Langzaam kwam ze bij. Haar kind werd op haar borst gelegd. Aan de ogen van de zuster zag ze dat er iets mis was. Angst verspreidde zich door haar hele lichaam.

Even had ze het kind kunnen vasthouden. Ze fluisterde iets in het kleine zachte oortje, maar toen werd het te veel. Haar laatste woorden waren voor het welzijn van het kind. Want dat moest opgevoed worden door de vrouw waarmee ze een zwijgend gesprek had gevoerd.

Zij was volgens haar waardig genoeg voor het kind. En daar ging het uiteindelijk om.

Een traan baande zich een weg over haar wang, totdat het zijn eindbestemming bereikte. Hij viel en werd opgenomen door het stof, zodat hij vervolgens een nat vlekje achterliet.

De laatste aanraking was genoeg voor het kind om te huilen. Het was te vroeg geboren, maar het leefde.