Tony had geleerd te lachen, ook als het minder ging. Vandaag deed de glimlach zeer aan zijn gezicht, voelde vreemd rond zijn mondhoeken. Het was alsof hij zich de gezichtsuitdrukking niet kon herinneren, zijn gelaat in vormen dwong waar het niet voor gemaakt was. Hij stond op van de tafel toen generaal Ross binnenkwam. Hij ging tegelijk met Team Cap weer zitten. Hij knikte de ober toe dat hij de wijn mocht bijschenken, hij dankte het dienstmeisje toen deze het voorgerecht voor hem neerzette. Hij hield zijn lichaam gedwee in bedwang toen Steve's elleboog hem raakte tijdens het eten. Hij lachte beleefd om Ross' militaire grappen, lette niet op diens vurige blik die steeds weer naar hem leek terug te keren.

'Mr Stark, hoe gaat het met het team naar uw zeggen?' vroeg Ross tijdens het hoofdgerecht. Het vriendschappelijke gereutel leek voorbij. Het moment was aangebroken om te zeggen wat de overheid wilde horen, netjes naar haar pijpen te dansen ook al wilde Stark veel liever voor een moment de ogen sluiten.

De playboy probeerde kalm te blijven. Hij kon de glimlach voelen wegsmelten van zijn gezicht. het neppe gevoel van tevredenheid glipte weg, was als een stuk natte zeep dat hij wanhopig probeerde te pakken te krijgen. 'Goed, goed, prima,' mompelde hij zonder op te kijken van zijn bord. Met trillende handen deed hij een poging de biefstuk de snijden.

'"Goed, goed prima"?' vroeg Ross met pretlichtjes in zijn ogen. Kon hij zien hoe Tony zich maar net staande wist te houden? Had hij er plezier in de uitvinder te zien worstelen om zichzelf bijeen te houden voor de ogen van alle aanwezigen?

'Ja, goed, prima,' hij realiseerde zich dat hij in volledige zinnen moest gaan spreken om overtuigend te klinken: 'Het gaat prima – met het team dan,' haastte hij zich toe te voegen.

'Met u niet dan?' Ross keek niet eens spijtig toen hij het vroeg.

'Met mij gaat het goed, geweldig,' hij probeerde er meer van te maken, van het binnensmondse gemompel, 'prima.'

'Tony?' Steve rijkte bezorgd naar hem.

'Raak me niet aan!' Hij schoof met geweld zijn stoel naar achteren, liet het bestek geschrokken los. Het zilver viel luid neer op de houten vloer. Het gezelschap viel stil. Iedereen staarde met grote ogen naar hem. De enige die niet verrast leek te zijn door het hele gebeuren, was Ross. De generaal nam vergenoegd de scene in zich op. Hij sneed kalm een stukje van zijn vlees af, stak het in zijn mond.

'Juist, juist,' zei hij met volle mond, deed alsof er niets gebeurd was. Wilde hij bekrachtigen dat het team niet te veel stilstond bij Starks gesteldheid? Probeerde hij het gedrag te belonen door zich op eenzelfde manier te gedragen? 'Mr Rogers, hoe gaat het volgens u met het team?'

In het gesprek dat volgde, schoof Tony langzaam zijn stoel weer naar voren. Hij probeerde iets te drinken. Zijn tanden klapperden tegen het tere wijnglas aan. Van alle ogen waren alleen die van Barnes nog op hem gericht. De soldaat keek bezorgd naar hem, had zijn eten lang geleden aan de kant geschoven in een ogenschijnlijk stil protest tegen de behandeling die Stark kreeg.

De playboy balde zijn vuisten. Het glas knapte in zijn hand. Hij staarde naar de scherven die in zijn huid staken, maakte niet eens een geluid toen het gebeurde. Pas toen de eerste druppel bloed op het tafelkleed viel, zei Ross dat hij zich moest laten helpen voordat hij met zijn wond het eten verontreinigde.

Tony stond zwijgend op van de lange dineertafel.