Ik hap naar adem en schiet overeind, mijn hart klopt in mijn keel en in blinde paniek schuif ik naar achter. Ik voel iets in mijn rug en leun er zo ver mogelijk tegenaan. Tot mijn verbazing veert het mee en langzaam kom ik tot mijn positieven. De pijn in mijn been komt terug, maar het is niet de pijn die ik had verwacht. Met grote ogen kijk ik naar voren. Het besef komt binnen, was niet echt. Het was een herinnering. Tot mijn verbazing doen mijn been en hand een stuk minder pijn. Mijn voet daarentegen, voelt stijf en niet soepel aan. De onderkant van mijn voet staat strak en mijn huid voelt alsof het elk moment kan springen. Ik haal haperig adem, oké Rox, rustig worden. Even stap voor stap kijken waar we zijn en wat er is gebeurd. We beginnen makkelijk. Ik ben Rox, veertien jaar oud. Mijn ontvoering nam een aparte weg en ik kwam bij mijn familie terecht. Daarna ben ik weer gekidnapt, door Sharduul en Awan. Sharduul heeft een enorme hekel aan mij en van Awan kan ik geen hoogte krijgen. Ik ben in het kamp van de Ute gebracht en ben geen goede vrienden met Auqui. En toen... Toen was het zwart. Ik hoorde en zag dingen die niet klopten. Ik denk diep na, maar meer dan een wazige herinnering is het niet. Wat was echt en wat was niet echt...? Vaag herinner ik me ook dat ik tussendoor wakker ben geworden en er iemand naast mij zat.

Opgelucht haal ik adem, het belangrijkste weet ik dus nog. Mijn mond voelt droog aan, ik smak een keer en mijn tong blijft bijna aan mijn gehemelte plakken. Ik zie naast me een kleine kom met een doekje en wat water staan. Ik doop mijn vingers erin en stop ze dan in mijn mond. Het water is zoutig en muf. Maar het maakt mijn mond iets minder droog, en dat is wat ik nu nodig heb. Hoe laat zou het zijn? Hoeveel dagen zijn er voorbij gegaan? Voor het eerst sinds dat ik wakker ben kijk ik de schemerige tent rond. Ik schiet bijna een meter de lucht in als ik opeens Awan op de grond zie liggen. Ik hou mijn adem in en hoop vurig dat hij slaapt. Als ik goed kijk zie ik dat hij zijn ogen gesloten heeft en dat hij een regelmatige ademhaling heeft. Langzaam laat ik mijn adem weer ontsnappen. Hopelijk blijft hij nog lang zo liggen. Zolang als Awan en Auqui denken dat ik nog ziek op bed lig zullen ze me niks doen... Dan hoor ik een stem van buiten komen. Ik schrik op uit mijn gedachtes en schuif snel weer een stukje naar voren, onder de dunnen deken die van me af was gevallen toen ik overeind was gekomen. Ik ga liggen en doe mijn ogen dicht. Net op tijd want ik hoor dat de tent wordt opengemaakt en een streep fel licht valt door de opening op mijn gezicht. Ik onderdruk de neiging om mijn ogen verder samen te knijpen en blijf zo stil mogelijk liggen. 'Psst. Awan! Word wakker! Auqui komt eraan!' Ik hoor hoe Awan kreunt en het geruis laat me weten dat hij overeind komt en snel naar de opening van de tent loopt. Ik hoor hem nog snel 'Bedankt!' fluisteren en dan is het licht weg en wordt het weer stil. Totdat ik buiten de tent gekuch hoor. De tent gaat weer open en er komt iemand binnen. 'En? Hoe gaat het met haar?' Ik herken de volle stem van Auqui. 'Nog steeds geen verandering.' De stem van Awan geeft onderdanig antwoord. Ik besef me hoe krom dit eigenlijk is. Als ik vergelijk wat ik tot nu toe van Awan heb gezien en wat van Auqui, zou Awan veel eerder mijn respect krijgen dan die kwal. Ik hoor iemand zuchten. 'Ga eens opzij.' Auqui komt dichterbij en ik dwing mezelf om gewoon te blijven ademen. Het gevoel dat hij te dicht bij komt wordt versterkt als ik zijn knieën op mijn deken voel rusten. Ademen wordt moeilijker als hij zijn hand op mijn voorhoofd legt en waarschijnlijk zo wilt kijken of ik koorts heb. 'Het lijkt alsof ze al beter wordt. De koorts is flink gezakt.' Het kan zijn dat ik het me verbeeld, maar ik lijk iets van opluchting te horen als Awan zegt dat hij dat nog niet verwacht had. Van buiten klinkt opeens onduidelijk geroep, 'Awan? Heeft iemand Awan gezien? Het opperhoofd zoekt hem' Awan excuseert zich en loopt dan naar buiten. Mij alleen latend met Auqui.

In mijn gedachten vervloek ik Awan omdat hij me nu achterlaat met de arrogante jongen. Ik hoor Auqui zuchten en ik voel zijn adem over mijn gezicht strijken. Het blijft een tijdje stil. Ik probeer wanhopig om ''gewoon'' te blijven liggen en te doen alsof ik slaap. Ik probeer mijn gedachtes weg te halen van de jongen naast mij en probeer te denken aan positieve dingen. Maar de positieve dingen zijn hier ver te zoeken... Op een gegeven moment verschijnt er een beeld voor mijn ogen van Tempesta die hard over een veld galoppeert. Haar manen wapperen in de wind en haar lichaam laat een grote strook donkergroen achter in het frisse, hoge, groene gras. De dauwdruppels blijven op haar vacht hangen waardoor ze helemaal glinstert. Ik voel hoe ik me wat meer ontspan. Maar dat gevoel is meteen weg als ik voel hoe een plukje haar van mijn voorhoofd wordt weggeveegd. Ik hoor klotsend water en voel dan hoe hij dan met het natte doekje over mijn voorhoofd dept. Zijn andere hand legt hij over mijn wang en kaak heen. Zacht strijkt hij met zijn duim over mijn lippen waar een tintelend gevoel ontstaat. Verbouwereerd blijf ik liggen. Wat gebeurt er? Waarom doet hij dit?

Dan haalt hij zijn hand weer weg en haalt ook het doekje van mijn voorhoofd af. De verkoeling die het had verschaft trekt weer weg en meteen krijg ik het weer warmer. Ik verwacht dat hij nu weggaat, maar tot mijn schrik doet hij iets wat ik niet had verwacht. Hij zet zijn handen aan beide kanten van mijn hoofd en ik voel hoe zijn gezicht zich nu boven het mijne bevindt. Zijn adem strijkt over mijn mond en wang. Ik weet dat als ik nu protesteer mijn hele kans om onopgemerkt aan te sterken verpest wordt. Maar wat ik niet tegen kan houden is dat mijn ademhaling iets gejaagder gaat. Mijn spieren spannen zich aan, maar ik weet dat ik, ook al zou ik het willen, ze niet meer zou kunnen bewegen. In spanning wacht ik af. Secondes gaan voorbij, waarin hij waarschijnlijk mijn gezicht aan het bestuderen is. Dan buigt hij voorover, zijn warme adem strijkt langs zijn wang en ik voel hoe zijn lippen zacht langs mijn wang naar mijn oor gaan. Kippenvel verspreid zich over mijn lichaam als hij zacht in mijn oor fluistert. 'Word snel beter darling.' Heel kort raken zijn lippen mijn oor, dan komt hij langzaam weer overeind, bij mijn wang stopt hij nog even. Hij drukt een zachte kus op mijn wang en haalt dan zijn handen weg. Zijn warmte verdwijnt met hem, hij staat op en loopt weg. Voordat hij de tent uit loopt hoor ik hem nog een keer zuchten. Dan is hij weg.

Het kost me veel tijd om mijn ogen weer te openen, de vragen lijken om me heen te dansen, maar één komt telkens weer terug. Wat is er zojuist gebeurd...?

=======

Hi, ik hoop dat jullie van het hoofdstuk genoten hebben... Ik vond het in elk geval fijn om weer te kunnen schrijven. Ik weet dat ik vorige week niet heb geüpload. Sorry daarvoor, maar ik denk dat iedereen het woord 'druk' wel kent. :)

Anyways, laat iets leuks achter in de reacties. I like it to read them! Feedback is altijd welkom en reacties binnen het verhaal ook ;). Maarja, that is your choise!

Ik hoop dat jullie allemaal gezond zijn en als iemand ooit iemand nodig heeft om mee te praten ben ik er voor je!

Xx Bwel

~boekenwormenlezers~