'Vind je het erg als ik vraag voor wat of wie je dit doet?' Lennon keek haar geïnteresseerd aan. De eerste zonnestralen verlichten een kant van zijn rechthoekige gezicht. 'Als je het er niet over wilt hebben is het ook goed.'

Rynns lippen vormden een streep. Het was niet meer dan een logische vraag en toch vond ze het best pijnlijk. Meteen ging haar hand naar haar ketting. Ze sloeg haar ogen neer. Ze moest het ooit iemand vertellen en Lennon had met haar zojuist een van de heftigste dingen gezien. Ze kon hem vast vertrouwen. Als ze hem niet kon vertrouwen, wie dan nog wel? Als er iemand was die een geheim kon bewaren, was het Lennon wel. 'Het wordt tijd dat ik het deel,' zei Rynn met een luid kloppend hart. 'Ik ben m-...'

Het dakluik sloeg met een klap open en Amora klom de trap op. Haar gezicht stond strak, net als haar knot. 'Goedemorgen.'

Direct viel Rynn stil. Haar blik ging naar Amora. Ze liet haar ketting los en kwam overeind. Het was net zo'n mooie ochtend.

'Sorry, verstoor ik een gesprek?' Amora glimlachte poeslief.

Lennon schudde direct zijn hoofd. 'Nee hoor, is er wat?'

'Ik wilde even met Rynn praten. Als meiden onderling, zeg maar.' Haar blik bleef bij Lennon hangen, maar Rynn voelde al dat dit niet zomaar een gesprek zou worden.

Ze keek naar de heler en toen naar Amora. Eigenlijk had ze geen behoefte aan een gesprek met haar groepsgenoot, toch wilde ze haar ook niet afwijzen. Als Amora dat nodig had, moest het maar.

Lennon knikte. 'Dan ga ik maar. Tot zo, Rynn.' Aan zijn bezorgde uitdrukking was te zien dat hij wel merkte dat er iets mis was. Hij zei er niks van. De heler kwam overeind en klom de trap af, terug de woning in. Toen waren de twee meiden alleen.

Rynn zwaaide kort, toen draaide ze haar gezicht naar Amora. 'Wat is er, Amora?' vroeg ze, zodra de deur dicht viel.

Amora leunde tegen de reling aan. Haar vingers klemden zich om het metaal. 'Hij is van mij.'

Met grote ogen keek Rynn naar haar. Doordat ze de zon in haar rug had, kon Rynn haar gezicht niet zien. 'Wat bedoel je?' vroeg Rynn.

'Je weet best waarover ik het heb.' De stem van haar vriendin klonk boos.

Rynn stond op. 'Amora, ik heb geen flauw idee waar je het over hebt.' Ze had geen zin in haar drama. Haar hoofd stond niet naar wat Amora allemaal wel niet dacht te zien. Het enige wat ze in haar hoofd hoorde, was het eindeloze geschreeuw van de Rever.

'Ik kan jullie ook niet een keer alleen laten en jij slaapt al op zijn kamer en jullie zitten op het dak te flikflooien.' Amora liet de reling los en zette een stap dichterbij. 'Als ik jullie nog een keer zo zie...'

Een schok ging door Rynn heen. Ze voelde hoe haar wangen warm werden en haar hartslag verhoogde. Direct zette ze dat gevoel aan de kant en lachte schamper. 'Wauw...' zei Rynn langzaam. 'Ik... Nee, weet je wat? Ik hoef me niet te verantwoorden. Ik heb hier helemaal geen zin in. Jij bent de enige die weet wat er in mijn verleden gebeurd is en dan kom je hier mee aan? Ik had meer verwacht van je, Amora.'

Mond dicht, zei een stemmetje in Rynn.

Amora knipperde met haar grijze ogen. De woede in haar stem maakte plaats voor een enge kilte. 'Dit is de enige waarschuwing die ik je geef.'

Rynn negeerde het stemmetje in haar hoofd. Ze kende Amora's trucjes ondertussen wel. 'Doe maar. Gebruik al je krachten die je wil, het zal je niet helpen. Ik heb niks met hem, ik wil niks met hem, nu niet en nooit niet.' Ze sloeg haar armen over elkaar. Misschien had ze gewoon weg moeten lopen.

'Gedraag je dan niet alsof het wel zo is.' Amora liep met grote stappen naar de trap en liep naar beneden, Het luik sloeg ze met een klap dicht. Het geluid galmde nog na toen ze al verdwenen was.

'Ik vertrouw je,' klonk een stem uit het niks. Rynn schrok, draaide zich om bij het horen van zijn stem, maar er was niemand. Ze stond alleen op het dak. Ze kneep haar ogen samen, haar hand ging naar haar hals, vechtend tegen een traan die zich een weg naar beneden werkt. 'En ik houd van je,' volgde de zin.

'Ik ook van jou,' fluisterde Rynn, wetend dat het niets meer was dan een herinnering. Ze veegde haar traan weg en beende snel Amora achterna, voordat het verleden haar daar op het dak hield.

In de woonkamer heerste een gespannen sfeer. Amora had op de bank plaatsgenomen van waar ze naar de keuken staarde. Declan in zijn eentje aan de tafel, in het niets starend. De enige die er enigszins ontspannen bij zat, was Kyle die verveeld tv keek.

Rynn keek naar Declan en toen naar Lennon die in de keuken worst sneed, zoekend naar steun, terwijl ze de priemende blik van Amora voelde.

Lennon liep de keuken uit en glimlacht naar Rynn, terwijl hij de vogel die op zijn schouder zat plakjes worst voerde.

'Duuuuusss,' zei Kyle toen met een gigantische zucht, de stilte verbrekend. Hij liet een stuk van de worst, die Lennon aan Kiwi aan het voeren was, door de kamer vliegen, recht zijn mond in. 'Lennon,' zei hij, nog een stuk worst naar hem toe laten vliegend. Kyle ging rechtop zitten en keek de Heler strak aan.

De vogel kraaide verontwaardigd, maar zijn baasje lachte. 'Wat is er, gast?'

Kyle leunde voorover, op zijn knieën. Een tafellamp laat hij bijdraaien, waardoor het in Lennons ogen scheen, als een scene uit een slechte detective film. 'Hoe komt het dat jij zo bevriend bent met die Revers? Ben jij een spion?' Kyle kneep zijn ogen samen.

Lennon schudde, nog steeds glimlachend, zijn hoofd. 'Natuurlijk niet. Ik ben niet eens bevriend met ze. Ik ken alleen een aantal.'

'Kyle!' riep Amora uit. 'Houd eens op met die spelletjes.'

Declan keek wat verrast hun richting uit en fronste. Alles wat de nieuweling zei, werd opgeslagen.

'Wat?' vroeg Kyle "onschuldig". 'We moeten toch kritisch zijn? Hoe moet ik hem vertrouwen als ik amper wat van hem weet?' Hij sloeg zijn benen over elkaar en wees met open hand naar Lennon.

Rynn rolde met haar ogen, een glimlach onderdrukkend. 'Je hebt te veel televisie gekeken,' zei ze. 'Iedereen heeft recht op geheimen. Je kan mij toch ook vertrouwen, terwijl je niet alles van me weet?' Rynn leunde tegen het aanrecht aan en at het laatste restje van een chipszak leeg.

'Vragen staat vrij hoor,' zei Lennon tegen de jongen. 'Ik snap dat het wat vreemd is.' Hij voerde Kiwi het laatste stuk worst.

'Zie?' zei Kyle, alweer wijzend naar Lennon. 'Deze gozer snapt me.' Hij draaide de lamp naar Rynn, die meteen haar gezicht afgeschermde met haar hand. 'Wat heb jij te verbergen dan, Rynn? Of heet je niet eens zo? Beken! Je bent een dubbelspion!'

'Houd de dlief!' kraaide Kiwi luid.

Lennon zuchtte, al krulden zijn mondhoeken omhoog. 'Houd je snavel eens.'

In haar ooghoek zag Rynn Amora naar haar kijken met een wantrouwende blik en ook Kyle leek ineens aan haar te twijfelen. Wat had ze gedaan dat ze dit verdiende? Ze was altijd trouw geweest aan de groep. Het enige wat ze niet graag deelde, was haar verleden. Rynn maakte zich los van het aanrechtblok en liep terug naar het dak zonder nog wat te zeggen. Ze zochten het maar uit. Ze hadden geen reden om aan haar te twijfelen. Ze ging weer het randje zitten en staarde over de stad naar de horizon.

Een paar zware voetstappen volgden haar en toen ze boven zat, kwam Declan ook het dak op. 'He Rynn, gaat het?' Het was een overbodige vraag.

Rynn schrok overeind toen ze de leider van de groep zag. Dat was niet de persoon op wie ze zat te wachten. Eigenlijk was iedereen beter dan Declan. Antwoorden raasden door haar hoofd. Nee, het ging niet, maar moest ze dat hem vertellen? 'Ja, prima,' antwoordde ze, terwijl ze zichzelf dwong rustiger te worden en de stemmen die ze in haar hoofd hoorde praten te onderdrukken.

Hij knikte langzaam, met een frons op zijn gezicht. 'Sorry.' Hij haalde diep adem. 'Ik weet dat ik het niet echt goed kan maken, maar ik wilde het toch zeggen.'

Rynn keek hem niet aan. Hij had waarschijnlijk geen idee wat die avond met haar gedaan had. Ze kon zijn woorden nauwelijks horen door het geschreeuw van de Rever heen die Declan leek te achtervolgen. Overal waar hij was, was het geschreeuw ook. Langzaam liet ze haar hoofd hangen en greep ze met haar handen naar haar hoofd, alsof dat het geluid zou verdoezelen.

Declan zocht aarzelend naar woorden, terwijl hij naar haar toe stapte. Hij ging naast haar gaat zitten. 'Als je naar een andere groep wilt, kan ik het voor je regelen. Ik heb een grote fout gemaakt.'

Als hij dat eerder had voorgesteld, zou ze het met beide handen aangegrepen hebben. Nu ging dat niet meer. Ze had het Lennon beloofd. Weggaan wat geen optie meer. 'Dat heb je,' zei ze zacht. Haar ogen brandden weer en ze voelde die brok in haar keel opkomen. Hoe lang kon ze dit nog binnenhouden? Ze wilde geen magie meer. Het hoefde niet meer. Het enige wat ze nog verlangde was een rustig leven.

Hij boog zijn hoofd beschaamd naar beneden. 'Sorry,' hij fluistert het bijna. 'Het verleden kreeg me in zijn greep, maar dat is geen excuus.'

Toen klonk de schreeuw van de Rever weer, Declan onderbrekend. Met grote ogen keek Rynn hem aan. 'Hij was niet je enige je slachtoffer,' zei ze scherp, terwijl de schreeuw langzaam vervaagde en na-echoot. 'Hoe moet ik dit vergeten? Het achtervolgt me in mijn dromen! Hoe moet ik jou nog aankijken zonder dit te horen?' Ze wees naar de lucht, waar de echo van de schreeuwende Rever wegstierf.

Tranen welden op in de ogen van de man. 'Misschien is het beter als ik Xana iemand anders laat sturen. Ik ben geen goede leider.'

'Nee,' gromde Rynn met betraande ogen. Ze kon ze niet langer meer inhouden. 'Dat recht heb je niet. Je hebt er een zooi van gemaakt, nu is het aan jou de taak om die bende op te ruimen. Makkelijk wordt het niet, maar dat zou ook niet moeten.'

Hij wreef nadenkend over stoppelbaardje. 'Je hebt gelijk.' Hij keek over de stad en vervolgens weer naar Rynn. 'Ik beloof je dat ik dit goed maak. Al is het het laatste wat ik doe.' Hij fluisterde. De kracht die hij de vorige dag nog in zijn stem had gehad, was als water weggesijpeld.

Rynn knikte. 'Dat ben je ons verschuldigd.'

Hij kwam overeind en wrijf zijn broek af. Stofdeeltjes werden door de wind meegevoerd. 'Tijd voor actie. Als we hier blijven zitten komen we er nooit.'