Badend in het zweet word ik wakker, ik voel dat er woorden mijn mond verlaten, maar ik weet niet wat ik zeg. Een koele doek wordt op mijn voorhoofd gelegd. 'Shh.' Voorzichtig probeer ik mijn ogen te openen, door een kleine kier zie ik een in schaduw gehuld persoon zitten. Zijn gezicht is niet goed te zien en zacht dept hij met het natte doekje over mijn voorhoofd. Uiteindelijk veegt hij zacht over mijn ogen heen waardoor ik ze sluit. Ik probeer te vechten tegen de slaap die me probeert over te nemen. 'Shh. Laat het maar gaan.' Langzaam overwint het donker en vaar ik op haar golven mee...

Ik ontbloot mijn tanden na die opmerking, waardoor hij begint te lachen. 'Ja, zeker fel.' Zijn cowboyhoed is tijdens het rennen van zijn hoofd afgewaaid en ik zie voor het eerst zijn gezicht. Hij heeft hele lichte ogen, op het randje van groen met blauw. Het is niet heel goed te zien door het licht hierbuiten, of nou ja, het gebrek eraan. Zijn haar is erg kort en heeft een donkerblonde tint. Naast zijn ogen zijn lachrimpeltjes zichtbaar. Als hij me nou niet bij mijn kraag vast had, een crimineel en een vriend van Jim zou zijn, als hij niet tien jaar ouder dan ik zou zijn en als hij op dit moment niet mijn grootste belemmering naar de vrijheid zou zijn, zou ik hem een best aardige jongen kunnen vinden. Maar omdat dit niet het geval is probeer ik mijn hand weer los te trekken en hem dit keer met het mes te steken. Helaas pakt hij mijn pols zo stevig vast dat de tranen spontaan over mijn wangen beginnen te lopen, meteen verzacht de blik in zijn ogen en houdt hij me iets minder pijnlijk vast. 'Kom, laat het mes los. Dan gaan we weer naar binnen. Je hebt John wel goed te pakken gehad.'  Hij pakt het mes bij het handvat vast en draait hem voorzichtig uit mijn hand.

Hij laat me los en legt zijn hand op mijn schouder. 'Kom, loop maar door.' De verandering in zijn houding verbaast me en verdwaasd loop ik mee. Een wolk schuift voor de maan en ik word me weer bewust van de woede die me binnen te wachten staat. Ik zet mijn hakken in de grond en de kleine steentjes knerpen als een protest onder mijn voeten. Ik weiger nog vooruit te lopen. 'Hé, wat is dit nou?' Ik haal diep adem, 'Ik ga niet naar binnen.' het kwam vol zelfvertrouwen uit mijn mond, maar van binnen word ik verteerd door angst. Hij komt voor me op zijn hurken zitten en kijkt me diep in mijn ogen. 'Waarom niet?' Ik trek mijn wenkbrauw op, snapt hij dat nu echt niet? Dan is hij dommer dan ik dacht. 'Oh, je bent bang.' Hij knikt voldaan omdat hij het heeft uitgevonden. Ik snuif: 'Ik ben niet bang! Ik... Eh... Ik...' Ik kijk om me heen om een goede verklaring te vinden. 'Ik heb gewoon frisse lucht nodig!' Als bevestiging knik ik en sla mijn armen over elkaar heen. Dat was niet heel slim, want daardoor bonken ze op mijn borstkas. Ik krimp een beetje ineen van de pijn die de blauwe plekken op mijn buik doorgeven. Snel laat ik mijn armen weer los hangen en veeg nog snel even met mijn mouw mijn tranen weg. Hij kijkt me onderzoekend aan. 'Ja ja...' Hij denkt even na maar staat dan toch op en duwt me nu met iets hardere hand naar de achterdeur toe. Ik geef het op en loop met gebogen hoofd voor hem uit.

Zodra ik over de drempel stap kijk ik recht in de ogen van mijn moeder, ze zit gehurkt bij de man op de grond. Maar zodra we oogcontact hebben staat ze op en loopt snel naar me toe, haar rokken ruisen rond haar benen en als ze bij me is trekt ze me in een knuffel. Ik hoor haar beverig ademhalen en ik zie haar handen trillen als ze me weer los laat. 'Gaat gij mijn broer nog helpen of wat?' Klinkt een harde stem door de hal. Mijn moeder strijkt nog even over mijn haar heen als teken van steun en liefkozing en draait zich dan weer om om langzaam weer naar de tweeling toe te lopen. Lucen, die mijn moeder de tijd had gegeven om me even een knuffel te geven, geeft me een zetje in mijn rug en duwt me verder de gang in. Mijn moeder en de man tillen de nog steeds kreunende John op en brengen hem naar de kamer. Daar zetten ze hem op de schommelstoel neer die gevaarlijk kraakt onder het gewicht, Lucen loopt langs me heen en gaat voor John staan. Hij steekt twee vingers op. 'John! Hé, kijk me aan!' John kijkt verdwaasd op. 'Hoeveel vingers steek ik- Hé John, hallo, hier ben ik!' Johns hoofd was tijdens het praten weer naar beneden gezakt, maar hij kijkt Lucen nu iets helderder aan. 'Hoeveel vingers steek ik op?' John knijpt zijn ogen half dicht en een moeilijke blik glijdt over zijn gezicht. 'Vier?'

Lucen begint te lachen en kijkt Johns broer aan: 'Die is dik in orde!' Ik schud verbaasd mijn hoofd, ook mijn moeder kijkt Lucen verbaasd aan. 'Je stak toch twee vingers op?' Lucen grijnst nog steeds, 'Ja, maar vergeet niet dat hij ook nog dronken is. Als hij een hersenschudding had gehad zag hij waarschijnlijk acht vingers. Dubbel, dubbel, snapt u?' mijn moeder knikt twijfelend. Dan draait Lucen zich naar mij om. 'Rox ga jij eens even mijn hoed zoeken, die is afgewaaid.' Hij geeft me een knipoog en maakt met zijn duim een beweging naar buiten. Ik was zo'n beetje het huis uitgevlogen als ik niet werd tegengehouden door een klamme hand in mijn nek. 'Jij gaat nergens heen!' Snerpt de stem van de lange. Brudy... Ik laat mijn schouders zakken, ik was hem helemaal vergeten. Nog een goed idee Lucen? Ik kijk langs Lucen heen naar de andere tweelingbroer, die staat op en loopt langs Lucen heen. Waarbij hij het niet kan laten om met zijn schouder tegen hem aan te beuken. Lucen kijkt hem verontwaardigd na. 'Hey Skayer, kijk uit waar je loopt, wil je?' Tweelingbroer twee, die blijkbaar Skayer heet draait zich niet om en zijn gezicht vertrekt zich in een smerige grijns. Als hij voor me staat kijkt hij me eens goed aan, ik kokhals bijna van de alcohol geur om hem heen hangt. Zijn donkerbruine ogen stralen niks meer dan woede uit. Ik staar terug en probeer niet ineen te krimpen onder de moordende blik. Brudy, de man die mij nog steeds in mijn nek vast heeft maakt een nadenkend geluidje. 'Wat zullen we eens met haar doen?' Skayer zet een stapje achteruit, 'Lucen?' 'Hm?' vragend kijkt Lucen Skayer aan. 'Kan jij Diamond even laten lopen, volgens mij is ze onrustig geworden door al dat geren en het geschiet. Je weet dat ze snel last van haar zenuwen krijgt.' Skayers stem klinkt opeens mierzoet. Lucen maakt een protesterend geluid, 'Maar-' 'Nu Lucen!' zijn stem veranderd van mierzoet naar dreigend. Mijn nekhaartjes gaan overeind staan en kippenvel verspreid zich over mijn armen. Lucen loopt boos naar buiten en gaat Diamond, wat denk ik dan het paard is, laten uitstappen. Zodra Lucen buiten gehoorafstand is begint Brudy te lachen. 'Wat voor een rotsmoes is dat nou weer? Het is een getraind paard, die staat nog stil als er een kudde wilde stieren op haar afkomt!' Ook Skyer begint te lachen. 'Ik moest iets toch? Zelfs een pak slaag vind Lucen nog te hard als straf. Ik vraag me serieus af waarom hij geen probleem heeft met moorden van cowboys en het pijnigen van mensen, maar hij bij kinderen alles te ver vindt gaan! Maar goed, nu hij weg is. Wat is jullie suggestie voor een straf voor deze dame?' Hij kijkt me vals aan en ik slik hoorbaar.

Brudy laat me los en duwt me op een stoel aan tafel. Naast Jim, die overigens languit met zijn armen en hoofd op tafel ligt te snurken. Dan trekt Brudy zijn revolver en duwt die tegen mijn borst aan. 'Ik adviseer een kogel hier.' In shock blijf ik zitten, niet in staat me te bewegen. Gelukkig duwt Skayer de revolver weg, 'Nee joh, ze moet wel blijven leven, anders is het niet leuk. Dan voelt ze er niks meer van. Nee ik stel zelf voor dat we haar eerst van de trap af gooien en dan nog een paar flinke trappen geven. Maar wat denkt gij John? Wat vindt gij?' John knijpt één oog dicht, 'Ze had een mes bij zich, doe daar iets mee.' suggereert hij. Skayers gezicht licht op. 'Dát is nou eens een goed idee! Waar is dat mes?' Ik hoor mijn moeder naar adem happen. 'Nee, alstublieft niet! Laat mij haar straf krijgen!' Skayer grinnikt, 'Mooi niet, ge mag wel kijken en uw mond houden. Anders slaan we u ook gewoon in elkaar. En als ge geluk hebt mag ge hierna uw dochter gewoon verzorgen! Maar als ge u nou niet gedraagt zullen we dat op uw dochtertje uiten.' Mijn moeder knikt, maar ik zie haar ogen gloeien van woede. Ze heeft al haar beheersing nodig om zich in te houden en mij zo te sparen. 'Nou, zo, waar is dat mes?' Thank God, die heeft Lucen nog. 'Ah, die heeft Lucen nog, Brudy als gij nou even naar buiten loopt en dat mes vraagt, zeg maar dat we een stuk vlees gaan aansnijden anders komt hij naar binnen, dan kunnen we beginnen!' Zo gezegd zo gedaan, binnen twee minuten staat Brudy weer binnen, met het mes van mijn vader. Wie had ooit gedacht dat iemand mij met dat mes pijn zou doen? Brudy geeft het mes aan Skayer, dan gaat hij achter mij staan en legt zijn grote handen op mijn schouders. Ik huiver als hij met zijn vingers een pluk haar achter mijn oor strijkt. Skayer komt op zijn knieën voor mij zitten. 'Nou dame, vertel het eens, waar zullen we eens snijden.' Ik slik en houdt mijn mond stijf op elkaar. Ik had moeten vluchten toen het nog kon... 'Dan zullen we hier maar beginnen denk ik.' Hij pakt mijn voet stevig vast en klemt die tussen zijn knieën. Hij stroopt mijn broek op en kijkt gebiologeerd naar mijn blauw getrapte schenen. Opeens krijg ik een prachtige ingeving, ik trek met geweld mijn been los door hard omhoog te schoppen. Helaas voor Skayer zit daar zijn kin. Mijn knie komt hard tegen zijn kin aan, maar ondanks de harde klap en de krak die ik hoorde, verplaatst zijn gezicht maar een klein beetje. De uitdrukking op zijn gezicht verandert echter geheel. Zijn ogen spuwen vuur als hij samen met bloed een hoektand uitspuwt. Ik grijns voorzichtig, maar die verdwijnt al snel weer als hij met het mes richting mijn scheenbeen gaat. 'Ben je er klaar voor?' Wordt er nog net in mijn oor gefluisterd als het mes mijn huid raakt. Ik had veel verwacht maar niet dat wat gebeurde. Ik had verwacht dat een verschrikkelijke pijn zich meester van mij zou maken, ik had verwacht dat ze mijn hele been zouden verminken. Dat mijn moeder zich stil zou houden, dat ik zou gillen. Maar dat is niet wat er gebeurde. Want precies toen het mes mijn been raakte schreeuwde mijn moeder. 'Lucen!'

Het mes raakt mijn been en zet maar een kleine streep, want verder komt Skayer niet. Lucen stormt namelijk de kamer binnen, in zijn sprint knalt hij bijna tegen de deurpost aan. Hij rent in een rechte lijn op Skayer af en trekt hem woedend naar achter. 'What the hell?! Doe normaal! Ben je gek in je hoofd!' Skayer springt nu ook op, het mes heeft hij nog in zijn hand. 'Het is verdomme een kind! Wat maakt het jou uit?' Schreeuwt hij terug. 'Het is een kind, inderdaad Skayer, die verdient dit niet! Dit slaat nergens op!' Lucens ogen spuwen vuur. Zwijgend kijken ze elkaar aan, niet bang voor de ander en niet van plan om de staarwedstrijd te onderbreken. Dreigend staan ze tegenover elkaar, borst vooruit en hun schouders breed getrokken zodat ze meer dominantie uitstralen.

Skayer ziet de vuist niet aankomen, met een klap valt hij op de grond. Lucen had hem een fikse klap op zijn slaap gegeven. 'Die staat voorlopig niet meer op.' Dankbaar kijk ik hem aan, tranen schieten in mijn ogen als ik me bedenk wat er allemaal had kunnen gebeuren. Maar dan word ik me opeens bewust van de handen die nog steeds op mijn schouders rusten. Brudy gromt laag: 'Dat had je beter niet kunnen doen.'

Lucen knakt zijn nek, 'Wil je er iets aan doen dan?' Brudy haalt zijn handen van mijn schouders af. 'Nou en of...'

==============================

Hey,

Sorry en dankjewel. Sorry voor de late update, maar het lukt allemaal gewoon wat moeilijker. School, stress, huiswerk, acteren, balans tussen stress en ontspanning is er niet echt meer. Daarbij komt dat het schrijven me steeds minder goed af gaat, ik hoop dat dat niet te duidelijk te zien is, maar alles komt moeilijker op 'papier'.

Dankjewel, voor alle lieve berichten, stemmen, comments, complimenten en de lezerlijsttoevoegingen. Het betekend erg veel voor me.

Succes komende week! Ik hoop dat het met jullie allemaal goed gaat.

Iemand een boodschap voor mij, Rox, of een Q&A?

XX Bwel