Ik hoor Awan iets tegen Sharduul zeggen en meteen daarna schiet de pijn door mijn been heen. Een mes, een vlijmscherp mes wordt in mijn been gestoken. Mijn vingers boren zich in de grond en ik bol mijn rug proberend om overeind te komen. Awan die zijn taak voor mij te goed uitvoert voorkomt dat. Ik probeer mijn armen los te rukken maar ze bewegen nog geen centimeter. Met het been dat op dit moment níet mishandeld wordt trap ik in het rond, totdat ik weerstand vind en trap daar nog eens hard tegen aan. Ik hoor Sharduul grommen en meteen daarna voel ik een gewicht op mijn been zodat ik het niet meer kan gebruiken. Ik schreeuw gefrustreerd. Het mes wroet intussen zo diep in mijn been, dat het lijkt alsof het in brand staat. Ik bol mijn rug terwijl mijn vingers door het zand heen klauwen. Waarom bestaat die regel dat je je gezicht niet mag vertrekken?! Wat maakt het uit?! En meteen als die gedachten mijn hoofd in glipt valt er een last van mijn schouders, mijn gezicht vertrekt in een grimas en in mijn hoofd roep ik Sharduul en Awan alle verwensingen toe die ik maar kan bedenken. Het zweet staat me op het voorhoofd als het mes weer uit mijn been gehaald wordt en langzaamaan ontspan ik. Mijn been doet nog steeds super veel pijn, maar als ik ontspan wordt het minder. 'Heb je de kogel?' Hoor ik Awan vragen. Een 'Nee.' die volgt dringt nog net binnen voordat ik weer die helse pijn voel. Meteen zet ik weer kracht op mijn armen en rug en ik weet mijn armen los te rukken. Maar zodra ik elleboogjes naar achteren begin te geven worden ze al snel weer ruw naar de grond gedrukt. Verrader! Kreunend geef ik op. Uitgeput blijf ik liggen en laat de pijngolven over me heen komen. Als ik sterretjes begin te zien sluit ik mijn ogen.

Een harde 'Ja!' bereikt mijn oren en eindelijk houdt de marteling op. Maar nee, zelfs dat is te vroeg gejuicht. Die knuppel van een Sharduul vindt dat ik nog niet genoeg heb moeten verdragen en begint hardhandig iets om mijn kuit te wikkelen. Ik zucht gefrustreerd. 'Klaar?' Vraag ik als ik tien seconden geen beweging meer heb gevoeld rondom mijn been. Mijn linkerschoen wordt uitgetrokken en opeens voel ik opeens een snijdende pijn in mijn voet. Alsof een vlijmscherpe poemaklauw hem openkrabt. Ik schreeuw het uit. 'Ja, nu wel.' Antwoordt Awan, en langzaam laat hij me los om daarna zo snel mogelijk van mijn rug te gaan. Snel zet hij een paar stappen achteruit. Is hij nu serieus bang voor mij? Vraag ik me verdwaasd af terwijl de tranen van de pijn inmiddels over mijn wangen lopen.

Als de pijn een beetje is weggetrokken kijk ik om en trek één wenkbrauw op naar Awan. Hij kijkt schuldbewust naar beneden. Ik knik, dat dacht ik ook! Daarna kijk ik via de andere kant naar achter. Hij daarintegen mag ter plekke verscheurd worden door een, wat is het meest pijnlijkst? Door een razende poema! Met fonkelende ogen van woede kijk ik Sharduul aan. 'Waar was die snee voor nodig?!' Wetend dat hij het beste kan maken dat hij wegkomt zet hij onzeker een paar passen achteruit. 'Voor neus. Gekneusd. Jouw schuld!' Ik grom. 'Dat was je eigen schuld!' 'Als jij niet had geslagen, dit niet gebeurd!' Zegt hij alsof hij met een topargument komt. Ik rol met mijn ogen. 'Als jij je gewoon fatsoenlijk gedragen had, had ik je niet hoeven slaan!' Roep ik gefrustreerd terug, als ik geen antwoord krijg knik ik. 'Dat dacht ik al.' Dan draai ik me voorzichtig op mijn rug, de pijn die was weggezakt komt wederom in alle volheid terug. Tranen springen in mijn ogen en ik bijt op mijn lip om niet aan te geven dat het allemaal zo enorm veel pijn doet. Ik schrik als ik de hoeveelheid bloed op de grond zie. Ik slik een paar keer als ik mijn, inmiddels niet meer zo'n grote, maaginhoud op voel komen.

Ik zucht nog een keer. Sharduul komt sinds vanochtend niet meer in mijn buurt en staat al een tijd ergens boven ons op wacht en Awan lijkt te slapen. Het probleem is dat ik echt veel honger heb... Dat knagende gevoel dat je diep van binnen verteerd, dat heb ik vaak genoeg moeten meemaken. Dit keer is het wat minder omdat ik gistermiddag nog heb gegeten, maar nog steeds. Dat is niet genoeg. Wat ik ook oneerlijk vind is dat mijn kogelwond, gelukkig, wel is verbonden, maar de snee onder mijn voet niet. Het is logisch dat mijn kogelwond is verbonden, anders zou ik echt té veel bloed hebben verloren. Ik merk dat ik nu al wat licht in mijn hoofd ben door al het bloedverlies. Maar goed, mijn voet is dus niet verbonden wat me lichtelijk irriteert. Ja ik snap dat het een ''vergelding'' van Sharduuls neus is, wat overigens nog steeds zijn eigen schuld is, maar zijn neus is wel verbonden en mijn voet niet! Het zou natuurlijk ook een vergelding van zijn neus en de messteek in Awans schouder samen kunnen zijn, maar dan nog steeds! Sowieso vind ik onder mijn voet wel heel erg flauw, want ja, daar moet ik op lopen. Ik mag hopen dat ze me dan op een paard tillen want met een schotwond in het ene been en een snee in mijn andere voet gaat lopen nou niet helemaal makkelijk. We zijn wel een mooi gezicht als we daar aankomen bij een, wat ik verwacht, hogere baas. Alle drie wel iets. Alle drie met een verband.

Ik word uit mijn gedachten geschud als ik zie dat Awan zich beweegt, hij checkt met half open ogen de omgeving voordat hij ze helemaal open doet en zich uitrekt. Dat is misschien een trucje dat ik moet onthouden, zo hebben eventuele vijanden nog niet meteen door dat je al wakker bent. Vooral handig als je op een onbekend of vijandelijk gebied bent. Hij kijkt naarboven en neemt de stand van de zon in zich op. Dan stoot hij opeens een soort gebrul uit, met grote ogen kijk ik hem aan. Wat was dat?!

Dan komt er bij wijze van antwoord een paar keer een gegrom van boven. Ik schiet half omhoog als ik het gegrom van een poema lijk te horen. Awan kijkt me met een geamuzeerde uitdrukking op zijn gezicht aan. Dan valt het kwartje bij mij, dat is Sharduul. Langzaam ontspan ik me weer. Sharduul verschijnt opeens van achter de rotswand. Verbaasd kijk ik hem aan, hoe heeft hij dat zo snel gedaan? Volgens mij is het daar nogal stijl. Maar veel tijd om na te denken krijg ik niet. 'Opstaan, we gaan vertrekken.'

==============================================

Hier is weer een nieuw hoofdstuk! Sorry dat het zo lang duurde! Ik hoop dat het het wachten waard was!

xx

~boekenwormenlezers~