Joe komt naast me op het randje zitten. Het is hobbelig in de tas van het meisje en het schrift schommelt heen en weer. 'Je bent half uitgevaagd, weet je dat?', vraag ik aan hem. 'Dat weet ik, straks, als ze beiden het schrift weer openen worden we helemaal uitgevaagd.' 'Dat weet ik, maar het is gewoon te erg voor woorden.' Hij knikt en pakt mijn hand vast. 'Hoelang denk je dat we het nog vol houden?', vraag ik. 'Weet ik niet.' Ik kijk hem aan. De ene helft van hem is helemaal niet zo mislukt. Ik snap niet waarom hij wordt weggevaagd. 'Waarom wordt je eigenlijk weggevaagd, je bent helemaal niet zo mislukt', vraag ik geïnteresseerd en half bang voor het antwoord. 'De gene die me heeft getekend vindt van wel. Maar ik moet weer gaan.' Hij springt van het muurtje en zodoende blijf ik in mijn eentje achter.