Het was tijd. Tijd voor de zes vrouwen om bevrucht te worden. Alles was gepland voor ze. Ze konden niet eens zelf kiezen wanneer, waar en hoe het zou gebeuren.

De een hoefde niet te komen. Ze was niet gekozen. Toch wou ze gaan. Ze wou het zien, met haar eigen ogen. Ze wou zien of de vrouwen wel blij en dankbaar genoeg waren.

De ander zag er erg tegenop. Ze zou niet eens zelf mogen kiezen door wie. Uiteindelijk zou ze toch zelf het kind moeten opvoeden. De regering had geen medelijden met vrouwen zoals zij.

Als je werd gekozen was er nou eenmaal geen weg terug. Niemand die nog naar je omkeek.

Zes vrouwen zaten op een bankje. Sommigen hadden een man bij ze.

De een stond bij de deur, haar man had ze gevraagd thuis te blijven. Ze wilde niet dat hij haar zo zag. Hij wist niet dat het voor haar het belangrijkste van alles was om moeder te worden.

De ander zat stijf op de bank. Haar blik viel op een vrouw die bij de deur stond. Ze was niet gekozen. Zij was de zevende vrouw, telde ze.

Ze keek naar de vrouw, hopeloos. Die leek het alleen niet te begrijpen. Ze meende haat te zien in de ogen van de vrouw.

Beiden keken ze elkaar aan. Hun ogen voerden een gesprek. Ze interpreteerden het alleen allebei verkeerd.