We zijn een week verder en ik zat in het gras met Rody op mij knie. 'Dus zei hij dat ik maar weg moest gaan. Dat heb ik dan ook gedaan.'

'Dat is het beste wat je kunt doen denk ik.', lachte ik. Ik liet me met mijn rug in het gras vallen. Het was een warme zomerdag, met een heldere hemel. De golven van de vijver glansden in de zonnestralen en het gras bewoog sierlijk mee met de verfrissende wind. Ik sloot mijn ogen en genoot van de geluiden van vogels die met elkaar communiceerden. Het was altijd grappig om te horen waar vogels zo al over praten. Ik dacht terug aan de voorbije week. Celeste had me na dat "Mac-incident" niet meer lastig gevallen. Het enige wat ze deed was me Boze blikken geven als ik haar zo nu en dan eens voorbij liep in de gangen of klaslokalen. Eindelijk kon ik weer rustig door school lopen, wat me wel beviel. Ook de overige leerlingen van school deden weer normaal. Niet dat ze me weer accepteerden, maar ze ontweken, pesten of negeerden me niet meer. Ook stuurden ze me geen boze of kleinerende blikken meer. Opeens klonk het vertrouwde geluidje van mijn gsm. Ik opende het scherm en zag dat ik een berichtje had van Quin. "Zin om vanavond op date te gaan?", stond er. Een golf van blijdschap vloog door mijn hele lichaam en snel antwoordde ik. "Tuurlijk! Om hoe laat?" Al snel kreeg ik antwoord. "Over een uur in het steegje naast de pizzeria." Het steegje naast de pizzeria? Wat wilt hij daar nou gaan doen?! Ik haalde mijn schouders op en ging recht zitten. Ik nam afscheid van Rody en liep zo snel als ik kon naar huis. Daar deed ik wat meer Make Up op en deed een leuke outfit aan. Simpel maar toch speciaal. Ik krulde mijn haar en maakte er een speciaal kapsel in. (A/N: zie foto bovenaan). Ik keek op de klok. Ik had nog 20 minuten. Dat kwam goed uit want het was 15 minuten rijden met de fiets. Ik liep terug naar beneden en botste daar bijna tegen tante aan.

'Waar ga jij nog zo laat naar toe?'

'Ik heb een afspraak met Quin.', zei ik doodweg. Ik liep langs haar heen naar de garage, waar ik mijn fiets nam. Ik voelde hoe haar ogen mijn bewegingen volgden.

'Heb je je sleutel mee? Ik heb een afspraak met een vriendin en ik ga niet naar huis komen omdat je voor een gesloten deur staat.'

'Ja, tante, ik heb mijn sleutel mee.' Ik rolde inwendig met mijn ogen en reed weg.
Na 15 minuutjes rijden kwam ik eindelijk aan de pizzeria. Ik maakte mijn fiets vast en liep het steegje in.

'Quin?' Ik keek verward om me heen en een huivering gleed over mijn rug toen ik bedacht hoe eng het hier eigenlijk was. Het leek net of ik in een horrorfilm mee deed en zometeen vermoord zou worden. Ik draaide me terug om naar de ingang van het steegje en bleef even staan. Ik wou net teruglopen toen iemand me van achteren aan mijn arm trok en even later vloog mijn rug met een harde duw tegen de muur aan. Het gezicht van de man die mij vasthield kon ik niet goed zien omdat het te donker was. Hij drukte zijn arm tegen mijn borst waardoor ik geen kant op kon. Ik probeerde te roepen, maar hij hield de hand van diezelfde arm voor mijn mond. Een vieze geur, die afkomstig was van die hand, vloog mijn neusgaten binnen. Even overwoog ik erin te bijten, maar dat idee haalde ik snel uit mijn hoofd. God weet waardoor die hand zo stonk.

'Goed werk, George.', zei een meisjesstem achter de man, die blijkbaar George heette. Even kon ik de stem niet plaatsen, maar al snel herkende ik ze en mijn ogen vlogen open van angst. Uit het niets sloeg de man met zijn vrije hand in mijn gezicht. De plaats waar zijn vlakke hand mijn wang had geraakt brandde en tranen vormden zich in mijn ogen, maar ik slikte ze in. Ik zou geen zwakte laten zien. Nog een klap volgde en een kreun van pijn verliet mijn mond. Het geluid werd, gelukkig, gedempt door de hand van de man, die me nog steeds de mond snoerde. Ik wou me verdedigen, de man een knietje geven om los te kunnen geraken, maar ik kon geen kant op. De man drukte zijn arm nog harder tegen mijn borst waardoor ik bijna geen lucht kreeg. Het is gedaan met me, hij gaat me vermoorden. Ik voelde een harde stamp in mijn maag en deze keer kon ik mijn tranen niet in bedwang houden. Pijn vloog door mijn hele lichaam en een voor een gleden de tranen over mijn wang. Nog een klap in mijn gezicht volgde. Ik had de hoop bijna opgegeven toen de meisjesstem weer sprak. 'Zo is het goed, George. Je kunt haar loslaten.' Door de plotselinge verplaatsing van de arm om mijn borst viel ik in elkaar op de grond. Ik rolde mezelf op in een bolletje en sloeg mijn armen om mijn buik. De tranen bleven maar stromen, harder deze keer. Toen ik mijn ogen opende, zag ik Celeste kleinerend op me neerkijken. Ze gooide een telefoon naar me toe, die voor mijn gezicht tot stilstand gleed. Ik herkende de telefoon van Quin. Toen liep ze weg en liet mij alleen achter, gevangen in mijn eigen kooi van pijn en angst.