Er lag een dieprood plasje op de witte marmeren vloer van de ontvangsthal van Ross' impostante woning. Tony zat voorovergebogen op een roodfluwelen bankje te wachten tot de rest zou zijn uitgetafeld. Hij voelde aan het verband dat rond zijn hand zat gewikkeld. Hoe kon hij zo stom zijn geweest het glas kapot te knijpen?

Hij had de pijn amper gevoeld, alsof het door een dikke laag mist moest dringen om bij hem aan te komen. Hij wist dat het pijn zou moeten doen, heel veel zelfs, maar hij had het niet gevoeld, niet echt althans. Het had een beetje geprikt, maar zelfs die pijn was snel uitgedoofd. Het ontsmettingsmiddel van de dienstmeid had niet gestoken en het glas had hij er gedachteloos uitgetrokken met een pincet. Uiteindelijk voelde zijn verbonden hand verdoofd. Hij drukte door het verband heen tegen de wonden om iets te kunnen voelen, maar het was alsof zijn zenuwen verlamd waren.

'Anthony!' Ross kwam met grote passen aanstormen over de spierwitte vloer. Zijn hand greep Starks hoofd beet. Tony probeerde op te staan voordat de man hem gorgelend omhoog zou helpen. Hij ontmoette dapper Ross' blik, had eerlijk gezegd geen andere behandeling verwacht na de flater die hij had geslagen in de eetkamer.

Ross' duim rustte op zijn mondhoek, dwong deze omhoog. 'Hoe lang moet het geleden zijn dat je voor het laatst hebt gelachen,' vroeg hij met gespeeld medelijden. Hij hield zijn hand stil. Zijn vingers lagen als slangen tegen Tony's nek gedrukt. Met zijn duim bewoog hij over Starks lippen, genoot van de macht die hij in deze simpele houding had over de eens zo grote Tony Stark – eens zo groot omdat de man die nu voor hem stond niet meer was dan een rillende schim van wie hij eens geweest was.

'Hoe voelt het, Anthony? Hoe voelt het om jou op dit moment te zijn?' vroeg hij smalend. Hij greep Tony's gewonde hand vast en drukte hard in diens palm. De uitvinder krijste het uit van pijn, geschrokken van het gebaar, verrast dat het zo'n zeer deed. Ross duwde hem van zich af. De playboy viel met maaiende armen terug neer op het fluwelen bankje. Hij klemde zijn hand tegen zijn borst, probeerde zijn waterige ogen niet te laten overlopen zolang Ross nog voor hem stond.

De generaal draaide zich tevreden om, liep de hal uit.

James sloop vlak daarna binnen, snelde op de billionaire af. Hij sloeg zijn arm om diens schokkende schouders. 'Shhh,' prevelde hij.

'Stark probeerde snikkend iets te zeggen, de man duidelijk te maken dat het allemaal wel meeviel.

'Shhh,' reageerde de soldaat, 'je hoeft het niet te zeggen. Ik heb het allemaal gezien.'