Ik had Kales zus, die blijkbaar Mara heette, overgehaald om Captain in mijn rugzak te stoppen. Hij was het daar absoluut niet mee eens geweest, maar het was nu even niet anders. Om de een of andere reden voelde ik me ook veiliger met hem zo dicht bij me. Alsof ik een vriend aan mijn zijde had, of in dit geval op mijn rug. Zo'n gevoel had ik nog nooit ervaren.

'We lopen nu al minstens een uur verloren rond, weet je überhaupt wel wat je aan het doen bent?' vroeg Mara.

Ze had gelijk. Maar het was de bedoeling geweest. De zon piepte al voorzichtig boven de horizon uit. Dan was nu het moment aangebroken...

'Ja, het is alleen een heel end lopen vanaf hier. We komen er heus wel.'

Ze kneep haar ogen tot spleetjes. Ik kon maar al te goed begrijpen waarom ze me niet vertrouwde. Het was niet zo dat ze daar geen goede reden voor had.

We liepen nog de hele ochtend door. We waren namelijk erg ver afgedwaald, omdat ik de weg maar half kende. Maar uiteindelijk kwamen we aan waar ik aan wilde komen. Ik stak mijn handen in mijn zakken. Dit was het moment.

'Hier is het dan.'

'Wat een gekke paal voor zo'n politiebureau. Het ziet er bijzonder vrolijk uit.'

'Ja, dat hebben ze expres gedaan. Anders durven mensen namelijk geen aangifte te doen, omdat ze te bang zijn.'

Mara snoof. 'Serieus? Wat een schijtluizen.'

Een rilling liep over mijn rug. Het leek nu al mis te gaan. Wat als me zostraks echt niet geloofde? Wat ooit het slimste idee ooit had geleken, voelde nu als iets wat een kleuter ook had kunnen bedenken.

'Kom we gaan naar binnen.' Ik pakte haar bij haar hand, maar ze trok hem gelijk weer terug.

'Blijf van me af, jij verrotte tosti!'

Ik hoorde Captain grinniken vanuit mijn rugzak.

Ik haalde diep adem voordat we met zijn twee de zaak inliepen. Normaal werd ik vrolijk van draaideuren, maar nu voelde ik me ongemakkelijker dan ooit. Een steen viel in mijn maag toen herinneringen me overspoelde van hoe ik hier met mijn vader naartoe was geweest toen ik nog een klein kind was. Steeds weer draaide ik rondjes in de draaideur, totdat een medewerker mij er met veel gezeur uit kreeg. Het eten was er verrukkelijk geweest. Maar ik was hier nu niet om te eten.

Gelukkig waren wij de enige in de zaak. Op de kassier en de rest van het personeel na dan.

'Welkom bij Macdonalds, hoe kan ik jullie helpen?'

'Wat zegt 'ie?' murmelde Mara.

'Hij vraagt hoe hij ons kan helpen.' Het was niet eens een leugen.

Een druppel zweet liep van mijn voorhoofd toen ik me realiseerde dat Mara mij gewoon kon verstaan. Waarom had ik daar niet aan gedacht? Er zat dus niks anders op...

'Ja, ik wilde aangifte doen.'

'Aangifte? Bedoelt u niet een bestelling opnemen?'

Ik keek naar Mara. 'Hij vraagt waarvoor. Ik denk dat jij me dat eerst beter even kunt uitleggen, want ik weet niet goed wat ik moet zeggen.'

'Zeg ze dat Ferro zijn identiteit vervalst heeft en nu verblijft op Houtstraat 7. Hij is diegene die 800 pinguïns hield in een skihal en ze vermoedelijk ook mishandelde. Als het goed is, zijn ze al naar hem opzoek, dus ze zouden moeten weten wie je bedoelt.'

De kassier trok zijn wenkbrauwen op. 'Zeg, wat kwaakt je vriendin toch vreemd.'

Ik krapte mezelf ongemakkelijk in mijn nek. 'Nou ja, Ferro heeft dus zijn identiteit vervalst en heeft zich nu op Houtstraat 7 gevestigd. Je weet wel, diegene die 800 pinguïns in een skihal hield.'

Mara glimlachte breed.

'Uhh, oké. Volgens mij hebt u zich vergist in waar u bent. Het is soms ook moeilijk als het zo vroeg is, heb ik zelf ook wel eens last van hoor, haha. Maar het politiebureau is hier een paar straten verder. Ik wil u wel de weg wijzen.' Het verbaasde me hoe goed hij hiermee omging. Ik had geleerd dat alleen nutteloze idioten bij Macdonalds belandde, maar dat was dus echt niet zo.

Ik beet mijn tanden op elkaar. 'Heel erg bedankt voor uw hulp. Doei.'

Met z'n twee draaiden we weer door de draaideur en lieten de kassier met open mond achter.

'Super, Rico. Dit is het beste voor iedere, geloof me. Ga nu met je pinguïns maar ergens heen. Maakt mij niet uit waar. Het gaat mij alleen om Ferro...'

'Oké, vaarwel denk ik dan.'

'Vaarwel,' zei ze voordat mij met m'n pratende rugzak achterliet.

Ik slaakte een zucht van opluchting. Ik kon het bijna niet geloven. Mijn plan was gewoon gelukt. Ja, het was dan wel vreselijk ongemakkelijk geweest, maar iedereen was veilig nu. Ik was een held.

De tas ritste zich open. 'Jij en ik, teamoverleg. Zoek een struik en snel, verrotte tosti. Die houden we er in namelijk, haha.'

'Als jij voor nu je snavel houdt,' murmelde ik.

Het was even lopen voordat ik een veilige spot tegenkwam. Maar dat kon me niet zoveel schelen. Hoe langer ik erover deed, hoe langer Captain zijn snavel zou houden.

Toen ik eindelijk een geschikte struik gevonden had, ritste ik de tas open en hield hem ondersteboven.

'Moest dat nou?' bromde Captain toen hij met zijn neus in de modder belandde.

Ik gniffelde. 'Ja.'

'Luister, haarbal, ik wist dat je een idioot was, maar zo stom had ik je nou weer niet ingeschat. We hebben je in ons huis laten wonen om zaken op te lossen, niet te verergeren! Maar dat snap jij-'

'Nee, jij snapt het niet! Ik ben nooit naar het politiebureau gegaan. We hebben hem aangegeven bij Macdonalds. Dat is een plek waar ze friet en burgers verkopen.'

Captains snavel viel open. 'Zit er ook kaas op de burgers?'

'Ja.'

Hij sloeg zijn vinnen over elkaar. 'Waarom heb je er dan geen voor me gekocht?'

Ik fronste. 'Daar had ik toch geen geld voor, oelewapper. En zijn er geen belangrijkere zaken te bespreken dan dit?'

'Kaas boven alles, mislukt vogelnest. Maar goed, ik moet toegeven dat dat best wel een goed plan van je was.'

'"Best wel?"'

'Ja, oké het was een goed plan!' De macaronipinguïn staarde naar de grond. Zachtjes murmelde hij erachteraan: 'Bedankt dat je me gered hebt.'

'Wat zei je?' riep ik expres overdreven luid.

'Niks. Maar dat der zijde, ze had het toch over Houtstraat 7? Weet jij toevallig waar dat is? Dan kunnen we Kale, die blijkbaar dus Ferro heet, waarschuwen dat Mara weet waar hij is.'

Ik groef diep in mijn geheugen. Ergens was dat adres mij bijzonder bekend voorgekomen, maar dat kwam misschien ook omdat Houtstraat 7 een veel voorkomende straatnaam was.

Ik sloot mijn ogen in de hoop het me dan wel te herinneren. Maar niks kwam bovenwater.

'Als je het niet weet, kun je dat ook gewoon zeggen, knul.'

'Nee, ik denk dat ik het wel weet, het komt nu alleen gewoon even niet in me op.'

Captain rolde met zijn ogen. 'Niet verder aan proberen te denken dan. Hoe meer je iets probeert te vinden, hoe zoeker het raakt.'

Ik knikte. Misschien had hij deze keer gelijk. Als ik op mijn hoede bleef voor straatnaambordjes, zou ik het misschien vanzelf een keer vinden. Het was erg jammer dat ik geen gebruik meer kon maken van Google Maps vanwege mijn dodo telefoon. Maar het was niet anders nu.

'Laten we teruggaan. Dan vertellen we daar iedereen wat er gebeurd is. Er zijn een aantal pinguïns die kunnen lezen. Misschien kunnen we die erop uitsturen.'

'Goed idee, Captain! Maar ben alsjeblieft wel voorzichtig. Ik was niet van plan een stuk of twintig pinguïns uit de diertuin te vissen.'

Hij glimlachte. 'Nee, natuurlijk zal ik dat zijn. Maar noem me maar Xam.'

Mijn ogen werden groot. 'Oh, uh, wat jij wilt.'

Xam kneep zijn ogen tot spleetjes. 'Zeg, ik had wel een wat enthousiastere reactie verwacht. Dit zou een eer voor je moeten zijn.'

'Ja, Uwe hoogheid, Xam. Wat een eer is 't toch U eindelijk bij Uw echte naam te mogen noemen. Ik had nooit gedacht dat deze dag zou mogen komen.' Ik knielde voor hem neer.

'Ja, nu is het wel weer genoeg geweest, slijmbal. Laten we teruglopen.' Hij dook mijn rugzak weer in. Met genoegen ritste ik hem dicht en sloeg hem over mijn schouder.

Gelukkig hield Xam zijn snavel toen ik terugliep. Nu kon ik even nadenken. Verder zoeken naar dat adres. Ik had het idee dat ik steeds dichterbij het antwoord kwam.

Toen dook er opeens een hond uit de bosjes. Hij blafte keihard naar me waardoor ik me een ongeluk schrok. Ik was compleet afgeleid van de zoektocht in mijn gedachten, maar het gekke was dat het toen opeens boven kwam.

En ik kon het niet geloven. Dat was gewoon onmogelijk.