Eenzaam zit ik op het muurtje, mijn voet is weggevaagd en ik staar naar de bloem in de verte. Er is helemaal niets meer van over. Zielig eigenlijk. Nou ja, er hangt nog een zielig bloemblad in de lucht. Ik mis mijn vrienden en weet dat ik ze nooit meer zal zien. Als dat meisje haar schrift open zal vouwen is het gedaan met mij, voor eeuwig en altijd ben ik dan weg. Ik kan mijn vrienden en vriendinnen nooit meer zien. Ze zullen weten dat ik ben weggevaagd omdat ik niet meer naar hun toekom. Dit zijn de risico's van een tekening zijn. De een wordt heel mooi en de ander juist een mislukking. Een tekening zijn, tja. Ik zucht en zit op het muurtje. Mijn benen bungelen heen en weer, meer niet. Meer niet...