Ze kwamen ongeveer tegelijk aan. Er stonden al veel andere vrouwen vooraan. Alsof ze dan meer kans zouden hebben om gekozen te worden. Er stonden ook een paar vrouwen verderop. Daar stonden ze meer op de achtergrond. Het draaide even allemaal om tactiek, maar ze wisten heus wel beter. De mensen die zouden gaan kiezen wisten natuurlijk al ruim van te voren wie deze keer waardig genoeg waren.

Allebei namen ze de tactiek over van de andere vrouwen. Misschien dat het zou werken. Daar hoopten ze op.

De een ging zo dicht mogelijk bij het podium staan.

De ander sloot zich aan bij de vrouwen die wat verder weg stonden.

Dezelfde man in pak kwam het podium op. Hij had een kaartje vast. Daar stonden alle namen opgeschreven.

'Ik heb hier diegene die dit jaar waardig genoeg zijn. Dit keer hebben we zes namen. Zijn jullie er klaar voor?'

Nee!

De sfeer was zo gespannen dat je bijna bezweek op je benen. De benen van beide vrouwen trilden als rietjes.

De man noemde zonder zich iets daarvan aan te trekken alle zes namen achter elkaar op. Het was zo monotoon dat het alles erger maakte voor diegene die niet kregen wat ze wilden.

Beide vrouwen barstten in tranen uit.

De een had nog een kans. Ze kon nog vijf jaar lang verkozen worden. Maar diep van binnen voelde ze dat het niet zou gaan gebeuren. Ze was niet waardig genoeg, en dat zou ze nooit worden.

De ander bezweek nu daadwerkelijk na het horen van haar naam. Voor haar was er geen weg meer terug. Ze zou moeder worden. Ze moest moeder worden.