Beide vrouwen liepen diep bedroeft naar huis.

De een keek jaloers naar de vrouwen die kregen wat ze wilden. Ook naar de vrouw die flauwviel. Ze bestempelde haar als ondankbaar, maar hoe kon ze oordelen zonder te weten wat er werkelijk aan de hand was? Met een dodelijke blik heeft ze de  ondankbare vrouw nagekeken.

De ander voelde alle blikken in haar rug branden. Wat zou ze toch graag een van die vrouwen de kans geven om een kind te hebben. Het was oneerlijk, maar is dat niet hoe het leven hoort te zijn? Oneerlijk?

Eenmaal thuis konden beide vrouwen het niet bevatten. In een soort shock gingen ze op de bank zitten, voor zich uit starend.

De tv maakte geluiden, het was een soort troost. Toch voelden ze zich allebei eenzaam.

De een had een man, die naast haar op de bank kwam zitten. Met teleurstelling vertelde ze hem het slechte nieuws, haar ogen niet van te tv afhoudend.

De ander zat alleen. Echt alleen. Ze had geen man waarmee ze kinderen kon krijgen. Ze had zich gefocust op haar studie, niet op huisje boompje beestje.

Beiden konden ze niet goed nadenken. Ze beseften nog niet dat ze een moeilijke periode ingingen. Dat zou later komen.