'Rynn, kunnen we praten?' Lennon opende de kamerdeur en stapte naar binnen, op de voet gevolgd door Kiwi. Zijn magie klopte zacht in zijn borst. Hij wist nog niet hoe hij dit moest uitleggen. Waarschijnlijk zou hij het nooit weten. Voor sommige dingen was geen juiste manier om ze te vertellen. Ze zouden hoe dan ook pijn doen.

Rynn zette haar koptelefoon af en drukte op de stopknop om de walkman uit te doen. Met vragende ogen keek ze naar Lennon. 'Wat is er?'

'We hebben opgezocht wat dat monster was wat je vastpakte,' zei Lennon, terwijl hij de bureaustoel pakte en ging zitten. 'Het heet Wodash.' Het was lastig om iemand uit te leggen dat haar leven nog erger ging worden dan het al was.

'Oh,' zei Rynn. 'Nog nooit van gehoord. Wordt hij ook bestuurd door de Revers? Of wie daar dan ook achter zit.'

'Dat weet ik niet, maar het zou me niks verbazen, gezien wat hij doet.' Hij streelde Kiwi. Ze was nerveus en terecht. 'Hij doet je pijn, mentaal pijn, maar dat heb je denk ik wel gemerkt.'

Ze knikt licht. 'Ja, dat voelde ik wel. Gelukkig is het voorbij,' zei ze. Het was duidelijk een leugen en toch perste ze er een glimlach uit.

Hij keek haar hoofdschuddend aan. 'Niet liegen, Rynn, je weet dat ik pijn voel.'

Rynn wendde haar hoofd af. 'Soms zou ik willen dat je dat niet deed.' Ze beet op haar lip. Toen schoten haar ogen zijn kant op en ontstond er een frons in haar voorhoofd. 'Er is iets dat je me niet verteld.'

Hij knikte zacht. 'Wodash laat een stukje van zichzelf in je achter. Daardoor is de pijn die je nu voelt een die langer zal blijven,' legde hij langzaam uit. Hij voelde zich als een dokter die een patiënt slecht nieuws vertelde. Er was niets wat hij kan doen om de waarheid beter te maken en dat voelde vreselijk. Pijn overspoelde Rynn als een duistere rivier. Zijn magie schoot in hem omhoog.

Ze opende haar mond om iets te zeggen, maar woorden kwamen niet. Haar borstkas ging diep op en neer, haar ademhaling had ze nauwelijks onder controle. Haar ogen schoten alle kanten op, zoekend naar antwoorden op de honderden vragen die waarschijnlijk door haar hoofd spookten. 'Kan jij me niet genezen, of zoiets?' vroeg ze wanhopig.

'Ik kan je pijn verlichten wanneer nodig,' zei hij, terwijl hij haar hand pakte en zijn kracht voorzichtig de ruimte gaf. Een groene gloed ging haar lichaam in. 'Maar hem verslaan is iets wat je zelf moet doen.' Dat er niks is wat ze kan doen om Wodash te doen verdwijnen, geloofde hij niet. Het boek was oud. Er moest een uitweg zijn.

Ze wendde haar hoofd af. Haar hand vormde een vuist en drukte diep in het matras. 'Ik weet niet of ik dit nog eens kan... of wil,' fluisterde ze.

'Rynn, toen jij zei dat dit het waard was, wisten we beiden dat dit niet makkelijk zou worden. Toch zijn we doorgegaan, omdat we dit niet alleen hoeven te doen' Even is hij stil. Rynns duisternis rukte aan zijn hart, terwijl hij een deel van haar pijn op zich nam. Hij weigerde zich door de rivier meegesleurd te laten worden. 'Dit gaat niet makkelijk worden, maar ook hierin sta je er niet alleen voor.'

Ze knikte en glimlachte. 'Je kan het,' klonk de stem van Nayla plotseling. Rynn zuchtte. 'Verdorie rot magie ook!' siste ze. Haar hand maakte zich los van die van Lennon en sloot zich om de hanger om haar nek.

'Magie is soms echt naar,' verzuchtte Lennon. De stem galmde na in zijn hoofd. 'Het luistert nooit, wat je het ook verteld.'

Rynn knikte. 'Het neemt me compleet over, alsof ik geen vrije wil meer heb.'

'Ik weet hoe het is,' bekende hij. Hij vouwde zijn handen samen. 'Soms haat ik het om een lichaam te delen met een kracht die sterker is dan ik.'

'Het overwoekert, bijna alsof het met je vecht,' zei Rynn. 'Ik herinner me nog hoe een klasgenoot op de basisschool jaloers was, omdat ik "coole dingen" kon. Hij zag alleen maar de voordelen. Was het maar zo'n feest.'

'Ik denk dat veel mensen zo kijken. Of ze verafschuwen het, omdat ze bang zijn of ze zijn jaloers. Ze beseffen niet dat jij altijd moet vechten om de controle te bewaren en het mij dwingt om altijd pijn te hebben.' Hij had zo vaak in boeken gelezen dat hun vloek geromanitscheert of afgekraakt werd. Waarom spraken mensen erover zonder met hen te praten?

'Als je het weg kon laten halen, zou je het doen?' vroeg Rynn die hem strak aankeek.

'Ik weet het niet.' Het was niet zo zwart-wit meer als hij het had gezien toen hij nog een kind was. 'Het is een deel van mij geworden. Het voelt alsof je samen werkt met een verraderlijke vriend. Hij kan je op elk moment vermoorden, maar je kent hem al zo lang en het blijft wel je vriend. Ondanks alles.'

'Wie ben je, zonder dit deel van jezelf? Wat blijft er dan van me over? Ik haat het en wens het elke dag weg, maar ik weet niet of ik het zou durven loslaten. Het is iets wat ik ken, het is bijna een gat zonder.' Ze viel stil.

'Ik heb altijd geloofd dat je niet gemaakt wordt door de dingen die je breken, maar hoe je met die dingen omgaat,' zei Lennon langzaam. Zijn oma had het hem verteld enkel was het lastig te geloven nu hij wist hoe magie hem brak. Hoe had zij het zolang overleefd? De vrouw was zestig toen het haar overnam. Hij had het gevoel dat hij de dertig niet eens zou halen. 'Maar eerlijk gezegd herken ik de vraag. Ik verafschuw mijn kracht, toch lukt het me niet om hem te onderdrukken en ik denk dat ik dat ook niet wil.' Hij wiebelde heen en weer, luisterend naar het zachte geklop van zijn magie.

'Je kan zoveel goed doen met je kracht,' zegt ze. 'Jij kan mensen juist helpen, terwijl ik...' Ze beet op haar lip. 'Alleen maar mezelf kan martelen,' klonk haar stem in een echo. Rynn had haar lippen niet bewogen.

'Je wilt niet weten hoe graag ik met je zou willen ruilen.' Haar pijn brande tegen zijn hart, toch kon hij de jaloezie niet onderdrukken. Geven zonder nemen was niet goed, al leek het soms wel zo. Hij zou er uiteindelijk aan kapot gaan. Zijn lichaam was een levende tijdbom.

'Mijn kracht brengt je nergens,' zei Rynn. 'Als ik het kon, zou ik het laten weghalen,' sprak ze, alsof het een gezwel was dat je kon weghalen. 'De eindeloze stemmen van het verleden die me nooit meer los laten. De Rever die zo vaak nog schreeuwt in mijn hoofd... Ik denk niet dat ik daar binnenkort vanaf kom.' Toen keek ze om. 'Weet je... Soms kan ik niet slapen, omdat de stemmen me wakker houden. Misschien ben ik niks zonder magie, maar misschien ben ik ook wel alles.' Met een zwakke glimlach keek ze hem aan. 'Ik zou dit niemand wensen. Waarom zou dan je met mij willen ruilen?'

Omdat zijn magie dat wilde, omdat haar pijn een was die hij kon dragen. Redenen schoten door zijn hoofd. 'Mijn kracht-' De deur vloog open voor Lennon zijn zin af kon maken. Kyle stond met een grijns op zijn gezicht in de deuropening. 'Het is tijd voor actie, guys!'

Lennon knikte kwam overeind. 'Ik leg het je later uit.' Hij gaf Kiwi een aai en liep toen de kamer uit. Rynn stond met een zucht op en volgde hem de gang op. De onbeantwoorde vraag bleef in de kamer achter.

Een paar uur later zaten ze in een door Declan gehuurde bus. Hij had erop gestaan om een ander voertuig te nemen, bang dat zijn auto herkend was. Kyle zat op de bijrijdersstoel, terwijl hij snake op zijn telefoon speelde. Toen zijn spelletje over was, keek hij verveeld op en tuurde uit het raam. 'Wanneer komen ze nu eens dat gebouw uit?'

'Waarschijnlijk pas morgenochtend,' siste Amora geïrriteerd. Ze had duidelijk geen zin in het eindeloze geklaag van de jongen.

Kyle steunde luid en startte een nieuw spelletje. 'Ah man, ik dacht dat we weer motoren konden stelen en opblazen. Dat was echt zo vet!' Heel even haalde hij zijn blik van zijn schermpje af, waarna hij gehaast probeerde het potje nog te redden, toen de slang bijna in zijn eigen staart beet.

'Kyle!' waarschuwde Declan. Zijn stem klonk streng. 'Dit is geen spelletje. Doe die telefoon weg en houd je ogen op het gebouw.'

'Als het zo lang duurt, kunnen we misschien beter in een routinegaan slapen,' mengde Lennon zich in de discussie. Het had geen zin om met z'n allen naar het gebouw te turen. Ergens hoopte hij dat het busje niet al komen, al wist hij dat ze dit moesten doen. Hun vorige actie had hem wakker geschud. Toch voelt het niet fijn. Hij miste het om onbezorgd te kunnen leven, om niet elke dag geconfronteerd te worden met de pijn van anderen, maar dit was zijn verantwoordelijkheid als heler. Die moest hij nemen.

'Ik neem de eerste wacht wel,' zei Rynn, voordat Declan er iets op kon zeggen. Ze griste de verrekijker uit haar tas en zette die voor haar ogen. Ze scande de omgeving af en keek naar het stille gebouw. Naast haar zat Penny zenuwachtig in het rond te kijken, alsof ze verwachtte dat het elk moment fout kon gaan. Onrustig zat ze op de achterbank.

'Penny,' doorbrak Declan de korte stilte plotseling. 'Wat is jouw kracht eigenlijk? Het is wel handig om dat van elkaar te weten.'

Penny keek aarzelend naar Declan. Ze liep rood aan en ze kromp een beetje in elkaar. Via de achteruitkijkspiegel keek ze Declan aan. 'Oh... eh... Het is niet echt iets heel nuttig. Ik gebruik het liever niet, want het is nogal waardeloos.' Een ongemakkelijk lachje ontsnapte haar. 'Ik schaam me er een beetje voor,' bekend ze toen. 'Het is niet zoiets cools als dat van Kyle of Rynn.'

'Dat is niet erg, hoor,' zei Lennon direct. Als iemand niks met zijn of haar kracht te maken wilde hebben moesten ze dat respecteren. Als hij die keuze had gehad, zou hij hetzelfde hebben gedaan. 'Je moet je kracht niet gebruiken als je het niet wilt.'

Declan knikte langzaam, al leek hij het er niet helemaal mee eens te zijn.

Penny haalde opgelucht adem en knikte. 'Die van jullie dan?' vroeg ze nieuwsgierig. 'Tenzij je het niet vertellen, ik bedoel dat hoeft niet hoor, ik wilde alleen...' mompelde ze gehaast.

'Ik kan dingen laten vliegen,' riep Kyle door de bus, zonder van zijn spel op te kijken. Lennon had hem zelden zo gefocust gezien.

'Dat is echt cool!' zei Penny. 'Kon ik dat maar. Hoeveel kun je optillen? Deze auto ook?' Een stroom aan vragen kwam uit haar mond en ze keek met grote, nieuwsgierige ogen naar Kyle .

'Ik moet een beetje oefenen,' zei Kyle met een kleine lach. 'Maar Declan kan ik de lucht in krijgen. Wil je het zien?'

Declan keek de jongen snel aan. 'Nu niet, Kyle. We moeten onze krachten sparen.'

Penny richtte haar blik op de leider. 'Wat is jouw kracht dan, Declan?' vroeg ze. 'Vast ook iets heel gaafs.'

'Dat zal je teleurstellen, ik heb geen idee wat mijn kracht is.'

Lennon wist dat de leider niet helemaal eerlijk was, maar kon zich iets bij de reactie voorstellen. Declan vertrouwde niemand.

Voordat Penny meer vragen kon stellen, sprak Lennon om de man wat ademruimte te geven. 'Ik ben een heler.'

'Kan je alles genezen?' vroeg Penny.

Lennon schudde zijn hoofd. 'Alles heeft zijn grenzen, maar mijn kracht is redelijk sterk als ik het onder controle weet te houden.' Dat laatste was waar het vaak mis ging.

Penny's ogen werden groot. 'Zou je iemand tot leven kunnen wekken, denk je?'

'Misschien wel, maar daar waag ik me niet aan. De consequenties zijn te groot.' Hij glimlachte verontschuldigend. Die vraag had hij al te vaak gekregen. 'Sommige dingen moet je niet willen proberen.'

'Maar zou je het doen? Als een geliefde aan gestorven is?' vroeg ze indringend. 'En wat denk je dat er dan gebeurd met die persoon? Is die dan nog menselijk?'

Hij keek haar hoofdschuddend aan. 'De dood is niet iets om mee te spelen, Penny. Als je wat voor een kracht op zo'n manier probeert te gebruiken zijn de gevolgen niet te overzien. Hoeveel pijn verlies ook doet, de dood is een grens die wij mensen niet horen te overschrijden.' Hij hoopte dat hij als het ooit daadwerkelijk zo ver kwam zijn kracht onder controle kon houden, want alleen al bij de gedachte eraan bonst zijn magie zacht tegen het mentale schild dat hij de kracht had gegeven. Dit was niet iets wat hij mocht overwegen, herinnerde hij zichzelf. Het was te gevaarlijk.

'Nee, dat snap ik. Het was ook maar een vraag. Je leven geven voor een ander is het niet waard,' zei Penny plechtig. Toch had ze een vreemde glundering in haar ogen.

'Niet als je niet weet in wat voor een vorm de ander terugkeert.' Anders zou het het absoluut waard zijn geweest. Hij zou het al lang hebben gedaan als zijn Oma hem er niet voor gewaarschuwd had. Jezelf opofferen had iets moois. Het voelde beter dan een leven in de pijn die hem zo vaak te veel werd. Hij duwde de gedachten uit zijn hoofd. Als hij zoiets deed, kon hij anderen nooit meer helpen.

Penny knikte en hield zich even stil. 'En jij, Rynn, wat kan jij eigenlijk precies doen?' vraagt ze dan.

Rynn haalde de verrekijker voor haar ogen vandaan. 'Niet iets waar we nu echt wat aan hebben,' zei ze. Haar ogen ging even naar Lennon, maar snel keek ze weer door haar verrekijker.

'Dat is niet waar, Rynn kan muziek spelen als de radio kapot is,' merkte Kyle op.

Rynn snoof. 'Klopt,' zei ze. 'Alles wat je zegt kan en zal opgeslagen worden,' zei ze, alsof ze het Miranda Recht voordroeg. 'Je hebt het recht om te zwijgen, Kyle. Gebruik het.'

'Kijk maar uit, daar begint ze al.' Kyle keek Penny waarschuwend aan.

'Ik zou maar gebruik van dat recht maken,' zei Amora ook, die uit de achterruit keek.

Penny gniffelde en keek Amora aan. 'Amora...'

Declan sloeg met zijn hand op het dashboard, waardoor iedereen snel stil werd. 'Ze komen eraan. Maak je klaar voor actie.'