'We moeten praten.'

'Waarover?' Tony trotseerde de blik van Steve Rogers. 'Er is niets waar we het mogelijk over zouden moeten hebben.'

Steve greep vlug Starks pols beet toen de man zich probeerde uit de voeten te maken. 'Jawel.'

De uitvinder probeerde zich los te trekken. 'Stop, Rogers,' smeekte hij, onbedoeld, 'Je doet me pijn.'

De soldaat trok hem tegen zich aan. 'We moeten praten.'

'Je doet me pijn,' herhaalde het genie. Zijn toon was vlak. De strijdlust was er tijden geleden uit verdwenen. Het enige wat hem nog lukte was hem zachter maken; hij was vergeten hoe hij harder moest praten, hij was vergeten wat het betekende om in opstand te komen. 'Steve, laat los.' Een rode afdruk bleef achter rond zijn pols. Tony boorde dapper zijn nagels in zijn palm. Hij liet Steve niet zien wat hij hem had aangedaan. 'Er is niets waar we het over moeten hebben, Rogers.' Hij stapte vlug naar achteren toen het erop leek dat de soldaat hem opnieuw fysiek wilde tegenhouden.

'Tony-'

'Nee.' Hij liep weg van de situatie, liep weg van de man van zijn dromen. Steven Grant Rogers was niet meer zijn Steve. Hij was niet meer de man die lachend met hem naar de zonsondergang had zitten kijken, hij was niet meer de man aan wie Stark zijn hart had beloofd. Deze Steve was anders, veranderd, verkoos James Barnes boven alles en iedereen, keer op keer.