Het meisje staart nog steeds voor zich uit. Dan klapt ze het schrift dicht en ik kijk om me heen. Hoe moet dit ooit goed komen? 'Ben jij dat Ariana?', hoor ik een mannenstem vragen. Ja, tekeningen, mislukt of niet. Kunnen met elkaar praten. De ene helft zal altijd blijven bestaan en de rest wordt vervaagt totdat er niets meer van over is. 'Ja, en jij bent?', vraag ik zacht met mijn kleine piepstem. 'Ik? Ik ben Joe?' Ik sta op en een klein, half uitgevaagd mannetje komt naar me toe lopen. 'Joe!', gil ik vrolijk. 'Je bent ook een mislukte tekening, toch?', vraagt hij terwijl hij het antwoord eigenlijk al weet. 'Ja', zeg ik treurig. Tekeningen, ook als ze nog niet gemaakt zijn bestaan ze. Zelfs al gaan ze nooit bestaan. Er zijn duizenden mensen en dieren die getekend kunnen worden en allemaal hebben ze een eigen stem en naam....