Er brandde woede in Amora's ogen toen Rynn en Lennon de blokhut in kwamen lopen. De heler probeerde haar blik te negeren stapte snel naar de bank waar Kyle zat. De jongen was net als gewoonlijk verveeld een spelletje aan het spelen.

'Mag ik dat ook eens proberen?' Lennon keek geïnteresseerd toe en nam na even Kyles telefoon over.

Kyle knikte heftig, pauzeerde het en drukte de mobiel in Lennons handen. 'Het is een schietspelletje. Kijk, jij bent dat ruimtescheepje onderin en je moet die blokken neerschieten!' Hij drukte op een toets en het spelletje startte. Een opdrijvend muziekje begon te spelen. 'Naar rechts!' riep Kyle. 'Schiet, schiet! Oooh, hij had je bijna!' joelde de jongen, die wild met zijn handen door zijn haar heen ging.

Rynn schudde lachend haar hoofd en liep naar haar slaapkamer. Ze had vanochtend nog het verband op haar schouder verwisseld. De sneden op haar arm liet ze maar helen aan de lucht. Ze kon niet alle EHBO-spullen opgebruiken. Voor de zekerheid wilde ze toch haar wonden in de gaten houden. Een infectie kon ze er niet bij gebruiken. Ze zou Lennon kunnen vragen om het te helen, maar ze wilde hem niet overbelasten, zeker niet nu ze wist hoe heftig het kan zijn als je op de rand zat. Zo ernstig waren de verwondingen ook niet. Daarbij... ze hadden ook een langere tijd overleefd zonder Lennon in hun team.

Ze liep naar het kleine aangelegen badkamertje en trok het verband los. De wonden waren nog steeds rood, maar ze brandden tenminste niet meer. Ook die op haar arm zagen eruit alsof ze langzaam aan het helen waren. Achter haar klonken zachte voetstappen.

'Ik had gehoopt dat je je woord zou houden.' Amora's boze stem kwam vanuit de deuropening.

Rynn draaide zich om. 'Waar heb je het over?' Snel legde ze er een nieuw verbandje op en tapete dat onhandig vast. Het wilde niet als je moest opschieten en het ook nog eens met een hand moest doen. Het vuile verband gooide ze weg en ruimde de rommel op.

'Lennon. Waarom pap je nog steeds met hem aan?' Haar vriendin stapte naar binnen, waarna ze de deur met een klap sloot.

Een lach verscheen op Rynns gezicht. 'Ik pap niet met hem aan, ik ben gewoon een vriend. Ik sta voor hem klaar als hij me nodig heeft en hij doet dat ook voor mij. Projecteer je gevoelens niet op mij.' Ze wist dat ze niet met Amora moest spelen, maar het leek haar zo overduidelijk. Zij wilde geen relatie, zelfs niet met Lennon en hij was ook niet op zoek naar een. Alles wat hij wilde was een vriend om mee te kunnen praten.

Amora rolde met haar ogen. 'En hoe weet ik dat het bij vriendschap blijft?'

'Lennon is niet jouw bezit, Amora,' zei Rynn leunend tegen de wasbak. 'Het is dan zijn keuze, maar hè... wat weet ik ervan.' Ze wist dat ze dit met slechts een zin kon eindigen, maar Amora was bijna geobsedeerd met Lennon. Ze wilde het niet zeggen of denken, maar ze deed het toch. Het was grappig en zielig tegelijk.

'Blijkbaar meer dan je wil toegeven.' Amora's gezicht stond strak. De woorden leken niet tot haar door te dringen.

'Vraag het hem maar,' zei ze toen, haar handen in de lucht gooiend. 'Ik wil geen relatie, daar ben ik niet klaar voor en dat weet jij ook best. Dus vraag Lennon het anders, bij hem moet je immers zijn.'

'Goed.' Amora hefte haar kin open probeerde op Rynn neer te kijken. Dat lukte niet. Ze trok de deur open en stapte naar buiten. De deur sloeg ze met een klap achter zich dicht, waarna ze naar de woonkamer liep. Ze stapte op Lennon af en trok de mobiel uit zijn hand, niet lettend op het spelletje wat daardoor mislukte en Kyles beteuterde blik. 'We moeten praten.'

Lennon keek wat verrast op en wierp een verontschuldigende blik richting Kyle. Ze was boos, maar waarom kon hij niet goed peilen. 'Als jij dat wil.'

'Graag,' zei ze. 'Privé.' Ze maakte een hoofdgebaar naar de deur, alsof ze wil aangeven dat het haar beurt was voor een moment met Lennon. Haar gezicht stond strak, haar mond was een streep, blijdschap was ver te zoeken.

Lennon kwam overeind en liep de gang in. Zijn magie klopte zacht. 'Laten we naar mijn kamer gaan.' Hij stapte richting de grote slaapkamer en ging op de rand van het bed zitten. Er was iets aan de hand. Bezorgdheid overspoelde hem als een zoveelste golf in de oceaan van emoties.

Amora onderdrukt een zuchtte en ging hem achterna. Ze sloot de deur, maar ging niet naast hem zitten. In plaats daarvan, bleef ze ver van hem vandaan en leunde tegen de deur. 'Heb je iets met Rynn?' vroeg ze direct. Haar armen waren over elkaar geslagen, haar voet tikte ongeduldig op de grond.

Natuurlijk, die vraag had hij kunnen verwachten. Hij schudde snel zijn hoofd. 'Nee, we zijn alleen vrienden, al is dat vooral de schuld van Kiwi.' Hij grinnikte zacht toen hij zijn blik op de vogel viel. Het dier trok hard aan de lakens in een poging ze te verplaatsen.

Met een mond vol tanden stond Amora in de slaapkamer. Een rimpel vormde in haar voorhoofd, die daarna weer verdween. 'Maar...' stamelde ze. 'Wat was dat dan?' Ze wees naar buiten en keek hem met ontzette ogen aan.

'Ze kwam Kiwi brengen,' legde hij uit. 'Ze dacht dat ik hem nodig had.' Hij krabbelde de vogel in zijn nek. Even was hij stil. Misschien moest hij eerlijk zijn. De waarheid zou even pijn doen, maar geloven dat ze een kans maakte martelde haar al weken. 'Amora... ik had je dit misschien eerder moeten vertellen.' Hij zocht naar woorden, terwijl hij het protesterende gebons van zijn kracht probeerde te negeren. 'Ik val niet op vrouwen.' Hij viel op niemand. Alleen wist hij niet goed hoe hij dat moest uitleggen.

Amora opende haar mond om wat te zeggen. Voor een klein moment bleef het stil. 'Oh... maar... ik... sorry.' Een soort glimlach vormde op haar gezicht, maar de pijn overschaduwde die. Plotseling draaide ze zich om, rukte de deur open en rende de kamer uit, met haar hand voor haar mond geslagen. Haar voetstappen galmden door het huis. Ergens sloeg een deur dicht en toen werd het stil.

Hij keek haar ongemakkelijk na, niet wetend wat hij moest zeggen. Zijn hart brandde van de pijn en het was niet eens zijn eigen. Er was niks wat hij kon doen om haar hier mee te helpen. Zijn magie wilde dat hij haar volgde, alleen dat zou het enkel erger maken. Zijn kracht begreep niet hoe de wereld werkte.

Lang hoefde hij niet na te denken. De deur werd opengeslagen en Kyle verscheen met grote ogen in de deuropening. 'Gozer!' zei hij. 'Dude! Je valt niet op chicks? Of niet op Amora? Dat snap ik wel, hoor.' Hij knipoogde. 'Anders wel een goed excuus. Je had haar gezicht moeten zien.' Hij vertrok zijn gezicht om de jonge vrouw na te doen.

Lennon lachte wat ongemakkelijk. Het probleem lag niet bij haar. 'Amora is heel aardig, maar ik val echt niet op dames. Ook niet op jongens trouwens.'

Kyle trok een wenkbrauw op en zijn ogen werden groot. 'Je bent toch niet... Je valt toch niet op...' stamelde hij, terwijl zijn blik naar Kiwi gleed. 'Reuzenvogels?' piepte hij.

De heler probeerde zijn gezicht strak te houden, maar schoot toen in de lach. 'Nee, ik val op niemand,' wist hij uit te brengen.

Kyle ontspande. 'Wow man, dat is echt... verdrietig.'

Lennon schudde zijn hoofd, terwijl hij probeerde om weer serieus te kijken. 'Ik vind het niet erg. Bovendien heb jij zo minder concurrentie, niet?'

'Ja man! Ik heb mijn oog al op iemand,' zei hij met een brede grijns en wild knipogend.

Lennon glimlachte. Dat was algemeen bekend. Kyle was veel, maar subtiel hoorde niet bij zijn eigenschappen. 'Dat heb ik gezien. Ze bloosde.'

'Ik ga haar hart veroveren, met picknicks en rozen en bloemen en beren en eten, heel veel eten! He maar... hoe weet je dan hoe je chicks moet veroveren als je helemaal niemand leuk vind? Dat is verdacht.' Hij krabde aan het kleine pluizen baardje dat hij aan het groeien was.

'Genoeg vrienden van mij vinden anderen wel leuk. Bovendien heb ik veel mensenkennis,' legde hij uit. Soms zorgde niet verliefd kunnen worden op een veel gezondere blik op de liefde. 'Dus ik weet wel het een en ander, maar ik ben geen expert.'

'Mensenkennis... waar haal je dat, boeken? Ha ha, nee gozer, ik ga haar veroveren met rozen en eten. Wens me succes!' Hij maakte een pirouette en vormde handpistolen met zijn duimen en wijsvingers.

'Veel succes,' zei Lennon met een knipoog. De jongen had een hart van goud. 'Het belangrijkste is dat je gewoon jezelf blijft, maar dat komt in jou geval vast goed.'

Kyle glimlachte breed en liep toen de kamer uit. 'Penny!' schreeuwde hij. 'Ik heb een verrassing.'

Lennon keek hem lachend na en gaf Kiwi nog een aai. Het voelde alsof er een last van zijn schouders was gevallen nu hij het had uitgelegd. Hij had het nooit zover moeten laten komen. Liefde kon mooi zijn, maar als het eenzijdig was bedorf het de hele sfeer. Dat konden ze niet gebruiken nu ze elkaar zo hard nodig hadden.