'Je kan me niet eeuwig blijven ontlopen!' riep Steve hem na. Tony reageerde niet. Hij hield de pas erin, snelde over de stoep. Hij had gedacht rust te vinden in het nabijgelegen dorpje, maar iemand moest Rogers hebben ingelicht want de soldaat was het terras op gewandeld waar Stark van het zonnetje had zitten genieten en had daar getracht het gesprek met hem aan te gaan.

'Tony!'

De uitvinder draaide zich woest om. Het verraad vlamde op in zijn ogen als een ondoofbare vlam. 'Blijf uit mijn buurt, Rogers!' krijste hij – krijste; het was niet zijn bedoeling. Hij had zijn stem onder controle willen houden, maar de constante aanwezigheid van Caps team eiste zijn tol. Aan alle kanten kwamen de helden op hem af, wisten het altijd beter. Zij meenden te weten dat hij er beter aan deed het bij te leggen met Cap, zij wisten het beter als het aankwam op zijn dagindeling, zij wisten beter dan hem met wie hij zijn tijd moest doorbrengen.

'Wat?' Steve bevroor, geschrokken van de uitbarsting.

De mensen op het terras keken van held naar held, waren benieuwd waar deze woordwisseling op zou uitlopen. Zelfs de mensen op de straat waren verrast tot een halt gekomen.

'Blijf uit mijn buurt!' Tony haalde diep adem, hijgde van de frustratie die hij geen uitlaatklep kon geven, 'Je maakt me bang, oké!?' flapte hij eruit. Hij sloeg geschrokken zijn hand voor zijn mond, maar het kwaad was al geschied. Onzeker wachtte hij op Rogers' reactie, op de reactie van de mensen die de nieuwsgierige toeschouwer uithingen.

Steve keek gepijnigd. Uit zijn blauwe ogen sprak zoveel pijn. Het was pijn die Tony niet langer kon plaatsen. Hoe kon de soldaat zich zo voelen na hem bijna de dood in te hebben gejaagd? Hoe kon het Rogers verbazen dat Stark niets meer met de man te maken wilde hebben?

'Ik- wat?' De woorden klonken gebroken, alsof ze waren gebarsten onder het gewicht van Steve's verdriet.

De uitvinder haalde diep adem. Hij wilde liever zijn problemen niet bloot geven met zoveel mensen erbij die zijn woorden en gevoelens konden doorspelen aan anderen. Maar woog dat op tegen de opluchting het eindelijk gezegd te hebben?

Hij draaide zich om en vluchtte het steegje aan het einde van de straat in. In de schaduw van twee vervallen huizen bleef hij hijgend staan. De brok in zijn keel maakte ademen zwaar en hij meende dat hij flauw ging vallen als hij niet snel wist te kalmeren. Hij wilde de emoties niet ervaren die rommelend opborrelden vanuit de diepste gedrochten van zijn ziel. Hij wilde die emoties niet. Hij wilde nog liever de leegte, dan het verdriet en de boosheid en het ongeloof dat met hem was achtergebleven na Steve's vertrek.

'Tony.' Steve rondde de hoek. Hij stapte het steegje in. 'Tony, hé!' riep hij bezorgd. Zijn passen versnelden.

Stark kromp in elkaar bij het horen naderen van de soldaat. 'Je maakt me bang, Rogers,' jammerde hij en struikelde angstig bij de bezorgde handen van zijn ex vandaan, 'Zo verschrikkelijk bang!' Hij drukte zijn palmen tegen zijn ogen, wilde niet dat Steve de tranen zou zien. Hij had ze geprobeerd tegen te houden, zijn brandende ogen droog te houden, maar het had geen zin gehad. Hij trok zich blindelings terug van Rogers' handen.

'Waarom zie je het niet?' piepte hij vanachter zijn handen. Hij boog voorover. Zijn nagels krasten gefrustreerd over zijn voorhoofd. 'Waarom zie je niet dat jij de reden bent?' Hij keek met tranende ogen op. Er zaten witte krassen op zijn voorhoofd, huidschilfers hadden zich opgehoopt onder zijn nagels.

'De reden waarvan?'

'Alles!' Hij haalde zijn neus op, 'Op dit moment ben je de reden van alles.' Hij had de kracht niet meer te schreeuwen. 'Ga alsjeblieft weg.'

Steve zette een twijfelachtige stap naar achteren. Tony probeerde niet te smeken, maar hij was zo wanhopig. Hij wilde niet langer dat Team Cap om hem heen cirkelde als een groepje betweterige gieren, hij wilde niet dat Rogers hem zo zag, met een gezicht vol snot en krassen op zijn voorhoofd en traansporen over zijn bleke wangen. 'Alsjeblieft,' ademde hij.