'Lennon?' Rynn liep naar hem toe, met de ketting in haar handen. Het sieraad woog zwaar, alsof het al haar pijn had opgenomen. Ergens wilde ze het niet afstaan, bang dat ze hem nog nodig zou hebben, maar als ze vluchtelingen waren, kon ze misschien helpen. Dan moest ze wel de mogelijkheid hebben om haar kracht te gebruiken. 'Ik denk niet dat ik deze nog nodig heb.'

Lennon knikte en nam hem over. Voorzichtig duwde hij hem in zijn zak. 'Mocht je hem ooit nodig hebben, vertel me het direct.' Hij stapte met Rynn zijn kamer uit richting de woonkamer waar de rest van de groep al wachtte.

'Iedereen klaar om te gaan?' vroeg Declan, nog een keer rondkijkend. Zijn ogen stonden somber. De meesten knikten, alleen Penny niet. 'Laten we gaan dan.' Hij zuchtte en liep naar de deur.

Kyle drong zich langs hem heen. 'We kunnen dit!' Toen trok de jongen de deur open en stapte naar buiten. Een koude windvlaag waaide het huisje in. Ondanks het feit dat het pikdonker was, zagen ze de donkere schimmen die hun richting uit keken direct. Het was te laat, ze zaten in de val. Kyle sprong naar achter en smeekt de de deur dicht. Met een ongemakkelijk lachje keek hij de groep aan. 'Plan B! Jongens, wat is plan B? Hebben we eigenlijk wel een plan B?'

Een schok ging door Rynn heen. Als ze zich niet had beseft hoe serieus de dreiging was, dan drong het nu toch echt tot haar door. Misschien was dit wel het einde.

'Ze hebben ons waarschijnlijk omsingeld,' zei Lennon hoofdschuddend.

Declan mompelde een scheldwoord, met opeengeklemde kaken. Zijn ogen schoten over de tafel, waar de kaart had gelegen. Hopend om daar een antwoord te vinden. 'Oké, dat maakt de dingen wat lastiger dan verwacht,' zei hij in een poging optimistisch te blijven. 'Maar we bedenken wel iets.'

'Wat als ik door de deur ga en jullie nemen de achterdeur,' suggereerde Lennon. Hij keek door het kleine ruitje van de deur.

'Nee man,' ging Kyle ertegenin. 'Jij hebt jezelf al honderd keer voor ons opgeofferd. Misschien wel een miljoen keer. Laat het maar aan mij over!' Hij stak zijn borst vooruit en knikte resoluut. 'En daarbij hebben zij een heler nodig.'

'Kyle...' waarschuwde Penny met een piepstemmetje.

'Doe niet zo idioot,' viel Amora haar bij. 'We gaan je niet achterlaten...'

Ook Rynn keek hem aan. Ze vond dit plan maar niks. Kyle was roekeloos en wist niet of hij bestand was tegen zo veel Revers. Hij had een klein hart. 'Weet je dat wel zeker?'

Lennon beet op zijn lip. 'Gast...' Hij hapte naar adem. 'Pas goed op jezelf. Blijf positief, dat kan je.'

Declan ging er niet tegenin. Weer ontstond er een frons in zijn voorhoofd, alsof hij niet meer zeker was wat juist is en wat niet. Ze zaten echt als ratten in de val.

Kyle gaf Lennon een klap op zijn schouder en duwde zijn mobiel in zijn hand. 'Verbreek mijn highscore voor je me komt redden. Ik wil wat te doen hebben.' Hij knipoogde en haalde diep adem.

De heler glimlachte triest. 'Stomkop.'

'Kyle... nee!' zei Penny, die met grote stappen naar hem toeliep. Haar wangen waren rood en er zat een barst in haar lip van het bijten. 'Als jij gaat, ga ik mee. Je denkt toch niet dat ik je zomaar laat gaan? Niet na alles...' Haar stem brak bij de laatste zin. Ze kreeg het zelfs niet voor elkaar haar zin af te maken.

'Penny, als ze jullie pakken gaan ze je veel pijn doen,' waarschuwde Lennon haar. Er stond een bezorgde uitdrukking op zijn gezicht.

'D-dat weet ik,' zei ze. 'Ik ben eerder gepakt, weet je nog?' Ze probeerde zich groot te houden en haar gezicht strak te houden, maar Rynn zag de angst in haar ogen. Ja, ze was eerder gepakt en dat was toen geen pretje. 'Niemand zou het alleen moeten doorstaan,' fluisterde ze.

Lennon keek haar bedenkelijk aan. 'Het is jouw keuze, maar onthoud dat deze keer anders is. Nu ben je niet langer onschuldig.' Toen gleed zijn blik naar de rest van de groep. Tranen branden in zijn ogen, maar hij probeerde zich sterk te houden. 'We moeten nu echt gaan.'

'Kom Penny,' zei Kyle. Voorzichtig vlocht hij zijn vingers in de hare en kneep er zachtjes in. 'Tijd om helden te worden!' Voorzichtig sleepte hij haar mee naar de voordeur, terwijl de anderen richting de achterdeur schuifelden. Kyle keek Penny aan. 'Iedereen zal herinneren wie Penny en Kyle zijn. Zouden we ook een shipname krijgen? Wat zou het dan worden? Kenny?'

'Niet het moment, Kyle,' piepte Penny. Ze wiebelde wat op haar voeten. 'Weet je, ik heb nog nooit iemand gekust,' fluisterde ze. 'E-en als dit het laatste moment is dan...'

Kyles ogen worden groter en zijn blik schoot voor heel even naar Lennon, trots dat de jongen was. Hij had het voor elkaar. 'M-mag ik je...?' vroeg hij, struikelend over zijn woorden.

Penny knikte en ging op haar tenen staan. Kyle boog voorover met gesloten ogen, de starende blikken van de groep negerend. Langzaam kwamen ze bij elkaar en raakten hun lippen elkaar.

Het geluid van luid gekraak maakte een eind aan de bijna magische scène. Met een knal barstte de deur open en vlogen de houtsplinters door de ruimte. Kyle slaakte een boze kreet, drukte snel zijn lippen tegen die van Penny om het moment af te maken en draaide zich toen om, klaar om de Revers aan te vallen.

Lennon rende door het huis en duwde de achterdeur open. Hij keek achterom of Rynn, Amora en Declan komen. Tranen rolden over zijn wangen en hij trilde alsof het hem amper lukte om verder te rennen.

Kyle keek achterom. 'Ga!' riep hij. 'Wij houden ze wel tegen.' Stoelen zweefden omhoog en vlogen door de lucht. 'Penny, duiken!'

Het meisje liet zich op de vloer vallen en kroop over de hout, op zoek naar een wapen, terwijl Kyle boeken tegen de hoofden van de Revers probeerde te smijten.

Rynn sloot haar hand Amora's arm en trok haar mee. Rynn wilde Kyle en Penny ook niet achterlaten, niet in deze bende dat hun einde zou kunnen betekenen en toch wist ze dat blijven staan geen zin had. 'Amora, we moeten nu echt gaan!'

'En Kyle dan?' piepte ze. Haar haar piekte alle kanten uit. Eens zat het in een mooie knot, maar die dagen waren lang vergaan. Die Amora was gedood door de Revers.

'Het moet, Amora,' zei Declan streng, terwijl hij hen richting de deur duwde. Zijn stem trilde. 'Als we allemaal opgeven is het een verloren strijd. Dat vervloekte Xana gaat ons echt niet redden.'

Met de tranen die over haar gezicht rolden, lie Amora zich meetrekken. Rynn sloot de achterdeur, in de hoop nog een kleine barrière op te bouwen tussen hen en de Revers in. 'Houd je sterk, Kyle,' fluisterde Rynn naar de gesloten deur, voordat ze de groep achterna rende. Met pijn in haar hart, liep ze door, hopend dat ze niet een gigantische fout begingen.

Lennon trok de ketting uit zijn zak en duwde hem om zijn eigen nek. 'Kretting,' klonk een stemmetje vanuit zijn tas.

'Ja ketting,' fluisterde hij buiten adem terwijl hij tussen de bomen door rende.

'Declan, wat is het plan?' riep Amora hijgend en rennend. Met haar armen maaide ze laaghangende takken voor haar gezicht weg. Bijna bleef haar voet achter een wortel haken, maar ze kon zich nog op tijd herstellen.

De grote man keek teneergeslagen achterom. De spieren in zijn armen stonden strak, terwijl hij wat vaart minderde. Hij schudde hij zacht zijn hoofd en keek naar Amora. 'Richting de stad. Dat is onze enige kans.'

Ze renden tussen de bomen tot ze vermoeid in een wandelpas moesten over gaan. De blokhut was uit het zicht, net als de Revers. Lennon keek onwennig om zich heen en prutste aan de ketting. Plotseling werd zijn blik gevangen door een rennend figuur. 'Wie is daar?'

Het voelde alsof haar hart bevroor. Zou ze ooit nog veilig zijn of was dit het leven dat ze zou leiden? Rynn greep een dikke tak van de grond en vouwde haar handen er strak omheen. Haar knokkels werden er wit van en haar handen trilden. Ze zette een stapje naar voren, zodat ze wat voor de groep stond. Ze liet de zuurstof in haar longen stromen, plantte haar voeten wat steviger in de bosgrond en spande haar spieren aan, klaar om de eventuele Revers af te houden en neer te meppen. 'Als ik zeg dat jullie moeten gaan, ren dan zo hard als je nog kan weg. Ik houd ze wel af,' zei Rynn, zonder om te kijken.

'Nee!' sneerde Amora en ze keek naar achter. 'Het is geen Rever,' fluisterde ze verward.

De voetstappen werden luider en luider, gevolgd door een hoge: 'Wacht op mij!'

Declan draaide zich nu ook om. 'Penny?! Waar is Kyle?'

Hijgend kwam Penny tot stilstand, angstig kijkend naar Rynn en haar wapen. 'H-hij... I-ik kon hem niet redden. Hij offerde zichzelf op voor mij, zodat ik jullie nog kon waarschuwen.' Ze slikte en veegde de modderige tranen van haar wangen.

Declan schreeuwde een reeks scheldwoorden. Twijfel stond in zijn ogen. Rynn wist wat hij dacht. Zouden ze teruggaan om Kyle te redden of hielden ze zich aan het plan? 'We moeten door,' zei Declan toen met onderdrukte woede in zijn stem.

'Het spijt me,' huilde ze, terwijl ze haar blik afwendde van Lennon en Amora.

Tranen liepen over de wangen van de heler. 'Laten we snel naar de stad gaan,' stamelde hij. 'Anders is het voor niets.'

'Nee!' waarschuwde Penny. 'D-dat wilde Kyle nog dat ik jullie vertelde. Vlak voordat... voordat Kyle me redde, hoorden we dat er Revers op jullie staan te wachten aan de rand van het bos, bij de stad. Jullie lopen regelrecht in een hinderlaag.' Ze keek op, recht naar Declan. Haar sprankelende ogen waren niet meer zo sprankelend en toch had het nog steeds die twinkel, waar Rynn al eerder over gevallen was.

Declan keek haar bezorgd aan. 'Waar moeten we dan heen?'

'De klif,' zei Penny, wijzend naar het oosten. 'Daar is vast wel een brug die we kunnen nemen en dan de touwen doorsnijden, zodat we de Revers kwijtraken. Het is onze enige optie om hier levend uit te komen.'

Amora schudde haar hoofd. 'En als die brug er niet is? Het is niet alleen een rivier, het ligt in een ravijn. We zitten dan echt vast.' Haar blik schoot naar Declan, maar met ideeën kwam ze niet.

'We moeten de gok wagen,' besloot Declan. Zijn ogen schoten wild door het bos. 'Ik laat die vuile rotzakken jullie niet pakken. Kom op!' Hij greep Lennon bij de arm en versnelde zijn tempo.

Penny en Rynn renden achteraan. Rynn kon Amora zien zwoegen. Haar blik was op de grond gericht, terwijl ze met kleine stapjes over takken probeerde te springen. Toch zette ze door en bleef ze rennen, ook al was het duidelijk zwaar voor haar. 'Kom op, Penny!' moedigde Rynn Penny aan. 'Ik weet dat het moeilijk is, maar je moet blijven gaan. We hebben al eerder benarde situaties overleefd, dit overleef je ook wel. Dat zou Kyle ook willen.' Ze haatte dat argument, maar ze kon zo snel niks anders bedenken.

Penny knikte, maar haar pas vertraagd steeds meer.

In de verte zag Rynn de kloof. Het bos werd lichter, de hoeveelheid bomen nam langzaam af en ze kon het bulderen van de rivier al op de achtergrond horen. 'We zijn er bijna!' Het voelde als een overwinning, ook al zag ze geen brug. Ze hadden het bijna overleefd, nu alleen nog die brug!

'I-ik kan niet meer,' hijgde Penny met een piepstem. 'Ren maar door, ik kom er zo wel aan, oké?'

Rynn wilde haar niet achterlaten, maar ze wilde ook de groep niet verliezen. En daarbij moeten ze eerst nog die brug vinden. 'We laten je niet achter.' Declan zou dat ook niet doen. Ze vertraagde haar pas, maar bleef wel stevig doorlopen. Ze liep enkele meters voor Penny uit. Ze was haar verloren uit haar ooghoeken. Rynn keek over haar schouder.

Een ijskoude schok schoot door haar lichaam. Penny was weg. Waar het meisje met de twinkelogen had gestaan, stond nu een volwassen dame met veranderende karaktertrekken van Penny. Het enige wat nog hetzelfde was, waren haar ogen. Nieuwsgierig, open, blij.

Met een schok bleef Rynn staan en zag nog net hoe de laatste restjes van Penny verdwenen en er een compleet nieuw persoon tevoorschijn kwam. Haar haren waren niet langer bruin, maar wit en zaten in een strakke knot op haar hoofd. Ze was een stuk langer een gespierd. Als een krijger, klaar voor de strijd. Haar kleding veranderde zelfs naar een Reveruniform.

Ze waren er nooit achter gekomen wat haar kracht precies was. Ze respecteerden haar privacy... en dat was nu hun grootste fout ooit geweest. Als Penny van uiterlijk kon veranderen, waarom zou haar innerlijk dat dan ook niet doen?

'Shit,' piepte Rynn, terwijl ze zich omdraaide en zo hard als ze kan naar de groep rende, in de hoop dat ze hen nog op tijd kon waarschuwen.