Toen ze het hoorde moest ze huilen. De tranen vielen op haar kleding en mengden zich met het regenwater. Ze mocht het kind opvoeden.

Beide vrouwen waren in de wolken. Ze zweefden.

De een van blijdschap.

De ander letterlijk.

Ze had haar leven gegeven voor het kindje.
Dat doen goede moeders nou eenmaal.

De enige troost, de enige zekerheid die iedereen nog had, was dat ze elkaar ooit zouden ontmoeten. Moeder en dochter. Ooit zouden ze weer herrenigd zijn.

Daar waar ze nu over haar aan het waken was. Daar waar ze zou zorgen dat het kind op het goede pad belandde.

Daarboven was ze.