Wow. Toen was het af...

Precies, op de dag precies, twee jaar nadat ik aan dit verhaal ben begonnen, is het af.

22-02-2022

Ik voel me zo blij, zo sprakeloos terwijl ik zin heb om te gillen. Het is zo onwerkelijk.

Twee jaar geleden maakte ik een account aan op Wattpad en ik begon meteen met schrijven. Ik begon met een verhaal, over een meisje, een indianen meisje. Want ik wist dat ik dat wilde, een indianenverhaal. Maar dat was ook alles wat ik wist, ik wist niet dat Wematin haar broer was, dat ze een poema tegen zou komen, ik wist niet dat die ''Prins'' die ze in het begin tegen kwam, later terug zou komen. Ik begon met niets, een lege pagina en uit dat is dit verhaal tevoorschijn gekomen. Ik wist zo weinig, maar wat ik wel wist, was dat ik dit af wilde maken. Het maakte me niet uit hoelang het zou duren, maar ik moest en zou dit verhaal afmaken. Voor het eerst in mijn leven, zou ik ergens bewust voor kiezen en het afmaken. En het idee dat ik straks het ''voltooid''-knopje aan mag klikken, geeft me rillingen. Het is gelukt! Het is gewoon gelukt! Het was een geweldig avontuur, voor Rox, maar ook voor mij. Alles wat Rox meemaakte, was ook nieuw voor mij, ik wist net zo min als Rox, wat er op mijn pad zou komen. Maar ook op het gebied van schrijven, dit is mijn eerste verhaal, de eerste keer dat ik serieus iets schrijf, wat langer is dan drie bladzijdes (171 maarliefst!) en ik begon als een volledige leek. Wat ook wel te zien is aan het begin van dit boek, jeetje, die eerste hoofdstukken ahahahaha. En oefening baart kunst, want als ik kijk naar het verschil tussen het eerste en het laatste hoofdstuk, is daar toch wel iets veranderd :D.

Ik heb veel geleerd, want al die uren research hebben me wel wat opgeleverd, ik weet nu bijvoorbeeld héél goed, wat je bij brandwonden moet doen, waar adrenaline voor zorgt, dat bepaalde dieren dodelijk zijn, terwijl je dat niet snel zou verwachten, dat sommige viooltjes geneeskrachtige krachten hebben, en jawel, hoe je brandnetelsoep kan maken! Het was niet te eten, maar hé, dat laten we achterwegen!

Het was zo fijn om allerlei dingen en emoties waar ik mee zat in het verhaal te verwerken, het was geweldig om er herinneringen of gebeurtenissen van het echte leven in te stoppen, het was geweldig om even te kunnen ontsnappen aan de echte wereld en een avontuur te beleven, waar jijzelf uiteindelijk toch de touwtjes in handen had! Het was geweldig om uren te discussieëren met mijn vader, over of iets realistisch is of niet en om samen te brainstormen over hoe breed een meer zou moeten zijn en welke wapens je waartegen zou gebruiken.

Het. Was. Geweldig.

Natuurlijk het was ook verschrikkelijk een tijd lang gewoon geen woord op papier te kunnen krijgen, het was, en is, verschrikkelijk vervelend dat ik continu last heb van mijn nek en rug, omdat er nergens een goede houding te vinden is. Het was super irritant als de juiste woorden niet te vinden waren, of als een brandnetel thee óók niet de oplossing was. :D Het was vervelend als mensen lachten omdat je titel ''toch wel een beetje basic is'' en overal commentaar op hebben, omdat ze niet begrijpen dat het een project is waar je hart en ziel inlegt. Maar ach ze bedoelden het niet verkeerd, en ik kan hen nu mooi uitlachen als ze niet aan hun woorden limiet komen voor een Nederlands opdracht muhahahaha.

Maar al die dingen vallen nu gewoon weg en het advies wat ik iedere beginnende schrijver wil geven is: Doe het, probeer het, faal maar sta daarna weer op en ga weer verder. Als je doorzet kom je er, op jouw manier, niet hoe anderen die voor je willen plannen. Maar vooral, geniet. Geniet van je personages, het avontuur, de badguy (zeer vermakelijk ahahaha), van alle schattige en leuke momenten, van alle momenten waar je het liefst in huilen uit zou willen barsten. Díe momenten zorgen ervoor dat je door blijft gaan, dat je er plezier uit haalt, en dat is uiteindelijk toch waar je het voor doet? Omdat het leuk is en stiekem omdat je gewoon ongelofelijk trots bent op dat wat jij hebt gecreëerd, en ja dat mag en daar hoef je je niet voor te schamen! :D

En even over die badguys, op een gegeven moment kreeg ik zoveel medelijden met een paar van mijn slechterikken, dat ik ze toch maar een positief karakter heb gegeven ehehehe, poor boys...

En nu zijn er natuurlijk nog 101 dingen die ik graag wil vertellen, zoals dat de karakters een deel van mij waren (Jim niet mag ik hopen) en dat ze dat waarschijnlijk altijd zullen zijn, en dat ik hoop dat mijn achterkleinkinderen een keer ronddwalen op dat ''oude platform'' en dan een boek lezen over een indianen meisje en dat ze er dan achter komen dat dat verhaal heel misschien wel het verhaal is, dat hun overgrootoma geschreven heeft...

Maar er zijn natuurlijk een paar praktische mededelingen, die interessant zijn voor jullie (hoop ik ahahaha). Of nou ja, idk, anyways. Ik ga dit verhaal herschrijven, van voor naar achter, van achter naar voor en van onder naar boven, en daar kan ik wat hulp bij gebruiken. Nee wees gerust niet iets heel heftigs, maar ik zat te denken, als ik nou een vragenlijst maak, kunnen jullie daarop reageren en dan kan ik met die feedback aan de slag. Want ik zou ook graag willen weten wat jullie punten zijn, en dus heb ik (heel clishé) het plan opgevat om een google forms formulier iets op te stellen, waarbij je, zonder een account of naam in te vullen, vakjes kunt invullen en antwoorden kunt geven. Anoniem als je wilt, voor alle stille lezers ;)! Maar ehm, die moet ik nog maken whahahaha, dus mocht je zo verschrikkelijk lief willen zijn om die voor mij te willen invullen, wacht dan nog heel even met dit boek uit je bibliotheek te gooien :)).

En dan verder ehm, deel 2? :D Geen idee of jullie dat leuk zouden vinden, misschien zit je hier nu wel ''hehe, eindelijk is dat kind klaar met schrijven, potverdorie zeg...'' maarja ehm sorry? Anyways, ik hoor het wel, hoop ik... *doet poging tot contact maken*

En nu heb ik alweer 1068 woorden besteed aan dit verhaal en ik apricieër (hoe-je-dat-dan-ook-schrijft) het heel erg als je het tot hier hebt doorgelezen, want ikzelf heb vaker de neiging moeten onderdrukken om een boek weg te klikken als het nawoord begint :D.

Door naar het dankwoord! Ik hoop dat dat leuk genoeg is, om niet te negeren! ;D