Je kon zo makkelijk vergeten hoe het geweest was, dacht Tony verbitterd, je kon zo makkelijk vergeten waarom het niet meer zo was.

Hij staarde naar de man aan de andere kant van de lobby.

In een flits voelde hij de zomerbries die jaren geleden over het strand had gejaagd als een stille belofte, de belofte dat hij en Steven Grant Rogers voor eeuwig hand in hand zouden blijven lopen, dat niets en niemand tussen ze zou komen.

Tony snoof.

Het was te simpel om te vergeten hoe het kwam dat hij nog rechtop stond in de smeulende brokstukken, te vergeten wie de as daar had rondgestrooid.

Steve straalde. Hij wierp zijn arm over de schouder van de receptioniste, lachte met haar alsof hij niet tegen de wensen van zo'n honderd overheden was ingegaan; alsof hij Tony niet alleen had achtergelaten zonder duidelijke uitleg. Tuurlijk, het niet eens zijn met de restricties die de wereld ze had willen opleggen was een reden, maar waarom?

Waarom, Steve, had de uitvinder zich nachtenlang afgevraagd, waarom?

De miljardair verrekte geen spier, bleef kijken. Steven Grant Rogers. Hij was nu niet zo grand meer, de blonde superheld waar hij zich een jaar geleden in euforie tegenaan zou hebben geworpen, de man die onzeker zijn rolkoffer over de glanzende tegels vooruit duwde na een laatste woord te hebben gewisseld met de receptioniste.

De soldaat was niet alleen. Sam Wilson en James Barnes vergezelden hem terwijl hij langzaam de lobby doorkruiste.

Tony dwong een glimlach op zijn gezicht. Hij knikte naar zijn ex en diens twee vrienden.

'Tony!' uitte de captain verrukt.

'Rogers,' zijn toon was ijzig. Hij wenkte een medewerker. Een jonge knaap kwam energiek aangedraafd. Stark greep de schouder van de werknemer. 'Marvin wijst jullie naar jullie kamers, toch Marvin?'

De jongen keek een moment verrast, knikte toen vluchtig. 'Volg mij,' piepte hij nerveus.

Steve keek een keer droevig naar Tony, een blik in zijn ogen alsof hij iets wilde zeggen, toevoegen misschien. De playboy keek gauw de andere kant op, deed alsof hij het niet opmerkte.

Met een zucht liet hij zijn schouders zakken toen de drie ex-helden uit het zicht verdwenen. Van zijn gezagvolle postuur bleef alleen een afgepeigerd hoopje angstigheid achter.

Zo makkelijk. God, wáárom?