, maar het was zeker dat het schot dodelijk zou zijn.

Amora sprong achteruit en schoof achter Rynn, die beschermend voor haar vriendin ging staan. De angst stond in haar ogen.

Declan liep met kleine passen achteruit, richting zijn groep. Hij had zijn armen gespreid, alsof hij hen wilde beschermen. Al zou hij een kogelregen niet kunnen stoppen.

Lennon hief het pistool dat Declan hem had gegeven en richtte het op Penny. 'Laat vallen!' Zijn vinger gleed naar de trekker. Er was geen magie om hem te stoppen. De ketting om zijn nek glimde in het licht van de zaklampen. Kon hij dit doen? Het voelde bijna alsof er iemand anders in zijn lichaam zat. Een jongeman die hij nooit had leren kennen.

'Sorry Lennon,' zei ze, 'niks persoonlijks, maar ik voel me niet echt bedreigd door je. Je bent een heler, geen moordenaar.'

Haar woorden galmden door zijn hoofd. Ze had gelijk. De heler zou nooit de trekker kunnen overhalen. Maar Lennon kon dat wel, toch? 'Ik ben een beschermer,' fluisterde hij tegen zichzelf. Hij hoopte dat het de waarheid was. Zijn vinger rustte op de trekker. Langzaam duwde hij hem naar achteren en een kogel maakt zich los uit het wapen. Hij schoot door de lucht en boorde zich in een boom vlak naast Penny. Het wapen trilde in zijn handen.

Penny gaf geen krimp toen de kogel langs haar scheerde. Had ze dit eerder meegemaakt? 'Mis,' zei ze emotieloos. 'Lennon, laat het aan professionals over, wil je?' zei ze. Het wapen dat ze redelijk los in haar handen hield, richtte ze op hem. 'Of verdwijn uit mijn ogen. Dit gaat niet over jou.' Ze maakte een hoofdgebaar, zeggende dat Lennon uit de weg moest.

Dat was niet waar, hij had niet op haar gericht. Haar woorden gleden als water langs hem heen. Hij staarde haar aan. Er was geen geklop in zijn lichaam meer, maar hij kon het niet. Hij kon niet doden.

Declan legde een hand op Lennons schouder. 'Lennon, het is goed. Bescherm de dames, ze hebben je nodig. Het is tijd om mijn fouten recht te zetten.'

'Nee Declan, er zijn al genoeg doden gevallen!' protesteerde Lennon Hij schuifelde achteruit. Ze wilden de leider hebben. Ze zouden hem breken, maar hij kon er niets aan doen. Wat had je aan een heler in een gevecht op leven en dood? Er was geen tussenweg die bestond uit gewond raken, geen tweede kans.

'Lennon!' gromde Declan in zijn oor. 'Stap van de brug af of ik zorg ervoor dat je van de brug afstapt.' Zijn blik bleef strak op Penny gericht.

Ook al was het een bedreiging het klonk beschermend. Lennon dwong zichzelf langs de man heen te lopen. In de verte hoorde hij geklop. Het riep hem, net als de stem van Nacean dat gedaan had. Hij moest er niet naar luisteren. Zijn voeten bewogen voor hem. Hij stapte op de aarde aan de rand. Zijn wapen zakte naar beneden. Hij hapte naar adem.

'Declan, Declan,' zei Penny tongklikkend, met het pistool op hem wijzend. 'Je hebt geen idee hoe vervelend je wel niet bent. Elke keer glipte je net tussen onze vingers door, liet je anderen voor je karretje spannen. Sera... Kyle... Liam? En zelfs Lennon, Amora en Rynn waren dom genoeg om je te willen beschermen.' Ze schudde haar hoofd. 'Gelukkig stopt dat hier en nu. De wereld is beter af zonder jou. Nog laatste woorden, Declan?'

'Ik weet waarvoor ik het heb gedaan.' De man keek haar woest aan. 'Ik hoop dat jouw doel het ook waard is.'

'Zeker,' zei ze. Haar vinger bewoog langzaam naar de trekker. Ook haar blik was strak op de leider gericht en op haar gezicht lag een lach.

Rynn stond aan de andere kant van de brug. Ze zette een stap naar voren, alsof ze over de brug wilde springen. 'Waarom doet hij niks?' siste ze naar Lennon. 'Hij kan daar toch niet zich zomaar overgeven?'

'Hij doet wel wat,' fluisterde hij terug. 'Ze kan haar vinger niet bewegen.' Hij stapte achteruit. Een zwaar gevoel drukte op zijn borst. 'We moeten bij de rand weg. Hier zijn we levende schietschijven.' Hij liet zijn wapen vallen en pakt Amora en Rynn vast. Langzaam stapte hij achteruit. Het geklop kwam dichterbij, het vocht tegen de ketting die het onderdrukte. Het wilde dat hij de brug op rende, of wilde hij dat zelf?

Declan schuifelde achteruit terug naar de veilig.

Penny's vinger bleef op de trekker liggen, maar ze haalde hem niet over. Een frons ontstond in haar voorhoofd, alsof het een hele opgave was om haar vinger te bewegen. Plotseling begon ze hysterisch te lachen. 'Slim,' zei ze, toen ze eenmaal bijgekomen was. 'Waarom een schild maken, als je ook de schutter kan weerhouden van schieten? Ik moet je nageven, Declan, die had ik niet aan zien komen. Je vergeet alleen wel een klein detail.' Een man schoot naar voren uit de rij met Revers bij de boomgrens. 'Ik ben hier niet alleen...'

In een flits van een seconde stond hij schuin achter haar met wapen geheft. De groep had nauwelijks tijd om te verwerken wat er gaande was, toen de oorverdovende knal klonk. Het kwam net zo onverwachts als Penny's verraad. Kraaien vlogen op uit de bomen en kleurden de hemel zwart.

De kogel scheerde door de lucht. Een schreeuw klonk. Een rode plek ontstond in Declans schouder die steeds groter en groter werd.

'Delano!' De schreeuw ontsnapte uit Lennons mond, toen hij zag hoe de kogel van zijn oude vriend zijn doel trof. De brug valt in scherven van rook uiteen. Tranen rolden over zijn wangen en een zwaar geklop welde vanuit zijn borst. Zijn kracht was sterker dan de ketting. Het was krachtiger dan de mens waarin het woonde, maar het was niet genoeg. Declan viel in slowmotion de afgrond in. Zijn figuur loste op in de duisternis.

Groen licht brak uit de handen van de heler. De ketting viel in zilveren splinters van Lennon's borst Als een soort noorderlicht schoot zijn magie door de ruimte, maar het kon Declans val niet breken. Er is niks wat hij kon doen, behalve schreeuwen. Harder dan de gemartelde Rever ooit had gedaan.

Amora sloeg haar handen voor haar mond om haar gil te smoren en Rynn kneep haar ogen dicht. Penny was de enige die lachte.

'W-we moeten gaan,' zei Rynn met moeite. De tranen sprongen in haar ogen. 'Ze hebben meer kogels.'

Lennons blik gleed naar de twee meiden. Ze waren wazige vlekken in een oceaan van tranen en pijn. Een groot water dat hem wilde verdrinken. Hij dwong zichzelf naar de bomen te lopen. Zijn benen konden zijn gewicht amper dragen. Toen voelde hij een zachte hand om zijn arm. Een schim die Amora heette hield hem vast terwijl ze met z'n drieën oplosten tussen de bomen.

'Ren maar vast!' galmde Penny's stem. Het achtervolgde hen, terwijl ze wegliepen. 'Ik zal jullie wel vinden, waar je ook gaat. Verbergen zal je niet redden. Tot dan!' Dat ze zwaaide, zag niemand, terwijl ze het bos aan overliggende zijde in renden.