Pov Rox
Honger! Ik werd vannacht wakker gemaakt en het blijkt dus dat ik geen hersenschudding heb. Gelukkig! Maar ik ben nu al zo'n drie uur wakker, nou ja, dat denk ik. Amitola is ongeveer een halfuur geleden langs gekomen om te vragen of ik iets nodig had, ja eten! Maar ze is nog steeds niet terug en ze had gezegd dat als ik uit de tent zou komen dat ze me er dan in zou opsluiten omdat ik 'rust' nodig heb. Dus ik loop me stierlijk te vervelen.

'Rox ben je al wakker?' Eindelijk iemand! 'Ja.' Antwoord ik Wematin die de tent binnen komt lopen. 'Goedemorgen slaapkop!' Ik zucht verontwaardigd 'Ik een slaapkop? Ik ben al drie uur wakker! Ik zat te wachten!' hij kijkt even verbaasd en grinnikt daarna 'Laat me raden Amitola heeft het je verboden om naar buiten te gaan?' ik knik. Dan zet ik een zo onschuldig gezicht mogelijk op 'Je hebt zeker geen eten bij? Of wel...?' 'Nee maar ik kan het wel halen.' Hij draait zich om en loopt de tent weer uit. Na een paar minuten, komt Wematin weer binnen gelopen. Met eten! Mijn gezicht klaart weer op, 'Dankjewel!' ik steek mijn handen uit om één van de twee kommen aan te nemen. Maar dan schudt hij zijn hoofd, 'Dit is mijn eten!' zegt hij nep-verontwaardigd. Ik trek een pruillip en hoop van harte dat hij het niet meent. Hij lacht en geeft een van de kommen aan mij, 'Dankje!' en ik begin gauw te eten. Het eten is echt heel lekker! Het zijn een soort maiskoeken. Nadat ik de laatste hap in mijn mond heb gestopt, kijk ik Wematin aan. 'Wanneer mag ik de tent weer uit?' hij denkt even na 'Van mij mag je er gewoon uit, maar ik moet wel even je verband verwisselen, en ik denk dat het verband om je polsen er gewoon af kan.' ik knik, ik hoop dat dat niet te veel pijn gaat doen... 'Kan je ook om nieuwe kleren vragen? Want die ben ik verloren toen ik in het water viel.' dit keer is hij degene die knikt. Hij neemt nog snel de laatste happen van zijn brood, dan staat hij op en pakt de kom aan die ik hem toerijk. Dan draait hij zich om en wil de tent uit lopen, maar ik bedenk ik me nog iets 'Wematin?' hij draait zich weer om en kijkt me vragend aan 'Als jij me die kleren brengt, kan ik daarna douchen...' eh nou ja 'Of een bad nemen of zo, en dan kan je daarna het verband verwisselen.' hij knikt goedkeurend en loopt nu echt de tent uit. Alweer alleen, na zo'n vijf minuten komt Wematin weer binnen gelopen met een stapeltje kleren. 'Kom je?' Ik sta snel op, wat me duizeligheid in mijn hoofd oplevert. Iets rustiger aan dan maar, ik loop langzaam naar buiten, achter Wematin aan.

We lopen weer naar de zelfde plek toe, de stenen bij de waterval. 'Eh, moet dat echt? Is er verderop niet een wat makkelijkere oversteekplaats? Ik bedoel, het lijkt me duidelijk dat als we dat weer gaan doen, ik straks weer in het water lig. Wat ik niet echt als een van mijn meest comfortabele ervaringen heb ervaren.' Hij lacht 'Het is net zoals paard rijden, als je gevallen bent moet je er weer terug op, anders durf je daarna waarschijnlijk niet meer.' 'Probeer je nou te zeggen dat ik niet durf? Ik durf heus wel... Maarre' oké mijn hoofd is leeg voor ideeën op dit moment. 'Oké misschien vind ik het een heel klein beetje eng?' Het kwam er iets minder zeker uit dan ik had gehoopt. Wematin glimlacht en stapt naar de tweede steen, neemt een klein sprongetje en staat dan op de derde steen. Hij kijkt me bemoedigend aan, aarzelend zet ik mijn voet op de eerste steen, en dan de andere voet op de tweede. Ik kijk naar Wematin die op de derde steen staat, ik durf niet zometeen val ik weer. Wat als het nu echt mis gaat? 'Wematin ik durf niet!' Maar het geluid van de waterval overstemd mijn woorden. Hij steekt zijn hand uit en vormt met zijn lippen de woorden 'vertrouw me' ik aarzel een paar seconden. Dan spring ik en land op de derde steen, even dreig ik terug te vallen, maar Wematin pakt snel mijn hand vast en loopt dan rustig naar de overkant. Ik volg hem snel. Hij brengt me naar de arm van de rivier en legt de kleren op de grond. 'Ik ga weer terug. Als je klaar bent dan kom je maar gewoon terug. Dan zal ik je opnieuw verbinden, het verband kan je er zelf wel afhalen toch?' ik knik en bedank hem. Hij draait zich om en even later is hij weg.
Ik bekijk de kleren die voor mij op de grond liggen, een soort van wit T-shirt met lange mouwen, een afgeronde hals en van een zachte vacht gemaakt, over de schouders en in een halve ronding over de borst heen is het zwart met aan de onderkant ervan zwarte franjes. De broek is van het zelfde materiaal als het T-shirt en is wit met aan de zijkant van de broekspijpen zwarte franjes. 

Voor de rest ligt er nog een mes, ik pak hem op en voel even hoe het in mijn hand ligt en waar het evenwichtspunt ligt. Ik leg het mes weer weg en haal voorzichtig het verband van mijn armen af en voel daarna waar het begin zit van het verband om mijn hoofd. Na even zoeken heb ik het gevonden en wikkel ik het er vanaf. Er zit best wat bloed op, maar als ik voorzichtig met mijn hand over de wond heen ga en daarna naar mijn hand kijk zie ik dat het is gestopt met bloeden.
Na een keer goed om mij heen te hebben gekeken, kleed ik me uit en loop langzaam het koude water in. Het water is erg helder en zoals ik al zei echt heel koud. Ik sta er nu tot mijn heupen in en kijk naar mijn spiegelbeeld, blauwe ogen, zwarte glanzende haren met hier en daar een lichte blonde gloed er door heen. Ondertussen ben ik wat meer aan de temperatuur gewend en tel af om onderwater te gaan, drie..twee..één! Ik ga kopje onder.
Flashback
'Heb je dat begrepen schat? Wij houden niet zo van kinderen en al helemaal niet als zo proberen naar de politie te gaan!' ik knik angstig, maar dat is niet genoeg voor hem. Hij grijpt mij bij mijn haar en duwt me met mijn hoofd onderwater en haalt me weer naar boven. Ik probeer naar adem te happen, maar ik zit al weer onderwater en krijg geen lucht maar water binnen. Ik hoest als hij me weer naar boven haalt, 'Begrepen meid?' ik probeer weer te knikken maar zijn hand in mijn haren voorkomt dat. 'Ik vroeg je wat!' schreeuwt hij boos en hij duwt me weer onderwater. Vlak voordat ik het water raak hap ik naar adem, maar na dertig seconden raakt het langzaam aan op. Ik hoor door het water heen mijn moeder in paniek roepen en net als ik me voel wegzakken word ik weer omhoog gehaald. Maar het gaat me te snel en net als ik denk dat het weer gaat val ik om en knal met mijn hoofd op de badrand, dan hoor ik een gil van mijn moeder. Daarna niks meer.
Einde Flashback

Zo snel als ik kan kom ik weer naar boven en probeer de herinneringen uit mijn hoofd te verbannen, ik leg mijn handen voor mijn gezicht en probeer de tranen tegen te houden. Maar het lukt niet, ik ga weer naar de kant en loop van de stenen naar het gras en trek vast mijn ondergoed aan. Dan ga ik op de grond zitten in de zon en sla mijn armen om mijn benen heen bang dat als ik mezelf los laat ik uit elkaar val. Dan leg mijn hoofd op mijn knieën. Mijn schouders beginnen te schokken en tranen komen, ik probeer ze niet stoppen want dat heeft toch geen zin. Ik denk aan mijn ouders en aan alle mensen die hij pijn heeft gedaan. Ik ga met mijn vinger over de twee littekens op mijn zij, een 's' en een 'w' staan voor altijd op mijn lichaam. Hij heeft nooit gezegd waar ze voor staan, het zijn geen letters van zijn naam. Opeens voel ik een zachte duw tegen mijn schouder, ik kijk voorzichtig om en zie een mooi, gespierd paard staan, die me met de oortjes naar voren nieuwsgierig aan:

Het heeft allemaal verschillende soorten kleuren vlekken, donkerbruin, lichtbruin, wit en grijs. Zo te zien is het een merrie. 'Hee meisje, hoe gaat het, wat is er?' vraag ik terwijl ik langzaam op sta en haar over haar neus aai. Ze briest en likt met haar ruwe tong over mijn gezicht, waardoor mijn tranen verdwijnen. Ik lach, 'Dankje, maar kijk je wel uit dat mijn wond zo niet weer open gaat?' ze hinnikt een keer en gaat liggen. Ik ga ook weer zitten en begin haar te aaien. Zo te zien geniet ze van de aanrakingen, haar ogen zijn half dicht, maar ze blijft alert en haar oren bewegen alle kanten op om alles in de gaten te houden. 'Dus, wat doe je hier? Van wie ben jij? Ik denk niet dat je uit een wilde kudde komt.' Één oortje is nu naar mij toe gedraaid. 'Ik zal maar eens die andere kleren aan trekken, ik ben nu toch opgedroogd.' ik sta op en trek de kleren aan, ze zitten best wel lekker. Eerst waren ze een beetje stroef, maar nu ik een paar keer met mijn armen gedraaid heb en door mijn knieën ben gebogen zijn ze best soepel. Ik trek wel mijn eigen schoenen aan, mijn (inmiddels niet meer zo witte) sneakers. Het steek ik in mijn broek en mijn kleren neem ik in mijn hand.
Dan loop ik weer terug naar de hoofdrivier, ik hoor wat achter mij en zie dat het paard me volgt. Ik glimlach in mezelf, maar besef me dat ik weer moet oversteken. Nu is Wematin er niet om mij te helpen als het mis gaat. Ik kan wel proberen te roepen maar dat zal niet te horen zijn door het geluid van de waterval. Ik voel een duwtje in mijn rug, ik draai me om en kijk recht in de ogen van het paard. Het lijkt alsof ze wil zeggen 'Kijk ik ben er nu toch!' na even te twijfelen besluit ik om het toch te proberen. Als ik van de derde steen naar de tweede moet haal ik diep adem, ik durf niet! Maar dan zie ik dat het paard al aan de overkant staat, helemaal nat van het zwemmen. Ik grinnik en spring dan. En ik land perfect! Trots loop ik verder naar de overkant.

Dan hoor ik een vrolijke schreeuw tussen de bomen uit komen, Wematin komt er tussen uit. 'Zie je wel dat je het alleen kunt!' zegt hij blij 'Dit had je gepland of niet, om te kijken of ik het alleen kon?' vraag ik een beetje verontwaardigd, hij knikt vrolijk en wil de kleren die ik vast heb uit mijn handen pakken, maar daar is het paard het niet mee eens. Op volle snelheid racet ze naar ons toe en gaat met haar oren in haar nek tussen mij en Wematin staan. Wematin en ik kijken elkaar verbaasd aan over de rug van het paard. Dan probeert hij haar te kalmeren door zijn hand op haar rug te leggen, maar dat zorgt er alleen maar voor dat ze hem met ontblootte tanden woedend aankijkt. Snel haalt hij zijn hand weg. 'Hee meisje.' begin ik 'Rustig maar, er is niks aan de hand.' Ze draait haar hoofd nu naar mij toe en ik zie heel iets anders dan ik had verwacht te zien.

================================
Halloa mensen!
Een XL hoofdstuk omdat het nummer 20 is! Ik hoop dat jullie het leuk vonden! Wat vinden jullie van de foto's? Maakt dat het duidelijker? Laat het weten!
Heel erg bedankt voor de 620 views!!!! Echt super!
Vote!⭐
Comment!✉️
Thx!🥰
~boekenwormenlezers~