Razendsnel denk ik na, als er iemand achter mij staat die verkeerde bedoelingen heeft had Wematin al lang een andere houding aan genomen. Conclusie: veilig.

Ik draai me rustig om en zie daar één van de jongens staan die ik ergens in het begin had ontmoet, die ene die zei dat hij mij niet mocht. Hoe heette hij ook al weer? Kee? Bee? Iets met -ee in elk geval. Tee? Oh ja Tse! Hij kijkt me verveeld aan. Hij heeft nu in plaats van een ontbloot bovenlijf een soort jackje aan en hij heeft een mes vast. Ik draai me om en wil Wematin vragend aan kijken, maar hij is weg. Waar is hij heen? Wat is dit? Dan zie ik een mes op de grond liggen, ik buk me en pak het mes op. Als ik me weer om draai zie ik dat Tse mij nog steeds verveeld aan kijkt. 'Wat is er? Waar is Wematin? Wat is de bedoeling..?' Hij zucht '1. Ik moet jou leren vechten met een mes. 2. Hij is weg. 3. Jou leren vechten, en me dus kapot vervelen aangezien je niks kan.' Ik kijk hem verontwaardigd aan 'Het spijt me meneer chagrijn. Ik kan er ook niks aan doen dat het er in mijn wereld niet zo bruut aan toe gaat.' Ten minste, dat is wat we allemaal willen, want al die oorlogen blijven door gaan. Denk ik er gauw achteraan.

'Dus gaan we nog beginnen?' Vraag ik dan maar. Hij knikt en trekt zijn jackje uit, six pack! Just saying, ik kijk snel weer naar zijn gezicht, waar nu een stomme grijns op te zien is. Stom zeevarken, arrogante blobvis... 'Probeer maar eens aan te vallen.' Zegt hij als het een beetje ongemakkelijk stil wordt. 'Zeker weten?' 'Jaha, anders zou ik het toch niet zeggen.' valt hij uit 'Oh sorry hoor.' mompel ik zacht. Ik pak het mes stevig vast en steek het een beetje dom voor me uit, als Tse dan geïrriteerd zucht. Word ik ook chagrijnig, ik maak eerst een paar bewegingen in de lucht en zet dan één grote stap naar voren. Ik maak een schijnbeweging naar links om daarna meteen via rechts uit te halen, maar voordat ik überhaupt op de helft ben is het mes al geblokt. Verbaasd kijk ik Tse aan, ik trek het mes terug en wil via onder in zijn buik steken. Maar blijkbaar zag hij dat al aankomen want het staal van mijn mes raakt vol dat van hem. Ik grom geïrriteerd, zorg dat mijn mes weer goed in mijn hand ligt en ga weer in de aanval. Buik. Schouder. Benen. Handen. Alles blokt hij. Als ik weer een aanval probeer die hij, uiteraard, met gemak voorkomt. Dan gaapt hij nep en kijkt me voor de zoveelste keer verveeld aan. 'Ga je nog je best doen? Je kan er helemaal niks van! Loser.' Au, die deed pijn.

'Als je me iets wil leren moet je me het uitleggen, dat jij pro bent betekent dat het voor mij nog al moeilijk is om jou te raken.' snauw ik hem toe. Meteen daarna doe ik alsof ik naar zijn zij wil steken, maar maak een snelle draai met mijn mes en wil het in zijn schouder steken. Als de punt bijna zijn huid raakt, pakt hij met zijn ene hand vliegensvlug mijn pols vast en draait die soepel op mijn rug. Ik word hierdoor bijna helemaal omgedraaid en voel hoe hij mijn arm expres net iets boven mijn pijngrens probeert te krijgen. Dan zet hij met zijn linkerhand zijn mes op mijn keel en leunt met zijn kin op mijn rechterschouder, dan fluistert hij me in mijn oor 'Je had me bijna, bijna. Nog steeds ben je een dom meisje. Je kan niks, geef het maar op, je hoort hier niet' ik huiver als ik zijn adem langs mijn oor voel strijken. Dan trekt hij met het mes een heel dun sneetje over mijn nek, niet langer dan twee centimeter, maar toch een schamend kenmerk dat ik helemaal niks kan. Hij herhaalt het nog een keer 'Je kan helemaal niks, losertje.'  (Flashbacks) 'Je doet het niet goed meid!' schreeuwt hij naar me. 'Het spijt me ik kan het niet!' Snik ik. 
Mijn ademhaling versneld
'Het is allemaal jouw schuld! Als jij niet bestond was het zo veel makkelijker voor je ouders! Je hoort hier niet, je hoort niet te bestaan!'

Beelden van de momenten vliegen door mijn hoofd.
Ik schrik wakker, wat was dat?! 'He, shh het is goed.' probeert mijn moeder me te sussen. 'Nee mama, ze komen terug!' Snik ik. Als ik geen antwoord krijg weet ik genoeg, 'Ze komen weer hè?'  'Ik weet het niet lieverd.'  
'Nee, stop, stop!' de eerste traan rolt over mijn wang
'Je weet het hè? Je bent ook zo'n sukkel...' Roept hij me toe, hij komt dichterbij en de eerste klap komt hard aan. Als hij dan met een mes te voorschijn komt raak ik in paniek. 
Ik voel dat Tse me voorzichtig los laat en me langzaam om draait, op zijn gezicht staat bezorgdheid af te lezen. Met het mes maakt hij langzaam rondjes op mama's mooie nieuwe tafel, in elk rondje zet hij een letter. Zenuw slopend is het geluid dat het krassende mes maakt, als ik langzaam dichterbij kom lees ik wat er staat. 'O-O-I-T K-O-M J-I-J'  als ik me realiseer dat ik word bedoeld met die jij, probeer ik weg te rennen. Maar voordat ik drie stappen heb gezet voel ik zijn vingers om mijn pols klemmen en zijn gruwelijke lach vult de ruimte. 
Ik kijk Tse aan en zak dan door mijn benen heen, ik wacht op het gevoel dat mijn lichaam onzacht contact maakt met de grond.

Het komt niet, twee armen vangen mij op en vrijwel direct daarna hoor ik een plof, iemand komt aan rennen 'Wat heb je met haar gedaan! Wat gebeurde er!' roept de stem van mijn bezorgde broer vlak voordat ik huilend in elkaar zak.   

================================

HAI, HAI!!

Heftig wel hoor, wat vinden jullie? Ik hoop dat jullie het een 'leuk' hoofdstuk vonden!

(Wel jammer, ik verlies lezers. Sorry als ik iets verkeerd doe... Wat?)

Eh ja that's it, I gues. Goodbye!

Als je iets wil reageren of wilt stemmen hou ik je niet tegen, maar ja vrije wil! ;)

Dm staat altijd open!

~boekenwormenlezers~