Pats, dat is de zoveelste fles die mijn moeder naar me gooit. Ik ren huilend naar boven. Volgens haar is het mijn schuld dat papa dood is. Maar het is niet mijn schuld het is die van zijn rot kanker. Ik draai snel de deur op slot als ik in mijn kamer ben. En dat allemaal omdat ik 2 minuten te laat was doordat het stoplicht op rood stond. Ik ga nog even op mijn bed liggen. Na 10 minuten maak ik een besluit, ik ga weg. Alles is beter dan deze hel. Desnoods Vries ik dood of word ik opgegeten door wolven, ja die zitten hier. Maar als dat gebeurt dan ben ik tenminste bij mijn vader. Ik prop de benodigde spullen in een rug zak en klim het raam uit. De Vries kou komt me tegemoet en er dwarrelt een sneeuwvlok op mijn neus. Eindelijk ik ben vrij. rennend ga ik het bos in.